​Πανευρωπαικό πρωτάθλημα 100 χλμ 2008 Ιταλια

​Στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα 100 χλμ., το 2008, στην Ιταλία.

-Ποιά είναι η βασική σας ασχολία στη ζωή;

Εργάζομαι ως νοσηλευτής στην εντατική μονάδα του Αττικού νοσοκομείου, είμαι οικογενειάρχης και έχω ένα κοριτσάκι 5 ετών. Ασχολούμαι με το τρέξιμο πάνω από μια δεκαετία και πλέον τρέχω σε υπερμαραθώνιους.

-Γιατί τρέχετε;

Αυτή είναι μια από τις πιο συνηθισμένες ερωτήσεις που ακούει κάποιος που τρέχει, αλλά και από τις πιο πολύπλοκες για να απαντηθούν. Τρέχω γιατί μπορώ να το κάνω, γιατί περνάω και νιώθω όμορφα μέσα από αυτό.

-Ποιος είναι ο στόχος σας; (Αγώνας, απόσταση, χρόνος, άλλο)

Μετά από πολλά χιλιόμετρα στα παπούτσια μου από αγώνες και προπονήσεις, πετυχαίνοντας παλαιότερους δρομικούς στόχους, όπως να τρέξω πολύ γρήγορα ένα μαραθώνιο ή να φτάσω κάπου πάρα πολύ μακριά, όπως το Σπάρταθλον, σήμερα ο αρχικός μου στόχος είναι να είμαι γερός, να απολαμβάνω το τρέξιμο στο βαθμό που δεν γίνεται ψυχαναγκασμός και να με βλέπουν χαμογελαστό οι δικοί μου άνθρωποι κάθε μέρα μέσα από αυτή μου τη δραστηριότητα. Αγωνιστικά τώρα, θέλω να διατηρούμαι σε μια καλή σωματική και πνευματική κατάσταση, ώστε να μπορώ να δίνω για πολλά χρόνια το “παρών” στην εκκίνηση του Σπάρταθλου, να είμαι εκεί και δάκρυα κάθαρσης, λύτρωσης, συγκίνησης να συνοδεύουν τον τερματισμό μου στα πόδια του αγάλματος του Βασιλιά Λεωνίδα.

​Με τη κόρη μου σε σταθμό ανεφοδιασμού

​Με τη κόρη μου σε σταθμό ανεφοδιασμού.

-Ποιο είναι το κίνητρό σας για να βγείτε από την πόρτα, ακόμα και όταν είστε κουρασμένος;

Είναι αυτό το ωραίο συναίσθημα μετά από κάθε προπόνηση που περιγράφουν οι δρομείς. Ακόμα και αν δεν σου βγει το τρέξιμο όπως θα ήθελες εκείνη τη μέρα, νιώθεις σίγουρα καλύτερα από το να είχες μείνει μέσα. Μην ξεχνάμε, όμως, πως και η ξεκούραση από τις προπονήσεις είναι κι αυτή απαραίτητη, και αυτή “επιβάλλεται”.

-Έχετε κάποιο ρούχο ή αξεσουάρ ­φετίχ που φοράτε στο τρέξιμο;

­Σε γούρια και σε φυλαχτά δεν πιστεύω. Όμως, στους αγώνες που έχουν διάρκεια πάνω από 24 ώρες έχω περασμένη στη ζώνη μου τη πρώτη πιπίλα της κόρης μου απ’ όταν ήταν μωρό. Στα δύσκολα μέσα στον αγώνα, εκεί που το μυαλό από τη κούραση δεν λειτουργεί κανονικά και οι δυνάμεις υποχωρούν, τη σφίγγω στην παλάμη μου, νιώθω πως είναι εκεί, πως με βλέπει που ζορίζομαι και πως για τα δικά της μάτια πρέπει να είμαι πάντα δυνατός, ο πιο δυνατός άντρας που γνωρίζει ακόμα και πιο μετά που θα έχει μεγαλώσει. Παίρνω δύναμη και συνεχίζω.

-Τρέχετε μετά μουσικής; Ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι;

Στους μεγάλους αγώνες δρόμου, ειδικά σε δημόσιο δρόμο, η μουσική δεν επιτρέπεται, κυρίως για την ασφάλεια του δρομέα, ώστε να έχει επαφή με το χώρο γύρω του, να μη βγει από το δρόμο τη νύχτα ή να μην τον χτυπήσει κάποιο αυτοκίνητο. Έτσι τρέχω χωρίς μουσική. Συχνά, όμως, σε κάποιες πολύωρες προπονήσεις φοράω τα ακουστικά μου και ακούω κυρίως συζητήσεις στο ραδιόφωνο.

Σπάρταθλον 2012 στη Σπάρτη αγκαλιά με τη κόρη στο τερματισμό.

Σπάρταθλον 2012 στη Σπάρτη, αγκαλιά με την κόρη στον τερματισμό.

-Τι σας «ρίχνει» στο τρέξιμο;

­Με ενοχλούν πολύ κάποια πράγματα στο χώρο. Έχω τρέξει σε όλη την Ελλάδα σε πανευρωπαϊκά και σε παγκόσμια πρωταθλήματα υπεραποστάσεων στο εξωτερικό. Όμως, θα σταθώ καθαρά στον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Με ενοχλεί η ασέβεια. Αυτό. Στο μαραθώνιο, στις μεγαλύτερες αποστάσεις, πρέπει πρώτα να σέβεσαι τον εαυτό σου, το σώμα σου, την απόσταση που θα καλύψεις, τον συναθλητή σου, ακόμα και αυτόν που κάθεται ώρες όρθιος για να σου δώσει ένα ποτήρι νερό να πιεις, τον εθελοντή. Βλέπω παιδιά χωρίς καμία προετοιμασία, χωρίς εμπειρία, χωρίς σεβασμό στο σώμα τους, να δοκιμάζονται και να ταλαιπωρούνται σε μεγάλες αποστάσεις, να διαλύονται μόνο για να εντυπωσιάσουν, να ανεβάσουν για παράδειγμα μια φωτογραφία στο facebook. Αυτοί οι λάθος λόγοι για τους οποίους κάποιος μπαίνει σε αυτήν τη διαδικασία με ενοχλούν. Ακόμα και γυμνασμένα παιδιά τρέχουν μόνο για την προβολή τους, ίσως γιατί μόνο αυτό έχουν να πουν για τον εαυτό τους. Θυμώνω και στενοχωριέμαι με αυτά. Πρόσφατα ένας φίλος μου από τους παλιούς θρύλους τον υπεραποστάσεων, ο Γιώργος ο Ψάιλας, με συμβούλεψε: “Συνέχισε. Μην τους κοιτάς αυτούς, δεξιά κι αριστερά δεν υπάρχει τίποτα, κοίτα μόνο αυτό που κάνεις εσύ”.

Συχνά φέρνω στο μυαλό μου πως βρίσκομαι στο σώμα ενός αρχαίου ημεροδρόμου, ο οποίος έχει μια σημαντική αποστολή για την πόλη του να μεταφέρει ένα μήνυμα.

-Και τι σας «ανεβάζει» περισσότερο;

Το να πετύχεις ένα δρομικό στόχο είναι σίγουρα κάτι που σε ανεβάζει, “ταϊζει” τον εγωισμό και τη ματαιοδοξία που όλοι σε μικρό ή μεγάλο βαθμό κουβαλάμε. Αυτά, όμως, μέχρι ένα σημείο. Σε ένα μεγάλο αγώνα τώρα, θα σε ανεβάσει και μια καλή κουβέντα από τον άγνωστο που θα σε χειροκροτήσει, όταν περνάς από μπροστά του. Θα σε ανεβάσουν πολλά.

​ Σπάρταθλον 2013 αγγίζοντας το πόδι του βασιλιά Λεωνίδα.

​ Σπάρταθλον 2013, αγγίζοντας το πόδι του βασιλιά Λεωνίδα.

-Τι σκέφτεστε, όταν διανύετε μεγάλες αποστάσεις;

Στις μεγάλες αποστάσεις, μπορείς να σκεφτείς τα πάντα. Περνάει ακόμα και η ζωή σου μπροστά από τα μάτια σου, θυμάσαι πράγματα που θεωρούσες ξεχασμένα. Είναι σημαντικό να σκέφτεσαι ευχάριστα και θετικά πράγματα, αλλιώς οι ίδιες σου οι σκέψεις μπορούν να σε ρίξουν, να σε πάρει από κάτω και να εγκαταλείψεις. Συχνά φέρνω στο μυαλό μου πως βρίσκομαι στο σώμα ενός αρχαίου ημεροδρόμου, ο οποίος έχει μια σημαντική αποστολή για την πόλη του να μεταφέρει ένα μήνυμα, έρχομαι στη θέση του, προσπαθώ να τρέξω όπως εκείνος.

-Από που αντλείτε έμπνευση, για να πάτε ένα χιλιόμετρο παρακάτω, όταν φτάνετε στα όριά σας;

­Έμπνευση αντλώ κυρίως από τους δικούς μου ανθρώπους. Την οικογένειά μου. Ξέρουν πως είμαι δυνατός και πως για εκείνες θα είμαι πάντα δυνατός. Τα όρια είναι κάτι που βάζουμε μόνοι μας, όταν λέω πως θα κάνω κάτι, θέλω να το κάνω, να μην αφήσω τον ίδιο μου τον εαυτό να με νικήσει μπροστά τους. Πόσω μάλλον μπροστά στην κόρη μου, καθώς τα πρώτα πρότυπα ενός παιδιού είναι οι γονείς του. Είναι παραδείγματα αυτά. Η φυσική τους παρουσία στους αγώνες μου, μου δίνει έναυσμα γι’ αυτήν την υπέρβαση.

​Σπάρταθλον 2014, Ο κότινος και μια γουλιά νερό από το ποταμό Ευρώτα το έπαθλο όλων των νικητών

​Σπάρταθλον 2014, Ο κότινος και μια γουλιά νερό από τον ποταμό Ευρώτα, το έπαθλο όλων των νικητών.

­-Το τρέξιμο είναι για εσάς και διαλογισμός; Νιώθετε ότι σας ωφελεί και ψυχικά;

Φυσικά και είναι και διαλογισμός. Κάποιος που τρέχει πολλές ώρες σημαίνει πως μένει μόνος με τον εαυτό του για πολλές ώρες. Δεν τον διακόπτει τίποτα εκεί που είναι “κλεισμένος” και έτσι αναπτύσσεται και μια διαλογιστική ικανότητα. Από κάποια στιγμή και μετά ξεχνάς ότι τρέχεις, “χάνεσαι” και “βρίσκεσαι” αλλού, εκεί που έχεις επιλέξει εκείνη τη στιγμή να βρεθείς. Ναι, με ωφελεί και ψυχικά. Στο σπίτι μου ή στις εντάσεις της δουλειάς μου είμαι συνέχεια ήρεμος, το πρόσωπο μου είναι ήρεμο.

-Είναι αλήθεια ότι προκαλεί ένα γλυκό «εθισμό»; Πόσο εξαρτημένος νιώθετε;

Αυτός ο γλυκός εθισμός που αναφέρετε εσείς, αλλά και όλοι όσοι ασκούνται συστηματικά, εξηγείται επιστημονικά Έχει να κάνει με τις ενδορφίνες. Οι ενδορφίνες είναι μια από τις κύριες ομάδες ενδογενών οπιοειδών, παράγονται από την υπόφυση του εγκεφάλου, έχουν αναλγητικές ιδιότητες και δίνουν αυτό το αίσθημα ευφορίας. Έχει αποδειχθεί πως η παρατεταμένη άσκηση αυξάνει την παραγωγή τους. Έτσι, με το τρέξιμο διεγείρουμε την παραγωγή τους και τις ζητάμε όλο και περισσότερο. Τη λέξη εξάρτηση αποφεύγω να τη χρησιμοποιώ. Όταν το πάθος σου γίνει εξάρτηση, χάνεις κάτι από την απόλαυσή του και τη μαγεία του. Σίγουρα, όμως, δεν θα άντεχα να ήμουν μέσα για μεγάλο χρονικό διάστημα και να μην έτρεχα καθόλου.

