DSC_0785-2mesa

“Ναι, είναι πολύς καιρός που οι δρομείς που βλέπω στο δρόμο πληθαίνουν. “

Για τα πρώτα γενέθλια του Andro, ζητήσαμε από 7 επιδραστικούς αρθρογράφους στις ισάριθμες ενότητες του Andro (Άποψη, Business, Γεύση, Δράση, Έμπνευση, Στυλ, Ζωή) να εντοπίσουν τις θετικές αλλαγές που συντελέστηκαν στη χώρα τους 12 μήνες που διανύσαμε.

Κάθε μέρα για μια εβδομάδα, θα δημοσιεύεται ένα νέο άρθρο στην επετειακή αυτή σειρά.

Σήμερα, στην ενότητα ΖΩΗ, η σύμβουλος επικοινωνίας και δεινή μαραθωνοδρόμος Αγγελική Κοσμοπούλου δεν κρύβει τη χαρά της βλέποντας τον τελευταίο χρόνο στην Αθήνα τους δρομείς και τα ποδήλατα ολοένα να πληθαίνουν:

 

Λίγες εβδομάδες πριν, σ’ ένα από τα πιο λαμπερά Κυριακάτικα πρωϊνά που θυμάμαι, κατεβαίναμε οικογενειακώς στο Σύνταγμα για τον Ημιμαραθώνιο της Αθήνας. Με την προσμονή που έχει κανείς πριν τους αγώνες, αυτό το ιδιότυπο καρδιοχτύπι που δεν έχει ίχνος αγωνίας ούτε σχέση με το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, μα έχει για μόνο οδηγό τη χαρά. Κατηφορίσαμε τη Βασιλίσσης Σοφίας, χαιρετηθήκαμε εγκάρδια με φίλους, πήραμε μυρωδιά της γιορτής και φτάσαμε στην αφετηρία. Στριμωχτήκαμε κυριολεκτικά μέσα στο πλήθος, έτσι καθώς ήταν ασφυκτικά γεμάτοι οι διάδρομοι, και βαλθήκαμε να κάνουμε χαλαρές διατάσεις και να δένουμε καλύτερα τα κορδόνια μας περιμένοντας. Κι έπειτα σήκωσα το βλέμμα και το άφησα να φτάσει μακριά, όσο έβλεπα, όσο μπορούσα.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα να παρατηρώ το πολύχρωμο πλήθος να ετοιμάζεται στην αφετηρία ενός αγώνα δρόμου. Για την ακρίβεια, ήταν μια από πολλές, πάμπολλες στην εικοσαετία που τρέχω. Μα η απρόσμενη εικόνα αυτής της ανθρώπινης γραμμής, η αίσθηση που απέπνεε η συλλογικότητα, ήταν κάτι διαφορετικό. Πρωτόγνωρο για μένα, καινούργιο για την πόλη. Ενδεικτικό μιας αλλαγής που τη μυρίζεσαι λίγο-λίγο μα αναζητάς ευκαιρία για να τη συνειδητοποιήσεις για τα καλά, χωρίς να αναρωτιέσαι αν γελάστηκες.

Ναι, είναι πολύς καιρός που οι δρομείς που βλέπω στο δρόμο πληθαίνουν. Που οι αγώνες πολλαπλασιάζονται, μαζί και οι συμμετοχές. Που οι συζητήσεις για το αν «έτρεξες», ή «θα τρέξεις» ή «τι χρόνο έκανες» μοιάζουν να αφορούν ένα ευρύτερο ακροατήριο. Που υπάρχει κόσμος που συναντιέται για μια προπόνηση με τη χαλαρότητα ενός διαλείμματος για καφέ. Που ο προγραμματισμός της συμμετοχής σε αγώνες θυμίζει σε λαχτάρα τον προγραμματισμό των διακοπών. Ναι, είναι πολύς καιρός που βλέπω συχνά ποδήλατα. Σε προπονήσεις και σε καθημερινές διαδρομές, σε αγώνες και μετακινήσεις της μέρας. Είναι καιρός που το μάτι μου έχει εξοικειωθεί με τις γρήγορες κινήσεις του αναβάτη: τις νευρικές διαδρομές, το πέρασμα της αλυσίδας για να ασφαλίσει το πολύτιμο απόκτημα, το δίπλωμα ενός σπαστού οχήματος.

«Θυμάμαι  παλιούς μαραθώνιους με το ένα ρεύμα κλειστό και το άλλο γεμάτο αυτοκίνητα που αγκομαχούσαν στο κυριακάτικο μεσημέρι και οδηγούς που μας λοιδωρούσαν στο Σταυρό, στην πιο δύσκολη καμπή του αγώνα».

Δεν ήταν πάντα έτσι. Θυμάμαι πολύ καθαρά την εποχή που άρχισα να τρέχω, δυο δεκαετίες πριν, όταν ήταν – δεν ήταν στην πόλη καμιά τρακοσαριά φανατικοί δρομείς. Μαζί προπονούμασταν, μαζί αγωνιζόμασταν, μαζί γυρίζαμε την Ελλάδα για να πάρουμε μέρος σε κάθε έναν από τους λιγοστούς οργανωμένους δρόμους. Οι «άλλοι», συντριπτική πλειοψηφία, μας κοίταζαν σαν αξιοπερίεργο, μας έκαναν χάζι. Δεν ταιριάζαμε στην αίσθησή τους για τη ζωή. Έμοιαζε ακατανόητο το πάθος μας, τρέλα η προσήλωσή μας.

