Αργύρης Παπαθανασόπουλος: «Όλη μου η ύπαρξη είναι συνυφασμένη με το τρέξιμο!»

Ο «εθισμός» στο τρέξιμο και όσα έμαθε στο σώμα και στο πνεύμα τους ο δρόμος.

«Διασχίζοντας το ‘’Grand Canyon of Arabia’’  (Wadi Ghul ) Ομάν».

Διασχίζοντας το «Grand Canyon of Arabia« (Wadi Ghul ), Ομάν». Ποιος είναι ο μεγάλος δρομικός του στόχος; «Τον ονομάζω ‘’7 Continents – 7 Deserts’’», λέει ο Αργύρης Παπαθανασόπουλος. «Να τρέξω σε μαραθώνιο ή υπερμαραθώνιο και στις 7 ηπείρους του πλανήτη μας, συμπεριλαμβάνοντας τις πιο όμορφες ερήμους».

Ποια είναι η βασική σας ασχολία στη ζωή;
Ολοκλήρωσα την ειδικότητα της Ορθοπαιδικής στην Ελλάδα, και στη συνέχεια εγκαταστάθηκα στην Αγγλία, όπου σήμερα εργάζομαι ως Επειγοντολόγος.

Πώς ξεκινήσατε να τρέχετε;
Είχα την τύχη να είμαι μαθητής στη Λεόντειο Σχολή, που, πέρα από την πνευματική καλλιέργεια, έδινε επίσης ιδιαίτερη έμφαση και παρότρυνση στην ενασχόληση με τον αθλητισμό. Εκτός από τα παραδοσιακά δημοφιλή αθλήματα του ποδοσφαίρου και της καλαθοσφαίρισης, στα οποία ποτέ δεν έδειξα ιδιαίτερη έφεση, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω το τρέξιμο μέσα από τους σχολικούς αγώνες. Η απροσδόκητα αξιοπρεπής μου επίδοση στους αγώνες αυτούς, αντιπροσωπεύοντας στην πορεία τη Λεόντειο σε Πανελλήνια Σχολικά Πρωταθλήματα, ήταν η σπίθα που αργότερα, κατά τη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων, θα μεταμορφωνόταν σε μια φλόγα ζωής και κινητήρια δύναμη του «είναι» μου.

«Επιτακτική η ανάγκη να τρέξω, ακόμα κι όταν οι καιρικές συνθήκες δεν ευνοούν».

«Επιτακτική η ανάγκη να τρέξω, ακόμα κι όταν οι καιρικές συνθήκες δεν ευνοούν».

Γιατί τρέχετε;
Ο καθένας μας αναζητεί μια ισορροπία και αρμονία με τον εαυτό του και κατ’ επέκταση με το περιβάλλον του και τους συνανθρώπους του. Από νεαρή ηλικία διαπίστωσα ότι η επαφή με τη φύση, και ειδικότερα με το τρέξιμο μακριά από τα αστικά κέντρα, καταλάγιαζε κάθε τρικυμία της ψυχής μου και με φόρτιζε ενεργειακά για να ανταποκριθώ στις καθημερινές προκλήσεις. Η ανακάλυψη μιας νέας διαδρομής, η απρόσμενη συνάντηση με κάποιο άγριο ζώο, το άρωμα της βρεγμένης γης και των φυτών, τα χρώματα της δύσης του ηλίου από την κορυφή ενός υψώματος, μπορούν να μετουσιωθούν σε ανεκτίμητα προσωπικά βιώματα και να γεμίσουν με «φως» την πιο μίζερη καθημερινότητα.
Επιπλέον, η φύση του επαγγέλματός μου, μέσω του οποίου καθημερινά «συναναστρέφομαι» με τον θάνατο ή με τις οδυνηρές συνέπειες της βιολογικής φθοράς, μου θυμίζει πόσο πολύτιμο προνόμιο είναι το να μπορώ να βγώ έξω και να τρέξω ανέμελος και υγιής, βάζοντας σε λειτουργία όλους αυτούς τους «μαγικούς» μηχανισμούς της καρδιοαναπνευστικής φυσιολογίας, προς ίδιον όφελος.
Τέλος, κάτι που σπάνια ξεχνάμε να αναφέρουμε οι περισσότεροι δρομείς στην ερώτηση γιατί τρέχουμε, είναι η χαρά τού να μοιραστούμε με άλλους φίλους δρομείς τις συγκινήσεις και τα αισθήματα που πηγάζουν από αυτό. Οι πιο όμορφες προπονήσεις μου που μπορώ να θυμηθώ είναι με καλούς φίλους, «χαμένοι» σε κάποιο βουνό ή δάσος. Ένας τέλειος τρόπος συνύπαρξης με ανθρώπους που έχουν παραπλήσιους προσανατολισμούς και προτεραιότητες στη ζωή. Το να βρίσκεις την ευτυχία μέσα από τα απλά, αλλά τόσο ουσιαστικά πράγματα που μας περιτριγυρίζουν, είναι αυτό που ενώνει όλους εμάς που τρέχουμε και που μπορούμε να συνυπάρχουμε, ανεξαρτήτως της όποιας διαφοράς ορθώνεται μεταξύ μας.

