
Όλοι οι μικροί παραγωγοί θεωρούν τον εαυτό τους πιο έξυπνο, πιο τίμιο και πιο ικανό και ότι οι άλλοι είτε θα τους κοροϊδέψουν είτε δεν είναι άξιοι να συνεργαστούν με αυτούς. Photo Credit: Diana Beato/flickr
Όταν πήγαινα στο δημοτικό θυμάμαι τη φωνή της δασκάλας μας, όταν γράφαμε ορθογραφία, να μας λέει: «Ο καθένας μόνος του». Αργότερα, στο Γυμνάσιο, όλες μας οι εργασίες και τα διαγωνίσματα ήταν ατομικά. «Μη μιλάτε μεταξύ σας» ήταν η πιο συνηθισμένη φράση που ακουγόταν στην τάξη. Τέλος, στο Πανεπιστήμιο, η μόνη έκφραση ομαδικότητας υπήρχε στις φοιτητικές παρατάξεις, οι οποίες προσπαθούσαν να προσηλυτίσουν ψηφοφόρους για τα κόμματά τους. Περνάμε 16 χρόνια εκπαιδευτικής μοναξιάς και μετά όλοι αναρωτιούνται γιατί δεν μπορούμε ως ενήλικες να συνεργαστούμε.
Μιλώντας καθημερινά με μικρούς παραγωγούς, έχω διαπιστώσει ότι όλοι είναι επιφυλακτικοί στο να συνεργαστούν και βλέπουν ο ένας τον άλλον ανταγωνιστικά. Όλοι θεωρούν τον εαυτό τους πιο έξυπνο, πιο τίμιο και πιο ικανό και ότι οι άλλοι είτε θα τους κοροϊδέψουν είτε δεν είναι άξιοι να συνεργαστούν με αυτούς. Αντίθετα, κάποιοι μεγάλοι παραγωγοί, αν και κονταροχτυπιούνται στα γραφεία αγορών των μεγάλων σουπερμάρκετ, συνεργάζονται άριστα, όταν είναι να αγοράσουν γεωργικές προμήθειες ή όταν χρειάζονται να συμπληρώσουν ποσότητες για τις παραγγελίες τους. Παραγγέλνοντας μεγαλύτερες ποσότητες λιπασμάτων απευθείας από τις εταιρείες, πετυχαίνουν καλύτερες τιμές και είναι ακόμα πιο ανταγωνιστικοί.
Οι μικροί αναλώνονται σε ανόητες διαμάχες, παλεύουν να προωθήσουν τα προϊόντα τους σε αγορές που δεν έχουν καμία ελπίδα και αναλώνονται σε κινήματα τύπου «χωρίς μεσάζοντες», τα οποία τους καταδικάζουν στη μιζέρια και στην απραξία. Η μόνη λύση για τους αδύναμους είναι η συνεργασία και ο επαγγελματισμός.

Παραγγέλνοντας μεγαλύτερες ποσότητες λιπασμάτων απευθείας από τις εταιρείες, πετυχαίνουν καλύτερες τιμές και είναι ακόμα πιο ανταγωνιστικοί. Photo Credit: U.S. Department of Agriculture/flickr
Πρέπει σιγά-σιγά να δημιουργηθούν και στην Ελλάδα σοβαρές ομάδες παραγωγών (το νομικό πλαίσιο προβλέπει κάτι τέτοιο), οι οποίες θα προωθούν επώνυμα και οργανωμένα τα προϊόντα τους. Δεν μπορώ να χωνέψω ότι οι Αιγύπτιοι, αν και βρίσκονται σε εμφύλιο πόλεμο, έχουν κατακτήσει τον κόσμο με τα χαρακτηριστικά μπλε τσουβάλια πατάτας την ίδια στιγμή που οι Ευρωπαίοι δεν γνωρίζουν καν ότι στην Ελλάδα έχουμε καταπληκτικές πατάτες.
Αν και το συνεταιριστικό μοντέλο έχει στο σύνολο του αποτύχει, καθώς οι περισσότεροι συνεταιρισμοί είναι κομματικά παραμάγαζα, φωτεινές εξαιρέσεις όπως ο Αγροτικός Συνεταιρισμός Πηλίου και το «Θες Γάλα» αποδεικνύουν ότι η ομαδική δουλειά μπορεί να οδηγήσει σε εξαιρετικά αποτελέσματα. Βγείτε λοιπόν από το καβούκι σας και σκεφτείτε πώς ο «ανταγωνιστής» σας θα γίνει «συναγωνιστής» σας.
Διαβάστε ακόμα: Το γρήγορο χρήμα στην παραγωγή αγροτικών προϊόντων δεν υπάρχει.