Αδελφικά εφέ

«Τα ινδάλματά μας είναι οι Dick Smith και Jack Pierce. O Pierce ήταν Έλληνας, πέθανε γύρω στα 66 ή στα 67 του. Ο Dick Smith ζει ακόμα και πέρυσι πήρε τιμητικό Όσκαρ. The God of make-up!», λένε ο Γιώργος και ο Ρούλης Αλαχούζος (από αριστερά).

Ρούλης Αλαχούζος: Όταν ξεκινήσαμε να κάνουμε οπτικά εφέ, η αρχική αντίδραση από τους Έλληνες σκηνοθέτες ήταν «εμείς εδώ δεν χρειαζόμαστε τέτοια πράγματα». Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ήταν όλα πολύ συντηρητικά και στον κινηματογράφο και στη διαφήμιση. Και σήμερα όμως θα βρεις κάποιους που λένε ότι ούτε τώρα τα χρειάζονται.

Γιώργος Αλαχούζος: Η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους που κάναμε ήταν το «Oh Babylon» του Κώστα Φέρρη. Δεν ήμασταν βέβαια σε επίπεδο Χόλιγουντ. Κατ’ αρχάς, τα υλικά τότε ήταν «πρωτόγονα». Έπρεπε να αυτοσχεδιάζουμε, γίναμε εξπέρ στο να πατεντάρουμε.

Ρούλης: Ξεκινήσαμε όμως σιγά σιγά από ταινίες μικρού μήκους και βιντεοκλίπ που τα χρηματοδοτούσε η ΕΡΤ. Είχαμε, επίσης, πολλά διαφημιστικά. Από εκεί περάσαμε στον κινηματογράφο. Γίναμε γνωστοί στο χώρο από στόμα σε στόμα.

Φτιάχνοντας ‒μάλλον «χαλώντας»‒ τον Θάνο Σαμαρά για τις ανάγκες της ταινίας «Δεμένη Κόκκινη Κλωστή».

Γιώργος: Στο «Νησί» κάναμε ολόκληρη μελέτη για τους λεπρούς. Ήταν όμως μια συνολική, ομαδική προσπάθεια, γι’ αυτό πήγε τόσο καλά. Στην ουσία βέβαια είμαστε αυτοδίδακτοι, όπως και το 90% όλων όσων ασχολούνται στο χώρο μας (και διεθνώς). Δεν υπήρχαν ποτέ ειδικές σχολές. Και τώρα όσες υπάρχουν δεν σε προχωρούν πολύ πέρα από το make – up. Όμως εμάς μας αρέσουν τα δύσκολα πρότζεκτ. Μας ιντριγκάρουν. Δεν θέλουμε να κάνουμε τα ίδια και τα ίδια. Ένα δύσκολο εφέ, ας πούμε, είναι οι καλές γηράνσεις. Για να κάνεις σωστά ένα εφέ πρέπει να έχεις ποικίλες γνώσεις. Χημείας, ιατρικής, ανατομίας, ανθρωπολογίας…

Διαβάστε ακόμα: Λύσανδρος και Ορέστης Φαληρέας: «Πώς γίναμε Imam Baildi»

Ρούλης: Παραγγέλναμε υλικά από Αγγλία ή Γερμανία και επειδή ακόμα δεν υπήρχε η Ευρωπαϊκή Ένωση, πάντοτε τα σταματούσαν στο τελωνείο και έπρεπε να εξηγούμε τα αυτονόητα. Ζήσαμε τραγελαφικές ιστορίες τότε. Μια φορά στο τελωνείο επέμεναν ότι εισάγουμε πρώτες ύλες για καλλυντικά και δεν είχαν ούτε ζυγαριά ακριβείας για να μπορέσουμε να τους αποδείξουμε το αντίθετο.

Γιώργος: Σήμερα με την κρίση έχουμε άλλο πρόβλημα. Πολλά εργοστάσια προμηθευτών μας έχουν κλείσει, εταιρείες που ήταν ελληνικές έγιναν πολυεθνικές ή μεταφέρονται αλλού, κι έτσι υλικά που μέχρι πρόσφατα τα είχαμε στη πόρτα μας, τώρα δεν τα βρίσκουμε πια.