«Στιγμές ευεξίας και απόλυτης ευτυχίας μέσα από το τρέξιμο στην φύση».

«Στιγμές ευεξίας και απόλυτης ευτυχίας μέσα από το τρέξιμο στην φύση».

Ποιος είναι ο στόχος σας;
Η υπέρβαση των ορίων μου, πνευματικών και ψυχικών, που την προσεγγίζω μέσα από μεγάλους αγώνες (πολλές φορές πολυήμερους) και με την ιδέα της ευγενούς άμιλλας. Αν σε κάποιον αγώνα δεν υπάρχει έντονο το στοιχείο του συναγωνισμού, χάνω κάθε κίνητρο και έλξη γι’ αυτόν. Οι συναθλητές και φίλοι δρομείς θα με βοηθήσουν να καταβάλλω την όποια υπερβατική προσπάθεια και να γευτώ τις ανάλογες συγκινήσεις.

«Μετά από 107 χλμ. τρεξίματος στο Παρθένο Δάσος της Ροδόπης, σπριντ στα τελευταία μέτρα, διεκδικώντας με τον Γιάννη Κουρκουρίκη τη δεύτερη θέση, που κρίθηκε κυριολεκτικά στο νήμα».

«Μετά από 107 χλμ. τρεξίματος στο Παρθένο Δάσος της Ροδόπης, σπριντ στα τελευταία μέτρα, διεκδικώντας με τον Γιάννη Κουρκουρίκη τη δεύτερη θέση, που κρίθηκε κυριολεκτικά στο νήμα».

Ποιο είναι το κίνητρό σας για να βγείτε από την πόρτα, ακόμα και όταν είστε κουρασμένος;
Τις περισσότερες φορές η σκέψη να βγω από το σπίτι και ν’ αρχίσω να τρέχω, με κάνει να αισθάνομαι ως άλλος Σίσυφος, που πρέπει να φέρει εις πέρας την τιμωρία του! Οι δυσμενείς καιρικές συνθήκες της Αγγλίας, σε συνδυασμό με τη φύση της εργασίας μου (πολλές ώρες ορθοστασία, ένταση, βραδινές βάρδιες ) καθιστά την ιδέα του τρεξίματος όχι και τόσο δελεαστική. Εκείνες λοιπόν τις στιγμές αδυναμίας του «εγώ» μου, προσπαθώ να υπενθυμίσω στον εαυτό μου κάτι που δεν είναι και τόσο αυτονόητο: την τύχη-ευλογία να έχω την υγεία μου και να μπορώ να «δραπετεύσω» στη φύση, σε αντίθεση με τους ασθενείς μου, που δοκιμάζονται από τον πόνο και την αβεβαιότητα τού αν θα ξαναπεράσουν την πύλη του Νοσοκομείου.

