Τα θέλουμε, άραγε, τα θαλάσσια σπορ στη χώρα μας; Υπάρχει λογική στις γενικευμένες απαγορεύσεις; Το Λιμενικό δεν επιτρέπει πλέον στους σέρφερ να μπαίνουν στη θάλασσα όταν φυσάει πάνω από έξι μποφόρ. Ο Σωτήρης Λυμπερόπουλος επιχειρηματολογεί υπέρ του αντιθέτου.

Πριν μια εβδομάδα στην Κυπαρισσία, ο Σωτήρης Λυμπερόπουλος παραλίγο να χτυπήσει με το αυτοκίνητό του ένα παιδί που πετάχτηκε από το πουθενά. Σήμερα αναρωτιέται: Πώς είναι δυνατόν εν έτει 2018 να ρισκάρουμε ακόμα τη ζωή μας και τις ζωές των παιδιών μας ταξιδεύοντας χωρίς κράνος και χωρίς ζώνη;

Αυτές επιστρατεύω καθημερινά -και σας προτρέπω να κάνετε το ίδιο- για να διώχνω τα αρνητικά συναισθήματα και να χαίρομαι περισσότερο τη ζωή στις μέρες της απόλυτης μιζέριας που βιώνουμε όλοι σήμερα.

Έτσι κατάλαβα ότι δεν θέλω να περάσω τη ζωή μου κοιτώντας τα τσιμέντα. Αλλά κάθε πρωί να βλέπω τη θάλασσα και να σκέφτομαι ότι κυλάω πάνω της ακόμα και όταν έχει άπνοια.

Το άγιο δισκοπότηρο της βιομηχανίας τροφίμων είναι ένα μπιφτέκι που θα μοιάζει με κρέας, αλλά δεν θα είναι κρέας. Τα εγγόνια μας θα διαβάζουν στα βιβλία ότι κάποτε ο άνθρωπος σκότωνε και έψηνε ζώα για να τραφεί και θα φρίττουν, υποστηρίζει ο Σωτήρης Λυμπερόπουλος.

Ο μύθος της εποχικότητας και γιατί πρώτα πρέπει να μας απασχολεί το πώς και πού καλλιεργείται ή μεγαλώνει αυτό που τρώμε, και μετά η εποχή.

Κι όμως, έχουμε φθηνότερα προϊόντα, με λιγότερα φυτοφάρμακα αλλά και περισσότερους αγρότες από την υπόλοιπη Ευρώπη. Ακούστε των Σωτήρη -Ραδίκι- Λυμπερόπουλο, από τη γη ζει κι αυτός!

Πετάμε κάθε χρόνο 1,3 δισεκατομμύρια τόνους φαγητού διότι τα προϊόντα στην αγορά δεν αξιολογούνται με βάση την ποιότητα αλλά με βάση την εμφάνιση, γράφει ο "Τροφοσυλλέκτης", Σωτήρης Λυμπερόπουλος.

Κι όμως, μπορούν τα παιδιά μας να βρουν - όπως παλιά - τροφή στη φύση! Γράφει, από τις Ράχες Μεσσηνίας, ο "τροφοσυλλέκτης" Σωτήρης Λυμπερόπουλος.

Το "Ραδίκι" μοιράζεται μαζί μας έναν πεντανόστιμο, πικρό βολβό που τον βάζεις στο ξίδι και γίνεται μια απίστευτη ντελικατέτσια.

Τα τελευταία 5 χρόνια μας έχουν κάνει να πιστέψουμε ότι δεν είμαστε ικανοί για τίποτα. Όμως, το χρωστάμε στον εαυτό μας να κάτσουμε εδώ και να παλέψουμε. Αν εμείς οι ίδιοι δεν αγωνιστούμε για ένα καλύτερο μέλλον, κανείς δεν θα μας το χαρίσει.

Ευτυχώς είναι λίγα στη χώρα μας, αλλά καλό είναι να μάθουμε να τα ξεχωρίζουμε, για να μη "φλομώσουμε".