Eίναι μύθος ότι το ποτό σε κάνει πιο σπουδαίο από όσο πραγματικά είσαι (Φωτογραφία: από την ταινία Factotum όπου ο Ματ Ντίλον υποδύεται τον Τσαρλς Μπουκόβσκι).

Ολοι θέλουν να γίνουν ένας Μπουκόβσκι. Γνωστό τοις πάσι. Πριν σε μεθύσουν τα ποτά που ήπιε ο μετρ όσο ζούσε, σε έχει μεθύσει ο μύθος του μεθύστακα που δεν ορρωδεί προ ουδενός, που ρίχνει τη μία γυναίκα μετά την άλλη σε κάτι τελειωμένα μπαρ, κάνει σεξ ανηλεώς μαζί τους και στο τέλος στρώνεται και γράφει με τις ώρες ποιήματα. Πάντα συνοδεία πολλών ποτών.

Yπάρχει ο γνωστός αστικός μύθος του poète maudit, του καταραμένου ποιητή (κάτι σαν τον Ρεμπώ, τον Βερλέν ή τον Μποντλαίρ) που εξασκείται στην ισορροπία πάνω σε ένα ξυράφι και μόνο ο εθισμός του στο ποτό (ενδεχόμενα και σε άλλες ουσίες) μπορεί να τον σώσει από την κατακρήμνιση.

Το να θέλεις να παραστήσεις τον σπουδαίο διά του ποτού είναι εντελώς χαζό. Είσαι αυτός που είσαι είτε πίνεις είτε δεν πίνεις.

Ολα αυτά είναι ωραία για ένα εφηβικό μυαλό που αρέσκεται να φαντάζεται πράγματα, να δημιουργεί θαυμαστά σενάρια στο μυαλό του, να θέλει να παίξει με τα όριά του και, γενικώς, να ζήσει επικινδύνως. Μόνο που τούτο το vivere pericolosamente δεν αντέχεται από όλους. Δεν είναι όλα τα στομάχια έτσι καμωμένα ώστε να δέχονται ποτάμια αλκοόλ και να παραμένουν ατάραχα και νηφάλια λες και ήπιαν ένα ποτήρι σόδα.

Το να θέλεις να παραστήσεις τον σπουδαίο διά του ποτού είναι εντελώς χαζό. Είσαι αυτός που είσαι είτε πίνεις είτε δεν πίνεις. Τρανό παράδειγμα: πολλοί θεωρούν πως ο Μπάροουζ έγραφε όπως έγραφε επειδή είχε δοκιμάσει όλα τα ναρκωτικά του κόσμου. Αυτό σημαίνει πως κάθε άνθρωπος που είναι εθισμένος στα ναρκωτικά μπορεί να γίνει σπουδαίος συγγραφέας; Φευ, όχι. Η μεγάλη πλειοψηφία μένει στον εθισμό ξεχνώντας κάθε ιδέα δημιουργίας.

Στα τρανά 70’s όπου κάθε απόκλιση από την κανονικότητα σήμαινε αυτομάτως πως βρίσκεται στο σωστό… επαναστατικό δρόμο, το αλκοόλ ήταν ένα άγιο δισκοπότηρο γεμάτο από κάθε είδους ποτά. Στις μέρες μας δεν υπάρχει τέτοια μυθοποίηση. Η ροκ… ζωή δεν είναι στα πάνω της.

Αλλο το μεθύσι της στιγμής κι άλλο το καθ’ έξιν μεθύσι.

Από την άλλη: το ποτό γίνεται ένας καλός σύντροφος σε καταστάσεις στρες, σε στιγμές χωρισμού, αλλά και σε γεγονότα χαρμόσυνα. Εδώ, όμως, έχουμε να κάνουμε με ειδικές περιπτώσεις που μπορεί να σηκώνουν ένα και δύο ποτά παραπάνω. Αλλο το μεθύσι της στιγμής κι άλλο το καθ’ έξιν μεθύσι.

O αγαπημένος Dude πίνοντας White Russian.

Γελάμε, αλλά ο κλασικός μεθύστακας (κοινώς βαρελόφρων) που έχουμε στο μυαλό μας είναι ο φίλτατος Ορέστης Μακρής, που, έχοντας καταπιεί ένα Βόσπορο κρασιού, παραδέρνει στους νυχτωμένους δρόμους της παλιάς Αθήνας και γίνεται στην πραγματικότητα περίγελως του κόσμου. Αυτό ακριβώς ονειρευόμαστε για τους εαυτούς μας.

Σχεδόν σε όλους τους ανθρώπους υπάρχει μια στιγμή ελάχιστου μεγαλείου και μεγαλύτερης ντροπής που δεν θέλουν καν να θυμούνται, πολύ περισσότερο να την διηγούνται: ήταν τότε που μέθυσαν και άρχισαν να κάνουν παλαβομάρες μπροστά σε όλους ή να εκστομίζουν πράγματα που την επόμενη ημέρα, νηφάλιοι πια, δεν τολμούν καν να φανταστούν πως τα είπαν. Έτσι γίνεται πάντα με το ποτό: βγάζει προς τα έξω όλα τα καταπιεσμένα και τα κρυμμένα.

Η έννοια του social drinker, του ανθρώπου που περνάει καλά με την παρέα του είναι ένας καλός δείκτης του τι σημαίνει «πίνω και δεν με πίνει».

Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι, πιο συμβατικοί αλλά εξίσου ευάγωγοι, για να βγάλεις από μέσα σου αυτό που σε τρώει ή σε τυραννάει. Αν μάθεις στην τεχνητή υποβοήθηση, τότε είναι μαθηματικά βέβαιο πως αυτή η «υποβοήθηση» θα γίνει αυτοσκοπός. Δεν θα μπορείς να κάνεις τίποτα δίχως αυτή.

Another round ή μήπως να μείνουμε στο ένα ποτό που πίνουμε; (Φωτογραφία: από την ταινία Another Round).

Δεν πρέπει, λοιπόν, να πίνουμε καθόλου; Τα άκρα ποτέ δεν ευνοούν. Φυσικά και να πίνουμε, αλλά καλό είναι να ξέρουμε ποιο είναι το μέτρο κι αυτό το μέτρο μπορεί να μας το ορίσει μόνο ο οργανισμός μας. Καλό είναι να θυμόμαστε πως το σώμα μας είναι ένα εργοστάσιο δεν πλήρη λειτουργία 24/7. Αν το τροφοδοτούμε με τοξίνες και οινόπνευμα είναι σαν να στέλνουμε τους… εργάτες σε απεργία ή έστω στάση εργασίας.

Η έννοια του social drinker, του ανθρώπου που περνάει καλά με την παρέα του, είναι νηφάλιος και ουσιαστικά χαίρεται ακόμη κι αυτό που σιγοπίνει είναι ένας καλός δείκτης του τι σημαίνει «πίνω και δεν με πίνει». Κι ίσως αυτό είναι το σωστότερο μέτρο: η χαρά και όχι η κατάρρευση. Η νηφαλιότητα απέναντι στη διάλυση.

 

Διαβάστε ακόμα: Τα αγαπημένα ποτά των συγγραφέων. Για να ξέρουμε τι να πίνουμε.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top