Μάξιμος Μουμούρης: «Αν τα παιδιά δεν νιώθουν ότι τα αποδέχεσαι, θα βρουν αλλού παρηγοριά» 
Χαρίδημος Τσούκας: «Αποχαιρετώντας τον πατέρα μου» 
«Αναπολώντας τα χρόνια μου ως πατέρας» 
Μάξιμος Μουμούρης: «Μαθαίνω να ζω μέρα τη μέρα και αυτό προσπαθώ να μεταδώσω στα παιδιά μου» 
«Όταν κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου τον Μιχάλη…» 
«Έξω από τις πόρτες με τα διπλά τζάμια, όλοι εμείς οι άντρες, λυσσάμε να κατασκευάσουμε κάτι. Μέσα στο μαιευτήριο όμως, οι γυναίκες κάνουν κάτι πολύ ανώτερο από όλους τους εντυπωσιακούς ουρανοξύστες μαζί: δημιουργούν ζωή. Κι αυτό δεν θα το φτάσουμε ποτέ». (Credit: SilentObserver/Flickr).
Γεννήθηκες τα χαράματα της Δευτέρας 3 Ιουλίου, σχεδόν δυο μήνες πριν από την προγραμματισμένη σου εμφάνιση. Όλα ήταν βρεγμένα έξω από το μαιευτήριο, γιατί την προηγούμενη μέρα είχε πιάσει μια από εκείνες τις καλοκαιρινές καταιγίδες που το νερό πέφτει σαν κουρτίνα. Μέσα στο μαιευτήριο όμως, όλα ήταν ζεστά και προστατευμένα. Όχι τόσο προστατευμένα και ζεστά όσο εκεί που βρισκόσουν, αλλά αυτή η θερμοκοιτίδα στο «Λητώ» είναι ό,τι πιο κοντά στη μήτρα υπάρχει.
Έξω από τις πόρτες με τα διπλά τζάμια, όλοι εμείς οι άντρες, λυσσάμε να κατασκευάσουμε κάτι. Μέσα στο μαιευτήριο όμως, οι γυναίκες κάνουν κάτι πολύ ανώτερο από όλους τους εντυπωσιακούς ουρανοξύστες μαζί: δημιουργούν ζωή. Κι αυτό δεν θα το φτάσουμε ποτέ. Μέσα στο μαιευτήριο δεν υπάρχουν μάχες για φήμη. Δεν υπάρχουν μπουλντόζες να σκάβουν τους δρόμους για να φτιάξουν ανισόπεδες διαβάσεις. Δεν υπάρχουν γερανοί μεγαθήρια και γέφυρες που αλλάζουν την εικόνα του κόσμου. Δεν υπάρχει θόρυβος. Ο θόρυβος του έξω κόσμου προκαλείται από τη μάταιη προσπάθειά μας να ανταγωνιστούμε αυτό που συμβαίνει εκεί μέσα. Είναι ο θόρυβος της ανδρικής απόγνωσης. Όμως, μέσα σε κάθε μαιευτήριο του πλανήτη έχει ησυχία, διότι η φύση δεν χρειάζεται να φωνάξει όπως εμείς. Η φύση μάς θυμίζει πως ό,τι και να κάνουμε δεν θα μπορέσουμε ποτέ να δημιουργήσουμε κάτι τόσο άρτιο όσο εσύ.
Ζαχαριάδης και υιός. Φωτογραφία: Δέσποινα Σπύρου, για το Andro.
Τώρα καταλαβαίνω ότι οι γυναίκες είναι ανώτερες επειδή δεν αγωνίζονται να μάθουν, να εξηγήσουν και να συγκρουστούν όπως εμείς, γιατί απλούστατα ξέρουν. Από την αρχή του κόσμου έκαναν ακριβώς το ίδιο θαύμα. Χωρίς να περιμένουν τα κατάλληλα μηχανήματα όπως εμείς, για να το βελτιώσουν. Όσοι αιώνες κι αν περάσουν, η βασική διαδικασία της γέννας παραμένει ίδια. Μια ακατανίκητη δύναμη σε σπρώχνει από μέσα προς τα έξω. Κι εσύ, με κάποιο τρόπο βρίσκεις το δρόμο στο στενό πέρασμα. Ακόμα δεν ξέρεις τι σε περιμένει, αλλά θες να προχωρήσεις στο επόμενο βήμα. Να δεις τι υπάρχει πιο έξω. Και εκεί, στα πρώτα δευτερόλεπτα, παίρνεις το πρώτο μάθημα ζωής: Τον πόνο. Οι πνεύμονες ανοίγουν ξαφνικά σαν αερόσακοι για να γεμίσουν για πρώτη φορά με αέρα, αφού μέχρι τότε ανέπνεες αμνιακό υγρό. Μόλις έμαθες ότι για να προχωρήσεις πρέπει να πληρώσεις ένα τίμημα.
Διαβάστε εδώ το πρώτο και το δεύτερο γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη στο παιδί του.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