«Εξερευνώντας τα μονοπάτια του ‘’Lake District’’ στην Αγγλία».

«Εξερευνώντας τα μονοπάτια του ‘’Lake District’’ στην Αγγλία».

Τι σας «ρίχνει» στο τρέξιμο;
Δυστυχώς όποτε επιστρέφω στην Ελλάδα, έρχομαι αντιμέτωπος με δυο τριτοκοσμικές διαστάσεις που χαρακτηρίζουν τη χώρα μας και που έχουν να κάνουν με το σεβασμό της φύσης και των ζώων. Απορρίματα και μπάζα εγκαταλειμμένα στις πιο ακατάλληλες τοποθεσίες, βουνά και λόφοι παραχωρημένα σε ιδιώτες για την αφαίμαξη του γεωλογικού τους πλούτου, αυθαίρετα που δεσπόζουν προκλητικά σε εθνικούς δρυμούς… Και μέσα στην όλη απογοήτευση από την καταστροφή του εθνικού μας πλούτου, έχουμε και τα αδέσποτα σκυλιά να αποτελούν κίνδυνο για τον ανέμελο δρομέα που τολμάει να ξεφύγει από τα στενά όρια της πόλης.

Αυτός είναι ο πρώτος Έλληνας που έτρεξε –με την ψυχή του– στο φημισμένο υπερμαραθώνιο «Solokhumbu Trail» του Νεπάλ.

Και τι σας «ανεβάζει» περισσότερο;
Θεωρώ ό,τι πιο όμορφο στο τρέξιμο μια καλή παρέα φίλου ή φίλων, με τους οποίους μοιράζεσαι σκέψεις, χαρά, προβληματισμούς, ακόμα και τη σιωπή όταν οι κλίσεις του μονοπατιού αυξάνονται. Δεν μπορώ να φανταστώ μια προπόνηση στην Ελλάδα χωρίς την παρέα κάποιου καλού φίλου.

«Πώς μια διάσχιση στην Οίτη με καλούς φίλους μπορεί να καταλήξει σε μια αξέχαστη ανάμνηση γέλιου και "φρουτοθηρίας"!»

«Πώς μια διάσχιση στην Οίτη με καλούς φίλους μπορεί να καταλήξει σε μια αξέχαστη ανάμνηση γέλιου και “φρουτοθηρίας”!»

Τι σκέφτεστε όταν διανύετε μεγάλες αποστάσεις;
Σε οποιαδήποτε απόσταση και είδος αγώνα η συγκέντρωσή μου είναι εστιασμένη ολοκληρωτικά στην υπερπροσπάθεια και στη μέγιστη διαχείριση των ενεργειακών-ψυχικών μου αποθεμάτων. Δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για οποιαδήποτε άλλη σκέψη. Ακόμα και όταν οι πολλές ώρες μοναξιάς της υπεραπόστασης κλονίζουν τις «ισορροπίες», κινούμαι αναπόσπαστος, με στόχο τον τερματισμό και την καλύτερη επίδοση. Για λίγα δευτερόλεπτα ίσως αφαιρεθώ από την ομορφιά της διαδρομής και το δέος της φύσης, αμέσως όμως επιστρέφω στο στόχο. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν ενθουσιάζομαι με την ιδέα των πυκνών σταθμών τροφοδοσίας. Σε αποσπούν από την αυτοσυγκέντρωση και επιβραδύνουν τον ρυθμό σου.

«Συγκεντρωμένος στο στόχο μου, από τα πρώτα χιλιόμετρα στον αγώνα Vibram Hong Kong 100 km».

«Συγκεντρωμένος στο στόχο μου, από τα πρώτα χιλιόμετρα στον αγώνα Vibram Hong Kong 100 km».

