Αργύρης Χιόνης, «Το ποδήλατο» Το παιδικό ποδήλατό μου, ο άλλοτε απαστράπτων Πήγασος που απογειωνόταν μόλις τον καβάλαγα, έχει για πάντα τώρα υπογειωθεί. Κι ας λέω ψέματα, αδιάκοπα, στον εαυτό μου και σ’ εκείνο, πως, κάποια μέρα θα του αλλάξω λάστιχα, απ’ τη σκουριά του θα... Περισσότερα
Οι ποιητές για το ποδήλατο των παιδικών τους χρόνων
Ορέστης Αλεξάκης, «Τα πατητήρια» Μπαίνω δειλά στην έρημη αποθήκη παλιά βαρέλια και μαδέρια σκόρπια νιώθω τη μυρωδιά του σάπιου ξύλου και του ξινού κρασιού – και το κορίτσι βγάζοντας το κεφάλι απ’ το βαρέλι δεν έχουν τρύγο λέει στον κάτω κόσμο δεν έχουν πατητήρια δε... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για το κρασί
Τάκης Βαρβιτσιώτης, «Frédéric Chopin» Χλωμοί καβαλλάρηδες από ίασπι Που ξεπροβάλλουν ανέπαφοι Ανάμεσ’ απ’ την καταιγίδα Κάτασπρα πλήκτρα ή αστραπές Λησμονημένες θύμησες Από το μοναστήρι της Valdemosa Παρόμοιες με σταλαγματιές βροχής Ερημικής υδρορρόης Μπαλάντες και πρελούδια και νυχτωδίες Ρόδα υπόχροα φυματικά Καθώς πληγές που τραγουδούν Μαζούρκες... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για τον Σοπέν
Τάσος Κόρφης «Tea and sympathy» Εγώ μονάχος να γυρνώ στα χάη, χωρίς μιλιά ν’ αντέχω φονικά κι εσύ στις 5 να καλείς για τσάι κι η μάμυ σου να φτιάχνει τα γλυκά. Μες στο χειμώνα εγώ κι εσύ στο Μάη στ’ άνετα εσύ κι εγώ... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για το τσάι
Νίκος Δήμου, «Ευνούχος» Δε λέω τ’ όνομά του, γιατί ντρέπομαι. Ήταν ο πιο λεβέντης γάτος της γειτονιάς, τον έφθειραν ο πόλεμος κι ο έρωτας. Μήνες ολόκληρους, χωρίς φαΐ και ύπνο, γύριζε κουρέλι απ’ τις πληγές. –Αν δεν τον κόψετε, δε θα ζήσει, είπε ο γιατρός.... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για τα αδέσποτα γατιά
Κυριάκος Χαραλαμπίδης, «Τη νύχτα που η Κάλλας έκλαψε πικρά» Είχε μαζέψει τόσο χειροκρότημα, γαρούφαλα και χείμαρρο από ρόδα. Κι όμως εκείνη ντύθηκε μια θλίψη μ’ άρρητου λόγου άρραφο χιτώνα. Πήρε των ομματιών της κι η φωνή της κλείστηκε σε πυρίμαχο κοιτώνα. Τούτο, γιατί στου λόγου... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για την Κάλλας
Θωμάς Γκόρπας, «Η Μαίριλυν» Μαζί με σε θυμάμαι και τον Μπελογιάννη. Το σώμα σου είχε την παγκόσμια θέα το σώμα σου φιλοξενούσε την παγκόσμια αγωνία το σώμα σου το κάναμε γινάτι και ταμπούρι το σώμα σου αγαπημένη των αγαπημένων σαν τη ζωή όταν βγαίνει στο... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για τη Μέριλιν
Χρίστος Λάσκαρης, «Διαβάζοντας ένα ποίημα» Διάβαζα ένα ποίημα για την άνοιξη όταν την είδα να έρχεται από μακριά: μισή γυναίκα, μισή όνειρο. Κατέβαινε το μονοπάτι κάτω στεφανωμένη με άνθη κερασιάς. Τότε κατάλαβα τι δύναμη έχουν τα ποιήματα.   (Από τη συλλογή «Τέλος του προγράμματος», 1997.... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για ένα κορίτσι την άνοιξη
  Οδυσσέας Ελύτης, «Ο χαρταετός» Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός. Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη και όταν έμενα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα τιμωρημένη ώρες και ώρες. ένιωθα το δωμάτιο μου ανέβαινε -δεν ονειρευόμουν- ανέβαινε φοβόμουνα και μου άρεσε. Ήταν εκείνο που έβλεπα πως να... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για τον χαρταετό
Μανόλης Πρατικάκης, «Η ορχήστρα» Τα τζιτζίκια του καλοκαιριού ήτανε πάντα εκεί. Σαν μία αόρατη ορχήστρα. (Μικροί ρόζοι πάνω σε σκούρους κλώνους.) Καθώς απλώνει στην επιδερμίδα ένα προαίσθημα πυρκαγιάς. Άνεμοι τυλίγουνε και ξετυλίγουνε τον ελαιώνα. Θρόοι που είναι σύμφωνοι συνυφαίνονται και συναιρούνται μαγικά με το τραγούδι... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για τον τζίτζικα
Γιώργος Κ. Καραβασίλης, «Το κορμάκι στο μώλο» Δεν είχε όνομα το κορμάκι στο μώλο Μόλις το γλίστραγα στην αγκαλιά της θάλασσας. Έτσι δειλό σαν σύννεφο της αγωνίας και της προσμονής Κρεμάστηκε στο χέρι μου ζητώντας τη σκιά του. Κι όσο το μάλωνα με τα χάδια... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για ένα κορίτσι το καλοκαίρι
Γιώργος Σεφέρης, «Θερινό ηλιοστάσι – ΙΑ΄» Η θάλασσα που ονομάζουν γαλήνη πλεούμενα κι άσπρα πανιά μπάτης από τα πεύκα και τ’ Όρος της Αίγινας λαχανιασμένη ανάσα· το δέρμα σου γλιστρούσε στο δέρμα της εύκολο και ζεστό σκέψη σχεδόν ακάμωτη κι αμέσως ξεχασμένη. Μα στα ρηχά... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για την Αίγινα
Αντιγόνη Βουτσινά, «Χειροποίητη μητρότητα» Μια μέρα, μη θέλοντας άλλο να διαφέρει, έραψε στην κοιλιά της την πάνινη κούκλα των παιδικών της χρόνων. «Φοβήθηκα μη μείνουμε στο τέλος οι δυο μας», της είπε και τράβηξε την τελευταία κλωστή.   (Από τη συλλογή «Το λάθος ποίημα», εκδ.... Περισσότερα
Οι ποιήτριες για τις παιδικές τους κούκλες
Τάσος Λειβαδίτης, «Το πατρικό σπίτι» Βάδιζα ώρες. Ίσως είχα ξεπεράσει όλα τα όρια, όταν ένα σπίτι βρέθηκε μπροστά μου. «Θεέ μου, το πατρικό μου σπίτι!» ψιθύρισα. Ανέβηκα τρέχοντας τα σκαλιά, μου άνοιξε η ίδια η μητέρα μου, ταράχτηκα, αλλά ντράπηκα να της πω ότι ήταν... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για το πατρικό τους σπίτι
Δεν ήταν πια εκείνη. Ήταν όλα τ’ άλλα εκτός από κείνη. Ήταν το βλέμμα τους ανάστροφο στα πράγματα, ήταν τα πράγματα τα ίδια. Ήταν όλα όσα αυτοί προσπαθούσαν να είναι, ήταν χιλιάδες διαφορετικές φωνές στο μυαλό της. Ο θώρακάς της σαν μίσχος πάλευε να συγκρατήσει... Περισσότερα
Έλενα Πολυγένη, «Δάκρυα»
Ντίνος Χριστιανόπουλος, «Μαγδαληνή» Τον ξεχώρισα μόλις τον είδα, ήμουνα τακτική στα κηρύγματά του• πούλησα κι ένα κτηματάκι της θειάς μου για να τον ακολουθήσω. Όμως όταν πια όλα τα ξόδεψα, αποφάσισα να πουλήσω και το κορμί μου, στην αρχή στους ανθρώπους των καραβανιών, κατόπι στους... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για τη Μαγδαληνή
Νίκος Καρούζος, «Ο ποιητής έχει ένα βέβαιο δρόμο» Γεννιέται ο άνθρωπος κι ο ήλιος γίνετ’ αμέσως πάθος ο ποιητής έχει ένα δρόμο σαν όνειρο μαύρο χαμογελαστό έχει ένα βέβαιο δρόμο τόπους-τόπους αγκάθια τόπους-τόπους ωραία χαλιά π’ ο άτυχος τα ματώνει. Κι όταν ο ήλιος πέσει... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για τους ποιητές
Τάσος Λειβαδίτης, «Βροχή» Μια νύχτα θα κάνουμε μια μεγάλη σκέψη, αλλά δεν πρέπει να την πούμε πουθενά (είναι η μόνη δικαιοσύνη), ύστερα θα βγούμε στους δρόμους, θα βρέχει κι η βροχή έχει κι εκείνη την ιδιωτική της ζωή, ενώ εμείς δεν είχαμε, θ’ αργοπορήσουμε μπροστά... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για τη βροχή
Αντώνης Φωστιέρης, «Οι χαρτοπαίκτες» Πάντα τους βρίσκω εδώ. Στο ίδιο καταγώγιο (Σ’ αυτό το άθλιο καφενείο, σαν καπηλειό) Μ’ ένα μπουκάλι στο τραπέζι. Ο αριστερά καπνίζει πίπα. Όμως κι ο δύο Ψυχή και σώματι δοσμένοι Στα χαρτιά. Μόλις που αρχίσαν το παιχνίδι. Τράβηξαν Τα πρώτα... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για τα τυχερά παιχνίδια
Χρίστος Λάσκαρης, «Το τόπι» Τι λέτε πως θυμήθηκα παραμονή πρωτοχρονιάς: το τόπι, το άσπρο σφιχτοδεμένο τόπι που μου ’χανε κάνει μπουναμά και που κρυφά, ενώ οι μεγάλοι με μια λάμπα παίζανε χαρτιά κι η μάνα μου γυρόφερνε έβαζα το χέρι μου στην τσέπη και το... Περισσότερα
Οι ποιητές για τα παιδικά παιχνίδια τους
Button to top