O αγώνας της Μαρίας Σάκκαρη στο φετινό US Open έχει ολοκληρωθεί για να ακολουθήσει μια πηγαία εξομολόγηση για τη ζωή της (φωτογραφία: usopen.org).

    Ο πρώτος αγώνας της Μαρίας Σάκκαρη για το φετινό US Open έχει ολοκληρωθεί κι ενώ στην καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου όλοι περίμεναν την ελληνίδα τενίστρια να αναλύσει τα της νίκης της, εκείνη ξεκίνησε να μιλάει από καρδιάς για τις στιγμές που ένα κρέπι είχε σκεπάσει το πρόσωπό της.

    «Στη Μαδρίτη δεν ήθελα να βγω από το κρεβάτι και ο Τομ (Χιλ) και ο Γιάννης (Στεργίου) με τραβούσαν να πάμε για φαγητό. Ήταν πολύ δύσκολο, αλλά είχε τους σωστούς ανθρώπους γύρω μου: την οικογένειά μου, την ομάδα μου, το αγόρι μου. Όλοι με βοήθησαν, όπως και οι φίλοι μου. Μου πήρε χρόνο γιατί είχα χάσει τον εαυτό μου. Ήταν δύσκολο. Και όλοι γύρω μου υπέφεραν μαζί μου».

    Το «μαύρο σύννεφο» δεν κάνει διακρίσεις. Δεν κοιτάζει τραπεζικούς λογαριασμούς, κοινωνικό στάτους, επίπεδα επιτυχίας, χρώμα, φυλή ή ηλικία.

    Η εξομολόγησή της έρχεται λίγες μόλις μέρες μετά την αντίστοιχη του επικοντιστή Εμμανουήλ Καραλή, ο οποίος μετά την αποτυχημένη του εμφάνιση στο πρόσφατο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου είπε πως θα χρειαστεί χρόνο για να ξαναβρεί τον εαυτό του. Τι ακριβώς συμβαίνει με τους αθλητές; Ή, μήπως, δεν είναι μόνο οι αθλητές που ταλανίζονται από κατάθλιψη;

    Το «μαύρο σύννεφο» δεν κάνει διακρίσεις. Δεν κοιτάζει τραπεζικούς λογαριασμούς, κοινωνικό στάτους, επίπεδα επιτυχίας, χρώμα, φυλή ή ηλικία. Τείνουμε να πιστεύουμε λανθασμένα πως οι ψυχικές νόσοι είναι ίδιον των αδυνάτων, των αποσυνάγωγων, των φτωχών ή των αποτυχημένων. Πρόκειται για ένα βλαβερό στερεότυπο που προσπαθεί να εκλογικεύσει μια ασθένεια επί τη βάσει συγκεκριμένων όρων. Λες και η ψυχή του ανθρώπου είναι μετρήσιμη, έχει ύψος, βάρος, τσέπες με χρήματα και κάνει βόλτες με γιοτ.

    Όσο δύσκολο είναι να αντέξεις την αποτυχία, άλλο τόσο είναι και την επιτυχία.

    Από το ίδιο ύφασμα είμαστε φτιαγμένοι όλοι. Την ίδια φόδρα κουβαλάμε. Κι αν ξηλωθεί για τον έναν μπορεί να ξηλωθεί και για τον άλλον. Δεν είναι λίγοι οι διάσημοι που έχουν αποκαλύψει δημόσια ότι πάσχουν από κατάθλιψη. Από τον Τζιμ Κάρεϊ έως την Lady Gaga και από τον Χάρισον Φορντ έως την Αν Χάθαγουεϊ. Το γεγονός ότι είναι επιτυχημένοι, διάσημοι, πλούσιοι και κάμποσα άλλα πράγματα δεν τους έσωσε και δεν θα μπορούσε άλλωστε.

    Όσο δύσκολο είναι να αντέξεις την αποτυχία, άλλο τόσο είναι και την επιτυχία. Ο άνθρωπος, φαίνεται, πως δεν είναι έτοιμος να ζήσει επί μακρόν μεγάλες συγκινήσεις. Κρίνουμε αυστηρά τη ρουτίνα της κανονικότητας, αλλά αυτή η ασφάλεια είναι καθησυχαστική για την ψυχή. Πόσα μπορεί να αντέξει κι αυτή;

    Δεν είναι η επιτυχία ή η αναγνωρισιμότητα το μαξιλάρι ασφαλείας για έναν άνθρωπο. Δεν αναχαιτίζεται έτσι η κατάθλιψη. Όπως επίσης δεν υπάρχει κάποια πανάκεια που να εξασφαλίζει ότι η ψυχή μας θα φορέσει άτρωτη πανοπλία και δεν θα την λαβώσει κάποιο βέλος.

    Είμαστε παιδιά του ίδιου θεού, βλέπουμε καθημερινά τον ένα και μοναδικό ουρανό που μας χαρίστηκε.

    Στις μέρες μας, ειδικά μετά την επονείδιστη καραντίνα, πολλοί άνθρωποι βρέθηκαν μπροστά σε ένα μη ασφαλές μέρος κι αυτό ήταν η ψυχή τους. Αυτό που θα έπρεπε να είναι το αποκούμπι τους, εξελίχθηκε σε τόπο βασάνου. Οι έρευνες δηλώνουν ότι έχουν αυξηθεί οι επισκέψεις σε ειδικούς γιατρούς της ψυχής. Δηλωτικό της απόγνωσης στην οποία οδηγούνται άνθρωποι γνωστοί μας, της διπλανής πόρτας, εμείς οι ίδιοι, όταν βλέπουν/με πως τα πράγματα με τη ζωή μας, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας έχουν αρχίζει να παίρνουν την κατηφόρα.

    Το να προσπεράσεις το ψυχικό άλγος ενός επώνυμου επειδή είναι επώνυμος (στη λογική ότι έχει τα πάντα, επομένως δεν έχει δικαίωμα να διαμαρτύρεται),  είναι το ίδιο με το να λες ότι ένας φτωχός άνθρωπος δεν έχει κανένα δικαίωμα να ονειρεύεται στη ζωή του.

    Είμαστε παιδιά του ίδιου θεού, βλέπουμε καθημερινά τον ένα και μοναδικό ουρανό που μας χαρίστηκε. Είτε είμαστε προύχοντες είτε ζούμε στις άκρες της κοινωνίας. Προφανώς και τα θέματα ψυχικής υγείας έχουν πολιτική, κοινωνική και οικονομική διάσταση. Θα ήταν αδιανόητο να μην υποσημειωθεί αυτή η διάσταση, όμως, στο τέλος αυτό που θα κριθεί είναι ο μυχός της ψυχής, ο εσώτατος πυρήνας της, εκείνο το απρόσιτο σημείο της που δεν καθορίζεται από πλούτη, επιτυχίες, ακριβά αυτοκίνητα και αστρόσκονη. Εκεί είμαστε όλοι ίδιοι. Τρωτοί και φοβισμένοι.

     

    Διαβάστε ακόμα: Γιάννης Ζέρβας. «Μην παραιτείστε, η κατάθλιψη θεραπεύεται».

     

     

     

     

    x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

    Button to top