Από πού αντλείτε έμπνευση για να πάτε ένα χιλιόμετρο παρακάτω, όταν φτάνετε στα όριά σας;
Αυτό που με γοήτευσε από την πρώτη στιγμή στον υπερμαραθώνιο είναι η απίστευτη προσαρμογή του σώματος στην καταπόνηση. Με μια «μαγική» ρύθμιση στην έκκριση ορμονών και άλλων χημικών ουσιών, ο εγκέφαλος καταφέρνει να βρει όλες τις απαραίτητες εφεδρείες για να σε οδηγήσει στο πέρας της δοκιμασίας. Μετά από 20 ώρες τρέξιμο δεν είμαι ποτέ πνευματικά διαυγής για να μπω στη διαδικασία αναζήτησης έμπνευσης. Εκείνη τη στιγμή είμαι απλώς έρμαιο βιοχημικών αντιδράσεων στα κύτταρα του καταπονημένου σώματος, που συνεχίζουν αδιάκοπα να με στηρίζουν και να με κατευθύνουν στον τερματισμό. Γι’ αυτό και όσες φορές εγκατέλειψα την προσπάθεια, ήταν λόγω τραυματισμού και όχι λόγω ενός αδύναμου «εγώ» που λιποτάκτησε.

«Η λύτρωση του τερματισμού στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υπεραπόστασης στην Ιρλανδία».

«Η λύτρωση του τερματισμού στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υπεραπόστασης στην Ιρλανδία».

Πιστεύετε ότι το τρέξιμο ωφελεί ψυχικά; Είναι αλήθεια ότι προκαλεί ένα γλυκό «εθισμό»; Πόσο εξαρτημένος νιώθετε;
Ο κάθε δρομέας, έχοντας μια διαφορετική εκπαίδευση, καλλιέργεια, ψυχοσύνθεση και επαγγελματικό περίγυρο, προσεγγίζει το τρέξιμο με διαφορετικό τρόπο. Αυτό όμως που τελικά μας ενώνει όλους είναι ο εθισμός μας στις ενδορφίνες και ντοπαμίνες, κάθε φορά που θα βγούμε στους δρόμους και θ’ ανέβει η καρδιακή συχνότητα.
Αυτή η εμπειρία, του να ξεκινάς για προπόνηση κουρασμένος και αδιάφορος, και να τελειώνεις με ένα πλατύ χαμόγελο βαθιά στην ψυχή, μας «αναγκάζει» να ξαναβγούμε και την επομένη, κυριολεκτικά εθισμένοι, αναζητώντας… μια ακόμα δόση. Δεν είναι τυχαίο ότι διάφορες μελέτες περιλαμβάνουν τους δρομείς στις πληθυσμιακές ομάδες με το μεγαλύτερο βαθμό προσωπικής ευτυχίας και αισιοδοξίας για τη ζωή. Ειλικρινά, τρομάζω στην ιδέα ότι κάποια στιγμή, για τον οποιοδήποτε λόγο, μπορεί να στερηθώ την επίδραση τού τρεξίματος στην ζωή μου. Όλη μου η ύπαρξη, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο ζω και ονειρεύομαι το αύριο, είναι κυριολεκτικά συνυφασμένο με αυτό!

«Διαλειμματική προπόνηση κι ενώ βρίσκομαι σε διακοπές στην Μαγαδασκάρη».

«Διαλειμματική προπόνηση κι ενώ βρίσκομαι σε διακοπές στην Μαγαδασκάρη».

