alecosnikos3

    “Οι άνθρωποι που τους «χρωστάω» δεν είναι ένας, ούτε δύο. Είναι αρκετοί, δόξα τω Θεώ. Από όλους αυτούς, εκείνος που με σημάδεψε περισσότερο είναι ο πατέρας μου. Για κάποιον νέο, ακούγεται ως συντηρητικό κλισέ, αλλά μέσα από την προοπτική της ηλικίας μπορεί κάποιος να διακρίνει καλύτερα – και λέω ότι είναι πράγματι αυτός.

    Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Με κλίση στο σχέδιο από μικρός, έμαθε την τέχνη μόνος του, γράφοντας και σχεδιάζοντας κόμικς και γελοιογραφίες, διασκεδάζοντας συμμαθητές και δασκάλους στα σχολικά χρόνια.

    Ο Αλέκος Παπαδάτος σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στο Πανεπιστήμιο Σορβόνη IV στο Παρίσι. Το 1984 εγκατέλειψε τα Οικονομικά και αφοσιώθηκε στο σκίτσο και τα κινούμενα σχέδια. Στο Παρίσι, μαθήτευσε και εργάστηκε συνολικά έξι χρόνια (1984-1990), δουλεύοντας στους «Cartooneurs Associés» και στη θυγατρική του CANAL+, «Le Studio Ellipse». Εκεί εργάστηκε ως animator και animation director, για την τηλεοπτική σειρά «Babar».

    Το 1990 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, με τη συνάδελφο και σύζυγο Annie Di Donna, όπου και ίδρυσε το στούντιο παραγωγής κινουμένων σχεδίων «Spicy Toons». Στο διάστημα 1990-2003, συνεργάστηκε με ελληνικές εταιρείες διαφημιστικών ταινιών, αναλαμβάνοντας τα animated cartoons τους σε design, animation και επίβλεψη παραγωγής, σε 2D και σε 3D animation.

    NikosPapadatos2

    Η ζωή του όλη ήταν μια επίπονη πρακτική εφαρμογή των ηθικών αξιών του. Ήταν τίμιος, δίκαιος και αγαπούσε την πατρίδα του και τη δημοκρατία. Με έναν εσωτερικό, πνευματικό τρόπο.

    Η αγάπη του για το σκίτσο τον οδήγησε και στα ελληνικά έντυπα, όπου εικονογραφεί άρθρα και γράφει και σχεδιάζει κόμικς. Η συναρπαστικότερη εμπειρία στη σκιτσογραφική ζωή του ήταν η συνεργασία του με τον συγγραφέα Απόστολο Δοξιάδη στο graphic novel «LOGICOMIX».

    Πιστεύω ότι οι άνθρωποι που μας σημάδεψαν στη ζωή θετικά δεν είναι κατ’ ανάγκην εκείνοι που μας ευνόησαν, που μας ενέπνευσαν ή που μας ευκόλυναν στη διαδρομή. Μπορεί κάλλιστα να είναι αυτοί που έκαναν το αντίθετο.

    “Οι άνθρωποι που τους «χρωστάω» δεν είναι ένας, ούτε δύο. Είναι αρκετοί, δόξα τω Θεώ. Από όλους αυτούς, εκείνος που με σημάδεψε περισσότερο είναι ο πατέρας μου. Για κάποιον νέο, ακούγεται ως συντηρητικό κλισέ, αλλά μέσα από την προοπτική της ηλικίας μπορεί κάποιος να διακρίνει καλύτερα – και λέω ότι είναι πράγματι αυτός. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι που μας σημάδεψαν στη ζωή θετικά δεν είναι κατ’ ανάγκην εκείνοι που μας ευνόησαν, που μας ενέπνευσαν ή που μας ευκόλυναν στη διαδρομή. Μπορεί κάλλιστα να είναι αυτοί που έκαναν το αντίθετο.

    Ο πατέρας μου, όπως και άλλοι πατεράδες που έζησαν τον πόλεμο και την πείνα, με εμπόδισε να κάνω αυτό που ήταν το φυσικό μου, γιατί ήταν «καλλιτεχνικό». Τον άκουσα κάποτε να ψιθυρίζει στη μάνα μου: «Το παιδί πρέπει να σπουδάσει Οικονομικά, να έχει μια ασφάλεια». Ήταν στη δικτατορία. Μέσα μου τον κατηγόρησα πολλές φορές που κατέληξα να σπουδάζω κάτι άλλο από το σχέδιο που ήταν το μεράκι μου. Αφού τελικά έκανα αυτό που θέλω, αυτές οι σκέψεις είναι πλέον ανούσιες.

    Δείχνοντάς μου πώς κάνουν τα flip-books, δεν ήξερε ότι καταστρέφει τη λαμπρή καριέρα τραπεζικού υπαλλήλου που ονειρευόταν για μένα. Ήταν καλός στο σκίτσο. Σελίδα τη σελίδα, σκίτσο το σκίτσο, με οδηγούσε σε αυτό που ο ίδιος θεωρούσε ανύπαρκτο ως επάγγελμα, το animation. Μπορεί να είχε δίκιο. Δεν το σπούδαζες αυτό πουθενά εκείνη την εποχή, δεν υπήρχε ως επάγγελμα. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά ούτε αλλού στην Ευρώπη.

    alecosnikos4

    Δείχνοντάς μου πώς κάνουν τα flip-books, δεν ήξερε ότι καταστρέφει τη λαμπρή καριέρα τραπεζικού υπαλλήλου που ονειρευόταν για μένα. Ήταν καλός στο σκίτσο. Σελίδα τη σελίδα, σκίτσο το σκίτσο, με οδηγούσε σε αυτό που ο ίδιος θεωρούσε ανύπαρκτο ως επάγγελμα, το animation.

