Το βράδυ της Κυριακής το Καμπ Νου, η Μπαρτσελόνα, αλλά και όλη η ποδοσφαιρική Ισπανία είπε «αντίο» στον κορυφαίο μέσο των τελευταίων 20 ετών. (Φωτογραφία: Quality Sport Images / Getty Images / Ideal Image)

    Όταν μιλάμε για superstars του ποδοσφαίρου, πάνω-κάτω, η εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας είναι συγκεκριμένη: μιλάμε για παίκτες που ξεσηκώνουν τα πλήθη με περίτεχνα τακουνάκια και φανταζί γκολ, που οι ντρίμπλες και οι πανηγυρισμοί τους γίνονται «κίνηση» σε video games τύπου Pro, το Instagram τους έχει εκατομμύρια followers με φωτογραφίες από τα επιτεύγματά τους στο γήπεδο και τις χλιδάτες διακοπές τους, που κυκλοφορούν με εντυπωσιακά αυτοκίνητα, επιλέγουν εκκεντρικά look και περίεργα κουρέματα.

    Ευτυχώς όμως, ο παραπάνω «κανόνας» δεν ισχύει για όλους τους superstars της «στρογγυλής θεάς». Υπάρχουν και ορισμένοι παίκτες που δεν «φωνάζουν» ούτε εντός ούτε εκτός γηπέδου, που οι παπαράτσι δεν τους κυνηγάνε στο δρόμο και στις διακοπές, το ντύσιμό τους δεν γίνεται μόδα, αλλά όταν πατήσουν το χορτάρι του γηπέδου είναι οι απόλυτοι πρωταγωνιστές. Χωρίς να θέλουν να βάλουν 10 γκολ σε ένα ματς και μια μπάλα «κολλημένη» στα πόδια τους για να το αποδείξουν. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και ο Andrés Iniesta, o παίκτης-σημαία της Μπαρτσελόνα (μαζί με τον Xavi και τον Carles Puyol) τα τελευταία 20 χρόνια, που το βράδυ της Κυριακής είπε με τη σερά του το δικό του «αντίο» στην αγαπημένη του ομάδα.

    Ο Iniesta δεν θα γίνει απλά ένας αναντικατάστατος παίκτης της Μπαρτσελόνα – θα γίνει το μυαλό της, που με απαλές κινήσεις, ψυχραιμία και χωρίς υπερβολές, καθοδηγούσε τους πάντες μέσα στα όρια του γηπέδου.

    Χωρίς καμιά δόση υπερβολής ο 34χρονος παίκτης ίσως και να είναι ο πιο ολοκληρωμένος μέσος που έχει βγάλει το ποδόσφαιρο τις τελευταίες δύο δεκαετίες – όχι μόνο στην Ισπανία, αλλά σε όλο τον κόσμο. Η απλότητα στο ποδοσφαιρικό του στυλ, οι σχεδόν χορευτικές κινήσεις του, αλλά και ο μαγικός τρόπος που είχε να βρίσκεται σε όλα τα σημεία του γηπέδου, ήταν τα στοιχεία που τον έκαναν ένα από τα πιο σημαντικά γρανάζια στην κυριαρχία της Μπαρτσελόνα στα παγκόσμια γήπεδα όλα αυτά τα χρόνια.

    Η παρθενική του εμφάνιση με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα θα γίνει στις 29 Οκτωβρίου 2002 κόντρα στην Μπριζ για το Τσάμπιονς Λιγκ. (Φωτογραφία: Dave Rogers / Getty Images / Ideal Image)

    Γεννημένος στις 11 Μαΐου του 1984 στην Φουεντεαλμπίγια, σε ηλικία μόλις 12 ετών θα αφήσει το σπίτι του και θα βρεθεί στη Μασία – ίσως μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του, όπως έχει πει και ο ίδιος. Με πολύ προπόνηση, προσήλωση στο στόχο του, αλλά και εξελίσσοντας συνεχώς το ταλέντο που είχαν δει στο πρόσωπό του όλοι οι προπονητές και οι παίκτες της Μπάρτσα. Άλλωστε έχει μείνει στην ιστορία η φράση του Pep Guardiola προς τον Xavi, όταν είδε τον Iniesta: «Εσύ θα με βγάλεις στη “σύνταξη”, αλλά αυτός (Iniesta) θα μας βγάλει όλους στη “σύνταξη”».

    Θα χρειαστεί έξι χρόνια για να πάρει το «βάπτισμα του πυρός» στην ανδρική ομάδα. Αλλά από την ώρα που φόρεσε τη φανέλα των μεγάλων δεν θα την έβγαζε ποτέ ξανά για τα επόμενα 16 χρόνια.

    Παιχνίδι με το παιχνίδι, ο Iniesta δεν θα γίνει απλά ένας αναντικατάστατος παίκτης της Μπαρτσελόνα – θα γίνει το μυαλό της. Ο αρχηγός της, ένας μαέστρος, που με ήρεμες κινήσεις, ψυχραιμία και χωρίς υπερβολές, καθοδηγούσε τους πάντες μέσα στα όρια του γηπέδου. Και τους οδηγούσε από τη μια επιτυχία μετά την άλλη. Από το 2002 που έκανε το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα των Καταλανών μέχρι και το βράδυ της Κυριακής, που σε ένα συναισθηματικά φορτισμένο Καμπ Νου αποχαιρέτησε τους οπαδούς της, κατάφερε να κερδίζει στην κυριολεξία τα πάντα: 9 Πρωταθλήματα Ισπανίας και 4 Τσάμπιονς Λιγκ βρίσκονται ανάμεσα στους 32 τίτλους που κατέκτησε με την Μπαρτσελόνα.

    «Κάποιοι με συμπαθούν κάποιοι άλλοι όχι. Αλλά στο τέλος της ημέρας πρέπει να είσαι ο εαυτός σου».

    Όμως, κατά τη γνώμη μου, η πιο μεγάλη του επιτυχία δεν ήταν οι τίτλοι, αλλά το πώς αντιμετωπίστηκε από τους οπαδούς των άλλων ομάδων όλα αυτά τα χρόνια. Σε ένα άθλημα που οι ποδοσφαιρικοί ηγέτες και πρωταγωνιστές ακούνε από την κερκίδα των αντίπαλων ομάδων τα μύρια όσα, ο Iniesta αποθεωνόταν, έχοντας κερδίσει τον μεγαλύτερο τίτλο του ποδοσφαίρου: την καθολική αναγνώριση.

    Άλλωστε πώς και γιατί να ξεσπαθώσεις απέναντι στον Andrés Iniesta, ακόμα κι αν είσαι οπαδός της Ρεάλ Μαδρίτης; Είναι ένας παίκτης που σε όλη του την πορεία ποτέ δεν προκάλεσε, ποτέ δεν έβρισε, ποτέ δεν τσακώθηκε, ποτέ δεν μίλησε υποτιμητικά για άλλους. Πάντα κοιτούσε τι έκανε αυτός και η ομάδα του, χωρίς να ασχολείται με την «κατσίκα του γείτονα».

    Πανηγυρίζοντας το γκολ που έδωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο στην Ισπανία το 2010, αλλά και «αποχαιρετώντας» τον φίλο του και παίκτη της Εσπανιόλ Dani Jarque που ένα χρόνο νωρίτερα είχε φύγει από τη ζωή. (Φωτογραφία: Jamie McDonald / Getty Images / Ideal Image)

    Ναι, δεν μιλάμε για τον Andrés Iniesta της Μπαρτσελόνα, αλλά για τον Andrés Iniesta ολόκληρης της Ισπανίας. Τον παίκτη που το 2010 «χάρισε» το Παγκόσμιο Κύπελλο στη χώρα του με το γκολ που πέτυχε στην παράταση του τελικού κόντρα στην Ισπανία – και το αφιέρωσε στον παίκτη της Εσπανιόλ Dani Jarque, που ένα χρόνο νωρίτερα είχε χάσει τη ζωή του από ανακοπή σε ηλικία μόλις 26 ετών.

    Αυτός ήταν πάντα. Ένας ολοκληρωμένος παίκτης, αλλά πάνω από όλα ένας καλός άνθρωπος, που σε έναν κόσμο γεμάτο σταριλίκια κατάφερε να ξεχωρίσει με το low profile στυλ του. «Δεν θεωρώ τον εαυτό μου σταρ. Κάποιοι με συμπαθούν κάποιοι άλλοι όχι. Αλλά στο τέλος της ημέρας πρέπει να είσαι ο εαυτός σου» είχε πει κάποτε. Και η αλήθεια είναι ότι ο Andrés Iniesta κατάφερε να φτάσει στην κορυφή χωρίς ποτέ να σταματήσει να πατάει στο έδαφος.

     

    Διαβάστε ακόμα: Το αέρινο ποδοσφαιρικό στυλ του Mohamed Salah

     

     

    x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

    Button to top