Ακρόπολη: Κυριακή πρωί στην Ακρόπολη στην αναμονή της προεδρικής φρουράς και της ανάρτησης της ελληνικής σημαίας. Οι πρώτες αχτίνες του ήλιου, η Ακρόπολη, η σημαία, οι εύζωνες, το μπλε του ουρανού, ο βράχος που στέκομαι και ο εθνικός ύμνος δημιουργούν μια πλημμύρα συμβολισμών. Ένα σημείο γης γίνεται χωνευτήρι ελληνικής ιστορίας, ένας περήφανος εύζωνας στο κέντρο της.

Σίφνος: Μεσημέρι καλοκαιριού στην χώρα. Ανηφοριά, ήχοι καλοκαιριού, ζέστη. Ένας επαναλαμβανόμενος ήχος συγχρονίζεται με τα κυρίαρχα τζιτζίκια και όλο και δυναμώνει νευρικά, ανήσυχα, αποφασιστικά. Ένας βιαστικός γεράκος στην ράχη ενός γαϊδάρου πλησιάζει. Εικόνα άχρονη, διαχρονική. Πρόγονος δικός μου, όλων… Έλληνας. Ζωντανό μνημείο ελληνικότητας αρχίζει να εισέρχεται στο φρεσκοασβεστωμένο φόντο. Απομονώνεται. Σηκώνω το κινητό χωρίς να έχω χρόνο να παρατηρήσω λεπτομέρειες. Ο ήχος και η οθόνη με καθοδηγούν. Υπέροχη, λιτή, αυθεντική Ελλάδα.

Κερκίνη: Το ξενοδοχείο έχει θέα τη λίμνη. Η ανατολή σε ξυπνάει άθελά σου και μαζί με σένα, δεκάδες είδη πουλιών σε αναζήτηση τροφής. Θέλω να πλησιάσω περισσότερο. Ένας από μηχανής θεός με τη μορφή βαρκάρη εμφανίζεται. Μου προτείνει πρωινή βόλτα. Η επόμενη ανατολή με βρίσκει μέσα στη βάρκα, ακίνητο για πάνω από 2 ώρες στους -8 να φωτογραφίζω τους Αργυροπελεκάνους. Η ηρεμία της λίμνης και το πρωινό φως συμβάλουν πρόθυμα στην αποτύπωση της εντυπωσιακής αυτής αναταραχής. Ο φακός παγώνει ένα στιγμιότυπο που θα με κάνει να καταλάβω για πρώτη φορά το μεγαλείο και το συναίσθημα να παρατηρείς και να φωτογραφίζεις την αρμονία της φύσης.

Ιμαλάια: Νταραμσάλα. Σε ένα ορεινό χωριό σε υψόμετρο 3.000 μέτρα στην βόρεια Ινδία. Αφήνω την παρέα μου για να κατηφορίσω σε μια συστοιχία κατοικιών από τσιμεντόλιθους και τσίγκους. Συναντώ μια οικογένεια. Η νοηματική είναι ο μόνος τρόπος επικοινωνίας. Με βάζουν στο σπίτι τους. Με κερνάνε. Παρατηρώ το χώρο και εκείνους. Βγαίνοντας στην αυλή τους ένα διαπεραστικό βλέμμα με καθηλώνει. Βλέμμα άγνωστο, γεμάτο περιέργεια. Νιώθω ότι δεν είναι ανθρώπινο. Παραμένουμε ακίνητοι και οι δύο για ώρα, μέχρι που αποφασίζω να το αποτυπώσω. Κάπου εκεί τελειώνει και η συζήτησή μας.

Άγιο Όρος: Φιλοξενούμενος στο κάθισμα του μοναχού Επιφάνειου, Έξι το πρωί στην αναμονή για την εμπειρία πρωινού ψαρέματος. Ο μοναχός ψαράς φτάνει, ενώ η ομίχλη σκεπάζει τα πάντα. Πρόθυμος να τον βοηθήσω, καμία απάντηση. Μπαίνω στη βάρκα και ένα ταξίδι ξεκινά. Μοναδικός ήχος τα κουπιά να ταράζουν τα παγωμένα νερά. Χανόμαστε στην ομίχλη και μαζί με εμάς η στεριά. Κάθομαι στην πλώρη, τον παρατηρώ. Δεν με κοιτάζει ποτέ. Ύφος παγωμένο, πέρα από τον ορίζοντα. Λες και δεν είμαι παρόν ή εκείνος είναι κάπου αλλού. Σηκώνει τα δίχτυα. Μία ώρα μετά, μια ψαριά σουπιές έτοιμες να γεμίσουν το μεσημεριανό τραπέζι. Δεν ανταλλάξαμε ούτε μια λέξη.

Παρίσι: Επηρεασμένος από την γοητεία του Παρισιού, αναζητώ την εικόνα του γαλλικού φιλιού. Τα μάτια μου στρέφονται αδιάκριτα στα δεκάδες ζευγάρια που περνούν. Μετά από ώρες παρατήρησης και πολύ περπάτημα, αναζητώ ξεκούραση κάτω από την Alexandre-III pont. Η σκιά της γέφυρας μου φανερώνει ένα ζευγάρι σε κίνηση. Αυτός φωτογράφος, εκείνη μοντέλο. Και οι δύο εν δράση. Την φωτογραφίζει ζωντανεύοντας μια σκηνή σαν από παλιά κλασική ταινία που εξελίσσεται μπροστά μου. Το ζευγάρι αποδέχεται να μου προσφέρει το γαλλικό φιλί που αναζητούσα ως επίλογο της ταινίας.