    Κάτι που δεν σπουδάζεται δεν είναι υπολογίσιμο, έτσι ήτανε για εκείνες τις γενιές μικροαστών. Οι σκιτσογράφοι της εποχής ήταν μόνο οι πολιτικοί σκιτσογράφοι, και αυτοί θεωρούνταν κυρίως δημοσιογράφοι. Το ταλέντο δεν ήτανε μπαγκάζι. Το animation δεν ήταν υπολογίσιμο. Δεν το υποψιάστηκε ποτέ ότι αυτός είναι που με έμαθε animation.

    Aν ζούσε o πατέρας μου, θα ήμασταν πολύ καλοί φίλοι. Τους γονείς πρέπει να τους ευχαριστούμε που δεν μας δολοφόνησαν όταν ήμασταν έφηβοι. Εκείνος παραλίγο να χάσει τη δουλειά και το σπίτι του, όταν είχα μπλέξει με τις νεολαίες. Και αυτό δεν ήταν το χειρότερο…

    Είμαι τυχερός που με μεγάλωσε αυτός. Δεν νομίζω ότι ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να μου διδάξει καλύτερα ορισμένες αξίες. Ήταν στρατιωτικός τότε, και τα έσπασε με τους συνταγματάρχες, γιατί πίστευε στη δημοκρατία. Τον διώξανε. Στη μεταπολίτευση του προσέφεραν μια θέση –την πήρε για να βοηθήσει την πατρίδα, όπως έλεγε– την οποία, αν είχε εκμεταλλευτεί και «αξιοποιήσει», σήμερα όλη η οικογένεια θα είχε μεγάλη άνεση, για να το πω ευγενικά. Προτίμησε να παραιτηθεί μόλις κατάλαβε τι γίνεται με τους πολιτικούς και τα κόμματα.

    OLYMPUS DIGITAL CAMERA

    Η συναρπαστικότερη εμπειρία στη σκιτσογραφική ζωή του Αλέκου Παπαδάτου ήταν η συνεργασία του με τον συγγραφέα Απόστολο Δοξιάδη στο graphic novel «LOGICOMIX».

    Τα χρόνια πέρασαν κι έμεινε με μια πίκρα. Ότι κανένας σε αυτήν τη χώρα δεν έχει μπέσα. Ότι κανένας δεν σκέφτεται δημοκρατικά. Για τον περίγυρό του ήταν ένα «ούφο». Εκείνη την εποχή, η στάση του κρίθηκε ναΐφ. Δεν μπορεί, όμως, κανείς να κατηγορήσει έναν άνθρωπο για ρίψασπι, όταν αρνείται τη διαφθορά. Ήταν οι εποχές που οι πολιτικοί έχτιζαν πολυτελείς βίλες για πάρτη τους και διόριζαν αβέρτα για πάρτη τους επίσης. Κάτι που ασφαλώς θα συνεχιστεί στον αιώνα τον άπαντα.

    Δυστυχώς, ο πατέρας μου δεν ζει πια. Αλλά, αν ζούσε, θα ήμασταν πολύ καλοί φίλοι. Όσο μεγαλώνεις, καταλαβαίνεις καλύτερα. Ιδίως αν γίνεις γονιός ο ίδιος. Κάπου διάβασα ότι τους γονείς μας πρέπει να τους ευχαριστούμε που δεν μας δολοφόνησαν όταν ήμασταν έφηβοι. Εκείνος παραλίγο να χάσει τη δουλειά του και το σπίτι του, όταν είχα μπλέξει με τις νεολαίες. Και αυτό δεν ήταν το χειρότερο…

    Έκανε ένα σωρό σφάλματα. Είχε ένα σωρό νευρώσεις. Αλλά τι μένει τελικά; Δεν μπορώ παρά να κρατήσω τα καλά του και να αγνοήσω τα κακά του. Δεν έμπλεξε ποτέ με κόμματα, αν και του άρεσαν οι ιδεολογίες. Η ζωή του όλη ήταν μια επίπονη πρακτική εφαρμογή των ηθικών αξιών του. Ήταν τίμιος, δίκαιος και αγαπούσε την πατρίδα του και τη δημοκρατία. Με έναν εσωτερικό, πνευματικό τρόπο. Τώρα που κοιτάζω πίσω και βλέπω πιο καθαρά, δεν μπορώ παρά να τον τιμήσω, κάνοντας όσο πιο καλά μπορώ αυτό που μου έμαθε”.

    Αν νομίζετε πως δεν χρωστάτε σε κανέναν, δείτε το βίντεο.

     

    Διαβάστε ακόμα: Τι χρωστάει ο πρωταθλητής κολύμβησης Σπύρος Γιαννιώτης στον Νίκο Γέμελο.

     

     

     

    x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

    Button to top