«Δεν υπάρχει παρόν όπως το συζητάμε. Το παρόν είναι η συνάντηση του παρελθόντος με το μέλλον».

Πριν από 16 χρόνια, ο Δημήτρης Αντωνίου, μαθητής λυκείου τότε, είχε ένα ατύχημα που τον καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο. Ένα διερχόμενο αυτοκίνητο τον παρέσυρε έξω από το σχολείο του στη Θεσσαλονίκη. Από τότε έχουμε περάσει χρόνια, αλλά εκείνος, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, παραμένει ένα ανήσυχο πνεύμα.

Είναι συγγραφέας, ακτιβιστής, μια προσωπικότητα που επηρεάζει κόσμο στα social media, μια μορφή που στέκεται να την ακούσεις. Πάνω από όλα είναι ένας φορέας αισιοδοξίας. Κάτι που το αποδεικνύει και με τις απαντήσεις που έδωσε στο Andro γύρω από το ποιο είναι το νόημα της ζωής.

«Η ευτυχία είναι μια πλασματική κατάσταση του νου που διαρκεί στιγμές. Δεν νομίζω ότι υπάρχει αληθινή ευτυχία».

– Πόσο συχνά νοσταλγείτε ή μετανιώνετε για το παρελθόν;

Εχω καλή σχέση με το παρελθόν. Νοσταλγώ συχνά και δεν μετανιώνω σχεδόν ποτέ για πράγματα που δεν έχω κάνει. Το μότο μου είναι: καλύτερα να μετανιώνεις για πράγματα που έκανες αντί για πράγματα που δεν έκανες. Επομένως, έχω καλούς λόγους να αναπολώ, να θυμάμαι πράγματα και να περνάω χρόνο με το παρελθόν.

– Ανησυχείτε για το αύριο ή κάνετε όνειρα ότι όλα κάποτε στο μέλλον θα είναι καλύτερα;

Συνηθίζω να λέω «c’est la vie». Αυτό σημαίνει: έτσι είναι η ζωή. Αν έχεις αυτή τη φιλοσοφία φεύγεις από το καλύτερα-χειρότερα γιατί είναι σχετικές έννοιες. Σίγουρα κάνω όνειρα και σκέψεις για το πώς θα ήθελα να είναι τα πράγματα. Αλλά, όχι, δεν ανησυχώ αν θα είναι καλύτερα ή χειρότερα. Ας είναι όπως είναι, αρκεί να ξέρω ότι εγώ προσπάθησα για το καλύτερο.

– Πώς καταφέρνετε να ζείτε στο παρόν χωρίς να τρέχει αλλού ο λογισμός σας;

Δεν υπάρχει παρόν όπως το συζητάμε. Το παρόν είναι η συνάντηση του παρελθόντος με το μέλλον. Εγώ πηγαίνω, λοιπόν, το λογισμό μου άλλοτε στο παρελθόν κι άλλοτε στο μέλλον. Περνάω πολύ χρόνο και στα δύο. Δεν γίνεται να ζει κανείς μόνο στο παρόν. Το παρόν σημαίνει να είσαι με το ένα πόδι στο παρελθόν και με το άλλο στο μέλλον.

– Έχετε νιώσει αληθινά ευτυχής;

Η ευτυχία δεν είναι κάτι που πάει μαζί με την αλήθεια. Η ευτυχία είναι μια πλασματική κατάσταση του νου που διαρκεί στιγμές. Δεν νομίζω ότι υπάρχει αληθινή ευτυχία.

«Αλλη μια υπόσχεση της ενήλικης ζωής μου είναι να επιστρέφω στα απλά πράγματα».

– Έχετε νιώσει βαθιά δυστυχής;

Είμαι αισιόδοξος από τη φύση μου και από επιλογή. Επομένως, ακόμη και στη βαθιά δυστυχία δεν θέλω να μένω πολύ εκεί. Αναλογίζομαι, όμως, την παγκόσμια δυστυχία. Δεν μπορώ να διαχειριστώ τη φτώχεια και τον πόνο που υπάρχει στον κόσμο. Όταν τα σκέφτομαι αυτά, τότε μπαίνω στη βαθιά δυστυχία. Επειδή, όμως, αισθάνομαι ότι μπορεί να χαθώ εκεί, αφήνω την αισιοδοξία μου να με φέρει πάλι πίσω.

«Μου αρέσουν οι βόλτες, να προχωράω ξέγνοιαστα, να βλέπω τα πουλιά που κάθονται στα δέντρα, τον αέρα που κουνάει τα φύλλα».

– Θυμάστε τι σας παρακινούσε όταν ήσασταν παιδάκι;

Το βασικό κίνητρο ενός παιδιού είναι να περνάει καλά. Παιχνίδι, χαρά, γέλιο, παρέες. Ήθελα πάντα να είμαι με φίλους και να κάνω πράγματα. Η επικοινωνία και η συναναστροφή με παρακινούσαν.

– Θυμάστε τις υποσχέσεις που δώσατε στον εαυτό σας στην εφηβεία;

Δεν έδωσα πολλές υποσχέσεις. Επειδή έκανα πάντα παρέα με μεγαλύτερους ανθρώπους, θυμάμαι που μου έλεγαν πως μπορεί αυτό που ζεις τώρα να είναι σκληρό, αλλά σε 2-3 χρόνια θα γελάς. Αυτό με είχε προβληματίσει και το κράτησα. Ήξερα ότι κάποια πράγματα στη ζωή είναι εφήμερα. Ειδικά στη νεανική ζωή που αλλάζεις προτιμήσεις και ιδέες. Θυμάμαι, λοιπόν, ότι υποσχέθηκα στον εαυτό μου να διατηρήσω αυτή τη νοοτροπία, ότι όλα μπορούν να αλλάξουν αύριο.

– Καταφέρνετε να χαίρεστε με τα απλά πράγματα της ζωής και ποια είναι αυτά για εσάς;

Αυτό είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα. Το καταφέρνω κατά περιόδους καθώς επεμβαίνει η καθημερινότητα. Είναι άλλη μια υπόσχεση της ενήλικης ζωής μου, να επιστρέφω στα απλά. Όπως οι βαθιές ανάσες στο μπαλκόνι, να μπαίνει ο αέρας μέσα και να χαίρομαι ότι μπορώ και αναπνέω και κοιτάζω τα αστέρια. Μου αρέσουν οι βόλτες, να προχωράω ξέγνοιαστα, να βλέπω τα πουλιά που κάθονται στα δέντρα, τον αέρα που κουνάει τα φύλλα. Ακόμη και να παρατηρώ το καυσαέριο πώς διαχέεται στην ατμόσφαιρα. Μου αρέσει να παρακολουθώ τις απλές αισθήσεις.

«Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να ερωτευτούν γενικά πράγματα όπως τη ζωή ή μια ιδέα, αλλά είναι πιο εύκολο να ερωτευτείς έναν άνθρωπο».

– Έχετε πάθη; Αφήνεστε στα πάθη σας ή αντιστέκεστε;

Δεν τα συμπαθώ πολύ τα πάθη αν και ως νέος ήμουν των άκρων κι ακόμη έχω κάποια. Ωστόσο, έχω γίνει οπαδός του ελέγχου. Θέλω να ελέγχω τις σκέψεις, τα συναισθήματά μου και το νου μου. Μ’ αυτό τον τρόπο να ελέγχω τη ζωή μου. Δεν θέλω να με πηγαίνουν από ‘δω κι από ‘κει τα πάθη. Τα περιορίζω στο μέγιστο. Δεν έχω κάποια σημαντικά πάθη.

«Ο έρωτας είναι δύναμη δημιουργίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι και ψέμα».

– Τελικά ο έρωτας είναι δύναμη δημιουργίας ή μια φενάκη;

Φυσικά είναι δύναμη δημιουργίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι και ψέμα. Είναι μια κατάσταση όμορφη που πάει το νου σε περιοχές που δεν μπορεί να πάει μόνος του. Υπάρχουν, φυσικά, άνθρωποι που μπορούν να ερωτευτούν γενικά πράγματα όπως τη ζωή ή μια ιδέα, αλλά είναι πιο εύκολο να ερωτευτείς έναν άνθρωπο και να μπεις σε περιοχές που σε κάνουν να λειτουργείς διαφορετικά. Με ενθουσιασμό, πάθος και όρεξη. Όλα αυτά που ομορφαίνουν τη ζωή και σε κάνουν να δημιουργείς. Προφανώς κάποια στιγμή περνάει και τότε αντιλαμβάνεσαι πως όλο αυτό είναι μια ψευδαίσθηση. Δεν υπάρχει κάτι αληθινό σ’ αυτό. Ωστόσο, είμαι οπαδός του Matrix. Το σημαντικό είναι να είσαι στο Matrix εν γνώσει σου κι όχι εν αγνοία σου.

– Ο κόπος που έχετε αφιερώσει στη δουλειά σας, άξιζε τελικά;

Κι αυτή είναι μια ζυγαριά πολύ ατομική. Δεν υπάρχει μια αντικειμενική μέτρηση. Αμα λέω εγώ ότι άξιζε, σημαίνει ότι άξιζε. Είμαι άνθρωπος που υποστηρίζω τις επιλογές μου, στις οποίες καταλήγω έπειτα από αρκετό συλλογισμό. Όλα όσα κάνουμε αξίζουν και όλα όσα δεν κάνουμε δεν αξίζουν. Είμαι οπαδός της ενέργειας και της δράσης και όχι της απραξίας και της παθητικότητας.

«Είμαι άνθρωπος που υποστηρίζω τις επιλογές μου, στις οποίες καταλήγω έπειτα από αρκετό συλλογισμό».

– Έχετε βρει έναν μηχανισμό για να θυμάστε ότι όλα είναι περαστικά, και τα καλά και τα κακά;

Ο μηχανισμός είναι το παρελθόν μου. Να περνάω χρόνο και να θυμάμαι στιγμές που πράγματα έχασαν την αξία τους και είχε σημασία μόνο να καταφέρω να αναπνεύσω. Όταν ανοίγω τα μάτια μου στο παρόν έχοντας θυμηθεί εκείνες τις στιγμές, νιώθω καλύτερα. Λίγες στιγμές θα θυμηθείς πράγματα που δεν σου αφήνουν επιλογές ύπαρξης. Ο φόβος της μη ύπαρξης είναι αυτός που φέρνει τα πάντα στη ζυγαριά σε πραγματικές βάσεις. Τότε, όλα αυτά χάνουν την αξία τους. Κάποιοι δεν θέλουν να θυμούνται άσχημες στιγμές του παρελθόντος τους. Εγώ τις θυμάμαι για να επανέρχομαι στη ζυγαριά που θέλω εγώ. Αυτά που έχουν αξία πρέπει να τα θυμόμαστε και να τα συγκρίνουμε με σωστό τρόπο. Αν βάλεις στη ζυγαριά την ομορφότερη ημέρα της ζωής σου, προφανώς σήμερα θα είναι μια χάλια μέρα. Αλλά αν συγκρίνεις τη σημερινή ημέρα με μια πραγματικά δύσκολη που έζησες θα ανοίξεις τα μάτια και θα πεις «μια χαρά είναι σήμερα η μέρα αφού αναπνέω και έχω τους ανθρώπους μου». Κάνοντας σωστές συγκρίσεις έρχεται η καλή διάθεση.

«Λόγω της αναπηρίας είμαι εξαρτημένος από το αμαξίδιό μου και ένα-δύο ακόμη μηχανήματα».

– Νιώθετε εξαρτημένος από τα αντικείμενα που σας περιβάλλουν; Αν έπρεπε ξαφνικά να τα αφήσετε όλα πίσω σας τι θα επιχειρούσατε να περισώσετε;

Λόγω της αναπηρίας είμαι εξαρτημένος από το αμαξίδιό μου και ένα-δύο ακόμη μηχανήματα. Από εκεί και πέρα, πραγματικά και ρεαλιστικά δεν χρειάζομαι κάτι άλλο. Όλα τα άλλα θα τα άφηνα. Δεν έχω καλή σχέση με τα αντικείμενα. Εύκολα τα πετάω ή τα αλλάζω.

«Προσπαθώ να περιορίζω αυτά που μου προκαλούν άγχος. Θα αρνηθώ δουλειές ή καταστάσεις που θα με φέρουν σε δύσκολη θέση».

– Λέμε συχνά ότι δεν αξίζει να στεναχωριόμαστε αρκεί να έχουμε την υγεία μας. Τι κάνετε για να έχετε υγεία, ευεξία και μακροζωία; Τι κάνετε για τον εαυτό σας;

Οσο μεγαλώνουμε βγαίνουν πράγματα στην επιφάνεια. Συνειδητοποιούμε ότι όλα είναι μια ανταλλαγή. Κερδίσεις λίγη χαρά και χάνεις κάτι από το μέλλον. Όταν βλέπω να συμβαίνει κάτι τέτοιο κάνω διαφορετικές επιλογές. Αν πιω τώρα τρία αναψυκτικά στη σειρά θα μου δώσει χαρά στον εγκέφαλο, αλλά θα έχω για μια βδομάδα καούρες. Αξίζει να χαρώ λίγο τώρα για να παιδεύομαι μια βδομάδα;

Κάποιες φορές αξίζει να πεις, ναι, ας το ρίξω σήμερα έξω κι ας είμαι μετά δύο βδομάδες χάλια. Τις περισσότερες φορές, όμως, δεν μπορούμε να φανταστούμε την ταλαιπωρία του μέλλοντος και τι θα μας συμβεί. Αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να περιορίζω πολλές σαχλαμάρες. Θέλω στα 40 μου και στα 50 μου να έχω καλή υγεία και έχω κόψει τις βλακείες που κάναμε ή τρώγαμε νεότεροι. Γυμνάζω το αναπνευστικό μου όσο μπορώ. Για να παίξω ακόμη και μια ώρα στο θέατρο κάνω γυμναστική στο σπίτι για να μπορέσω να αντεπεξέλθω. Επίσης, επειδή δεν κάνω σωστή διατροφή παίρνω πολλά συμπληρώματα.

Τώρα, υπάρχει και μια παγίδα όταν μιλάμε για «υγεία». Εκτός από τη σωματική υπάρχει και η ψυχική που συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους. Οπότε, όταν λέμε κάνω κάτι καλό για την υγεία μου, το μισό πρέπει να αφορά τη σωματική υγεία και το άλλο μισό τη ψυχική. Πρέπει να επενδύουμε στην καλή μας ψυχολογία. Όταν βλέπω ότι αρχίζω να πέφτω θα διαβάσω ένα βιβλίο, θα βρω ανθρώπους που αγαπάω και θα μου θυμίσουν τι έχει πραγματικά σημασία. Οπότε σκέφτομαι συνεχώς τη ψυχική μου υγεία. Προσωπικά έβγαλα προβλήματα στο στομάχι από άγχος. Δεν πρέπει, λοιπόν, να πάρω τα μέτρα μου και να κόψω αυτά που μου προκαλούν άγχος; Προσπαθώ να περιορίζω αυτά που μου προκαλούν άγχος. Θα αρνηθώ δουλειές ή καταστάσεις που θα με φέρουν σε δύσκολη θέση.

Τα βιβλία του Δημήτρη Αντωνίου.

«Αφιερώνω πολύ χρόνο στα social media αν και δεν το θέλω. Υπάρχει, όμως, πολύς κόσμος που περιμένει να διαβάσει αυτά που γράφω».

– Και τι κάνετε για το κοινωνικό σύνολο; Τι προσφέρετε στους άλλους;

Ήμουν πάντα άνθρωπος της προσφοράς. Κάνω πάρα πολλά πράγματα. Αυτά που επικοινωνώ περισσότερο είναι οι δράσεις στα σχολεία όπου πηγαίνω χωρίς κανέναν οικονομικό λόγο. Όταν πήγαινα εγώ σχολείο δεν ήρθε κανένας ενώ το ήθελα. Το βλέπω από τις αντιδράσεις που έχουν τα πιτσιρίκια. Βλέπουν έναν άνθρωπο που έχει μια επίπονη και ταλαιπωρημένη εικόνα, παρότι έχει χαμόγελο και όρεξη να κάνει πλάκα και ξαφνικά μαθαίνουν πράγματα που δεν τα μάθαιναν σε χίλιες ώρες μαθημάτων.

Οσο κουρασμένος κι αν νιώθω κάποιες φορές δεν θέλω να τους το στερήσω. Θα πάω σε όσα σχολεία με καλέσουν. Βρίσκω αμέσως δύναμη όταν βλέπω τις αντιδράσεις των παιδιών. Αφιερώνω πολύ χρόνο στα social media αν και δεν το θέλω. Υπάρχει, όμως, πολύς κόσμος που περιμένει να διαβάσει αυτά που γράφω για τις καθημερινές αδικίες, την προσβασιμότητα, την ισότητα για το πώς θα αλλάξουμε τον κόσμο. Θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, αλλά ο κόσμος παίρνει πολλά απ’ αυτό. Δεν περίμενα χιλιάδες άνθρωποι να περιμένουν από ‘μένα ένα κείμενο που θα βγάζει αισιοδοξία. Κι όμως, συμβαίνει.

Αν δεν γράψω μια βδομάδα μου στέλνουν μηνύματα αν είμαι καλά. Εχουμε συνδεθεί με ένα μέρος της κοινωνίας με όμορφο τρόπο και δίνει ελπίδα σε ανθρώπους, αλλά και στο σύνολο. Στερούμαστε θετικών παραδειγμάτων. Έχουμε γεμίσει με αρκετή σαβούρα και κακή επιρροή από τα ΜΜΕ και τα social media. O κόσμος έχει ανάγκη την αισιοδοξία κι εγώ χαίρομαι να την μοιράζομαι μαζί τους. Αυτό είναι το αποτύπωμά μου και ο τρόπος μου να προσφέρω.

– Τι φοβάστε περισσότερο;

Δεν βρίσκω κάτι να φοβάμαι. Είναι περίεργο αυτό. Κάτι θα έπρεπε να φοβάμαι! Εντάξει, τα νοσοκομεία λίγο με αγχώνουν. Επειδή μπαίνεις με ένα πρόβλημα και βγαίνεις με δέκα. Εχω γίνει ένας μικρός γιατρός του εαυτού μου εδώ στο σπίτι. Το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι με σφίξιμο είναι να μην χρειαστεί να μπω στο νοσοκομείο. Εχω μπει πολλές φορές και δεν ήταν εύκολη η συνθήκη.

«Θα πάω σε όσα σχολεία με καλέσουν. Βρίσκω αμέσως δύναμη όταν βλέπω τις αντιδράσεις των παιδιών».

– Καθώς μεγαλώνετε συμφιλιώνεστε με τη φθορά ή νιώθετε πικρία για τον χαμένο χρόνο;

Μου αρέσει που μεγαλώνω και περνούν τα χρόνια. Θα κάνω τη διαδρομή μου και θα αποχωρίσω. Δεν τρελαίνομαι για τα βαθιά γεράματα, αλλά να ζήσω κάποια καλά χρόνια. Να αφήσω κάτι πίσω και να ολοκληρώσω μια διαδρομή. Ούτε πικρία αισθάνομαι ούτε ανησυχία. Θα κάνω το καλύτερο που μπορώ εγώ και η διαδρομή θα είναι αυτή που είναι. Νωρίτερα φύγεις, αργότερα φύγεις, ο χρόνος είναι σχεδόν ο ίδιος. Απλώς επειδή εμείς δεν ζούμε σ΄αυτά τα διαστήματα ορίζουμε τα 80 χρόνια πολύ, τα 40 λίγο. Ούτε πολύ είναι ούτε λίγο. Όλα αυτά είναι ψευδαισθήσεις.

«Οσο είμαι στη ζωή αξιοποιώ την κάθε στιγμή και προσπαθώ να είμαι όσο πιο χαρούμενος μπορώ».

– Σκέφτεστε το θάνατο και με ποιον τρόπο;

Τον σκέφτομαι συχνά, μου είναι χρήσιμος για να επανέλθω στην πραγματικότητα. Μπορεί και κάθε μέρα να τον σκέφτομαι. Μου κάνει καλό. Με βοηθάει να σηκωθώ και να κάνω πράγματα. Όσο είμαι στη ζωή αξιοποιώ την κάθε στιγμή και προσπαθώ να είμαι όσο πιο χαρούμενος μπορώ.

– Όταν φύγετε από τη ζωή πιστεύετε ότι θα έχετε αφήσει ένα χνάρι; Ή θεωρείτε μάταιο το πέρασμα του καθενός μας;

Ενα μικρό χνάρι αφήνουμε όλοι. Είτε θα είναι το παράδειγμα στο παιδί μας είτε οι κουβέντες με τον γείτονά μας ή στη δουλειά μας. Αν το δεις σφαιρικά, σε παγκόσμια κλίμακα και σε βάθος χιλιετιών, προφανώς είναι κάτι μάταιο.  Όταν το δεις πιο ειδικά, τότε, ναι, αφήνουμε το χνάρι μας. Μπορεί να μην επηρεάζουμε την παγκόσμια πορεία, αλλά αφού επηρεάζουμε δύο-τρεις ζωές προς το καλύτερο, τότε μόνο καλό αποτέλεσμα μπορείς να έχεις.

C’est la vie. Αυτό είναι το μότο του Δημήτρη Αντωνίου.

– Πιστεύετε στη μετά θάνατον ζωή; Στη μετενσάρκωση; Στην κόλαση και στον παράδεισο;

Οχι, όλα τελειώνουν με το κλείσιμο των ματιών.

« Από τη στιγμή που δεν με τρομοκρατεί ο θάνατος δεν έχω το λόγο να χρειάζομαι τον θεό. Οπότε, δεν έτυχε να συναντηθούμε».

– Υπάρχει θεός; Σε τι πιστεύετε μεταφυσικά;

Δεν πιστεύω στην ύπαρξή του, αλλά γνωρίζουμε μέσω της ιστορίας πώς δημιουργήθηκε ο θεός. Για να αντιμετωπίσουμε το φόβο, τις κακοτυχίες, να έχουμε κάποιον να ζητάμε βοήθεια. Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε το τέλος ούτε την ανυπαρξία. Αυτά τα ερωτήματα είχαν εγερθεί πολύ προ Χριστού. Από τη στιγμή που δεν με τρομοκρατεί ο θάνατος δεν έχω το λόγο να χρειάζομαι τον θεό. Οπότε, δεν έτυχε να συναντηθούμε. Πορεύομαι με το βάρος της πιθανότητας της ανυπαρξίας και της έλλειψης νοήματος. Προφανώς υπάρχει κάτι που δεν το καταλαβαίνουμε. Εχω διαβάσει πολλή Φυσική στη ζωή μου, αλλά δεν έχω πολλές απαντήσεις όπως και οι περισσότεροι επιστήμονες. Η νόησή μας φτάνει ως ένα συγκεκριμένο σημείο. Το κενό αυτό δεν πρέπει απαραίτητα να καλυφθεί. Μπορώ να συνυπάρξω με ένα κενό, με μια απορία, με ένα άγνωστο. Όσοι δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν με όλα αυτά δημιουργούσαν απαντήσεις με το ζόρι.

«Προσπαθούμε καθημερινά πρώτα να επιβιώσουμε και στη συνέχεια να δημιουργήσουμε».

– Γιατί αισθάνεστε ότι ερχόμαστε στη ζωή; Έχει κάποιο νόημα η ύπαρξη μας; Είναι μέρος ενός γενικότερου σχεδίου; 

Όχι, κανένα σχέδιο και κανένα νόημα. Είναι ένας κύκλος που ξεκίνησε, εξελίσσεται και η αλυσίδα του DNA αναπαράγεται κάτι που είναι πολύ σημαντικό γενετικά ακόμη κι από την επιβίωση. Είμαστε μια ύλη που όταν αφαιρέθηκε μας έδωσε τον νου και ο νους μας έδωσε το θράσος να βρίσκουμε νόημα μέσα στα δισεκατομμύρια ετών και σε ένα αχανές σύμπαν. Να νιώθουμε σημαντικοί. Ακόμη και δαρβινικά να το δούμε ήταν μονόδρομος αυτή η δημιουργία νοήματος γιατί έτσι μπορέσαμε να βάλουμε τη ζωή μας σε τάξη. Προσπαθούμε καθημερινά πρώτα να επιβιώσουμε και στη συνέχεια να δημιουργήσουμε. Αυτή η αναζήτηση του νοήματος είναι ο τρόπος μας για να μένουμε στη ζωή και να μην ολοκληρωθεί τόσο σύντομα ο κύκλος της ανθρωπότητας.

 

Διαβάστε ακόμα: Αχιλλέας Κυριακίδης. «Ούτε ανησυχώ, ούτε ονειρεύομαι. Το μέλλον μου έχει προδιαγραφεί από το παρελθόν μου».

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top