Φίλοι ως τα γεράματα: συμπαίκτες μέσα στο χρόνο

Ρόμπερτ ΝτεΝίρο και Αλ Πατσίνο: δύο «γεροντάκια» που δεν τα χτύπησε ο χρόνος (Variety).

Συμπαίκτες κόντρα στο χρόνο. Στην ίδια όχθη, ενόσω το κύμα του χρόνου περνάει. Αν η φιλία μεταξύ ανδρών είναι το άδυτο που ουδείς μπορεί να προσεγγίσει, η μακρόχρονη φιλία, αυτή που φτάνει με το γήρας, αναλλοίωτη από τη σκόνη του καιρού, είναι το άδυτο των αδύτων.

Οι σύζυγοι βροντοφωνάζουν την ημέρα του γάμου τους «έως ο θάνατος να μας χωρίσει» μέσα τους, όμως, αντιλαμβάνονται πως η δέσμευση είναι περισσότερο μια δυνητική κατάσταση, μια πιθανότητα, ενδεχόμενα μια ακτή που δεν φτάνουν όλοι. Στο ενδιάμεσο μπορεί το καράβι να μπατάρει, να μαζέψει νερά, να προσαράξει. Στη φιλία δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Προφανώς και έχουν υπάρξει φιλίες που έχουν χαλάσει, που μωράνθηκε το άλας τους. Δεν χρειάζεται παρά ελάχιστη ποσότητα ολιγοπιστίας για να αφήσεις τον φίλο σου για άλλον.

Κι όμως, ακόμη κι έτσι δύσκολα θα βρούμε αντρικές φιλίες που να διαλύθηκαν για ασήμαντη αφορμή. Δεν το έχουμε αυτό οι άντρες, είμαστε περισσότεροι πιστοί σ’ αυτό που μας περιέχει. Ακούγεται λίγο κλισέ; Μήπως είναι μια ακόμη κοινωνική προκατάληψη από τις πολλές που έχουν να κάνουν με τις ουσιώδεις διαφορές των δύο φύλων;

Η γυναικεία φιλία δεν είναι κατά βάσιν συμφεροντολογική, ούτε λιγότερο αληθινή από την αντρική. Υπάρχουν, όμως, ποιότητες στην αντρική φιλία που την κάνουν να διαρκεί περισσότερο. Ο ανταγωνισμός εκτρέπεται σ’ εμάς. Τον κρατάμε μόνο όταν διεκδικούμε μια γυναίκα, μια δουλειά, έναν στόχο. Μεταξύ των ομόθυμων κυνηγών υπάρχει πάντα σύμπνοια. Ο φίλος δεν είναι το αποκούμπι σου, γίνεται το άλλο σου μισό. Ξέρει πράγματα δικά σου, ολότελα καταχωνιασμένα μέσα σου, που ουδείς άλλος δικαιούται να τα διαβεί.

Αν η σχέση κρατήσει μέσα στα χρόνια, τότε διαπιστώνεις πως έκανες την πιο σωστή επιλογή της ζωής σου. Ένα ρητό λέει: «Γυναίκα αλλάζεις, κόμμα αλλάζεις, ομάδα δεν αλλάζεις». Δεν λέει, φυσικά, ότι μπορείς να αλλάξεις και φίλο. Πώς θα μπορούσε; Θα ήταν σαν να αλλαξοπιστείς. Είναι μια σχέση αίματος εξ αγχιστείας – ακόμη πιο δυνατή από εκείνη του οικογενειακού αίματος. Ως γνωστόν: τους συγγενείς τους βρίσκεις, τους φίλους τους επιλέγεις.

Τους άντρες τους συνδέουν πράγματα άρρητα που στις γυναίκες φαίνονται πεζά, αλλά για εμάς είναι σημαντικά. Η πρώτη ερωτική μας εμπειρία, ο στρατός, τα πολιτικά, οι δουλειές μας, το τάβλι, ένα μονό σε κάποιο γήπεδο μπάσκετ, να καθόμαστε δίπλα δίπλα στις κερκίδες και να βρίζουμε τον διαιτητή. Είμαστε περισσότεροι ανυπόκριτοι, πιο ευθείς. Μακριά από τα βλέμματα των γυναικών που πάντα μας ταράζουν και μας αναγκάζουν να γινόμαστε παγώνια, λειτουργούμε με λιγότερους πειθαναγκασμούς. Γίνεσαι αρεστός στο φίλο σου γι’ αυτό που είσαι. Ακόμη κι αν φοράς αταίριαστα ρούχα, λάθος κάλτσες, αν τα μαλλιά σου είναι αχτένιστα ή έχεις να κάνεις μπάνιο δύο μέρες, ο φίλος σου δεν θα σου την πει, δεν θα σε στήσει στο απόσπασμα. Πρώτα και κύρια διότι μπορεί κι αυτός να είναι στην ίδια κατάσταση.

Όταν οι γυναίκες μάς τρελαίνουν, όταν τα πράγματα σκουραίνουν, όταν ο ήλιος δεν ανατέλλει, αυτόν που θα σκεφτείς να πάρεις τηλέφωνο είναι ο φίλος σου – ο bro, ο δικός σου. Πώς να τον χάσεις με τα χρόνια; Οι φιλίες που φτάνουν ως το βαθύ γήρας είναι γαλβανισμένες, είναι μπαρουτοκαπνισμένες, φέρουν την πατίνα των ρυτίδων που επικάθισαν στο μέτωπο. Μεταξύ αυτών των αντρών υπάρχει ένας αναλλοίωτο κώδικας επικοινωνίας: και μόνο να σμίξουν τα φρύδια θα γίνουν κατανοητοί, και ένα νεύμα του κεφαλιού φτάνει να συνεννοηθούν.

Ζεις χρόνια με μια γυναίκα και υπάρχει περίπτωση να μην σε καταλάβει και να μην την καταλάβεις (τι παράξενο). Η σχέση των δύο φύλων θα είναι πάντα ανταγωνιστική και δυσεπίλυτη. Με τον φίλο δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Το αξιακό σας σύστημα μοιάζει, τα ενδιαφέροντα είναι όμοια, υπάρχει ένας κοινός τόπος στον οποίο θα πάτε από κοινού να ακουμπήσετε. Δεν είναι αγάπη, δεν είναι λατρεία, είναι μια πλέρια αποδοχή. Πολλές φορές η αγάπη διαλύει τους ανθρώπους, δεν την αντέχουν. Η λατρεία είναι μια μορφή δέσμευσης, σαν μαγγανεία από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις. Η αποδοχή, αντίθετα, προϋποθέτει λογική επεξεργασία. Έρχεται κατόπιν ώριμης σκέψης, είναι απότοκο μιας διαδοχής μοιράσματος εμπειριών. Γι’ αυτό και η αντρική φιλία όσο περισσότερο διαρκεί μέσα στο χρόνο τόσο γίνεται καλύτερη. Ένα παλαιωμένο κρασί, σπάνιο όταν το πίνεις και πανέμορφο όταν το γεύεσαι.

Διαβάστε ακόμα: Δυο φίλοι για πάντα, πρωταθλητές του Ολύμπου!

TAGS :
άντρες φιλία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook