Το να μιλήσω τώρα για την ποίηση έχει πράγματι πάρει τη μορφή πολύ μακρινής παιδικής ανάμνησης, που όταν αναγκάζομαι να την πλησιάσω, όπως τώρα, υποδύεται μιάν άλλη αγωνία παιδικού καιρού, σαν αυτή που δοκίμαζα μήπως τα παπούτσια που οι γονείς μου, όχι συχνά, μου αγόραζαν,... Περισσότερα
Κική Δημουλά: «Ποίηση είναι ένα μείγμα εύγευστων δηλητηρίων σε χρυσά δελεαστικά ποτήρια»
«Πάσχα στο φούρνο» Βέλαζε το κατσίκι επίμονα βραχνά. Άνοιξα το φούρνο με θυμό τι φωνάζεις είπα σε ακούνε οι καλεσμένοι. Ο φούρνος σου δεν καίει, βέλαξε κάνε κάτι αλλιώς θα μείνει νηστική χρονιάρα μέρα η ωμότητά σας. Έβαλα μέσα το χέρι μου. Πράγματι. Παγωμένο το... Περισσότερα
Κική Δημουλά, «Πάσχα στο φούρνο»
«Αλλήλων τα βάρη» Να βρέχει θέλω όταν. Όχι δυνατά. Μίζερα να βρέχει, αποτυχημένα όχι παραπάνω από σταγόνες σαν εκείνες που συμπαραστάθηκαν σε κάθε λιγοστό σημείο της ζωής μου σταγόνες θέλω να μεταφέρουν στον ώμο τους με ευλάβεια όλων μαζί των μεγάλων θλίψεων τη μικροσκοπική σωρό... Περισσότερα
Κική Δημουλά: «Να βρέχει θέλω όταν»
Έχουμε πάνω από μία ώρα που δοκιμάζουμε παπούτσια. Άσπρα. Αστραφτερά, χαρωπά, ανθισμένα παπούτσια. Πασχαλιάτικα. Παιδικά. Τέσσερα πόδια γεύονται κατά κόρον το «καινούργιο» και το «αλλιώτικο», δοκιμάζοντας και απορρίπτοντας ό,τι δεν τους αρέσει, με το αιτιολογικό, αυτό με στενεύει… αυτό μου είναι μεγάλο… αυτό μου είναι... Περισσότερα
Κική Δημουλά: «Τα κόκκινα παπούτσια»
Έχω πολλά ράμματα για τη γούνα αυτής της μεγαλοκυρίας που λέγεται ευτυχία. Μου έχει σπάσει τα νεύρα με όσα ισχυρίζεται απολογούμενη που με έστησε. Ότι τάχα ήρθε, αλλά εγώ είχα το νου μου σε τούτο και σε κείνο, ενώ εκείνη με περίμενε σε τούτο και... Περισσότερα
Κική Δημουλά: «Η ευτυχία; Άπιαστη σου λέω»
Button to top