-Έχετε λάβει μέρος σε σημαντικούς αγώνες: Τι σας έμεινε από την εμπειρία;

­Στη πορεία μου σε αυτόν το χώρο, έχω τρέξει αγώνες σε πολλά μέρη στην Ελλάδα και στο εξωτερικό που δεν θα επισκεπτόμουν με άλλη ευκαιρία, έχω αλλάξει πολλές παραστάσεις, έχω συναναστραφεί με πολύ κόσμο και έχω διατηρήσει φιλίες ή επαφές με σπουδαίους ανθρώπους που θαυμάζω. Αυτές οι συναναστροφές είναι από τα ωραία πράγματα που κρατώ.

-Ποια είναι η κορυφαία σας επίδοση έως σήμερα;

­Καλύτερη επίδοση στο μαραθώνιο της Αθήνας έχω τις 2 ώρες και 46 λεπτά. Όμως, επειδή τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι με αποστάσεις πολύ μεγαλύτερες του μαραθωνίου και με επιδόσεις και σε άλλα αγωνίσματα, καμαρώνω πως έχω τερματίσει στο Σπάρταθλον 4 φορές. Για όσους δεν το γνωρίζουν, το Σπάρταθλον είναι από τους πιο γνωστούς αγώνες υπεραποστάσεων στον κόσμο, θεωρείται ο δυσκολότερος στο είδος τους και πρέπει ο αθλητής μέσα σε μιάμιση μέρα να φτάσει τρέχοντας από την Αθήνα στη Σπάρτη. Περίπου μόνο ένας στους τρεις από τους συμμετέχοντες κάθε φορά καταφέρνει να ολοκληρώσει επιτυχώς τον αγώνα-άθλο.

Τις διατάσεις είναι αλήθεια πως τις βαριέμαι, όπως οι περισσότεροι δρομείς. Σίγουρα, όμως, θα τις κάνω για μια διαλειμματική προπόνηση ή σε προπόνηση που θα δουλέψω ένταση.
Με φίλους συναθλητές από άλλες χώρες.

Με φίλους συναθλητές από άλλες χώρες.

-Ποιο είναι το αγαπημένο σας υγιεινό σνακ;

­Μου αρέσει πολύ το κουάκερ. Τρώω επίσης πολλά φρούτα.

-Έχετε τραυματιστεί τρέχοντας;

O τραυματισμός είναι μια δυσάρεστη εμπειρία, την έχω ζήσει, με αποτέλεσμα να μείνω μήνες έξω από αγώνες ή προετοιμασία. Και αυτή η αποχή σε πονάει περισσότερο. Αυτό που θέλω να σημειώσω είναι πως τις περισσότερες φορές οι τραυματισμοί είναι καθαρά δικής μας υπαιτιότητας. Είτε δεν δώσαμε σημασία στα μηνύματα που έδινε το σώμα, ένα τσίμπημα στο γόνατο για παράδειγμα, είτε δεν ξεκουραστήκαμε αρκετά είτε το παρακάναμε ή κάναμε κάτι λάθος πάνω στον ενθουσιασμό μας. Δεν μας φταίει κανείς και είναι και αυτό ένα από τα τιμήματα που ανέφερα παραπάνω, μιλώντας για πάθη.

-Πού τρέχετε συνήθως και γιατί;

Έχω την τύχη να μένω κάτω από το Ποικίλο Όρος, στην Κηπούπολη. Έτσι, πολλά τρεξίματά μου τα απολαμβάνω εκεί τρέχοντας και κοιτώντας την Αθήνα από ψηλά. Όμως, γενικά μου αρέσει να αλλάζω παραστάσεις. Οπότε τρέχω σε διάφορα στάδια που κανονίζουμε με φίλους μου και, ειδικά το καλοκαίρι, μπορεί να τρέξω και νύχτες μόνος στους άδειους δρόμους της Αθήνας. Ο διαθέσιμος χρόνος, λόγω άλλων υποχρεώσεων, παίζει επίσης μεγάλο ρόλο ως προς το μέρος που θα επιλέξω για τρέξιμο.