Θυμάμαι τους παλιούς μαραθώνιους, πριν την Ολυμπιάδα της Αθήνας, με το ένα ρεύμα κλειστό στη Μαραθώνος και το άλλο γεμάτο αυτοκίνητα που αγκομαχούσαν στο κυριακάτικο μεσημέρι και οδηγούς που μας λοιδωρούσαν στο Σταυρό, στην πιο δύσκολη καμπή του αγώνα. Θυμάμαι τις γιαγιάδες που σταυροκοπιόντουσαν όταν μας έβλεπαν τα καλοκαίρια να τρέχουμε στα νησιά και τους νταλικέρηδες που άνοιγαν το παράθυρο και ρωτούσαν υποτιμητικά αν δεν είχαμε κάτι καλύτερο να κάνουμε. Θυμάμαι το πείσμα μας, το πείσμα που γεννιέται από αυτό που αγαπάς, όταν επιμένεις κόντρα στις συνθήκες.

Από τότε άλλαξαν πολλά, χρόνο το χρόνο, αγώνα τον αγώνα. Και τον τελευταίο χρόνο, το αθλητικό ρεύμα στην Αθήνα έγινε κάτι περισσότερο από εμφανές. Αναδύθηκε ως αναντίρρητο φαινόμενο, καταγράφηκε ως πραγματική αλλαγή στη ζωή της πόλης. Δεκάδες ερασιτέχνες αθλητές βγήκαν στους δρόμους και στα πάρκα για να αναμετρηθούν με τις δυνάμεις τους, να δαμάσουν την απόσταση, να γνωρίσουν αυτή τη χαρά. Το τρέξιμο και το ποδήλατο έγιναν πρώτα αποδεκτά συστατικά ζωής κι έπειτα μόδα.

Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει, ούτε πού θα κατασταλάξει όλο αυτό όταν περάσει ο πρώτος ενθουσιασμός. Δεν ξέρω αν θα γίνει άλλη μια παροδική τάση, όπως τόσες που προηγήθηκαν. Ξέρω όμως σίγουρα, χωρίς ίχνος αμφιβολίας, πως κάποιοι θα μαγευτούν από τη διαδρομή, θα εμπνευστούν από την προσπάθεια, θα αγαπήσουν τον κάματο. Ξέρω πως κάποιοι θα αποκτήσουν μια ιδιότυπη μονάδα μέτρησης για τις μέρες τους: τη χαρά των ανοιχτών δρόμων. Θα δαμάσουν την απόσταση, θα ξεπεράσουν τους φόβους, θα δουν να γεννιέται μέσα τους κάτι πρωτόγνωρο.

Κάποιοι θα αρκεστούν σε αυτό, στην κατάκτηση της μιας φοράς ή της μιας φάσης ζωής, που θα τη θυμούνται εσαεί και θα την επικαλούνται ως σημάδι δύναμης και τόλμης. Άλλοι θα αρχίσουν, θα σταματήσουν και ίσως κάποτε αρχίσουν ξανά, με την ελαφρότητα που χαρακτηρίζει τις περιστασιακές σχέσεις. Κι άλλοι θα μείνουν εκεί, στους ανοιχτούς δρόμους. Θα ακούν την καρδιά να χτυπά δυνατά, θα απολαμβάνουν κάθε βήμα, θα ταξιδεύουν το βλέμμα σε μαλακούς λόφους και ασφάλτινες διαδρομές, θα σταματούν να μυρίσουν γύρω τους τη ζωή. Με τον τρόπο του έρωτα.

 

Διαβάστε ακόμα, στην επετειακή μας «αισιόδοξη» ενότητα:

-Στην ΑΠΟΨΗ, και στην πολιτική, ο φλογερός αρθρογράφος Σακελλάρης Σκουμπουρδής αναζητά μια ελπιδοφόρα αχτίδα μέσα από τις αναθυμιάσεις του εθνικού μας ισλάμ.

-Στο BUSINESS, ο διδάκτορας τεχνητής νοημοσύνης και επιχειρηματίας Γιώργος Ζαρκαδάκης με έδρα το Λονδίνο, βλέπει με αισιοδοξία κάτι ‒επιτέλους‒ να αλλάζει, στο ελληνικό επιχειρείν.

-Στη ΓΕΥΣΗ, ο μοναδικός Έλληνας Master of Wine, Κωνσταντίνος Λαζαράκης, παρατηρεί ότι η κρίση έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς νέους σε ηλικία οινοπαραγωγούς να αποδείξουν ότι το γκρίζο μαλλί και η φαλάκρα δεν είναι το τοτέμ της οινικής επιτυχίας.

-Στην ΕΜΠΝΕΥΣΗ οι κινηματογραφικοί μας συνεργάτες Κωνσταντίνος Καϊμάκης και Παναγιώτης Φρούντζος εξηγούν πώς το Νέο Ελληνικό Σινεμά τον τελευταίο χρόνο ανέβασε ακόμα πιο πολύ τον πήχη, βάζοντας τη σφραγίδα του ‒και υποθήκη για ανάλογη συνέχεια‒ και στα τρία πιο εμβληματικά ευρωπαϊκά κινηματογραφικά φεστιβάλ.

-Στη ΔΡΑΣΗ ο διεθνής μάνατζερ (τώρα με έδρα τη Σουηδία) Τάσος Παγκάκης υποστηρίζει πως μπορεί η Ελλάδα να μην άλλαξε σε 12 μήνες, αλλάζουν όμως σιγά-σιγά, καθημερινά και όλο προς το καλύτερο, πολλοί που διαβάζουν το Andro και μέσα από αυτό νιώθουν ότι δεν είναι μόνοι.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top