Τον τάφο μου τον θέλω στα Χαυτεία Αφίσες με τραβούν απ’ το μανίκι, Αθήνα μου γεμάτη καλλιστεία. Τον τάφο μου τον θέλω στα Χαυτεία, είκοσι χρόνια σού πληρώνω νοίκι. Στον ύπνο να περνούν βουνά και δάση, νεράιδες φασκιωμένες μαύρα ρούχα. Κάτι σαν άχτι μουλαριού που... Περισσότερα
Μιχάλης Γκανάς: Τον τάφο μου τον θέλω στα Χαυτεία
Τον καιρό του Μεγάλου Πολέμου, κατά το έτος 1915, ο μέγας Αμερικανός ποιητής Έζρα Πάουντ (ναι: ο κατοπινός φασίστας) μελετά τα σημειωματάρια του μακαρίτη σινολόγου Ερνέστο Φενολόζα, που ο ποιητής τα έλαβε από τη χήρα του καθηγητή, και κορφολογεί δεκαεφτά ποιήματα της Κίνας, τα οποία... Περισσότερα
Ριχάκου: ο εξόριστος αθάνατος
Η αθηναϊκή πλατεία που αγαπώ πιο πολύ είναι ασφαλώς η Μαβίλη, και δεν αναφέρομαι καν στο περίφημο «βρόμικο», που δεν έτυχε να το δοκιμάσω παρά μία μόνο φορά κατά τα τελευταία είκοσι χρόνια – και τώρα φοβάμαι ότι είναι αργά, ένεκα η ηλικία κτλ. Εδώ,... Περισσότερα
Ο ιππότης ποιητής Λορέντζος Μαβίλης
Εκείνη τη μέρα θα είχε ήλιο με δόντια, ου μην με καραμπίνα κι εξάσφαιρο, διότι είμαστε στην Άγρια Δύση. «The West is the best!» φώναξε ο Τζιμ Μόρισον, και προσυπογράφω, επειδή στην άκρη της Δύσης ανασαίνει η Ανατολή, με τις κερασιές και τα ηφαίστεια, με... Περισσότερα
Ο παράνομος ποιητής Τσαρλς Ερλ Μπόουλς
Στη διστακτική μου ερωμένη Αν είχαμε Χρόνο και Κόσμο αρκετό μπροστά μας Δεν θα ’ταν έγκλημα κυρά μου οι δισταγμοί σου Θα αποφασίζαμε πού θα πηγαίναμε να περάσουμε Την Ατέλειωτη Μέρα της Αγάπης μας Εσύ στου Ινδού Γάγγη ποταμού την όχτη Θα ψάρευες Ρουμπίνια. Εγώ... Περισσότερα
Νάνος Βαλαωρίτης: «Στη διστακτική μου ερωμένη»
«Κατσαρός λέγομαι. Επίθετο παραληφθέν από ετών. Ποιητής στο επάγγελμα, στίχων». Αν το επώνυμο είναι μια μοίρα, τότε αυτή του Μιχάλη Κατσαρού ποτέ δεν θα μπορούσε να είναι… ίσια. Λογοπαίγνιο για να περνάει η ώρα; Μα, η ώρα ποτέ δεν περνάει πραγματικά και ο εν λόγω... Περισσότερα
Το παράδοξο στυλ του Μιχάλη Κατσαρού (1919-1998)
[…] «Επειδή δεν γράφω συχνά, δεν υπάρχει κανένα παρασκήνιο στη συγγραφική μου δραστηριότητα. Δηλαδή δεν κρατώ ση­μειώσεις, ούτε ημερολόγια. Τα τελευταία χρόνια γράφω με τη γραφομηχανή μονά­χα, αποκλειστικά με τη γραφομηχανή, γιατί δυσκολεύομαι πάρα πολύ να γράψω με το χέρι. Φαίνεται, ας κάνουμε λίγο χιούμορ... Περισσότερα
Μανόλης Αναγνωστάκης: «Στο συρτάρι μου δεν θα βρει κανείς τίποτα»
Ο ήλιος αγωνιζόταν να με ζεστάνει με τις αδύναμες ακτίνες του μέσα στο ψυχρό  χειμωνιάτικο πρωινό, θα τα κατάφερνε αν  ο βοριάς  με τις απανωτές ριπές του δεν με έσπρωχνε με όλη του τη δύναμη κατά τον νοτιά και με όλο του το πείσμα στην... Περισσότερα
100 χρόνια Τάσος Λειβαδίτης: ο ποιητής που νήστεψε την αμαρτία
Ο Oscar Wilde ήξερε από σκάνδαλα. Ήταν οικογενειακή παράδοση. Είχε δει τη μητέρα του, την αστραφτερή «Σπεράντζα», περισσότερο ηρωίδα παρά μητέρα, πασιονάρια του Σιν Φέιν, ποιήτρια διαπρεπής, κοσμική και καλλιεργημένη, να σέρνεται στη λάσπη από μια φοιτήτρια που καυχιόταν ότι βιάστηκε από τον σύζυγό της,... Περισσότερα
Η ελληνική ζωή του Όσκαρ Ουάιλντ
Λιτός, στοχαστικός, βαθύτατα ανθρώπινος. Ο Κώστας Καναβούρης είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση ποιητή. Αν τον γνωρίσεις από κοντά, αν πιεις μαζί του ένα καφέ ή ένα ποτό και τον ακούσεις να μιλάει -με εκείνο το ευγενές πάθος του νέου που κουβαλάει εμπειρίες κάποιων δεκαετιών-, τότε θα... Περισσότερα
Κώστας Καναβούρης: «Ο δικός μου θεός είναι ο άνθρωπος»
