Γιάννης Ρίτσος, «Αδικα» Άδικα περιμένουν οι νεκροί στις επιτύμβιες στήλες (όσοι πρόφτασαν κι απόχτησαν μια τέτοια, ή που δεν τους την έσπασαν), άδικα με κείνο τους το σκεύος για σπονδές ολότελα άδειο· — περιμένουν κάποιον να θυμηθεί μια πράξη τους, μέσα στις τόσες, κάποιον να... Περισσότερα
5 ποιήματα για τον θάνατο και την απώλεια
Αργύρης Χιόνης, «Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη – Ε΄» Όπως περνούν τα χρόνια, η άνοιξη δεν είναι πια μουσική του Βιβάλντι ούτ’ ερωτική φλυαρία μελισσών με τα λουλούδια, αλλά θλιβερή υπόμνηση ενός χαμένου παραδείσου και το καλοκαίρι δεν είναι πια μουσική του Βιβάλντι ούτε... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για τον Βιβάλντι
Νίκος Καρούζος, «Αγχώδης εμπειρία» Τ’ απογεύματα της Κυριακής ανοίγω το ραδιόφωνο σηκώνω το καπάκι της σιωπής. Ποδόσφαιρο. Χρωματιστές φανέλες. «Έχουμε φτάσει στο ένατο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου…» Κατεβάζω το καπάκι. Πόσο μπορούμε, αλήθεια, να κοιτάζουμε στην ψυχή μας μέσα ολομόναχοι; Απολαμβάνω για λίγο συντριπτική γαλήνη... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για το ραδιόφωνο
Μανόλης Πρατικάκης, «Και όμως, οι αθάνατοι μαγνήτες του μύθου» Κι εκεί πάνω λάμπει με το βαθύ μενεξεδί της τζάκετ. Με τα μακριά αστροφώτιστα μαλλιά της στον αέρα. Με το ζουμερό κορμί της σφηνωμένο στου εύοσμου κινδύνου τα εξαβάλβιδα λαγόνια. Ήταν πέρασμα οι δαίμονές της• με... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για τη Harley
Αργύρης Χιόνης, «Εκδοχές του τέλους – I» Καβάλα σ’ ένα κουνιστό αλογάκι με χάρτινο καπέλο και ξύλινο σπαθί πήρα κι εγώ μέρος στη μάχη, στο αίμα, στη φωτιά, στην αρπαγή. Καβάλα σ’ ένα κουνιστό αλογάκι, μπρος-πίσω, πίσω-μπρος, γύρισα ολόκληρο τον κόσμο, των ίσκιων στρατηλάτης κι... Περισσότερα
Οι ποιητές για το ξύλινο αλογάκι των παιδικών τους χρόνων
Λευτέρης Ξανθόπουλος, «Ο πατέρας παντού II» Σηκώνομαι από το κρεβάτι να βρω τον πατέρα πίνει τον καφέ του στη βεράντα τρέχω να τον προλάβω Βάζω καφέ στο μπρίκι ζάχαρη νερό ανακατώνω Λίγο πριν πάρει βράση τον κόβω όπως μου έχει μάθει εκείνος κόφτονα βρε κόφτονα... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για τον ελληνικό καφέ
Κυριάκος Χαραλαμπίδης, «Τη νύχτα που η Κάλλας έκλαψε πικρά» Είχε μαζέψει τόσο χειροκρότημα, γαρούφαλα και χείμαρρο από ρόδα. Κι όμως εκείνη ντύθηκε μια θλίψη μ’ άρρητου λόγου άρραφο χιτώνα. Πήρε των ομματιών της κι η φωνή της κλείστηκε σε πυρίμαχο κοιτώνα. Τούτο, γιατί στου λόγου... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για την Κάλλας
Θωμάς Γκόρπας, «Η Μαίριλυν» Μαζί με σε θυμάμαι και τον Μπελογιάννη. Το σώμα σου είχε την παγκόσμια θέα το σώμα σου φιλοξενούσε την παγκόσμια αγωνία το σώμα σου το κάναμε γινάτι και ταμπούρι το σώμα σου αγαπημένη των αγαπημένων σαν τη ζωή όταν βγαίνει στο... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για τη Μέριλιν
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, «Πάει και το φεγγάρι» Το φεγγάρι, το φεγγάρι τόσο προσκολλημένο ήταν στο στήθος μου στην κοιλιά, γι’αυτό δεν το κοιτάζω πια το αποφεύγω, όπως και τον καθρέφτη. Το φεγγάρι βγάζει τώρα ένα χλωμό, υποτονικό φως που μονότονα λούζει και θυμίζει άλλες στιγμές όταν... Περισσότερα
Οι ποιήτριες για το φεγγάρι
Τάσος Λειβαδίτης, «Καλοκαίρι» Ένα πουλί κάθισε πάνω στα κάγκελα του κήπου, κάτι είπε στην κοπέλα της βεράντας, αλλά εκείνη δεν άκουσε. Βούιζε ο κόσμος από τα τζιτζίκια. Και τότε σκέφτηκα πως αυτή τη σκηνή θα την θυμηθώ κάποτε, ύστερα από χρόνια, και θα κλάψω απαρηγόρητος.... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για μια σκηνή με ένα κορίτσι κάποιο καλοκαίρι
[…] «Επειδή δεν γράφω συχνά, δεν υπάρχει κανένα παρασκήνιο στη συγγραφική μου δραστηριότητα. Δηλαδή δεν κρατώ ση­μειώσεις, ούτε ημερολόγια. Τα τελευταία χρόνια γράφω με τη γραφομηχανή μονά­χα, αποκλειστικά με τη γραφομηχανή, γιατί δυσκολεύομαι πάρα πολύ να γράψω με το χέρι. Φαίνεται, ας κάνουμε λίγο χιούμορ... Περισσότερα
Μανόλης Αναγνωστάκης: «Στο συρτάρι μου δεν θα βρει κανείς τίποτα»
Γιάννης Βαρβέρης, Άτιτλο – Χριστέ μου του προσευχήθηκε το απολωλός μπροστά στο εικόνισμα δέομαί Σου τώρα που έρχεται η Ανάστασή Σου εγώ δεν έχω τέτοια δυνατότητα Χριστέ μου, εξαίρεσέ με απ’ τη σφαγή τους.   (Από τη συλλογή «Ζώα στα σύννεφα», εκδ. Κέδρος, 2013)  ... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για το αρνί του Πάσχα
«Η ζωή εν τάφω» … between the violet and the violet… Βιολέτες και μενεξέδες και μωβ τριαντάφυλλα κι άλλες βιολέτες κι άλλοι μενεξέδες κι άλλα κρίνα μέσα στα κρίνα κι ανεμώνες και φρέζιες και γαρύφαλλα και μικρά γαλάζια λουλούδια ανώνυμα και χωνάκια βαθυκύανα και πάλι... Περισσότερα
Στρατής Πασχάλης, «Η ζωή εν τάφω»
Ο ήλιος αγωνιζόταν να με ζεστάνει με τις αδύναμες ακτίνες του μέσα στο ψυχρό  χειμωνιάτικο πρωινό, θα τα κατάφερνε αν  ο βοριάς  με τις απανωτές ριπές του δεν με έσπρωχνε με όλη του τη δύναμη κατά τον νοτιά και με όλο του το πείσμα στην... Περισσότερα
100 χρόνια Τάσος Λειβαδίτης: ο ποιητής που νήστεψε την αμαρτία
Το να μιλήσω τώρα για την ποίηση έχει πράγματι πάρει τη μορφή πολύ μακρινής παιδικής ανάμνησης, που όταν αναγκάζομαι να την πλησιάσω, όπως τώρα, υποδύεται μιάν άλλη αγωνία παιδικού καιρού, σαν αυτή που δοκίμαζα μήπως τα παπούτσια που οι γονείς μου, όχι συχνά, μου αγόραζαν,... Περισσότερα
Κική Δημουλά: «Ποίηση είναι ένα μείγμα εύγευστων δηλητηρίων σε χρυσά δελεαστικά ποτήρια»
Θανάσης Κ. Κωσταβάρας, «Η μοσκοαναθρεμμένη στον ύπνο της» Κοιμάται η αγάπη μου. Κι ο ύπνος της είναι πράσινος: σαν το χορτάρι. Και σαν το φεγγάρι, λάμπει το πρόσωπό της ολόκληρο. Πάνω στ’ άσπρα σεντόνια της κοιμάται η αγάπη μου. Σαν τη νύφη κοιμάται κουρασμένη αποκαμωμένη... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για μια γυναίκα που κοιμάται
Τάσος Λειβαδίτης, «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας – III» Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα. Σαν ήμουνα παιδί και μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι; Δε μίλαγα. Μονάχα... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για την αγαπημένη τους
Αλεξάνδρα Μπακονίκα, «Το παλτό» Ξαφνιάστηκα όταν το φώναξε: «Άνοιξε το παλτό σου ή καλύτερα πέταξέ το, θέλω να βλέπω το σώμα σου». Σε λίγο όταν όλοι εμείς θα φεύγαμε θα έπαιρνε τη γυναίκα που το παλτό έκρυβε το ωραίο της σώμα και θα πήγαιναν αγκαλιά... Περισσότερα
Οι ποιήτριες για το παλτό
Υπήρξε ο πλέον τραγουδισμένος έλληνας ποιητής. Ναυτικός, σκληραγωγημένος από την αλμύρα, δαρμένος και θωπευμένος από τη γητεία της θάλασσας, ο Νίκος Καββαδίας, με την επίρρωση της μουσικής του Θάνου Μικρούτσικου, έγινε το σύμβολο της ελευθερίας, του ταξιδιού και του ανεξερεύνητου. Αν για τους νέους της... Περισσότερα
Νίκος Καββαδίας: «Ανοιχτό σημάδι του έρωτά μου, σε αγκαλιάζω»
Ηλίας Κεφάλας, «Χριστούγεννα» Όλη τη νύχτα χιόνιζε στο κοιμισμένο σπίτι Και μόνον εγώ αγρυπνούσα κι έστεκα Γυρνώντας πάλι αδέξια στα παιδικά μου χρόνια Κάτω από το χριστουγεννιάτικό μας δέντρο Ανάμεσα από τα λαμπρά στολίδια και τα δώρα του Μονάχα εγώ αγρυπνούσα και περίμενα Ώσπου το... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για το χριστουγεννιάτικο δέντρο
Button to top