Πώς ονειρεύεστε το αύριο; Πείτε μας κάποια από τα δρομικά σας όνειρα.
Παρότι ρεαλιστής και με πλήρη επίγνωση ότι η ζωή είναι μια καθημερινή μάχη ενάντια σε απρόσμενες και δυσάρεστες καταστάσεις, πάντα θεωρούσα ότι τα όνειρα είναι ένα από τα καλύτερα μέσα για να ενισχυθεί η πίστη σου στον αγώνα και η ελπίδα σου στο αύριο. Έτσι λοιπόν, πολλές φορές προσπάθησα να φανταστώ το μέλλον σαν μια μεγάλη περιπέτεια – πρόκληση που θα μεταμορφώσει την καθημερινότητα και την αναπόφευκτη μονοτονία της επανάληψης σε κάτι πιο μαγικό- ονειρικό.
Η εγκατάστασή μου στην Αγγλία και η εξασφάλιση μιας καλής επαγγελματικής κατάστασης ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος μιας καινούργιας ζωής. Σιγά σιγά τα όνειρα που παρέμεναν απραγματοποίητα για χρόνια άρχισαν να μετουσιώνονται σε ταξίδια και αγώνες ανά τον κόσμο. Κι έτσι μια μέρα αποφάσισα να φέρω εις πέρας ένα φιλόδοξο και πολύ δαπανηρό στόχο, που ονόμασα «7 Continents – 7 Deserts». Ουσιαστικά, σκοπός μου είναι να τρέξω σε μαραθώνιο ή υπερμαραθώνιο και στις 7 ηπείρους του πλανήτη μας, συμπεριλαμβάνοντας τις ομορφότερες ερήμους.
Μέχρι σήμερα έχω τρέξει σε τέσσερις ηπείρους (Ευρώπη, Αμερική, Ασία, Αφρική), και σε τρεις ερήμους (Sahara, Atacama, Namib). Μου απομένουν η Ωκεανία με τον Βόρειο-Νότιο πόλο, και η έρημος του Gobi. Τέσσερις εντυπωσιακοί αγώνες, εκ των οποίων οι τρεις στις πιο αφιλόξενες συντεταγμένες του πλανήτη μας.
Με αυτό το «όνειρο» θα πορευτώ για τα επόμενα τρία χρόνια, βρίσκοντας νόημα και ενδιαφέρον σε μια μονότονη καθημερινότητα, πριν στενέψουν τα χρονικά περιθώρια για καλές αθλητικές επιδόσεις και πρωτιές…

Ποια είναι η κορυφαία σας επίδοση στον Μαραθώνιο;
2 ώρες και 44’ στον Μαραθώνιο της Βενετίας, το 1994.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας υγιεινό σνακ;
Δεν μπορώ να φανταστώ μια μέρα δίχως κάποιο από τα παρακάτω σνακ: smoothie, ξηροί καρποί, φρούτα, γιαούρτι. Θα μπορούσα να ζήσω μόνο με αυτά!

«Πώς έτρεξα στον Μαραθώνιο της ζούγκλας του Αμαζονίου»

«Τερματίζοντας στην τρίτη θέση ενός άλλου διάσημου αγώνα (Αtacama Crossing), με τη γαλανόλευκη πάντα συντροφιά».

«Τερματίζοντας στην τρίτη θέση ενός άλλου διάσημου αγώνα (Αtacama Crossing), με τη γαλανόλευκη πάντα συντροφιά».

Έχετε τραυματιστεί τρέχοντας;
Τα δυναμικά χρόνια της φοιτητικής μου ζωής, που έκανα μεγάλο όγκο προπόνησης και σε υψηλή ένταση, είχα αρκετούς τραυματισμούς ‒ο σοβαρότερος από αυτούς με κράτησε δύο χρόνια εκτός. Αργότερα, με τα χρόνια, ήρθε και η σοφία –σωτότερα, η σύνεση: έμαθα να προσέχω και να τους αποφεύγω.

Ποιο είναι το ωραιότερο σημείο που έχετε τρέξει;
Μέχρι σήμερα είχα την τύχη να τρέξω σε εκπληκτικής ομορφιάς σημεία και χώρες, θεωρώ όμως ως κάτι το πραγματικά ξεχωριστό την Έρημο Namib. Τρέχοντας στο Dead Vlei (μια λεκάνη στην έρημο αποτελούμενη από πεθαμένους μαύρους κορμούς δέντρων που είναι φυτεμένοι σε άσπρα ασβεστολιθικά πετρώματα) και σκαρφαλώνοντας στους αμμόλοφους Dune 45 (300 μέτρα ύψος) και Big Daddy (325 μέτρα, και γεωλογικής ηλικίας 5.000.000 χρόνων!), αυτές είναι έως σήμερα οι πιο όμορφες δρομικές μου στιγμές.