Στις αρχές του 20ου αι., το μέλλον υπόσχεται έναν Προμηθέα φορέα θαυμάτων και νέων κόσμων: Τα πρώτα αεροπλάνα και οι πρώτες κινηματογραφικές προβολές, αλλά και η ανακάλυψη του υποσυνείδητου από τον Freud και της σχετικότητας από τον Einstein. Κι ύστερα είναι ο Apollinaire. Στην αναφορά... Περισσότερα
Γκιγιόμ Απολινέρ: ένας αιώνας από το θάνατο του μεγάλου ποιητή με την καρδιά κομμάτια
3 Ιανουαρίου 1991 γράφει πάνω το τεύχος του περιοδικού Ταχυδρόμος που μου είχε φέρει εκείνο το απόγευμα η μητέρα μου από το σπίτι της κυρίας Σοφίας. Η κυρία Σοφία ήταν μια κυρία εξ Αθηνών, κοκέτα, που ερχόταν στην Ερμιόνη μόνο τα καλοκαίρια. Η μητέρα μου... Περισσότερα
«Δεκαεπτά χρονών τότε, το διάβασα ίσαμε είκοσι φορές»
«Είμαστε άνθρωποι πικραμένοι» Είμαστε άνθρωποι πικραμένοι. Μεγαλώσαμε και είμαστε πολύ πικραμένοι Δεν μας παρηγορεί η υγεία: μιά πλήξη πια, υγιείς εμείς μόνο να την ευχόμαστε στους συνανθρώπους. Δεν μας παρηγορούν τα χρήματα: έχουμε τόσα που μπορούμε και να τα αγοράσουμε. Δεν μας παρηγορούν ούτε τα... Περισσότερα
Γιάννης Βαρβέρης – 5 χρόνια από τον θάνατό του
Γιάννης Ρίτσος, «Γεια σου, Βλαδίμηρε Μαγιακόφσκη» Βλαδίμηρε Μαγιακόφσκη, αλήθεια, είναι μεγάλες οι δρασκελιές του χρόνου μα οι δρασκελιές του τραγουδιού σου πιο μεγάλες –πάντα δυο-τρία μίλια αφήνουν πίσω τους το χρόνο. Βλαδίμηρε, δεν έπρεπε να φύγεις. Σε χρειαζόμασταν ακόμα και με κείνη την παράξενη κίτρινη... Περισσότερα
Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι: 100 χρόνια «Σύννεφο με παντελόνια»
Ηλίας Λάγιος, «Παρασκήνιο» Από μικρός διδάχτηκες το τι ’ναι το Dasein κι έτσι, Κωστή μου, τάχτηκες μονάχος σαν τον Κάιν. Της Ηθικής συνήγορο γύρεψες τον Σπινόζα, μα ήταν Οβριός· παρήγορο! γιατί ήταν όλος πόζα. Έτσι είσαι βίος άδικος, μυλόπετρα κι αλέθεις· της σούρας σου κατάδικος,... Περισσότερα
Ηλίας Λάγιος – 16 χρόνια από τον θάνατό του
Πήγα στο δάσος επειδή επιθυμούσα να ζήσω συνειδητά, να αντιμετωπίσω μονάχα τα ουσιώδη της ζωής και να δω αν θα μπορούσα να μάθω όσα είχε να μου διδάξει, έτσι ώστε, όταν θα ερχόταν η ώρα μου να πεθάνω, να μην ανακάλυπτα ξαφνικά ότι δεν είχα... Περισσότερα
X. Nτ. Θορώ: «Γιατί πήγα να ζήσω σε μια καλύβα στο δάσος»
Υπάρχει μια δραστηριότητα Νυχτερινή Που την αντιλαμβάνονται Οι τροπικές προνύμφες μόνο Κι οι χοχλιοί Που ζουν κουλουριαστοί Μες στο βρεγμένο χώμα Και κρύβοντ’ απ’ τον ήλιο Του μεσημεριού Στην αντίπερα όχθη του κόσμου, Του αύριο, τη βουερή.     ⇒O Mάκης Μαλαφέκας γεννήθηκε στην Αθήνα... Περισσότερα
Μάκης Μαλαφέκας, χωρίς τίτλο
Το χειμώνα του 1943, στο ρημαγμένο μέγαρο των Εξαρχείων, στη γωνία Κουντουριώτου και Οικονόμου, η φασματική μορφή του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, παραδομένη στον εγκαταστημένο ζόφο της Κατοχής και της αυτοκαταστροφής, κατάφερνε μ’ έναν απροσδιόριστο τρόπο να θάλει στα μάτια των περαστικών που παράδερναν στους δρόμους της... Περισσότερα
Ο αυτόχειρας δανδής Ναπολέων Λαπαθιώτης (1888-1944)
Οι εικόνες φεύγουν Σε διεθνή ύδατα Στις μάχες Όπου βρίσκουν Οι νέγροι Τα σώματα Τις ιδέες που μας στίλβουν Εκεί Τραγουδούν μια επανάσταση Έναν συρμό Μια ήττα Στο τέλος Ή μερικές φορές Και στην αρχή Τα σώματα Ανοίγουν μια λίμνη Σε κάποια χώρα Του βορρά... Περισσότερα
Θάνος Γώγος, «Στο λιμάνι του Ντακάρ»
απ’ την άλλη, ο Μαρκόπουλος είπε πως είμαστε μέτρια μυαλά, αυτή είναι όλη η ιστορία, λίγη ευαισθησία ίσως, και λίγο πιο ζωντανοί. μας φοβούνται οι γυναίκες στα πάρκα όπως φοβούνται τους άλλους, όπως προτιμάνε τους υπαλλήλους και τη μπροστινή θέση. κι εγώ του ’πα πρόσεξε... Περισσότερα
Γιώργος Μαρκόπουλος
Button to top