Ο αγαπημένος συγγραφέας αναπολεί τα χρόνια της ιερής κλοπής και της Μεγάλης Ανατριχίλας. Τότε που, γυμνασιόπαις και άφραγκος, στα βιβλιοπωλεία του Ηρακλείου, ένιωθε τα βιβλία που ορεγόταν η διψασμένη του ψυχή να γλιστρούν, σχεδόν σαν από μόνα τους, από τα ράφια στη μαθητική του τσάντα. «Θα πλήρωνα αν είχα», γράφει. «Μα δεν είχα».

Ο Σωτήρης Λυμπερόπουλος διηγείται πώς, προτού να ξεκινήσει το «Ραδίκι», είχε μείνει ταπί και ψύχραιμος. Και πώς οδηγήθηκε στο επάγγελμα του τροφοσυλλέκτη, μαθαίνοντας επί 50 μέρες να τρέφεται μονάχα από τη φύση.

Ο συγγραφέας Γιώργος Σκαμπαρδώνης θυμάται τη δεκαετία του ’70, όταν με την παρέα του έκαναν ευκαιριακές δουλειές και με δυο ουζάκια κομπλέ χόρταιναν και φχαρστιόντουσαν στο μαγαζί της Χήρας.

Ο Κωνσταντίνος Τζούμας διηγείται αποκλειστικά πώς όταν ζούσε από δωράκια ή ποζάροντας ως γυμνό μοντέλο, έμαθε να μη νομίζει ότι είναι το κέντρο του Σύμπαντος.

Ο σεφ Λευτέρης Λαζάρου θυμάται τις παλιές, ζόρικες, μέρες π.Β. (προ Βαρούλκου). Όταν τα λεφτά ήταν είδος εν ανεπαρκεία και για να μπεις στο down town του Πειραιά έπρεπε να ήσουν μάγκας –αληθινός λεβέντης, όχι του γλυκού νερού.

Ο αγαπημένος ηθοποιός θυμάται τα χρόνια της μεγάλης φτώχειας στη Θεσσαλονίκη της Κατοχής. Όταν πούλαγε τσιγάρα με το κασελάκι κι έκανε τον αβανταδόρο στους παπατζήδες.

Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης θυμάται την εποχή που, πριν ακόμα γίνει ηθοποιός, κατέβηκε από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Αδέκαρος, φιλοξενούμενος φίλων δεξιά και αριστερά, τρώγοντας μόνο ένα καλαμάκι την ημέρα...

Ο Τάκης Σπυριδάκης εξηγεί πώς για πολλά χρόνια αρνήθηκε να εξαργυρώσει την επιτυχία της «Γλυκιάς Συμμορίας». Προτιμώντας –για να κρατήσει το όραμά του αλώβητο– να τη βγάζει μόνο με τα κλειδιά στην τσέπη.

Ο Ρένος Χαραλαμπίδης θυμάται, με νοσταλγία, πώς έφτιαξε την πρώτη του –βραβευμένη– ταινία «Νο budget story», με τον τρόπο που τα πουλιά φτιάχνουν τις φωλιές τους.