Χριστούγεννα στην εντατική

«Του έπιασα το χέρι όσο ήταν στο φορείο. Ήταν ανήσυχος και ρωτούσε αν θα ξαναρχόταν σε εμάς μετά το χειρουργείο…» (Φωτό: Patrick Seeger, Getty Images).

Πριν καμιά δεκαριά χρόνια, παραμονές Χριστουγέννων, είχαμε στον Ευαγγελισμό μία ασθενή ηλικίας περίπου 30 ετών που για εμένα ήταν το «χριστουγεννιάτικο θαύμα». Σχολώντας από την ταβέρνα όπου δούλευε, περίμενε πάνω στο πεζοδρόμιο τον σύζυγο να περάσει να την πάρει. Τράκαραν δύο αυτοκίνητα στον δρόμο και το ένα καβάλησε το πεζοδρόμιο, στριμώχνοντας την στον τοίχο. Εμείς την παραλάβαμε από το χειρουργείο.

Ακόμα θυμάμαι ότι ήταν στο κρεβάτι νούμερο 14 που είχα εγώ εκείνο το απόγευμα. Είχαν αναγκαστεί οι χειρουργοί να της ακρωτηριάσουν το ένα πόδι από ψηλά. Είχε κι άλλα τραύματα, μεταξύ των οποίων και κάταγμα στην λεκάνη, που γνωρίζουμε πως ελλοχεύει διάφορες επιπλοκές. Πράγματι επιβαρύνθηκε η κατάστασή της όσο περνούσε η ώρα, και θυμάμαι με τον εφημερεύοντα ιατρό και μία συνάδερφο να ζουλάμε με τις παλάμες μας τις φιάλες αίματος και τους ορούς για να προλάβει να ξαναμπεί στο χειρουργείο.

Κράτησε ώρες αυτή η κατάσταση, σχόλασα στις 11μμ αφού είχε ήδη μπει στο χειρουργείο, και το επόμενο πρωί με χαρά και ανακούφιση την βρήκα στο κρεβάτι της. Σε βαριά κατάσταση, αλλά ζούσε. Και έζησε και την είδα να χαμογελάει ξανά, και να φεύγει από εμάς. Αυτή η κοπέλα είχε μια κόρη 2 ετών τότε. Σήμερα το κορίτσι θα είναι 12. Αυτό το χριστουγεννιάτικο θαύμα μου, μου αρέσει που και που να το υπενθυμίζω στον ιατρό εκείνης της νύχτας με τον οποίο ακόμα συνεργαζόμαστε.

Η υπογράφουσα πέρυσι το καλοκαίρι, εθελόντρια στο Κέντρο Υγείας Ραφήνας.

Φέτος, παραμονές Χριστουγέννων, είχα άλλον ασθενή, τον κύριο Π, ετών 75. Με περιπλεγμένο καρδιολογικό πρόβλημα, είχε προγραμματιστεί να μπει στο χειρουργείο την παραμονή των Χριστουγέννων. Ευγενέστατος, μιλούσε σε όλους μας με υπέρτατο σεβασμό και υπομονή. Στις βάρδιες που ήμουν εγώ, όλο κυρία Αγγελική και κυρία Αγγελική με φώναζε… (Στους μεγαλύτερους ανθρώπους φαίνεται δύσκολο το Άντζελα ή το Άντζυ και επιλέγουν από μόνοι τους να με αποκαλούν Αγγελική -το βρίσκω πολύ χαριτωμένο).

Ήταν τόσο συμπαθής σε όλους που ανεξαρτήτως από το ποιος συνάδελφος ήταν υπεύθυνος για το κρεβάτι του, όλοι περνούσαν κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της βάρδιας τους για να του μιλήσουν. Την παραμονή των Χριστουγέννων λοιπόν δούλευα πρωί και νύχτα, και στις 2μμ τον ετοίμασα να τον πάρουν για το χειρουργείο. Τις τελευταίες ώρες έκανα αρκετές συζητήσεις μαζί του γιατί είχε εκφράσει κάποιες ανησυχίες. Του μίλησα για τον πατέρα μου που πριν 8χρόνια είχε κάνει τριπλό by-pass. «Είμαι πιο μεγάλος όμως, θα τα καταφέρω;» με ρώτησε. Του θύμισα πως στις μικρότερες ηλικίες τα καρδιολογικά προβλήματα είναι πιο δύσκολα.

Ήταν ανήσυχος και ρωτούσε αν θα ξαναρχόταν σε εμάς μετά το χειρουργείο γιατί ένιωθε πιο ασφαλής, και του είπα ότι θα πάει σε μία ακόμα πιο εξειδικευμένη μονάδα, πως θα τον ζέσταιναν για κάποιες ώρες πριν τον ξυπνήσουν και του υποσχέθηκα πως το βράδυ που θα πήγαινα για δουλειά θα τηλεφωνούσα στους συναδέλφους της άλλης μονάδας να ρωτήσω για αυτόν, και να του στείλω χαιρετίσματα. Χαριτολογώντας, του είπα πως στους καλοσυνάτους ανθρώπους σαν κι αυτόν όλα πάνε καλά χωρίς επιπλοκές.

Του έπιασα το χέρι όσο ήταν στο φορείο με τον τραυματιοφορέα που ήρθε να τον πάρει. Οι τελευταίες κουβέντες που του είπα θυμάμαι ήταν πως οι αναισθησιολόγοι θα ήταν πολύ ζεστοί μαζί του, και γνωρίζοντας πως δεν έπαιρνε ούτε υπνωτικό αυτά τα χρόνια, του είπα να ευχαριστηθεί τον ήρεμο ύπνο που θα έκανε. Έχοντας κοιμηθεί η ίδια πέρσι 5 φορές με καταστολή για κάποια θέματα υγείας, ήμουν σίγουρη γι αυτό που έλεγα.

Όταν έφυγε στο χειρουργείο, έκλαψα κρυφά. Από συγκίνηση, γιατί σκεφτόμουν πως πριν 8χρόνια όταν ο πατέρας μου μπήκε εκτάκτως για χειρουργείο καρδιάς στην Αμερική, κάπως έτσι θα ήταν η εικόνα του. Κι εγώ δούλευα νύχτα τότε, και μου φάνηκε ατελείωτη η βάρδια μέσα στην αγωνία πως αν συνέβαινε κάποιο κακό θα έπρεπε να οργανώσω εκτάκτως ένα ταξίδι για την άλλη πλευρά του Ατλαντικού χωρίς να ξέρω αν θα προλάβαινα να τον δω. Όμως έφυγα το μεσημέρι από το νοσοκομείο, σίγουρη πως το βράδυ θα γινόταν όπως τα είχα υποσχεθεί στον κύριο Π.

Λίγο πριν πιάσω βάρδια τη νύχτα, τηλεφώνησα σε φίλη μου που δούλευε απόγευμα και μου είπε τα δυσάρεστα, πως ο κύριος Π υπέστη ανακοπή μέσα στο χειρουργείο, και δεν τα κατάφερε. Λένε πως γινόμαστε ψυχροί με τα χρόνια και πως δεν μας αγγίζει η δουλειά μας. Από τη στεναχώρια μου ώσπου να σχολάσω το πρωί των Χριστουγέννων είχα βγάλει έρπη στα χείλη. Πολλοί γιόρταζαν ένα ρεβεγιόν Χριστουγέννων και εγώ έβλεπα όλο το βράδυ το άδειο κρεβάτι του κυρίου Π. Ήμουν θλιμμένηκαι για τον κύριο Π, και για την υπόσχεση που δεν μπόρεσα να κρατήσω.

Βλέπετε, μας «μένουν» κάποιοι ασθενείς. Και για τις επιτυχίες, και για τις ατυχίες που μπορεί να είχαμε μαζί τους. Διότι ατυχία δεν το θεωρώ, καθώς νιώθω καλά με τον εαυτό μου που ήμουν εκεί, και έφυγε στο χειρουργείο απαλλαγμένος από βαθιές ανησυχίες. Η λύπη ωστόσο δεν φεύγει, υπάρχει σαν πένθος που το ξαναβιώνεις με κάθε ασθενή που χάνεις.

Η Άντζυ Τερζή είναι δρομέας βουνού, και δρομέας υπεραποστάσεων, έχοντας τερματίσει μεταξύ άλλων στο περίφημο “Σπάρταθλον”. (Φωτό: Βίκυ Καρπούζα).

Τελειώνοντας τη χρονιά κάνω μία ανασκόπηση. Όσων συνέβησαν, όσων παρατήρησα κι όσων γνώρισα. Η λέξη που με απασχολεί αυτόν τον μήνα περισσότερο είναι η λέξη «αλληλεγγύη» μιας και τέθηκε αρκετά και ως θέμα στο εργασιακό μου περιβάλλον. Νιώθω καλά. Είμαι υγιής και νιώθω άνθρωπος και συνάνθρωπος.

Δεν έχει σημασία ούτε πόσα χρήματα διαθέτουμε και τι μάρκες φοράμε, ούτε πόσο καλά τρέχουμε και τι νούμερα γράφονται στα χαρτιά, σε τι κλίκες και παρέες ανήκουμε, πόσο καλά γράφουμε ή ζωγραφίζουμε ή πόσα παιδιά κάναμε και πόσο ευτυχισμένοι κι όμορφοι φαινόμαστε στο Facebook. Σημασία έχει να είμαστε άνθρωποι που νοιαζόμαστε και να έχουμε αλληλεγγύη. Διότι συχνά δεν τη βλέπω αυτή την αλληλεγγύη. Ούτε στις γυναίκες μεταξύ μας ως φύλο, ούτε σαν συναθλητές, γείτονες, συνεργάτες, οικογένειες, πολίτες μίας χώρας.

Είχα κάποια ανησυχία απόψε, και ξύπνησα από τις 4 τα ξημερώματα. Αν ήμουν στη δουλειά, θα ήθελα ακόμα λίγη ώρα για να σχολάσω. Αλλά δεν είμαι, είμαι στο σπίτι μου στη ζέστη και θαλπωρή, και ξύπνησα με την σκέψη του κυρίου Π. Μπορεί να μην τήρησα την υπόσχεση να τηλεφωνήσω στην άλλη μονάδα να ρωτήσω γι αυτόν το βράδυ του χειρουργείου, αλλά κύριε Π ακόμα δεν σχόλασε ο νους μου. Τηλέφωνο δεν μπόρεσα να πάρω, αλλά γράφω.

Εμείς οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία που κατά τον κόσμο γινόμαστε ψυχροί και δεν μας αγγίζει τίποτα…

Καλή Πρωτοχρονιά σε όλους, με υγεία, αγάπη και αλληλεγγύη. Αληθινή και ουσιαστική. Έξω από το Facebook, αγγίζοντας χέρια, αφιερώνοντας χρόνο για κουβέντα και επικοινωνία. Μιλήστε στους “κυρίους Π” σας ανεξαρτήτως ηλικίας και αγκαλιάστε τους.

//Η Άντζυ Τερζή είναι νοσηλεύτρια στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Ευαγγελισμού και δρομέας υπεραποστάσεων, κάτοχος του Πανελλήνιου ρεκόρ 24ωρου τρεξίματος.

Διαβάστε ακόμα: Ο πιο κόκκινος, ανθρώπινος (και δωρεάν) τρόπος να μπεις στο «πνεύμα των Χριστουγέννων».

TAGS :
ladies run

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook