«Άσχημες» και «άσχημοι» κάνουν σεξ πολύ πιο βρόμικα και ζηλευτά

«Ναι, έχω ένα ωραίο σώμα, μου το λένε συχνά. Όμως, είμαι όμορφη;».

Το πιο ωραίο κομπλιμέντο που μου έχει κάνει άντρας ανήκει στον Π. και πάει κάπως έτσι: “Δεν ξέρω αν έχω δε άλλη γυναίκα να είναι πιο όμορφη γυμνή απ’ ότι ντυμένη, με τον τρόπο που συμβαίνει με σένα. Γυμνή είσαι υπέροχη”. Αποδίδω την φράση στην αγάπη του για το κορμί μου και όχι στις ενίοτε αμφιλεγόμενες στιλιστικές μου προτιμήσεις.

Ναι, έχω ένα ωραίο σώμα, το ξέρω, το βλέπω, μου το λένε πολύ συχνά. Είμαι ψηλή, αδύνατη, με μακριά πόδια και καμπύλες. Όμως, είμαι όμορφη; Είμαι στ’ αλήθεια όμορφη;

Προτού συνεχίσω, θα ήθελα να προλάβω την σκέψη σας, αν μπορώ. Ας αφήσουμε απ’ έξω προσωπικότητες, χαρακτήρες και ας αφήσουμε στην άκρη τα «όλοι οι άνθρωποι είναι όμορφοι», «κάτω τα πρότυπα ομορφιάς» και «οι ατέλειες κάνουν την τελειότητα». Πάμε να μιλήσουμε όπως μιλάμε από μέσα μας στο ντους, κατάγυμνοι και μόνοι, όταν μας λέμε «πάχυνες», «δες εδώ τρίχα», και «σιχαίνομαι την κυτταρίτιδά μου». Όπως μιλάμε στον καθρέφτη όταν το κονσίλερ δεν λέει να καλύψει με τίποτα τον μαύρο κύκλο και όταν η μύτη φαίνεται σαν μελιτζάνα από όποια οπτική γωνία κι αν την δεις και με όση θετική ενέργεια κι αν την κοιτάξεις.

Δεν παίζει ρόλο η ομορφιά στο σεξ

Όταν πηγαίνουμε σχολείο, νομίζουμε όλοι ότι σεξ κάνουν οι ωραίοι κι οι ωραίες. Αργότερα, καταρρίπτουμε τον μύθο ή τον βλέπουμε να καταρρίπτεται δίπλα μας. Αν υποθέσουμε ότι η κοινωνία θεωρεί άσχημους και άσχημες τους ανθρώπους με παραπανίσια κιλά, τους πολύ κοντούς, τους υπερβολικά ψηλούς και αυτούς με εντελώς ακανόνιστα χαρακτηριστικά προσώπου, υπογράφω αυτή την ώρα ότι όλοι αυτοί γαμιούνται πολύ πιο πολύ και πολύ πιο βρώμικα και ζηλευτά από ό, τι εκείνοι που ακολουθούν every night and day skin routine ή αυτοί που τρέμουν μην χαθεί ο ένας από τους τριανταεφτά κοιλιακούς τους ή αυτές που αρνιούνται να χαραμίσουν τα αψεγάδιαστα μάτια τους σε ένα φλογερό βλέμμα για χάρη κάποιου που τους το ζητά.

Δύο φορές μόνο είχα δίπλα μου άντρες που τους κοιτούσαν όλοι και όλες στον δρόμο. Πανύψηλοι, μοντελένιοι, αυτό που λέμε «ψεύτικοι», κατά τα άλλα υπέροχοι τύποι, ο ένας αθλητής, ο άλλος καλλιτέχνης, φοβερά πλάσματα, γλυκύτατα. Κανένας από τους δύο δεν υπήρξε, για μένα, καλός εραστής. Ίσως, όμως, και να είναι τυχαίο. Στον αντίποδα, βέβαια, έχω βαρεθεί να ακούω τους φίλους μου να λένε ότι οι άσχημες γυναίκες κάνουν καλύτερο κρεβάτι. Σε λίγο, θα παρακαλάμε να μας θεωρείτε κακές ερωμένες, για να ξέρουμε ότι μας βρίσκετε όμορφες. Ή μήπως όλα αυτά είναι από ξεπερασμένα έως υπερβολικά;

Σε επίπεδο δημόσιου διαλόγου, ναι και ευτυχώς. Σε επίπεδο εσωτερικών αναζητήσεων και αναρωτήσεων, όχι. Όχι ακόμα. Τι θέλω να πω: Όταν μια κοινωνία έχει αγκαλιάσει την χοντρή γυναίκα και, ουσιαστικά, την έχει “δει”, δηλαδή της έχει δώσει εξώφυλλα, δυνατότητα συμμετοχής σε reality για μοντέλα και ούτω καθεξής, αυτό είναι συναρπαστικό. Κατά την άποψή μου, μάλιστα, είναι και απολύτως δίκαιο. Ανέκαθεν έβρισκα θεϊκές τις πιο γεμάτες φιγούρες γυναικών (εννοείται και ανδρών!). Όμως, ο μέσος άντρας, την εντυπωσιακή, τετράπαχη κοπέλα με ή χωρίς τατουάζ, με ή χωρίς βαμμένο μπλε μαλλί που ένα γυναικείο περιοδικό έκανε εξώφυλλο δεν θα την πρόσεχε ή δεν θα την γούσταρε με τον τρόπο που θα έκανε για την κλασική μουνάρα με τα πάχη να περιορίζονται αποκλειστικά στα χείλη της και όλα τα υπόλοιπα να είναι ή να φαίνονται αψεγάδιαστα.

Από την άλλη, η τετράπαχη σταρ του εξωφύλλου σιγά μην σκοτιστεί αν την απορρίψει ο Γιώργος από τον Πειραιά: ίσως την έχουν αποθεώσει άλλοι Γιώργηδες, ίσως η τεράστια αυτοπεποίθησή της να την κάνει απλώς να χαμογελά σε κακεντρέχειες, ίσως έχει βρει το άλλο της μισό και πλέει σε πελάγη ευτυχίας, άρα εσωτερικής ομορφιάς που ακτινοβολά και στο έξω.

Στο πρόσωπο είναι η ομορφιά;

Η κλασική ατάκα των παχιών φίλων μου από το λύκειο και την σχολή ήταν ότι η ομορφιά φαίνεται από το πρόσωπο. Στο μεταξύ, καμία τους δεν είχε κάτι συγκλονιστικό στο πρόσωπό της, όπως ας πούμε την τέλεια μύτη ή τα φοβερά πράσινα μάτια ή το απίθανο χαμόγελο. Τις κατανοούσα, όμως, και τις κατανοώ απολύτως. Σε έναν κόσμο όπου οι άντρες θα σχολιάσουν με κάθε ευκαιρία τις «ποδάρες» μας, τις «κορμάρες» μας και ό, τι άλλο διαθέτουμε που ευδοκιμεί στον υπερθετικό, ένα θηλυκό με σώμα που θεωρείται μη ελκυστικό εναποθέτει τις ελπίδες του στο πρόσωπο.

Κυκλοφορεί ένα θλιβερό, κατά την άποψή μου, κείμενο γνωστού site εκεί έξω για το αντίστροφο ζήτημα. Τις κοπέλες με τα φοβερά κορμιά και τα άσχημα πρόσωπα, ιδωμένες, όμως, από την πλευρά των αντρών, υποτίθεται. Απολαύστε: “Είναι δύο οι τρόποι να είσαι υπέροχη γκόμενα αν δεν έχεις ωραίο πρόσωπο. α) Να είσαι γαμάτη, πανέξυπνη, mindblowing και ερωτεύσιμη και β) να έχεις ένα πολύ ωραίο και γυμνασμένο σώμα. Κι επειδή το πρώτο είναι πάρα πολύ δύσκολο και δεν εξασφαλίζεται με μερικές ώρες στο γυμναστήριο καθημερινά, το πιο συχνό φαινόμενο είναι το δεύτερο. (…) Κάθε ασχημούτσικη γκόμενα προσπαθεί να βρει εκείνα τα στοιχεία που θα την αναδείξουν. Οι πιο πολλές επιλέγουν να κάνουν τα πάντα ώστε ο δικός τους κώλος ή το δικό τους σώμα εν γένει να είναι το πιο ωραίο. Γιατί μία γυναίκα με όμορφο πρόσωπο και μέτριο σώμα θα είναι πάντα όμορφη. Ακόμα κι όσο θα περιμένεις τα μαλλιά της να γκριζάρουν που λέει κι ο Mick Jagger. Ενώ μια γκόμενα – γαρίδα θα καταλήξει τσούχτρα. Ούτε σώμα ούτε κεφάλι. Σκέτο ζελέ”.

