Να πώς θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι το 2019

Το 2019 είναι φορτωμένο με ελπίδες και όνειρα. Ίσως κι έναν στόχο να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι σε σχέση με το 2018 (Photo: Dave J Hogan/Getty Images).

Φτάνουν οι 365 ημέρες του νέου χρόνου να μας κάνουν διαφορετικούς; Κι αν, ναι, διαφορετικούς προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο; Κάθε νέα χρονιά κουβαλάει ελπίδες, προσδοκίες και όνειρα που δεν εκπληρώθηκαν ή δεν ολοκληρώθηκαν την προηγούμενη. Εκ των πραγμάτων, το 2019 φέρνει στις πλάτες του τα βάρη του 2018, αλλά και κάποια νέα δεδομένα για το πώς θα πορευτούμε.

Απευθυνθήκαμε σε τρεις «ειδικούς». Ο καθένας, από διαφορετική σκοπιά, μελετάει την ανθρώπινη συμπεριφορά και λαμβάνει «σήματα» για το τι ζητούν οι άνθρωποι από το νέο έτος κι αν είναι έτοιμοι να κάνουν τη μεγάλη αλλαγή στη ζωή τους ή, λιγότερο δραματικά, να κάνουν κάποια βήματα στο να γίνουν φέτος λίγο καλύτεροι. Μιλούν η Μαριαλένα Σπυροπούλου (συγγραφέας και ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια), ο Δημήτρης Σωτάκης (συγγραφέας) και ο Νικόλας Σμυρνάκης (συγγραφέας, Success Coach και ιδρυτής της «IslandofMan Success Philosophy»).

Citius, Altius, Fortius

Γράφει η Μαριαλένα Σπυροπούλου*

Το νέο έτος είναι εδώ. Μέσα στον παγωμένο Ιανουάριο, η ελπίδα για το καινούριο που ξεκινά θερμαίνει την ατμόσφαιρα.

Σε κάθε νέο ξεκίνημα ο άνθρωπος συναντά τη φαντασίωση του ιδανικού του εαυτού. Την εκδοχή αυτή του εαυτού που στηρίζεται στην τελειοποίηση των ικανοτήτων, ενίοτε και στη μεταμόρφωση του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζει και δεν είναι πάντα ικανοποιημένος. Αποφασίζει να κόψει κακές συνήθειες, να αλλάξει τον τρόπο της ζωής του, να βάλει στο πρόγραμμά του ρουτίνες πιο ωφέλιμες.

«Περιμένοντας παθητικά στο τι θα έρθει απέξω, ξεχνάμε ότι δεν γνωρίζουμε το μέσα μας» (Credit Νίκος Kοκκαλιάς).

Πάντα προσδοκούμε την αέναη βελτιστοποίηση της ζωής μας. Δεν είναι λίγες οι φορές που η ανθρώπινη φαντασίωση αγγίζει τα όρια της παντοδυναμίας. Citius, Altius, fortius. Πολύ συχνά όμως η κάθε χρονιά αποδεικνύεται ίδια με την προηγούμενη. Ίσως γιατί αναζητάμε επιφανειακά την καλύτερη ζωή, ή γιατί δεν έχουμε στοχαστεί πάνω στο βαθύτερο αίτημα: ποιοι στα αλήθεια είμαστε. Έτσι οι στόχοι για το καλογυμνασμένο σώμα, την οικονομική ευημερία, τις ερωτικές συναντήσεις, αλλά και την επιτυχία ή την κοινωνική άνοδο πέφτουν στο κενό γιατί παραγγέλνουμε προσδοκίες από μια λίστα που απευθύνεται σε μαζικό κοινό και όχι στις δικές μας εξατομικευμένες ανάγκες. Περιμένοντας παθητικά στο τι θα έρθει απέξω, ξεχνάμε ότι δεν γνωρίζουμε το μέσα μας. Γνωρίζουμε την ιπποδύναμη του αυτοκινήτου μας αλλά όχι του εαυτού μας.

Καμιά φορά μου αρέσει προκλητικά να επαναλαμβάνω ένα ρητό του Σοπενάουερ: «η παρεξήγηση ξεκινά από τη φαντασίωση ότι ήρθαμε στη ζωή για να περάσουμε καλά». Στο άκουσμα αυτού του ρητού, οι άνθρωποι με κοιτούν με απορία. Τι ήρθαμε να κάνουμε τότε;, με ρωτούν. Είμαστε ένας λαός που κακοπαθαίνει διαχρονικά, ταλαιπωρείται. Ίσως για αυτό ακόμα και σήμερα φαντασιωνόμαστε συνεχώς μια ζωή μακριά από την πραγματικότητα, μακριά από τον βαθύτερο, αντιφατικό εαυτό μας. Αυτός όμως είναι ό,τι έχουμε. Και αν το συνειδητοποιήσουμε μπορούμε να τον βελτιώσουμε. Εύχομαι το 2019 να είναι έτος εσωτερίκευσης, ενδοσκόπησης, ενσυναίσθησης, και επένδυσης σε ουσιαστικούς στόχους. Σε στόχους που μπορούν να πραγματοποιηθούν. Που τίθενται με βάση τη γνώση του εαυτού μας, του ύψους και του βάθους του.

