Οι κάτοικοί της Βοστώνης τρέχουν σχεδόν όλοι και αγαπούν τον ιστορικό αγώνα της πόλης τους. Για το λόγο αυτό δεν αφήνουν ούτε μέτρο του χωρίς θεατές. Σκέψου το: 42 χιλιόμετρα γεμάτα κόσμο που συμμετέχει ενεργά στην προσπάθειά σου. (Φωτογραφία: Boston Marathon)

Μέσα στο κεφάλι μου, είμαι μόνος. Μέσα στην καρδιά μου, είμαι μόνος. Μέσα στην ψυχή μου, είμαι μόνος. Μέσα στον αγώνα (όποιον αγώνα, ειδικά έναν μαραθώνιο), πάλι μόνος είμαι. Κρατώ τα κλειδιά, έχω τις ερωτήσεις και ψάχνω τις απαντήσεις. Δική μου η αισιοδοξία, δική μου και η απαισιοδοξία της κάθε ενδεχόμενης απόφασης, της κάθε ξεχωριστής στιγμής στη ζωή και -βέβαια- του κάθε αγώνα. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις. Για μένα, ο Μαραθώνιος είναι ένα «ξυπνητήρι», μια υπενθύμιση. Ειδικά αν τον τρέχεις μακριά από το σπίτι σου, σε πόλη άγνωστη και σημαδιακή, μόνος.

Δεν έχει μεγάλη σημασία να σου γράψω άλλα πράγματα για το Μαραθώνιο που μόλις έτρεξα στη Βοστώνη φίλε αναγνώστη (και συντρεχαλατζή). Έτσι νιώθω αυτή την στιγμή που τον τερμάτισα (μετά μυρίων κόπων και βασάνων). Ναι, στη Βοστώνη βρισκόταν όλη η δρομική κοινότητα. Είδα όλους τους διάσημους μαραθωνοδρόμους που φαντάζεσαι σε απόσταση αναπνοής. Με κάποιους από αυτούς μίλησα κιόλας, αντάλλαξα μια χειραψία. Ναι, η πόλη είναι αναμφίβολα η «δρομικότερη» του πλανήτη. Οι κάτοικοί της τρέχουν σχεδόν όλοι και αγαπούν τον ιστορικό αγώνα της πόλης τους. Για το λόγο αυτό δεν αφήνουν ούτε μέτρο του χωρίς θεατές. Σκέψου το: σαράντα δύο (42) χιλιόμετρα γεμάτα κόσμο που συμμετέχει ενεργά στην προσπάθειά σου. Κόσμο που δεν σε αφήνει να εγκαταλείψεις, όσο ζορισμένος και να είσαι. Αξιοθαύμαστο. Ναι, θα επέστρεφα να ξαναζήσω όλο αυτό το τριήμερο. Πολλά ναι. Και πράγματα που θα σου γράψω κάπως, κάπου, κάποτε, εκτενέστερα. Αλλά αυτή τη στιγμή εμένα άλλο με απασχολεί.

«Αν “στραβώσει” ένας αγώνας, οφείλεις να τερματίσεις, να μην τα παρατήσεις, να παραδώσεις το μήνυμα. Αγγελιοφόρος είσαι στο Μαραθώνιο, μην το ξεχνάς».

Ο Γιώργος Μυζάλης την ώρα του τερματισμού στον Μαραθώνιο της Βοστώνης.

Ξυπνητήρι ο Μαραθώνιος, σου έλεγα και παραπάνω. Ξυπνητήρι κάθε μοναχική προσπάθεια, θα συμπλήρωνα. Κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει όταν βάζεις ένα στόχο ή όταν προκαλείς τον εαυτό σου. Μου έρχονται στο μυαλό οι στίχοι του Μιχάλη Γκανά με τη μουσική του Νίκου Ξυδάκη και την ερμηνεία του Σωκράτη Μάλαμα: « Ο μόνος μόνος δεν μπορεί και μόνος δεν αντέχει, ο πόνος του οπλοφορεί και άδεια δεν έχει». Μετά, είναι και το άλλο κλισέ: ότι μόνοι μας ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή και μόνοι μας φεύγουμε. Ώχου, θα σκέφτεσαι: φιλοσοφική ανάλυση τον έπιασε. Ουδόλως. Απλώς παρατηρώ.

Έλαβα πολλή θετική ενέργεια πριν από τον αγώνα. Μεγάλο ενδιαφέρον και ευχές από εκατοντάδες ανθρώπους γνωστούς και αγνώστους και ήταν τόσο συγκινητική αυτή η διάθεση. Συντρόφευσε λιγουλάκι αυτή τη μοναχικότητα που περιέγραψα παραπάνω και μου προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση και ευγνωμοσύνη. Και άγχος, σε κάποιο βαθμό. Από όλα όσα άκουσα και διάβασα, όμως, περισσότερο κράτησα δύο. Μια κουβέντα πριν τον αγώνα και μια κουβέντα μετά. Ο Νικόλας μου είπε, πολύ πριν την εκκίνηση, σε ανύποπτη στιγμή: «Κι αν “στραβώσει” ένας αγώνας, οφείλεις να τερματίσεις, να μην τα παρατήσεις, να παραδώσεις το μήνυμα. Αγγελιοφόρος είσαι στο Μαραθώνιο, μην το ξεχνάς». Κι αυτό έκανα στη Βοστώνη. Και ο Ζαχαρίας μου έγραψε μετά τον αγώνα: «Να προσέχεις τον Γιώργο». Κι αυτό σκοπεύω να κάνω.

Περισσότερα, προσεχώς.

 

Διαβάστε ακόμα: Personal training – Μόδα ήταν και πέρασε;

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top