Οι άντρες είναι πολύ αυστηροί με τις γυναίκες. Με τρόπο που οι γυναίκες που δεν κάνουν αληθινή παρέα με άντρες δεν μπορούν να φανταστούν. Εμείς ασχολούμαστε περισσότερο με το μέγεθος του πέους, με την διάρκεια στο σεξ, στεκόμαστε ελάχιστα στην εξωτερική εμφάνιση. Έχω ακούσει άντρα φίλο να σχολιάζει ως κακάσχημη μια πανθομολογουμένως κουκλάρα, αναλύοντας κάτι λεπτομέρειες ανόητες πάνω της και, από την άλλη, να βλέπει ως την πιο όμορφη γυναίκα της γης κάποια άοσμη και άχρωμη στα μάτια μου, χωρίς να την έχει καν ερωτευτεί.

Και υπάρχει και η περίπτωση της Αμερικανίδας αρθρογράφου Kristin Salaky που τιτλοφόρησε κείμενό της στην Wahington Post ως εξής: “Stop telling me I’m ‘beautiful.’ I’m ugly. It’s fine”. Περιέγραψε τον εαυτό της ως παχουλή, με φαρδείς γοφούς και ακανόνιστο πρόσωπο. Ανέφερε ότι κατά καιρούς το ακούει από άντρες. Ποιο; Ότι είναι άσχημη. Την γκούγκλαρα και την βρήκα πανέμορφη, θα μπορούσα να με φανταστώ να την φιλάω, να την τσιμπάω και να την μακιγιάρω ή να την αφήνω να μου κάνει ακριβώς τα ίδια. Είναι καστανόξανθη, με υπέροχο λευκό δέρμα και ένα αδαμάντινο χαμόγελο. Αλλά, όχι, δεν είναι από αυτές που θα ζήλευα. Οπότε, την καταλαβαίνω να λέει έτσι.

Κι εγώ λέω έτσι για μένα. Λέω ότι έχω άσχημη μύτη, στραβό χαμόγελο κι ένα κοφτερό δοντάκι δράκουλα μες στο στόμα, ότι έχω αυτιά πιο μεγάλα από ό, τι θα ήθελα και στήθος πιο μικρό από ό, τι μου αξίζει. Όταν με φωτογράφισε η Μόνικα Κρητικού για τις ανάγκες της στήλης, μου είπε ότι δεν έχει ακούσει ποτέ από καμία γυναίκα να περιγράφει τον εαυτό της όπως είναι πραγματικά και ότι πάντα μας υποτιμάμε κάπως, προφανώς επηρεασμένες από πρότυπα γυναικών που μας έχουν επιβληθεί. Χαμογέλασα.

Σκέφτηκα τις φίλες μου που ανησυχούν ότι φαίνονται μεγαλύτερες (κι εγώ το έχω αυτό), που βάφονται υπερβολικά, που φοράνε κορσέδες μέσα από τα ρούχα, που ελέγχουν νευρικά το κραγιόν τους στο καθρεφτάκι.

«Συνηθίζω να αυτοσαρκάζομαι ότι έχω άσχημη μύτη, στραβό χαμόγελο κι ένα κοφτερό δοντάκι δράκουλα μες στο στόμα».

Η σημασία της αυτοπεποίθησης

Επειδή πράγματα όπως η ομορφιά είναι αρκετά υποκειμενικά, εξαιρουμένων κάποιων πασιφανών προτύπων που μας την καθιέρωσαν ως έννοια υψηλής σημασίας, έχει πολύ μεγάλη αξία η αυτοπεποίθηση. Αυτή, εν πολλοίς, γεννά την σεξουαλικότητα και είναι γεγονός πως ένας ενεργά σεξουαλικός άνθρωπος, ένας άνθρωπος δηλαδή που βρίσκει ταίρια και συντρόφους, λίγο ασχολείται με το αν θα μπορούσε να διεκδικήσει ή όχι κάποιον τίτλο ομορφιάς σε καλλιστεία.

Προσωπικά, αν και ποτέ δεν άκουσα ή δεν αισθάνθηκα ότι είμαι άσχημη, θεωρώ ότι η σεξουαλική μου καριέρα ως θηλυκού έχει εκπορευτεί όχι τόσο από την εμφάνισή μου, όσο από το attitude μου, το οποίο έλκει κατά καιρούς ανθρώπους που έχω επιθυμήσει ή που ανακάλυψα στην πορεία ότι επιθυμώ. Είχα αγόρι από την τρίτη δημοτικού, ενώ στην κατασκήνωση ήμουν η πρώτη από τον θάλαμο κοριτσιών που “βρήκε γκόμενο”. Απλώναμε τα μαγιό μας μια μέρα έξω, στον ήλιο και ο Γιάννης (συνομίληκός μου, ήτοι 12 ετών) ήρθε και μου άφησε ένα ραβασάκι μπροστά σε όλες. Φούσκωσα σαν παγόνι και τις άφησα να μου τραγουδήσουν το χιτ εκείνης της εποχής, το “Ανάβεις Φωτιές” του Φοίβου. Αθάνατα καλοκαίρια.

Σε ένα δείπνο πριν δυο χρόνια με έναν καθηγητή μου από το σχολείο με τον οποίο κράτησα επαφή χωρίς ίχνος ερωτικής διάθεσης (τουλάχιστον από μεριάς μου), εκείνος μου είπε: «Δεν είσαι όμορφη, ρε παιδί μου, αλλά είσαι φοβερά ζεστή και…», ούτε που θυμάμαι. Έμεινα σε αυτό, στο «δεν είσαι όμορφη», μάλιστα το είπε δύο φορές. Συνεχίσαμε το δείπνο κανονικά, λίγες μέρες αργότερα, όμως, του έστειλα ένα μήνυμα που, εν περιλήψει, του έλεγε πόσο μαλάκας είναι (ευγενικά, πάντα) με το σκεπτικό ότι, αν αυτό ενοχλεί εμένα, ένα κορίτσι ακομπλεξάριστο, χορτάτο ερωτικά, αλλά χορτάτο και από κομπλιμέντα, τότε αν τύχει και το ξεστομίσει σε μια γυναίκα με ανασφάλειες και ελλείμματα, τι γίνεται;

Η απάντησή του έμοιαζε με συγγνώμη. Εγώ όμως, ουσιαστικά, θα ήθελα να μου πει ότι ξεστόμισε χαζομάρα και ότι με θεωρεί πολύ όμορφη. Ντρέπομαι, αλλά το ομολογώ. Ο ίδιος, ερωτικά, είναι ο τελευταίος άντρας στην γη με τον οποίο θα πήγαινα. Κι όμως! (αυτές είναι οι ώρες που νιώθω ότι είμαι γυναικούλα, ηλίθια και “ελαφριά”, όπως με έλεγε η γιαγιά μου μικρή). Δεν έχω αποκαλέσει, όμως, ποτέ κάποιον άνθρωπο άσχημο, ούτε καν από πίσω του. Το θεωρώ άστοχη λέξη, άδικη και πικρή. Έχω πει ότι κάποιος δεν μου αρέσει. Ότι είναι ατσούμπαλος. Άχαρος. Κρύος. Αντιπαθής. Άσχημος, όμως, όχι. Όλες και όλοι έχουμε σχήμα, γαρ.

Είναι δεδομένο ότι για εμάς τις γυναίκες τέτοια υποτιμητικά σχόλια περιμένουν σε πληθώρα στην επόμενη γωνιά, από τον τύπο που δεν κάναμε σεξ μαζί του, από αυτόν που αγνοήσαμε, από αυτόν που μας εκδικείται επειδή τον χωρίσαμε και από δεκάδες ακόμα περιπτώσεις ανθρώπων, των γυναικών περιλαμβανομένων. Ναι, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένες. Κι εγώ με το δίμετρο πόδι και το πυκνό, μαύρο μαλλί. Κι εσύ, ακόμα, λατρευτή μου σωσία της Σκάρλετ Γιόχανσον. Καλά, για σένα, γλυκό κορίτσι της διπλανής πόρτας ούτε λόγος. Με όλον τον σεβασμό, δηλαδή.

Η εναλλακτική ομορφιά και άλλοι τρόποι να χρυσώσεις το χάπι

Δεν μπορείς πάντως να αναγκάσεις κανέναν να σε δει όμορφο, ούτε να φέρεις μια κοινωνία τούμπα και η Μόνικα Μπελούτσι να θεωρείται μια φυσιολογική, μέση γυναίκα, ενώ η Lady Gaga μια καλλονή που έπεσε από τον ουρανό. Δεν μπορείς να κάνεις τον εαυτό σου να σε δει όμορφο από την μια μέρα στην άλλη. Η ομορφιά σήμερα είναι κάτι που μπορεί να αγοραστεί: μια πλαστική, ένα make up, ακόμα και ένα καλό πρόγραμμα πειράγματος φωτογραφιών σε χρίζουν βασιλιά και βασίλισσα της βραδιάς ή της στιγμής. Ναι, η εναλλακτική εμφάνιση είναι κάτι που έχει αρχίσει να αγκαλιάζεται από την κοινωνία, όμως το κακό είναι ότι πέφτουμε πάλι στην ίδια λούπα. Όταν αποκαλείς κάτι εναλλακτικό, τονίζεις την ύπαρξη του κανόνα, του μη εναλλακτικού, που συνεχίζει να είναι ένα αδύνατο, υγιές σώμα και ένα καθαρό, φρέσκο, καλοσχηματισμένο πρόσωπο με αρμονικά χαρακτηριστικά.

Ειδάλλως, γιατί οι γυναίκες συνεχίζουν να κόβουν και να ράβουν τα κορμιά και τα πρόσωπά τους ακόμα σε τόσο μεγάλο βαθμό; Ποια γυναίκα θέλει να αποτελεί ένα πρότυπο “ιδιαίτερης ομορφιάς” και αηδίες;

Οι περισσότερες θέλουμε να είμαστε όμορφες. Τελεία. Όχι «αλμοδοβαρικές«, όχι «θεατρικές», όχι «αλλιώτικες«, όχι «εξωτικές». Καλά, δεν είναι κι άσχημα όλα τούτα. Αλλά, κάθε φορά που μου λέει κάποιος πόσο κινηματογραφικό προφίλ έχω, σκέφτομαι: «Εχεις δει την μυτόγκα μου, την βρίσκεις απαίσια κι εμένα άσχημη, όμως κάτι πάνω μου σε καυλώνει και ίσως σου αρέσω κιόλας, όμως δεν με βρίσκεις όμορφη, άρα λες αυτό». Και τώρα που το γράφω αυτό σκέφτομαι: «Καιρός να αρχίσω εκείνη την ψυχοθεραπεία».

Κάθε γυναίκα που την έχουν ερωτευτεί έχει υπάρξει η πιο όμορφη της γης έστω για λίγο, όταν κοιτιούνται στα μάτια κάνοντας έρωτα ή όταν χαϊδεύονται το πρωί που ξυπνούν μαζί. Κάποιες γυναίκες είναι πανέμορφες πάντα και παντού, στα μάτια όλων, τόσο απόλυτα που δεν μπορείς να το παραβλέψεις-μπορεί, όμως, ορισμένες από αυτές να μην το έχουν ακούσει ποτέ από τα χείλη αυτού ή αυτής που θα ήθελαν. Η ομορφιά αλλάζει σχήματα και χρώματα από χώρα σε χώρα και από εποχή σε εποχή. Η ομορφιά αλλάζει μορφές και σημασία με το πέρασμα του χρόνου από πάνω της, κρατώντας τον πυρήνα της αλώβητο. Κι ο πυρήνας της είναι αυτό που ακόμα δεν έχει οριστεί με ακρίβεια, αλλά δεν θα κουραστούμε, νομίζω, ως ανθρωπότητα να συνεχίσουμε να ψάχνουμε.

Ως τότε, όλα εμείς τα νευρωτικά και αγχωμένα θηλυκά που δίνουμε σημασία στις ατέλειές μας παρά το ευνοϊκό κλίμα υπέρ αυτών θα χρειαστούμε λίγο περισσότερη πίστη στον εαυτό μας, χωρίς αυτό να συνεπάγεται άβγαλτα φρύδια και ατημέλητο πεντικιούρ. Άσε που για κάθε έναν άντρα -εραστή μας ή μη- που μας θεωρεί άσχημες, υπάρχουν άλλοι δύο που μας βρίσκουν υπέροχες. Κι όταν λέω υπέροχες τ ο εννοώ. Εμείς, όμως, έχουμε μάτια γι’ αυτούς τους “άλλους δύο”, αλήθεια; Αν ναι, να τους το δείξουμε επιτέλους. Εν ανάγκη, και στους δύο συγχρόνως.

ΥΓ: «Όλα έχουν ομορφιά, αλλά δεν την βλέπουν όλοι». (Κομφούκιος – βολικότατο και 100% αληθές).

Διαβάστε ακόμα: Γιατί τα… πλοκάμια ερεθίζουν σεξουαλικά;

TAGS :
ομορφιά

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook