Η Chevrolet BellAir Impala, 1958. Μια νοσταλγία «της εποχής που ήμουν παιδί, περπατούσαμε ανάμεσα σε ψηλά στάχυα και είχαμε στο στόμα ένα κομμάτι χορτάρι» (Dewey Bunnell, «America»)
Η Ventura Highway δεν υπήρξε ποτέ. Στην πραγματικότητα αυτά συνέβησαν στον αυτοκινητόδρομο Ειρηνικού Ωκεανού όπου «οι μέρες είναι μεγαλύτερες και οι νύχτες δυνατότερες κι από τη φεγγαράδα».
Ένα αυτοκίνητο βγαλμένο από τα ’50s ανέβαινε την ακτή με μια οικογένεια στα ριγωτά δερμάτινα καθίσματά του. Ξαφνικά το σταμάτησε ένα σκασμένο λάστιχο. Όσο ο πατέρας το άλλαζε, τα παιδιά είχαν βγει, είχαν καθίσει στη ζεστή άσφαλτο και χάζευαν τα σύννεφα, που ένα από αυτά έμοιαζε με «μικρό αλιγάτορα στον αέρα». Ένα από τα δύο παιδιά, ο Dewey, παρατήρησε μια ταμπέλα που έγραφε Ventura και χρόνια μετά αφότου έγραψε το τραγούδι «Ventura Highway» εξήγησε ότι οι αλιγάτορες στον αέρα και όλοι οι άλλοι στίχοι δεν ήταν τίποτα παρά μια αναθεματισμένη νοσταλγία «της εποχής που ήμουν παιδί, περπατούσαμε ανάμεσα σε ψηλά στάχυα και είχαμε στο στόμα ένα κομμάτι χορτάρι».
Ύστερα στο δρόμο άρχισαν να φυτρώνουν άσφαλτος και diners και παλιοί καρόδρομοι άρχισαν να χορταριάζουν και τραγούδια κι αυτοκίνητα όλα μεμιάς πέρασαν τον Ατλαντικό. Δεν ήταν ακριβώς η κερουακική τρέλα αυτή που ήρθε σαν παλιρροϊκό κύμα, παρά μια στρέβλωσή της με μια ατέλειωτη λαχτάρα για χάμπουργκερ με πατάτες και για ένα αυτοκίνητο να σε πάει εκεί που ποτέ δεν φανταζόσουν, κάθε ώρα και στιγμή που το τραβούσε η καρδιά σου.
Παιδικές αναμνήσεις της αναρρίχησης στη χωμάτινη ραχοκοκκαλιά της Ελλάδας άρχισαν να γεννιούνται και να ανθίζουν εδώ, έρωτας να φουντώνει στο πίσω κάθισμα ενός 2CV ή Σκαραβαίου, χίπις και groovers άπλωναν στο δρόμο την τζίπσικη ψυχή τους με «καραβάνια ειρήνης» από πολύχρωμα Transporters.
Η Ελλάδα των ύστερων ’70s άνοιξε τις πύλες της ανέμελα στο αμερικανικό όνειρο και πάνω στον αυτοκινητόδρομο Αιγαίου Πελάγους χόρευαν άρματα ελευθερίας, ανακάλυψης της χώρας και των ανθρώπων και της ζωής και του έρωτα. Όμως τώρα το αυτοκίνητο, το κάποτε όργανο ελευθερίας, είναι μονάχα σκλαβιά σε μια ατέλειωτη ουρά κάποιου φαναριού, σκλαβιά ως σύγχρονη ιδιοκτησία, χάσιμο πολύτιμου χρόνου σε μέρες καθόλου ανέμελες. Άσκοπα, ανούσια ταξίδια, προς μια παραλία. Το αυτοκίνητο, από ολοζώντανος ναός ψυχαγωγίας και εφηβείας κατάντησε μαυσωλείο. Και τώρα «δεν μπορείτε να φανταστείτε τι μπορεί να κάνει αυτό το μικρό πραγματάκι»! Με ένα μικρό χάιδεμα της οθόνης του, μπορείς ανά πάσα στιγμή να γνωρίσεις τη χώρα, τη ζωή, τους ανθρώπους και, βασικά, και τον έρωτα. Δίχως καν να σηκωθείς από την καρέκλα σου. Το αμερικανικό όνειρο δεν απομακρύνθηκε, απλώς μεταλλάχθηκε, πήρε μορφή διαδικτυακού παραισθησιογόνου.
Το μαυσωλείο της αυτοκίνησης θα ξεχαστεί σε μια λίμνη γεμάτη με την αμετροέπεια και τον κοντόφθαλμο εγωισμό των προηγούμενων γενεών και με την αδιαφορία από τη γενιά του i-κάτι. Τώρα που μικρά αυτοκίνητα με Turbo εκπέμπουν μισούς ρύπους και καταναλώνουν λίγο, που υβριδικά με πεπιεσμένο αέρα ετοιμάζονται να καίνε κάτω από δύο λίτρα βενζίνης στα 100 χιλιόμετρα και αυτοκίνητα με κυψέλες υδρογόνου να εκπέμπουν νεράκι… ‒τώρα η Google φτιάχνει αυτοκίνητα δίχως οδηγό και είναι σειρά της Ventura Highway να χορταριάσει.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