Ρούλης: Εγώ από μικρός ήμουν πρακτικός τύπος. Ο Γιώργος ήταν ο καλλιτέχνης. Από το δημοτικό φαινόταν ότι είχε έμφυτη κλίση στη ζωγραφική και τη γλυπτική. Στην Αυστραλία (σ.σ.: τα δυο αδέλφια γεννήθηκαν στη Μελβούρνη και στην Ελλάδα ήρθαν οικογενειακώς στα τέλη της δεκαετίας του ’70), όταν αναγνώριζαν την κλίση κάποιου παιδιού, του πρόσφεραν άμεσα μεγάλη υποστήριξη. Εγώ δούλεψα αρχικά σε διαφημιστικές εταιρείες. Έκανα ό,τι δουλειά μπορείς να φανταστείς. Από κατασκευές ντεκόρ μέχρι οδηγός, ηλεκτρολόγος, όπου παρουσιαζόταν ανάγκη. Όταν ο Γιώργος ξεκίνησε επαγγελματικά, ήμουν ακόμα φαντάρος. Μετά ενώσαμε τις δυνάμεις μας και τις τύχες μας.

Οι αδελφοί Αλαχούζοι κάνουν θαύματα και στην κατασκευή animatronics, όπως εδώ ο εξωγήινος στο διαφημιστικό της Vodafone.

Γιώργος: Μια ζωή με θυμάμαι να ζωγραφίζω και τον Ρούλη να χαλάει πράγματα για να τα συναρμολογεί. Μικρούς μας θεωρούσαν ολίγον ψωνάρες, αλλά από το οικείο μας περιβάλλον είχαμε πολύ μεγάλη υποστήριξη. Ένας Αμερικάνος φίλος, δημοσιογράφος, ακόμα μας αποκαλεί «mad scientists». Όταν ήρθαμε στην Ελλάδα, σπούδασα γραφικές τέχνες στα ΚΑΤΕΕ και μετά έπιασα δουλειά. Αρχικά δούλευα στα καλλυντικά, όπου έμαθα πολλά πράγματα για το make – up γενικότερα. Ήμουν αποθηκάριος. Κάποια στιγμή τα παράτησα όλα και ξεκίνησα, επαγγελματικά πλέον, αυτό που κάνω μέχρι σήμερα.

Ρούλης: Τα ινδάλματά μας είναι οι Dick Smith και Jack Pierce. O Jack Pierce ήταν Έλληνας, πέθανε γύρω στο 66 ή στα 67 του και στην κηδεία του πήγανε πέντε άτομα. Ο Dick Smith ζει ακόμα και πέρυσι πήρε τιμητικό Όσκαρ.

Γιώργος: Γνώρισα τον Dick Smith (the God of make-up!)
το 1988 όταν ανακοίνωσε ότι θα «μοιράσει» τις γνώσεις του και εξέδωσε όλα του τα σεμινάρια σε έναν τόμο. Κατόπιν προτροπής του αδερφού μου του έστειλα φωτογραφίες με τη δουλειά μου κι εκείνος μου έστειλε τον τόμο. Τον έχω κάνει δερματόδετο! Ήμουν από τους πρώτους μαθητές του Dick Smith. Ντρεπόμουν ακόμα και να του μιλήσω. Από τότε όμως ήταν πάντα δίπλα μας και όποτε είχαμε κάποιο δύσκολο πρόβλημα μέσω φαξ ή τηλεφώνου μάς το έλυνε αμέσως. Αυτός μας σύστησε στον Stuart Freeborn, τον make-up artist του Πίτερ Σέλερς.

Διαβάστε ακόμα: Αυτοί είναι οι δίδυμοι από τα Σέρβια Κοζάνης που έγιναν παγκόσμιοι πρωταθλητές

Ο Γιώργος Αλαχούζος συνεισφέροντας στη μαγεία του Harry Potter. «Η συμμετοχή μας σε αυτή την παραγωγή ήταν η πιο συγκλονιστική εμπειρία μας», λέει. «Δουλέψαμε μαζί με ονόματα θρύλους του χώρου μας από 17 χώρες».

Ρούλης: Από τις ωραιότερες αναμνήσεις μας είναι η συμμετοχή μας στην Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Κάναμε όλα τα αρχαία ελληνικά αγάλματα, τα κεφάλια των Καρυάτιδων, τις φούστες για τις Κόρες. Με εμπόδιο βέβαια την αθάνατη ελληνική συνήθεια της τελευταίας στιγμής. Το σχέδιο για ένα από τα κεφάλια ήρθε στα χέρια μας 15 Ιουλίου. Ήμασταν τέσσερα άτομα και φτιάξαμε 250 κομμάτια μέσα σε τρεις μήνες!

Γιώργος: Η πιο συγκλονιστική εμπειρία μας ήταν η συμμετοχή μας στον «Harry Potter». Εξαιρετική οργάνωση, παραγωγή, συνέπεια, επαγγελματισμός και απίστευτη συναδελφικότητα απ’ όλη την ομάδα που έλαβε μέρος στην παραγωγή. Είχαμε δίπλα μας ονόματα θρύλους του χώρου μας από 17 χώρες και ο ένας βοηθούσε τον άλλο χωρίς ίχνος από σταριλίκι. Πολύ θα θέλαμε να κάνουμε μια τέτοια παραγωγή στην Ελλάδα. Αλλά δεν γίνεται. Μόνο η σκηνή της Τράπεζας στον «Harry Potter» κόστισε ένα εκατομμύριο λίρες.

Το κόκκινο πλασματάκι που χαμογελά στον Γιώργο Αλαχούζο στο green room είναι ‒ναι, πιστέψτε το‒ ο Αντώνης Καφετζόπουλος.

Ρούλης: Δεν γίνεται μεν, αλλά εμείς στα όνειρά μας δεν κάνουμε οικονομία. Δεν είμαστε φαντασμένοι, αλλά κάνουμε όνειρα, όποια και αν είναι αυτά. Μέχρι τώρα ό,τι ονειρευτήκαμε σε γενικές γραμμές πραγματοποιήθηκε. Δεν θα λέγαμε όχι στο όνειρο για ένα Όσκαρ, ας πούμε…

Γιώργος: Μεταξύ μας τα πάμε τέλεια. Έχουμε χημεία. Για δύο πράγματα δεν τσακωνόμαστε ποτέ: για λεφτά και για γυναίκες! Μπορεί στη δουλειά να γίνουμε μπίλιες διαφωνώντας για κάποια τεχνική ή για μια πατέντα, αλλά μέχρι εκεί. Δεν είμαστε καθόλου ανταγωνιστικοί μεταξύ μας. Αν με ενοχλεί κάτι στον αδερφό μου; Ναι, το ότι είναι ελαφρώς ξεροκέφαλος.

Ρούλης: Στον ελεύθερο χρόνο μου ασχολούμαι με τη μαγειρική. Έχω γίνει ο Jamie Oliver της γειτονιάς μου.

Γιώργος: Εγώ διαβάζω, παίζω κιθάρα. Βλέπουμε και ταινίες αρκετά. Μένουμε δίπλα. Ο αδερφός μου είναι παντρεμένος με δύο παιδιά. Εγώ είμαι ελευθέρας βοσκής.

Διαβάστε ακόμα: Δυο αδέλφια απ’ τη Θεσσαλονίκη και το «Έργον» της ζωής τους

Ο Κωνσταντίνος Καζάκος μεταμορφωμένος σε Κουασιμόδο, δια χειρός αδελφών Αλαχούζων, στην παράσταση «Η Παναγία των Παρισίων».

Για τους λυκανθρώπους τους στην ταινία «Wolf Moon» (μια ανεξάρτητη παραγωγή στις ΗΠΑ) βραβεύτηκαν στο Φεστιβάλ της Φλόριντα.

TAGS :
effects special αδέλφια Αλαχούζος Γιώργος κινηματογράφος Ρούλης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook