Θα ‘μουνα δέκα χρονών. Το καλοκαίρι, όταν τέλειωνα το σχολείο κατέβαινα στο ισόγειο δικηγορικό γραφείο του πατέρα μου, όπου και με έβαζαν να αντιγράφω δικόγραφα. Για τις τέσσερις σελίδες χωρίς περιθώριο, πληρωνόμουν μια δραχμή. Καθισμένος σ’ ένα από τα γραφεία των βοηθών χάζευα πού και... Περισσότερα

Ανακάλυψα τον Γιούγκερμαν στα 12 μου χρόνια. Στάθηκα τυχερός. Ο ευπατρίδης κύριος στου Ελευθερουδάκη, όταν η μητέρα ρωτούσε αν το βιβλίο είναι κατάλληλο για μένα, της απαντούσε «Α, γι’ αυτόν είναι; Εντάξει τότε…» Διάβαζα ξέπνοα τις σελίδες των «πανάρχαιων ελληνικών τραγωδιών του», διψασμένος, κρυμμένος νύχτα... Περισσότερα

Θα μπορούσε να είναι και η μόνη του παρακαταθήκη, αλλά δεν είναι. Ο βίος του περιλαμβάνει πολλές πτυχές (φανερές, κρυφές και άλλες που μένουν να καταδειχθούν στο βάθος της Ιστορίας). Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, σε μια κρίση αυτοαναφορικότητας, είπε κάποτε: «Δεν γνωρίζω τι πέτυχα και δεν... Περισσότερα

Πίσω στο ελάχιστα μακρινό 2009, ο Άγγελος Δεληβορριάς, ο άνθρωπος που ταυτίστηκε όσο κανένας άλλος με το θαυμαστό Μουσείο Μπενάκη, δέχεται την πρόσκληση της δημοσιογράφου Βίβιαν Ευθυμιοπούλου να διαλέξει εκείνος εστιατόριο και μενού για να του κάνει θέμα (σ.σ.: για λογαριασμό της Lifo). Εκείνος αποδέχεται... Περισσότερα

Ο Κώστας Γαβράς είναι τόσο σημαντικός σκηνοθέτης που θα ήταν ιεροσυλία να ενδιαφερθούμε μόνο για το στυλ του. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να εμπνευστούμε από την ήρεμη δύναμη που εκπέμπει με την παρουσία του. Η επιτυχία του ξεκινά το 1969 -πριν από... Περισσότερα

Με τους ακόλουθους στίχους περιγράφει ο Γιάννης Ρίτσος τον Άρη Βελουχιώτη στο «Υστερόγραφο της δόξας», το οποίο έγραψε ένα μήνα μετά την αυτοκτονία και τον post-mortem αποκεφαλισμό του κομμουνιστή συντρόφου του: «Πριν κάμποσο καιρό, πάνου στη Λιάκουρα, στο αετοχώρι το Δαδί, ρώτησα ένα παιδί ως οχτώ... Περισσότερα

-Ονομάζεστε Ιωσήφ Ρεμούνδος και κατάγεστε από την Τήνο. Ο Ζοζέφ Ρεμούνδος που είχε καφενείο στη γειτονική Άνδρο πριν από μερικές δεκαετίες είναι συγγενής σας; Δεν γνωρίζω τον συνονόματο, άλλωστε ελάχιστες φορές έχω πάει στην Άνδρο, μόνο για τα εγκαίνια εκθέσεων στο Μουσείο Γουλανδρή. Το μόνο... Περισσότερα

Γιάννης Τσεκλένης μου θυμίζει τον Πάμπλο Πικάσσο. Σε όλα τα χρόνια της δημιουργικής του ζωής, επηρεάστηκε από κάθε μορφή τέχνης και κατάφερε να κάνει ύφασμα και ρούχο, παγκόσμιες τάσεις, καλλιτεχνικά κινήματα, κοινωνικές συνθήκες. Ο Γιάννης Τσεκλένης, αυτός ο βαθιά και σπάνια ευγενής και σεμνός άνθρωπος... Περισσότερα

Με καταγωγή από την Τήνο, γεννήθηκε στην Αθήνα, και σ’ όλη του τη ζωή χάρισε στους γύρω του το παιχνιδιάρικο και κατεργάρικο πνεύμα του, το οποίο θα χαρακτηρίσει και τους διαδόχους του. Από πολύ νεαρή ηλικία, το πρόωρο πάθος του για τη ζωγραφική θα βρει... Περισσότερα

O Κλέων Τριανταφύλλου γεννήθηκε στην Αθήνα -ή κατά μια άλλη πληροφορία στο Ζαγαζίκ της Αιγύπτου- το 1885, ή ίσως -κατά μια άλλη πληροφορία- το 1882. Προφανώς δεν ήταν από τους ανθρώπους που ενδιαφερόταν για τις ληξιαρχικές πράξεις, και πολλές πληροφορίες για τη ζωή του παραμένουν... Περισσότερα

«To 1945, ο Tériade αγόρασε σε εξευτελιστική τιμή στο Saint-Jean-Cap-Ferrat το ερειπωμένο κτίσμα ενός ψαρά. Ήταν γι’ αυτόν το ερημητήριό του, που μισάνοιγε μόνο για τους πιο αγαπημένους του και σπουδαιότερους καλλιτέχνες, όπως τον Matisse προς το τέλος της ζωής του, που ερχόταν να χαρεί... Περισσότερα

Στη Διεθνή Έκθεση του 1958, στις Βρυξέλλες, στήθηκε μια ανεπανάληπτη γιορτή για το θρίαμβο της τεχνολογίας, η οποία αυτή τη φορά, δεν ήταν το εργαλείο των καταστροφών του πολέμου, αλλά ο φορέας μιας πολιτισμικής αναγέννησης. Το Περίπτερο της Phillips, μια περίτεχνη κατασκευή παραβολικών καμπύλων με... Περισσότερα

ήμερα μπορεί να ακούγεται παράξενο, τον Μάη όμως του 1968, ανάμεσα στα οδοφράγματα των επαναστατημένων φοιτητών της Σορβόννης και τις ατέρμονες συζητήσεις των σταρ-φιλοσόφων, τα ραδιόφωνα στο Παρίσι είχαν αρχίσει να παίζουν μονότονα ένα flower pop τραγούδι με τίτλο «Rain and Tears». Η τεράστια επιτυχία... Περισσότερα