Καλή Χρονιά

*Η Μαριαλένα Σπυροπούλου είναι συγγραφέας και ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια. Τακτική συνεργάτις της Καθημερινής. Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφορούν η νουβέλα «Ρου» και το ψυχαναλυτικό ποίημα «Ο Μαγικός Καθρέφτης».

Το καράβι

Γράφει ο Δημήτρης Σωτάκης*

Ένα βαρύ, μεγάλο καράβι, ήδη μισοβουλιαγμένο, σέρνεται βασανιστικά προς τον βυθό. Κι όμως ακόμα κάτι αντέχει από την προηγούμενη μεγαλοπρέπειά του, τα χρώματα του γυαλίζουν στον ήλιο και το φουγάρο καπνίζει τις τελευταίες του ρουφηξιές, είναι και δεν είναι πλέον καράβι, δεν μπορεί κανείς να το γλιτώσει από τον μοιραίο αφανισμό, κάθε δευτερόλεπτο το φέρνει κοντύτερα στον εξωτικό κόσμο της θάλασσας, δε θέλει πολύ να εξατμιστεί απ’ το οπτικό μας πεδίο, εμείς απλώς το παρακολουθούμε με τη θλίψη εγκατεσπαρμένη μέσα μας.

«Μέσα σε αυτή τη νεκρική παθητικότητα, συμβαίνει ένα εξωφρενικό θαύμα, το καράβι με μια σπασμωδική κίνηση έρχεται στα ίσα του». (Η φωτογραφία είναι από τον λογαριασμό του Δημήτρη Σωτάκη στο Facebook).

Το ίδιο έχει πλήρη συναίσθηση της κατάστασής του, είναι δυστυχισμένο, με μια πρωτόφαντη οργή στα ατσαλένια σπλάχνα του, σχεδόν ανάπηρο να δαμάσει τη φουρτούνα, η οποία αν και κόπασε, το έχει πλέον σκοτώσει. Κι όμως, μέσα σε αυτή τη νεκρική παθητικότητα, συμβαίνει ένα εξωφρενικό θαύμα, το καράβι με μια σπασμωδική κίνηση έρχεται στα ίσα του, σαν να το σπρώχνει ένα θαλάσσιο καλό τέρας, τα διαλυμένα του μέρη ανασυντίθενται, η αίγλη του επιστρέφει και σε λίγο σε τίποτα δε θυμίζει από εκείνο το σάπιο ερείπιο που αιμορραγούσε.

Ξεκινάει αγέρωχο και αναγεννημένο να ταξιδεύει στα νερά των ωκεανών, σα να τα αντικρίζει για πρώτη φορά. Εγώ ήμουν το καράβι αυτό για χρόνια. Όχι μόνο για το 2018 αλλά και πιο πίσω. Και είχα την ψευδαίσθηση ότι το ταξίδι οδεύει προς το τέλος του. Και δεν ήμουν το μοναδικό καράβι που είχε την εντύπωση ότι βουλιάζει. Είχα κι άλλους συνοδοιπόρους στην καταστροφή. Όμως έρχεται μια στιγμή, που το θαύμα φαίνεται ως μια κανονική υπόθεση και είναι βέβαια καλοδεχούμενο.

Και τότε η θάλασσα είναι ήρεμη και η ζωή από εκείνο το σημείο μοιάζει να μην έχει μεγάλα κύματα. Δε θυμάμαι με ακρίβεια τον μηχανισμό της διάσωσης, αν χρειάστηκαν σωσίβια ή ένα μεγάλο πλήρωμα να με επαναφέρει στην επιφάνεια, όμως από αυτό το ύψος, στην άκρη του μεγάλου καταστρώματος, σκέφτομαι πια ότι όλα πιθανά. Είναι ένα προσωπικό θέμα πίστης. Ευτυχισμένο του 2019.

*O Δημήτρης Σωτάκης είναι συγγραφέας. Από τις εκδόσεις Κέδρος κυκλοφόρησε το τελευταίο του μυθιστόρημα «Ο κανίβαλος που έφαγε έναν Ρουμάνο».

2019: Ο καλύτερος χρόνος της ζωής μας

Γράφει ο Νικόλας Σμυρνάκης*

Καινούριος χρόνος έχουμε ακούσει ότι σημαίνει απολογισμός και θέσπιση νέων στόχων. Η αλήθεια είναι ότι λίγοι άνθρωποι κάνουν απολογισμό και ο ουσιαστικός λόγος είναι ότι φοβούνται τι θα ανακαλύψουν. Κι όμως: “Το να ζητήσεις/δεχτείς κριτική (από τον εαυτό σου ή τους άλλους) και έπειτα να βελτιωθείς είναι συστατικό μεγάλης επιτυχίας”. Αλλά και λίγοι θέτουν συνειδητά νέους στόχους. Δηλαδή στόχους ξεκάθαρους, ποσοτικά μετρήσιμους, με ημερομηνία εκπλήρωσης τους οποίους και καταγράφουν.

«Είναι εντάξει να θέσουμε έναν στόχο και να μην τον πετύχουμε. Δεν είναι εντάξει να μην θέσουμε έναν στόχο γιατί φοβόμαστε ότι μπορεί να μην τον πετύχουμε» (Η φωτογραφία είναι από τον λογαριασμό του Νικόλα Σμυρνάκη στο Facebook).

Επίσης, πολλοί από όσους γράφουν στόχους, τους ξεχνάνε τέλη Ιανουαρίου (ας όψεται η ρουτίνα και τα επείγοντα που μας αποτρέπουν από τα σημαντικά). Η λύση! Να θέσουμε στόχους που είμαστε διατεθειμένοι να υλοποιήσουμε. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να συνδέονται με κάτι που πραγματικά αγαπάμε, δηλαδή να σχετίζονται με την εκπλήρωση των τριών ανώτερων αναγκών μας. Την πρόοδο, την αγάπη και την πληρότητα (κατηγοριοποίηση αναγκών με βάση τη φιλοσοφία του Ανθρώπου στο ΝηΣί – IslandofMan Success Philosophy).

Μόλις θέσουμε έναν στόχο θα πρέπει να αναρωτηθούμε: Μέσα από την εκπλήρωσή του, προοδεύω εγώ, βοηθώ άλλους να προοδεύσουν, δίνω, παίρνω αγάπη, εκπληρώνω έναν ανώτερο σκοπό ζωής που αφορά άλλους ανθρώπους; Αν όχι, πιθανότητα θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τον στόχο ή να βρούμε συνειδητά τρόπο να του προσδώσουμε αξία.

Προφανώς και δεν θα δούμε το τελικό αποτέλεσμα άμεσα. Χρειάζεται να είμαστε διατεθειμένοι να περιμένουμε και να κουνήσουμε τα πόδια μας. Α, και τα χέρια μας (ενίοτε και άλλα σημεία του σώματός μας). Η υπομονή από μόνη της δεν αρκεί. Πρέπει να χτίζουμε καθώς κάνουμε υπομονή. Διαφορετικά η αναμονή θα μας βρει στο ίδιο σημείο. Όταν έχουμε υπομονή, τίποτα δεν είναι μακριά.

Αν η “κορυφή” προς την οποία οδεύουμε αξίζει, είναι σίγουρο ότι θα δεχτούμε κριτική. Και όλα σωστά να τα κάνουμε, πάλι δεν θα αρέσουμε σε όλους. Σημασία έχει να παραμείνουμε αυθεντικοί. Αν είμαστε ο εαυτός μας, σε κάποιους δεν θα αρέσουμε αλλά και κάποιοι θα μας λατρέψουν. Οι υπόλοιποι πιθανότατα θα μας εκτιμήσουν. Σε κάθε περίπτωση ας κρατήσουμε το εξής: Το να μας εκτιμήσουν οι άλλοι είναι πολλές φορές πιο σημαντικό από το να τους αρέσουμε.

Ας συνειδητοποιήσουμε το εξής: Είναι εντάξει να θέσουμε έναν στόχο και να μην τον πετύχουμε. Δεν είναι εντάξει να μην θέσουμε έναν στόχο γιατί φοβόμαστε ότι μπορεί να μην τον πετύχουμε. Και να μην τα καταφέρουμε θα βγούμε πιο έμπειροι, πιο σοφοί. Τέλος, ας μην ξεχνάμε: Δεν υπάρχουν ανέφικτοι στόχοι, αλλά στόχοι που δεν πιστεύουμε στην εκπλήρωσή τους, και που δεν κάνουμε τα απαραίτητα βήματα για να τους υλοποιήσουμε.

*Ο Νικόλας Σμυρνάκης είναι συγγραφέας, Success Coach και ιδρυτής της «IslandofMan Success Philosophy». Από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ κυκλοφόρησε το τελευταίο του βιβλίο «Να ευτυχήσω για να πετύχω ή να πετύχω για να ευτυχήσω;».

Διαβάστε ακόμα: Είμαστε ήδη αθάνατοι;

TAGS :
Δημήτρης Σωτάκης Μαριαλένα Σπυροπούλου Νικόλας Σμυρνάκης νοημα της ζωης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook