Τον τάφο μου τον θέλω στα Χαυτεία Αφίσες με τραβούν απ’ το μανίκι, Αθήνα μου γεμάτη καλλιστεία. Τον τάφο μου τον θέλω στα Χαυτεία, είκοσι χρόνια σού πληρώνω νοίκι. Στον ύπνο να περνούν βουνά και δάση, νεράιδες φασκιωμένες μαύρα ρούχα. Κάτι σαν άχτι μουλαριού που... Περισσότερα

Ολοένα και πιο συχνά, σαν μάντρα που επανέρχεται και ποτέ δεν φεύγει, σε στιγμές που δεν το περιμένω, έρχεται στο μυαλό μου ο τίτλος ενός ποιήματος του Μιχάλη Γκανά: «Έρχονται μέρες που ξεχνάω με λένε» (Παραλογή, 1993). Αυτό συμβαίνει με τους ποιητές, σε ακολουθούν. Η... Περισσότερα