
Ποιοι ήταν αυτοί οι «ιππότες» που ξεχώρισαν με την εντιμότητά τους και πάλεψαν για τα πιστεύω τους. Η νέα στήλη του Andro παρουσιάζει τις ιστορίες αυτών των ρομαντικών τζέντλεμεν. (Εδώ οι τρεις σωματοφύλακες της ταινίας «The Three Musketeers – Part I: D’Artagnan» σε μια στιγμή ξεκούρασης).
Αρχίζω με την ακόλουθη φράση του συγγραφέα Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη, απευθύνοντας «ένα ευρύ Χαίρετε σε όλους τους παρευρισκόμενους», που ελπίζω να φέρουν σιγά σιγά και τους φίλους τους, ώστε ο χαιρετισμός να διευρυνθεί περαιτέρω, μαζί και η χαρά: The more the merrier. Σας προσκαλώ, λοιπόν, σήμερα σε αυτή τη νέα στήλη του Andro, ένα είδος κοσμικού συναξαριστή, που μακάρι να ανταποκριθεί στο ένδοξο όνομά της, στον τίτλο: The League of Extraordinary Gentlemen.
Ως γνωστόν, ο τίτλος είναι κλεμμένος από μια σειρά κόμικς κι ένα γκράφικ νόβελ του ιδιοφυούς Άλαν Μουρ, που ύστερα έγινε ταινία με τον Σον Κόνερι, το 2003. Δεν έχω τύψεις (για την κλοπή), διότι και ο τίτλος του Μουρ είναι περίπου κλεμμένος, βασίζεται στην ταινία The League of Gentlemen, του 1960, με θέμα τη ληστεία μιας τράπεζας στο Λονδίνο: ο κλέψας, ας πούμε, του κλέψαντος. And the best man wins.
Για τ’ όνομα της στήλης (και του Θεού βέβαια) εξέτασα έναν μακρύ κατάλογο με παρόμοια σχήματα λόγου, όπως Suicide Squad, Justice League και Doom Patrol, έπαιξα για λίγο με τη θαυμάσια ανορθογραφία των Inglourious Basterds, ενώ δοκίμασα και πιο εκλεπτυσμένες ή και διανοουμενίστικες εκδοχές του ίδιου θέματος, π.χ. τις Μυθοπλασίες του Χόρχε Λουίς Μπόρχες και τους Φανταστικούς Βίους του Μαρσέλ Σβομπ. Και άλλα.

Άνθρωποι που είχαν βρει τον δρόμο τους και είχαν επιλέξει έναν μοναχικό βίο. Ο Κλιντ Ίστγουντ της ταινίας «Unforgiven» θα μπορούσε να είναι ένας ένας τέτοιος ιππότης – έστω και της Άγριας Δύσης.
Το θέμα σε όλα τα παραπάνω (το ίδιο ακριβώς θέμα), που επαρκώς αποδίδει και το κλίμα της παρούσας στήλης, είναι η σύναξη λίγων απίθανων τύπων, η ένωσή τους σε ομάδα, σε μια dream team, σε μιαν επίσημη αγαπημένη, εντέλει σε ένα τάγμα ελεεινών ιπποτών, που παλεύουν παρέα, πραγματώνοντας το ωραιότερο σύνθημα της ανθρώπινης ιστορίας, το σύνθημα του νεαρού ντ’ Αρτανιάν: «Όλοι για έναν και ένας για όλους».
Το νόστιμο είναι που αυτοί οι τύποι, ή οι περισσότεροι ανάμεσά τους, προτιμούν τον μοναχικό βίο, και σπεύδω να προσθέσω: το ίδιο κι εγώ. Για να τον κάνω κοινό χωρίς να προδώσω τη δόξα του ενός ανθρώπου, χωρίς να τη ρίξω στη χοντροκοπιά των μαζών, καταλήγω στον τίτλο του Μουρ, που σαν να αποκαθιστά την ισορροπία των πραγμάτων.
Θέλω να πω: το Leage, η Λίγκα, ορίζει την ένωση των ανθρώπων, τον κοινό βίο, τη στιγμή που το Extraordinary διαφυλάσσει τη μοναδική και ανεπανάληπτη περίπτωση, την εξαίρεση που είναι ο καθένας τους – έτσι, τέλος πάντων, προτείνω να το διαβάσετε.
Το υπόλοιπο του τίτλου, οι Gentlemen, οι κύριοι αυτοί, είναι τα κείμενα που θα καταθέσω εδώ τις επόμενες μέρες: λεπτομέρειες από πορτρέτα, σπαράγματα βίων, λίγα στιγμιότυπα κρότου λάμψης, που έναν στόχο έχουν, την έμπνευση, την επαναφορά στην επικαιρότητα εκείνου του ανεπίκαιρου συνθήματος του ντ’ Αρτανιάν, που φοβάμαι ότι σχεδόν το λησμονήσαμε.
Για τη σκιά της ηθικολογίας στο ως άνω mission statement θα παρακαλούσα να με συγχωρέσετε. Μπορεί να μ’ έπιασε μοναξιά, μπορεί να φταίει και η ηλικία: φέτος θα κλείσω κι εγώ τα 42, που ένας εκ των ηρώων της στήλης αυτής, και από τις πιο βασικές επιρροές της, ο Ίων Δραγούμης, έλεγε ότι είναι η ηλικία των μεγάλων ανδρών. Μπορεί.
Ο Δραγούμης βέβαια δολοφονήθηκε στα 42, σαν το σκυλί, στο κατώφλι της οδού Βασιλίσσης Σοφίας. Η παρούσα στήλη δεν αποκλείεται να είναι και η μαρμάρινη εκείνη στήλη, η λευκή κολόνα που φύτρωσε στον τόπο του εγκλήματος. Και τι γράφει;

Για τον Κυριάκο Μαργαρίτη, ο Ίων Δραγούμης ήταν ο πιο extraordinary gentleman όλου του ελληνικού 20ού αιώνα. (Εδώ με τον μεγαλύτερό του αδελφό Νίκο στον Εθνικό Κήπο, το 1886. Φωτογραφεία: Αρχείο Ίωνος Δραγούμη )
Στο ημερολόγιο, πάντως, τον Ιούνιο του 1913, ο Δραγούμης έγραψε: «Θέλω να ιδρύσω στον Ελληνισμό μια νέα ευγένεια, που να μην έχει τίποτα να κάνει με την τάχα αριστοκρατία που υπάρχει στην κοινωνία μας».
Ο άνθρωπος αυτός ισχυρίζομαι ότι ήταν ο πιο extraordinary gentleman όλου του ελληνικού 20ού αιώνα. Μαζί του, θα ήθελα να δω κι άλλους, από κάθε αιώνα, από κάθε κόσμο. Μαζί μου, θα ήθελα να τους δει και ο αγαπητός αναγνώστης – δηλαδή: Join me.
Εκτός απροόπτου, ζητιανεύω εδώ λίγα likes, shares κτλ., για να ανθίσει η κολόνα στο οδόστρωμα. «Είμαι κι εγώ σαν τα μικρά παιδιά», γράφει ένας άλλος από τους ήρωες της παρούσας στήλης. «Έχω ανάγκην από ολίγα εύγε». Ο άνθρωπος που έχει ανάγκη από ολίγα likes είναι ο Παύλος Μελάς. Σε άλλη περίπτωση, δεν θα τολμούσα να σας ζητήσω τίποτα. Σε αυτή την περίπτωση, σας ζητώ τα πάντα: ακρόαση, ανάγνωση, προσοχή – για 800 λέξεις. Τόσες θα χρειάζεται η ευγένεια για να ιδρυθεί. Τόσες, εννοείται, επ’ άπειρον.
Διαβάστε ακόμα: Ο αληθινός James Bond είναι θαμμένος στην Αθήνα;