-Ποιο είναι το ωραιότερο σημείο που έχετε τρέξει;

Το ωραιότερο σημείο για μένα που έχω τρέξει είναι στο Σπάρταθλον, τη στιγμή που ενώ βρίσκομαι στο δρόμο σχεδόν ένα 24ωρο όρθιος, κατάκοπος και συνεχίζω μπροστά, βλέπω τον ήλιο να ανατέλει. Εκεί που το φως μπερδεύεται με το σκοτάδι και δημιουργούνται η μαγεία και τα όμορφα χρώματα στον ορίζοντα πίσω από τις φιγούρες των βουνών.

-Έχετε τρέξει στο σκοτάδι και πού;

­Nαι, έχω τρέξει νύχτα στο σκοτάδι με φακό κεφαλής πολλές φορές τόσο στο Σπάρταθλον όσο και σε άλλους αγώνες, ακόμα και σε προπονήσεις που κάνω, για να εξοικειώνομαι με αυτήν την ιδιαιτερότητα της νύχτας.

Παγκόσμιο πρωτάθλημα 24ωρών 2010 , Γαλλία

Παγκόσμιο πρωτάθλημα 24 ωρών, 2010, Γαλλία.

-Κάνετε συστηματικά τις απαραίτητες διατάσεις;

­Oι διατάσεις είναι άλλο ένα πολυσυζητημένο θέμα. Οι αλήθεια είναι πως τις βαριέμαι, μάλλον όπως οι περισσότεροι δρομείς, έτσι δεν κάνω πάντα. Σίγουρα, όμως, θα τις κάνω για μια διαλειμματική προπόνηση ή σε προπόνηση που θα δουλέψω ένταση.

-Πώς μετράτε την απόσταση που διανύετε;

Τη μετράω με το ρολόι μου, το οποίο έχει ενσωματωμένο δέκτη GPS. Eίναι πολύ πρακτικά αυτά τα ρολόγια και γίνονται χρήσιμα εργαλεία στην προπόνηση.

-Προτιμάτε να τρέχετε μόνος ή με παρέα;

­Συνήθως τρέχω μόνος μου, έχει να κάνει και με αυτό που είπα παραπάνω. Ειδικά τα πολύωρα τρεξίματα, τα κάνω μόνος μου. Οι ώρες που μένεις μόνος σου, εσύ και ο εαυτός σου, εσύ και ο Θεός, όπως λένε άλλοι.

-Έχετε κάνει trail running στο βουνό;

­Όχι, μέχρι τώρα δεν έχω πάρει μέρος σε κάποιον αγώνα τέτοιου είδους. Το μόνο που ζηλεύω από τα παιδιά που τρέχουν σε αυτούς τους αγώνες είναι τα όμορφα τοπία που συναντάνε. Θέλω να το δοκιμάσω κυρίως γι’ αυτές τις παραστάσεις.

-Barefoot (ξυπόλητο) τρέξιμο;

To ανυπόδητο τρέξιμο κατά τη γνώμη μου ήταν μια μόδα που πήγε να μας έρθει από το εξωτερικό. Κάποιοι που δεν είχαν εξοικιωθεί καλά-καλά με το τρέξιμο εδώ ξεκίνησαν να τρέχουν ξυπόλυτοι. Ήταν κάτι καινούργιο και πούλαγε ως διαφορετικό. Τελικά έσπασαν τα πόδια τους και γύρισαν ξανά στα αθλητικά παπούτσια. Κάποιοι το κάνουν και το υποστηρίζουν, αν όμως ο άλλος τρέχει ξυπόλυτος μόνο για να τον δούμε, άστο φίλε μην το κάνεις καθόλου.

Σπάρταθλον τερματισμός

Σπάρταθλον, τερματισμός.

-Έχετε σκύλο; Τον παίρνετε μαζί στην προπόνηση;

­Έχω μια γάτα Σιαμ. Κάθε φορά που γυρίζω από τρέξιμο πηδάει επάνω μου.

Πολύς κόσμος ξεκίνησε να τρέχει με λάθος κίνητρα ή για λάθος λόγους. Με μια εντυπωσιακή φωτογραφία κι ο πιο άσχετος παραπλανεί, πλασάρει τον εαυτό του σε άλλους άσχετους σαν πρωταθλητής.

-Το τρέξιμο σας βοήθησε να ξεπεράσετε κάποια εξάρτηση;

­Πολύς κόσμος, ειδικά εκείνοι που το ξεκίνησαν μεγάλοι, θα σου πουν πως τους βοήθησε ή ήταν αφορμή να διακόψουν το κάπνισμα. Άλλους πάλι τους βοήθησε να ξεπεράσουν έναν άδοξο έρωτα (ο έρωτας συχνά μεταμορφώνεται σε εξάρτηση), ενώ άλλοι -και για μένα αυτοί είναι οι πολύ σπουδαίοι και με τιμάει που κάποιους τους γνωρίζω-, μιλώντας για εξαρτήσεις και άλλα, νίκησαν τρέχοντας προσωπικούς δαίμονες και ανακάλυψαν πόσο δυνατοί είναι. Νομίζω πως ανήκω από λίγο στις δυο τελευταίες κατηγορίες.

-Αλήθεια τώρα: Δεν υπάρχουν εβδομάδες ή ακόμα και μήνες που βαριέστε να πάτε για τρέξιμο;

Εντάξει, όχι βδομάδες, αλλά σίγουρα είναι κάποιες μέρες που απλώς θέλεις να μείνεις μέσα. Δεν είναι κακό να χάσεις μια μέρα από το τρέξιμό σου, για να κάνεις κάτι άλλο, ακόμα και να τεμπελιάσεις στην τελική, εκτός βέβαια κι αν είσαι τεμπέλης κατ’ εξακολούθηση. Με το ζόρι, πάντως, δεν το απολαμβάνεις.

-Τελικά έχει πλάκα να τρέχεις ή είναι συνήθεια για μαζοχιστές;

Αυτός που λέει πως τρέχει για πλάκα, κατ’ αρχάς δεν είναι ο ίδιος σοβαρός. Τρέχεις γιατί νιώθεις όμορφα, επειδή σου αρέσει, επειδή μπορείς να το κάνεις, επειδή έχεις ένα στόχο, αλλά σίγουρα δεν τρέχεις για πλάκα. Πράγματι, όσο μεγαλώνουν οι απαιτήσεις από τον εαυτό μας ως προς την επίδοση ή την απόσταση, ο απ’ έξω διακρίνει μέσα από το τρέξιμο μας ένα είδος μαζοχισμού. Μας βλέπει κουρασμένους, να πονάμε, να θυσιάζουμε πράγματα, να ωθούμε το σώμα μας στα άκρα κ.ά. Όμως, ούτε αυτό είναι αλήθεια ούτε ότι οι δρομείς υπεραποστάσεων εκδηλώνουν μέσα από το τρέξιμο το αυτοκαταστροφικό του χαρακτήρα τους. Είναι μια όμορφη συνήθεια το τρέξιμο. Αυτό είναι και καθένας την κάνει στο βαθμό που μπορεί ή που έχει επιλέξει.

Παγκόσμιο πρωτάθλημα 24 ωρών Γαλλία 2010. Με Στέργιο Αναστασιάδη και Αλέξανδρο Σωτηρίου.

Παγκόσμιο πρωτάθλημα 24 ωρών, Γαλλία 2010. Με Στέργιο Αναστασιάδη και Αλέξανδρο Σωτηρίου.

-Γιατί νομίζετε ότι όλοι έχουν «τρελαθεί» τα τελευταία χρόνια και παίρνουν τους δρόμους τρέχοντας;

Το τρέξιμο ως άσκηση και τρόπος ζωής, παρ’ όλο που στο εξωτερικό υπήρχε από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, εδώ 10 χρόνια πίσω, αν έτρεχες σε ένα πάρκο με σορτσάκι, θα άκουγες κάποιον να γελάει μαζί σου. Τα τελευταία χρόνια, όμως, τα πράγματα άλλαξαν. Εκεί που στο δρόμο έβλεπες διαφημίσεις από τον καουμπόι με τα τσιγάρα, τώρα βλέπεις αθλητικά παπούτσια και η εικόνα κάποιου να περνάει από μπροστά σου τρέχοντας θεωρείται παραπάνω από φυσιολογική. Νομίζω πως αυτό ξεκίνησε εδώ μαζί με τη στροφή του Έλληνα προς έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής, έγινε μόδα, αν και συχνά σκέφτομαι πως δεν ήμασταν έτοιμοι να υποδεχθούμε σωστά αυτήν την αλλαγή.

-Που οφείλεται αυτό;

Η αθλητική μας παιδεία είναι ακόμα πολύ πίσω, έτσι πολύς κόσμος ξεκίνησε να τρέχει με λάθος κίνητρα ή για λάθος λόγους. Οι περισσότεροι απ’ όσους τρέχουν σήμερα δεν έχουν επισκεφτεί ποτέ τους έναν καρδιόλογο. Αυτό θα ήθελα να τονίζεται περισσότερο: τρέχω για την υγεία μου, όχι για το αναμνηστικό μετάλλιο. Ναι, να τρέχει ο κόσμος, χωρίς όμως να γίνεται ο ίδιος επικίνδυνος για τον εαυτό του. Το μάρκετινγκ έπαιξε επίσης ρόλο σε αυτό, οι μόδες σε κάποιους φέρνουν χρήματα, όπως και τα social media επηρέασαν το τοπίο. Με μια εντυπωσιακή φωτογραφία και ο πιο άσχετος παραπλανεί, πλασάρει τον εαυτό του σε άλλους άσχετους σαν πρωταθλητή, στην εποχή που ορίζει πως αν δε το πεις είναι σαν να μην το έκανες. Είναι όμως και “διαφυγή”, εκτόνωση. Χαίρομαι όταν συναντώ παιδιά που μιλάνε για το τρέξιμο και το μάτι τους γυαλίζει και διακρίνω εκεί έναν αληθινό, υγιή ενθουσιασμό.

-Έχετε κάποιον αγαπημένο δρομέα;

­Ναι, υπάρχουν αρκετοί αθλητές που θαυμάζω. Και ο θαυμασμός μου δεν πηγάζει από τις επιδόσεις τους, αλλά γιατί παραμένουν σωστοί και σεμνοί μέσα από αυτές. Κάποιοι που ήταν πρότυπα μου έχουν κρεμάσει τα παπούτσια τους, όμως έχουμε ακόμη επικοινωνία. Άλλους πάλι τους σέβομαι τόσο πολύ και μου είναι τόσο αγαπημένοι που μόνο μια κουβέντα τους μου δίνει ενέργεια για πολύ καιρό. Ποιοι είναι το γνωρίζουν οι ίδιοι. Με κάποιους ακόμα ανατριχιάζω όταν βρεθούμε δίπλα-δίπλα σε έναν αγώνα. Υπάρχουν και άλλοι δρομείς φίλοι μου που ποτέ δεν θα τρέξουν όσο εγώ, αλλά γνωρίζω τι άθλο κάνουν για να τρέξουν όσο τρέχουν σήμερα. Και όχι μόνο είναι αγαπημένοι, αλλά γίνονται και αυτοί δική μου έμπνευση για τους δικούς μου δυσκολότερους αγώνες.

 

Διαβάστε ακόμα: Θέμος Σγούρας – Στο Μαραθώνιο της Καμπότζης, έξι μέρες μέσα στη ζούγκλα.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top