Βασικό: μην μπλέξεις στο Τέξας (AP Photo/Donna McWilliam).

Πριν από πολλά χρόνια –γιόρταζαν τότε στην Αμερική τα 120 χρόνια από τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου, οπότε ήταν το 1985– είχα βρεθεί στο Houston· εργαζόμουν τότε στη ναυτιλία και ζούσα στο Λονδίνο. Είχε χρειαστεί, θυμάμαι, να επισκεφτώ τους εκεί δικηγόρους της εταιρείας [Royston Rayzor λέγονταν, υπάρχουν ακόμα] για μια υπόθεση πλοίου μας στο λιμάνι του Beaumont, μάλλον. Και επειδή η δουλειά χρειάστηκε τελικά λιγότερο χρόνο από αυτόν που είχα προϋπολογίσει, βρέθηκα με δυο μέρες ελεύθερες.

Έμενα τότε σε κάποιο πεντάστερο Four Seasons [είπαμε: ναυτιλία] του καταπράσινου Houston, μέσω του concierge του οποίου νοίκιασα ό,τι πιο σπορ αυτοκίνητο είχε εκεί άμεσα διαθέσιμο η Hertz: μια Mercury Cougar. Με σκοπό να πάρω το άλλο πρωί τον αυτοκινητόδρομο Ι-10 W μέχρι να φτάσω στο El Paso, στα σύνορα με το Μεξικό, ή μέχρι να νυχτώσει [spoiler alert: πρώτα νύχτωσε αφού, τώρα βλέπω, ότι το El Paso απέχει από το Houston 750 μίλια!]

Θα πρέπει κάποια στιγμή να είχα ξεπεράσει το ανόητο τότε όριο ταχύτητας των 55 mph όταν ξαφνικά, άναψαν οι μπλε-κόκκινοι φάροι του περιπολικού της Texas Highway Patrol.

Έτσι, με καλή μουσική στο ραδιόφωνο, ελάχιστη κίνηση στον δρόμο που, ειδικά μετά το San Antonio, διέσχιζε απόλυτα ερημικά μέρη όπου έβλεπες μόνο αρμαδίλλους και αυτά τα χαρακτηριστικά γραμματοκιβώτια με τα σηκωμένα σημαιάκια στην αρχή χωματόδρομων που οδηγούσαν πιθανότατα σε αόρατες φάρμες κάπου πολύ μακρύτερα, και με πρατήρια βενζίνης βγαλμένα θαρρείς από βίντεο των ZZ Top, με έπιασε η νύχτα λίγο πριν το Fort Stockton.

O I-10 E στο Χιούστον (Φωτογραφία: texasfreeway.com).

Μεταβολή λοιπόν, ανεφοδιασμός στο πρώτο McDonald’s Drive-Thru και πίσω για το Houston. Τώρα κι αν ήταν έρημος ο I-10 E… Και θα πρέπει κάποια στιγμή να είχα ξεπεράσει το ανόητο τότε όριο ταχύτητας των 55 mph –σήμερα 85 mph– κάτι που κατάλαβα όταν ξαφνικά, ακριβώς πίσω μου, άναψαν οι μπλε-κόκκινοι φάροι του περιπολικού της Texas Highway Patrol.

Γράφω «ακριβώς πίσω μου» γιατί, απ’ ό,τι φαίνεται, το περιπολικό ήταν σταματημένο για παγάνα κάπου στον φαρδύ χώρο ανάμεσα στα δυο ρεύματα [central reservation νομίζω λέγεται], βγήκε με σβηστά φώτα στον δρόμο και έγινε χριστουγεννιάτικο δέντρο όταν έφτασε ακριβώς πίσω από τον ανύποπτο οδηγό της Mercury.

Στο Τέξας, αν σε σταματήσουν αστυνομικοί με το αυτοκίνητο ΟΦΕΙΛΕΙΣ να μείνεις στη θέση σου με τα δυο σου χέρια σε εμφανές σημείο πάνω στο τιμόνι.

Σταμάτησα αμέσως στην άκρη του δρόμου βλέποντας στον καθρέφτη τον ένα από τους αστυνομικούς να έρχεται προς το δικό μου αυτοκίνητο, κρατώντας προτεταμένο έναν μεγάλο φακό στο ένα χέρι και ακριβώς κάτω από τον φακό ένα εξίσου προτεταμένο και εξίσου μεγάλο πιστόλι· ο άλλος παρέμενε δίπλα στο περιπολικό με έναν ακόμα φακό αναμμένο και το δικό του χέρι δίπλα στη θήκη του δικού του όπλου. Έκτακτα…

Aστυνομικοί στο Τέξας. Καλό είναι να μην μπλέξεις μαζί τους (Φωτογραφία: ΑP).

Δείτε τώρα τι συνέβη: στη Μ. Βρετανία, η «ετικέτα» σε τέτοιες περιπτώσεις επιτάσσει να σταματήσεις στην άκρη του δρόμου και, χάριν ευγενείας, να βγεις από το αυτοκίνητο και να περπατήσεις εσύ προς τους αστυνομικούς – ή έτσι τουλάχιστον επέτασσε τότε. Έλα όμως που στην Αμερική –στο Τέξας σίγουρα– τα πράγματα είναι, όπως έμαθα από τους τοπικούς μου φίλους μετά, ακριβώς αντίστροφα…

Συγκεκριμένα, σε τέτοιες περιπτώσεις ΟΦΕΙΛΕΙΣ να μείνεις στη θέση σου με τα δυο σου χέρια σε εμφανές σημείο πάνω στο τιμόνι. Αν μάλιστα είναι νύχτα, πρέπει να ανοίξεις λίγο την πόρτα σου για να ανάψει η πλαφονιέρα και να φανούν τα χέρια σου στο τιμόνι. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος για τον οποίο ορισμένοι αδίστακτοι είχαν εκείνη την εποχή μαζί τους κι ένα τρίτο, ψεύτικο χέρι που ακουμπούσαν πάνω στο τιμόνι για να έχουν το ένα ελεύθερο να κρατάει όπλο.

Ο αστυνομικός άρχισε να φωνάζει: «Stay the fuck in the fucking car with your fucking hands on the fucking steering wheel!»

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν τι ακολούθησε. Ούτε που θυμάμαι για πότε βρέθηκα με τα μούτρα (με το αυτί σωστότερα) ξαπλωμένος πάνω στο καπό της Cougar κάτω από το φως δυο φακών. Είχε βέβαια μεσολαβήσει πρώτα ένα «Stay the fuck in the fucking car with your fucking hands on the fucking steering wheel!» ή κάπως έτσι, του Officer Schulz [αυτό το θυμάμαι], ακολούθησε μετά ένα “Now, get out of the car real slow” και τέλος ένα “Spread ‘em! [επί άνω και κάτω άκρων] και πρηνηδόν στο καπό.

Τα λεπτά που ακολούθησαν μέχρι οι δυο patrolmen να βεβαιωθούν ότι ήμουν ένας αφελής, άδολος Έλληνας τουρίστας αντί για Μεξικανός λαθροδιακινητής ή/και ναρκέμπορος μου φάνηκαν σαν αιωνιότητα. Κάποτε, η βλοσυρότητα του Officer Schulz μετατράπηκε σε καλοσυνάτο χαμόγελο που συνοδεύτηκε από ένα “Now you have a nice trip, y’ all, you hear?» –και από μια κλήση βέβαια για την υπερβολική ταχύτητα των 67 mph– πριν συνεχίσω τα ατέλειωτα νυχτερινά χιλιόμετρα μέχρι το Houston, πλέον με το cruise control στα 55 mph.

Το επόμενο βράδυ, όταν είχα βρεθεί καλεσμένος σε μια από αυτές τις ταβέρνες –έξω από τις οποίες βρίσκεις μόνο pick-ups, ενώ μέσα cowboys και cowgirls, όταν έρχονται στο κέφι [κάτι που συμβαίνει πολύ γρήγορα], χορεύουν χορούς “both country and western” [φέρτε στο μυαλό σας τη σκηνή από The Blues Brothers], φορώντας, από πάνω προς τα κάτω, 10 gallon hats (καουμπόικα καπέλα), πολύχρωμα πουκάμισα, bolo ties (γραβάτες με κορδόνια), φαρδιές ζώνες με πολυποίκιλτες αγκράφες, τζιν με ψηλά ρεβέρ και μπότες με faux σπιρούνια– οι φίλοι μου με επέπληξαν γιατί επέλεξα να κάνω τέτοιο ταξίδι χωρίς να τους ζητήσω να μου δώσουν ένα όπλο να μου βρίσκεται.

Αυτή κι αν θα ‘ταν ωραία ιστορία…

ΥΓ Λίγες μέρες μετά, οι Τεξανοί δικηγόροι μού έστειλαν ένα γράμμα στο οποίο έγραφαν ότι πλήρωσαν μεν εκείνοι την κλήση [ένα αστείο ποσό, $25 ή κάτι τέτοιο], λυπόντουσαν όμως, έγραφαν, ότι λόγω της σοβαρότατης παράβασης, θα θεωρούμουν επέκεινα persona non grata στο Τέξας. Κάπου πρέπει να το έχω εκείνο το γράμμα. Ίσως ως σελιδοδείκτη στο βιβλίο “Doing Business in Argentina”.   

ΥΓ2 Αστειεύονταν…

 

Διαβάστε ακόμα: Βασίλης Χαρίτος. «Η Αφρική άλλαξε την αντίληψή μου για τις ζωές των άλλων».

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top