«Διασχίζοντας το μαγευτικό Dead Vlei στη Ναμίμπια.Το πιο όμορφο και απόκοσμο μέρος που έχω τρέξει μέχρι σήμερα».

«Διασχίζοντας το μαγευτικό Dead Vlei στη Ναμίμπια.Το πιο όμορφο και απόκοσμο μέρος που έχω τρέξει μέχρι σήμερα».

Έχετε τρέξει στο σκοτάδι και πού;
Συμμετέχοντας σε υπερμαραθώνιους, κάποια στιγμή είναι «αναγκαίο κακό» η συνύπαρξη με το σκοτάδι. Το βίωσα στον Υπερμαραθώνιο του Λευκού Όρους στην Γαλλία (UTMB), στο μακρινό Hong Kong (Vibram HK), στις ΗΠΑ (Western States ), στα δάση της Ροδόπης (Rodopi Ultra Trail), αλλά και σε πολλές χειμερινές προπονήσεις, όταν οι μέρες μικραίνουν. Το εντυπωσιακό με το τρέξιμο τη νύχτα είναι η γρήγορη προσαρμογή της όρασης και η εξοικείωση με κάτι που αρχικά σου φαντάζει δυσάρεστο.

Κάνετε διατάσεις και πότε;
Θεωρώ τις διατάσεις εξίσου σημαντικές με την ίδια την προπόνηση και σχεδόν πάντα αφιερώνω 15 λεπτά μετά το τρέξιμο για μια καλύτερη μυική αποκατάσταση. Είμαι πεπεισμένος ότι μπορείς να αποφύγεις πολλούς τραυματισμούς χάρη σ’ αυτές.

Πώς μετράτε την απόσταση που διανύετε;
Χρησιμοποιώ σε κάθε προπόνηση το Garmin Forerunner 310 XT και στη συνέχεια περνάω όλες τις προπονήσεις μου στο Excel, περιλαμβάνοντας κάθε στοιχείο: ακόμα και τη διάθεση που είχα, ή τις καιρικές συνθήκες της μέρας.

«Ανέμελες στιγμές ανακαλύπτοντας τα ''Αραβικά Φιόρδ''».

«Ανέμελες στιγμές ανακαλύπτοντας τα ”Αραβικά Φιόρδ”».

Barefoot (ξυπόλητο τρέξιμο);
Το ξυπόλητο τρέξιμο αποτέλεσε ένα πολύ πετυχημένο σχέδιο προώθησης ενός νέου προϊόντος με μια ευρεία επιστημονική υποστήριξη και εκτενή βιβλιογραφία. Χιλιάδες δρομείς δοκίμασαν την τύχη τους σε κάτι καινούργιο και πολλοί από αυτούς γρήγορα συνειδητοποίησαν πόσο αλόγιστη προσπάθεια κατέλαβαν σε κάτι όχι μόνο δυνητικά επικίνδυνο, αλλά συγχρόνως παραπλανητικό. Ενώ προωθείται ως κάτι εναλλακτικό για την αποφυγή τραυματισμών, χάρη στη σωστή τεχνική και ανακατανομή των φορτίων στο πάτημα του ποδιού, μεγάλο ποσοστό των δρομέων βρέθηκε να αντιμετωπίζει τραυματισμούς εξαιτίας του.
Όσο καταλαγιάζει αυτή η περιβόητη μόδα του ξυπόλητου τρεξίματος, τόσο αυξάνονται οι πωλήσεις της γαλλικής Hoka, που αντιπροσωπεύει το εκ διαμέτρου αντίθετο σκεπτικό: πλατφόρμες παπουτσιών, σαν να έχουν υποστεί εγχύσεις κολλαγόνου. Πριν από τρία χρόνια όλοι γελούσαμε στην θέα τους. Τώρα η πλειοψηφία των Αμερικανών δρομέων υπεραπόστασης τρέχουν με αυτά και πολλοί Ευρωπαίοι αρχίζουν δειλά δειλά να τα δοκιμάζουν.
Από τα όσα προαναφέρω, είναι προφανές ότι όλοι μας είμαστε εκτεθειμένοι στα «παιχνίδια» του marketing και στην ψευδαίσθηση ότι οι επιδόσεις μας ως δρομείς θα βελτιωθούν χάρη στα υποδήματα, στις ειδικές συμπιεστικές κάλτσες, στις μπλούζες από «έξυπνα» υλικά και στα συμπληρώματα διατροφής.
Ας κοιτάξουμε όλοι πίσω στο χρόνο. Ας δούμε τις επιδόσεις Ελλήνων Πρωταθλητών Δρομέων που τα ρεκόρ τους κρατάνε ακόμα μετά από δεκαετίες, κι ας αντιληφθούμε ότι η σκληρή προπόνηση και η αυταπάρνηση είναι αυτές που φέρνουν τις επιδόσεις. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς marketing!

«Μάχη με το χρονόμετρο και τις αντίξοες συνθήκες στην μακρινή Παταγωνία (El Cruce Columbia)».

«Μάχη με το χρονόμετρο και τις αντίξοες συνθήκες στην μακρινή Παταγωνία (El Cruce Columbia)».

Το τρέξιμο σας βοήθησε να ξεπεράσετε κάποια εξάρτηση;
Μάλλον το αντίθετο. Μου δημιούργησε εξάρτηση στο να βιώνω ξανά και ξανά την ελευθερία της γρήγορης κίνησης στη φύση!

Αλήθεια τώρα: Δεν υπάρχουν εβδομάδες, ή ακόμα και μήνες, που βαριέστε να πάτε για τρέξιμο;
Μετά από τα όσα σας έχω πει, είναι αυτονόητο ότι η λέξη βαριεστημάρα δεν υφίσταται μέσα στην όλη εμπειρία που προσφέρει το τρέξιμο για μένα. Μόνο η κούραση από τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας μπορεί να συναθροιστεί και να με οδηγήσει σε μια αναγκαία, αλλά προσωρινή, διακοπή, μέχρι να επανακτηθούν τα απαραίτητα ενεργειακά αποθέματα.

Πώς έζησαν μια once in a life time εμπειρία με ιστιοπλοϊκό στην Ανταρκτική

Τελικά έχει πλάκα να τρέχεις, ή είναι συνήθεια για μαζοχιστές;
Ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία και το κοινωνικό-πολιτισμικό υπόβαθρο του δρομέα, υπάρχουν ποικίλλες μορφές τού πώς προσεγγίζεται και εν τέλει βιώνεται η εμπειρία του τρεξίματος. Όλες αποδεκτές, αφού η ουσία είναι να κινήσεις το μυοσκελετικό σου σύστημα και να εντείνεις τις καρδιοαναπνευστικές λειτουργίες με απώτερο σκοπό την ψυχο-σωματική υγεία. Για κάποιους μπορεί να έχει πλάκα να τρέχεις, για κάποιους άλλους να είναι έκφραση μιας γενικότερης μαζοχιστικής στάσης ζωής, σε όλους όμως το τρέξιμο προσφέρει την ίδια ευεργετική ένεση χαράς και ευεξίας.

«Λίγο πριν δοθεί η εκκίνηση του 21ου Μαραθώνιου της Ερήμου, ευρέως γνωστού ως Marathon des Sables. Ο πιο δύσκολος αγώνας που έχω τρέξει μέχρι σήμερα».

«Λίγο πριν δοθεί η εκκίνηση του 21ου Μαραθώνιου της Ερήμου, ευρέως γνωστού ως Marathon des Sables. Ο πιο δύσκολος αγώνας που έχω τρέξει μέχρι σήμερα».

Γιατί νομίζετε ότι όλοι έχουν «τρελαθεί» τα τελευταία χρόνια και παίρνουν τους δρόμους τρέχοντας;
Οι λόγοι του πρωτόγνωρου αυτού φαινομένου, όπου χιλιάδες δρομείς συμμετέχουν σε εκατοντάδες αγώνες ανά την ελληνική επικράτεια, είναι πολλοί και σύνθετοι. Σίγουρα η ολοένα και πιο σκληρή καθημερινότητα των συμπολιτών μας τους οδηγεί σε αναζήτηση μέσων για εκτόνωση και ψυχολογική ευεξία, που το τρέξιμο προσφέρει απλόχερα και με ελάχιστο οικονομικό κόστος. Επιπλέον, το διαδίκτυο έχει συντελέσει στην προαγωγή ενός πιο υγιεινού τρόπου ζωής: διάφοροι δημοφιλείς ιστότοποι υπενθυμίζουν και παροτρύνουν στο τρέξιμο και στη σωστή διατροφή. Στα μάτια του κόσμου ο δρομέας δεν είναι πλέον ο «γραφικός», «βαρεμένος», μαζοχιστής που βγαίνει στους δρόμους όπου τον αντιμετωπίζουν ως εξωγήινο. Πλέον το τρέξιμο είναι «in» και οι πολυεθνικές το διατυμπανίζουν ανάλογα, για τη μεγιστοποίηση των κερδών τους.
Η Ελλάδα είναι πάντα ουραγός στις ευρωπαϊκές διεργασίες και τάσεις που δημιουργούνται κατά καιρούς. Επιτέλους έφτασε και σε μας η απρόσμενη διεύρυνση της δρομικής κοινότητας, όταν στην Ευρώπη όλα αυτά συνέβησαν πολλά χρόνια νωρίτερα.
Ευχή μου είναι η μαζικοποίηση, και συνεπώς εμπορευματοποίηση, του τρεξίματος, να μη στερήσει τις βασικές αρχές της κοινότητάς μας, και αλλοιώσει την απλότητα με την οποία εμείς το γνωρίσαμε και το κάναμε κομμάτι της ζωής μας.

«Τρέχοντας στο σκοτάδι. Ένας καινούργιος κόσμος αισθήσεων σε περιμένει».

«Τρέχοντας στο σκοτάδι. Ένας καινούργιος κόσμος αισθήσεων σε περιμένει».

Έχετε κάποιον δρομέα που θαυμάζετε για τα κατορθώματά του;
Ως Έλληνας και υπερμαραθωνοδρόμος, θεωρώ τον Γιάννη Κούρο ως τον πιο χαρισματικό δρομέα. Έγραψε παγκόσμια ιστορία και τα ρεκόρ του, όποτε και αν καταρριφθούν, θα είναι από τη συνδρομή πολλών παραμέτρων (φυσικοθεραπεία, διατροφή, προπονητική υποστήριξη, μη επαγγελματικές υποχρεώσεις), που ο ίδιος δεν είχε στην διάθεσή του.

Μπορεί κανείς να δει κάπου τις εμπειρίες σας από τους αγώνες σας ανά τον κόσμο;
Η ένταση των συγκινήσεων μετά από κάθε μεγάλο αγώνα και η εξωστρεφής πτυχή του χαρακτήρα μου να τις μοιραστώ με φίλους της δρομικής κοινότητας, με οδήγησε στη δημιουργία ενός προσωπικού blog. Κάτω από τον τίτλο του «προκλητικού» All Things are Possible καταγράφω τα όχι πάντοτε επιτυχή μου επιτεύγματα, κάθε φορά όμως ευτυχισμένος που δοκίμασα τα όριά μου σε μια νέα πρόκληση.

«Στιγμές αδρεναλίνης ενώ προπορεύομαι στο " Atacama Crossing"».

«Στιγμές αδρεναλίνης ενώ προπορεύομαι στο ” Atacama Crossing”».

Button to top