«Αγκάθι»          Λευκές χάρτινες βάρκες και πολυκατοικίες γαλάζιες μουλιάζουν στο νερό Οι ένοικοι αναποδογυρισμένοι κυματίζουν διακόπτονται Ο ήλιος μαυρίζει τον πύργο ασπρίζει το ξενοδοχείο πυρακτώνει τις λαμαρίνες Κόκκινη δερματόστιξη που καίει Γκρίζος ανεμοχείμαρρος που κλαίει Κάποιος μου έφερε ένα μήνυμα που έλεγε πως κάποιος άλλος θα... Περισσότερα
Ελισάβετ Λαμπροπούλου, «Αγκάθι»
«Καλοί και κακοί» Μάθαμε καθημερινά να λυπόμαστε για κάτι Έτσι η λύπη μας βγαίνει αντανακλαστικά ακόμα κι αν η περίσταση απαιτεί μια κάποια –μη φανταστείτε– χαρά Άρα μπορείς να ξεχωρίσεις τους πραγματικά επιμελείς Δεν ξεχνιούνται ποτέ Ούτε τα σαββατοκύριακα ούτε –φυσικά– τις αργίες Ο Αύγουστός... Περισσότερα
Δημήτρης Γκιούλος, «Καλοί και κακοί»
«Κίτρινο φως» Μια μνήμη φέγγει κίτρινη όταν κοιτώ το πρόσωπό σου. Τον θυμό που ανοίγει τη σάρκα στα ρουθούνια σου, το απωθημένο χαμόγελο στον φόβο των χειλιών σου, τη μυρωδιά σου που δεν γνώρισα ποτέ. Μα αυτή η μνήμη είσαι εσύ. Μια απλωμένη άσφαλτος, τα... Περισσότερα
Βίκυ Κατσαρού, «Κίτρινο φως»
«Ποιος εγώ;» μητέρα, ξυπνάω με μάτια σκοπιά• ενέδρα πουκάμισο με δύο μανίκια αριστερά –ασιδέρωτα και τα παπούτσια που έστειλες– μην στέλνεις μπροστά δεν με πάνε, όλο πίσω στο τραμ, στο μετρό, στο λεωφορείο σε λάθος σταθμό συνέχεια κατεβαίνω ρωτάω, μου λένε πού μπήκα, σε ποια... Περισσότερα
Διονύσης Μαρίνος, «Ποιος εγώ;»
«Άσεμνα σε δημόσια θέα» Ο θάνατος επήλθε φυσιολογικά, φυσικό επακόλουθο χρόνων σιγής και εγκατάλειψης. Πολλοί αναρωτήθη- καν πώς συνέβη τόσο άσεμνα σε δημόσια θέα. Μπορεί να ήταν ο ήλιος που ζάλιζε το πεζοδρόμιο. Η ζέστη που έφερνε αναγούλα μαζί με καυσαέριο. Σίγουρα δεν βοήθησαν τα... Περισσότερα
Κατερίνα Αυγέρη, «Άσεμνα σε δημόσια θέα»
σκόνη τρυφερή πού να ’ναι σε ποιο σπίτι σήμερα το σώμα σου; γιατί μόνος ο νους έχει απομείνει όπως τα καλοκαίρια σε μεσημεριανή ανάπαυση που εγείρονται μονάχα στο θρόισμα της λεύκας   // Η Ειρήνη Βακαλοπούλου γεννήθηκε το 1982 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Διεθνείς  Σχέσεις και... Περισσότερα
Ειρήνη Βακαλοπούλου, «Όπως τα καλοκαίρια»
Από ένα σπόρο μην τολμήσεις να φυτέψεις το λουλούδι, θα χρειαστεί πολύ να περιμένεις. Να το αγοράσεις να έχει ανθίσει μία τουλάχιστον φορά. Χρειάστηκαν κι εσένα τα άνθη σου η αδρότητά σου ο σπόρος του καλού μες στο κορμί σου ν’ αγοραστεί ανθισμένος; Μην τ’... Περισσότερα
Ελένη Βελέντζα, «Η πειθώ της ανθοφορίας»
Γύρισα αργά απ’ τη δουλειά Είχε νυχτώσει Την πέτυχα τυχαία στο δρόμο – Καλά είσαι; Κάτι άκουσα Είναι αλήθεια; ρώτησα – Σταύρο δεν το ξέρει κανένας Σε σένα το λέω πρώτη φορά Όλα αυτά πως σκότωσα τα παιδιά μου για να εκδικηθώ τον μαλάκα είναι... Περισσότερα
Σταύρος Καμπάδαης, «Η Μήδεια είναι του Ευριπίδη ή του Σοφοκλή;»
Περίμενα την είσοδό σου χρόνια πολλά, θριαμβευτικά. Εκεί που πρώτα μαίνονταν γλάροι, δελφίνια κι αστερίες κάθησα ανέμελα, υπομονετικά, πάλεψα αμμόλοφους, έκτισα ανάκτορα, γκρέμισα κύματα, άφρισα ελπίδα… Καρτέρησα ν’ ανοίξω τα πανιά σου, σε ολόρθωτα ιστία οι πνοές μας ν’ ανταμώσουν. Μάζευα αχιβάδες, κυδώνια και γυαλιστερές,... Περισσότερα
Στέλιος Χουρμουζιάδης, «Ελ Σαλβαδόρ»
Με χτύπησαν τα παπούτσια Για να μάθω να μιλάω λιγότερο Τα ματωμένα μου πόδια Κουβάλησαν το μάθημά μας στο κρεβάτι Με έβαλαν για ύπνο κλαίγοντας Και το πρωί Με βρήκε ολόιδια Την επόμενη φορά Έπρεπε να με χτυπήσουν κατευθείαν στα χείλη Να μάθω επιτέλους να... Περισσότερα
Σάντι Βασιλείου, «Μαθήματα που ποτέ δε μαθαίνουμε»
Εγώ έχω κι άλλα πράγματα που αγαπώ πέρα από σένα, τον ουρανό με λίγα σύννεφα, τον άνεμο στη Βόρεια θάλασσα, τις σελίδες που κόβουνε τα δάχτυλα και κοκκινίζει λίγο το χαρτί στην άκρη του, την ώρα που ξυπνάει ο ήλιος και μαζί του σηκώνονται πουλιά,... Περισσότερα
Μυρσίνη Γκανά, Άτιτλο
καμιά φορά ο καλλιτέχνης χρειάζεται ένα ψέμα για να πει την αλήθεια γιατί του το στερείς; καμιά φορά θέλει το καμάρι να ρέει άφθονο στα μάτια σου μα εσύ ποτέ σου δεν δακρύζεις καμιά φορά περιμένει να του ανοίξεις την καρδιά, να την αρπάξεις αν... Περισσότερα
Πελαγία Φυτοπούλου, «Ο καλλιτέχνης»
κάθε πρωί κάθε φορά και κάθε καιρό η μικρή ξανθομαλλούσα Επανάληψη ξυπνά .αφήνει τη νεράιδα του ύπνου να καλπάζει στα μακρινά βουνά και μετά πλένει πλένει πλένει τα μικρά κρυστάλλινα λαμπερά δοντάκια της .κοιτιέται στο ροζ καθρέφτη .κοιτιέται:   μετά     Φορά το χρωματιστό της... Περισσότερα
Κωνσταντίνος Παπαχαράλαμπος, «the constant blonde»
Ι. Η άλλη μάνα το μαύρο που είμαι κι ό,τι στα μάτια άσπρο.   ΙΙ. Κάθονται γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι. Η Αντιγόνη, ο Κρέοντας, η Μήδεια, ο Ιάσων, ο Φιλοκτήτης, ο Οιδίποδας (βλέπει τώρα). Η Ηλέκτρα ταΐζει στο στόμα την άρρωστη μητέρα της. Μπαίνει... Περισσότερα
Νάνα Παπαδάκη, «Όνειρα»
Η λεπτή χειρονομία του φωτός αποκαλύπτει ατέλεια Η έντονη αντίθεση αποφασίζει την ένταση Η αναποφασιστικότητά του υποδηλώνει αυγή ή απόβραδο Η απομάκρυνση επιτάσσει σφαγή οργασμό ή δημιουργία Η άπλετη φωτεινότητα προσδιορισμό Εκεί κάπου στα λαγούμια μιας γης που οδηγεί σε ορίζοντα Αναζητάς συγκινήσεις που θα... Περισσότερα
Γεωργία Τρούλη, «Το φως»
Πλάτη γυναίκας όμορφης στα -άντα Πλαγιάζει δίπλα μου συχνά Μάρτυς μου το βαθούλωμα Στο σώμα και το στρώμα Και δεν αντέχουν τα ελατήρια Να με σαλτάρουν στο φεγγάρι με τη μία Κλείνει την ένταση στο παραμιλητό μου Να το βουλώσει το παρόν να μη μικροφωνίζει... Περισσότερα
Θωμάς Ιωάννου, «Μάτια στην πλάτη»
Οι ποιητές δεν έχουν θέση τιμητική στο κυριακάτικο τραπέζι. Το πολύ-πολύ να εκφωνηθεί ένας στεντόρειος επικήδειος μέρα αποχωρισμού που θα λέει συν τοις άλλοις: «Ήταν έντιμος οικογενειάρχης και ποιητής». Θ’ ανοίξουν τότε οι εγγράμματοι σκονισμένα βιβλία θα ξεθάψουν δυο στίχους δυνατούς που έμειναν να τον... Περισσότερα
Πηνελόπη Γιώσα, «Ποιήσεως απέχεσθε»
Συλληφθήκαμε εντός των αποχρώσεων μιας σκοτεινής αλλά ιριδίζουσας φλαμανδικής ονείρωξης. Εναποθέσαμε τις μοναξιές μας σε μικρά, ξεδιάντροπα κομμάτια που σκόρπισαν στο Βερολίνο, στο Βέλγιο, στη Νέα Υόρκη. Στο ιδεώδες θεόπνευστου μνημείου ανθρωποκλασίας. Εγγράψαμε τα σώματά μας στις εσοχές των ξύλων, τις εκδοχές μας στις εσοχές... Περισσότερα
Ένο Αγκόλλι, «Het Lam Gods»
Κόλλυβα τον παππούλη να θυμάστε Αγέρωχο, πριν τον προλάβει η άνοια Κόλλυβα τον παππούλη να θυμάστε Κουφό κράτα τον Θεέ μου και στα ουράνια Να μην ακούει τον γιο του που με βρίζει Άρρωστος: ψόφα σκύλα, παλιοβρώμα Να μην ακούει που η νύφη μου τσιρίζει... Περισσότερα
Παυλίνα Μάρβιν, «Χτύπημα στην πόρτα»
Τούτο δω το στυλό Που γράφει αυτό το ποίημα Κατάφερε κάμποσα στη ζωή του Έγραψε φράσεις αξιοθύμητες Σχεδίασε γραμμές ανόμοιες με άλλες Σημείωσε τηλέφωνα Που φάνηκαν χρήσιμα στον ιδιοκτήτη του Μα πιο πολύ θα το θυμάμαι Γιατί κάποτε το πήρες Κι έδεσες γύρω του Τα... Περισσότερα
Γιώργος Δρόσος, «Τούτο το στυλό»
Button to top