Φωτογραφία του Τάσου Βρεττού, 2010.

Ορέστης και Λύσανδρος Φαληρέας (από αριστερά) σε φωτογραφία του Τάσου Βρεττού, το 2010.

Λύσανδρος Φαληρέας: Με τον Ορέστη είμαστε ετεροθαλή αδέρφια: εκείνος μεγάλωσε μεταξύ Γλυφάδας και Κολωνακίου, εγώ μέχρι τα πέντε-έξι μου χρόνια έμενα γύρω από την πλατεία Μαβίλη και αργότερα μετακομίσαμε αρχικά στο Χολαργό και έπειτα στο Νέο Ψυχικό. Σαν παιδιά, δεν θα έλεγα ότι βλεπόμασταν συνέχεια. Συναντιόμασταν περίπου μια φορά το μήνα, συνήθως κάποιο Σάββατο ή Κυριακή μεσημέρι στο σπίτι του Ορέστη στη Γλυφάδα. Εγώ ήμουν τότε ο μικρός της υπόθεσης –ηλικιακά μας χωρίζουν 4,5 χρόνια και πάντα δεν χάνω ευκαιρία να του το υπενθυμίζω…

Ορέστης Φαληρέας: Με τη μουσική είχαμε επαφή από παιδιά. Ο πατέρας μας είχε ένα δισκάδικο, οι παλαιότεροι θα το θυμούνται, το «Pop Eleven» στο Κολωνάκι. Αρχικά ήταν στη Σκουφά και αργότερα μετακόμισε στη συμβολή των οδών Πινδάρου και Τσακάλωφ. Κλασικό ροκάδικο–ήταν το πρώτο που έκανε εισαγωγές αμερικανικούς δίσκους με blues, jazz, rock. Δεν το προλάβαμε, βέβαια, στις μεγάλες δόξες του, αλλά μονάχα προς το τέλος. Έκλεισε οριστικά στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Μικρός δούλευα στο ταμείο –και κάθε φορά έφευγα για το σπίτι με δέκα δίσκους αγκαλιά.

«O πατέρας μας έρχεται συχνά στις συναυλίες μας και χαίρεται όταν πηγαίνουμε καλά, όμως μας προσγειώνει πάντα, λέγοντάς μας να μην παίρνουμε τίποτα ως δεδομένο».

Λύσανδρος: Εγώ η αλήθεια είναι ότι δεν την πρόλαβα καλά τη φάση με τους δίσκους –παραήμουν πιτσιρικάς τότε. Περισσότερο CD έπαιρνα. Αυτό που μου έχει μείνει, όμως, στο μυαλό από το μαγαζί ήταν το μηχάνημα που σφράγιζε τους δίσκους μέσα στις ζελατίνες –μέχρι και τον ήχο του θυμάμαι. Με έβαζαν να το κάνω και το έπαιρνα πολύ σοβαρά γιατί ένιωθα ότι έτσι μπαίνω στον κόσμο των μεγάλων. Ήταν πολύ πορωτικό για έναν δεκάχρονο…

Ορέστης: Πέρα από πολλές αναμνήσεις, οφείλω στο «Pop Eleven» και τα πρώτα μου ακούσματα. Ξεκίνησα στην αρχή με κλασικό ροκ, Doors, Bruce Spingsteen, Beatles, Rolling Stones, Dire Straits κτλ., μετά το γύρισα στο πανκ μια εποχή με Ramones, Sex Pistols, Misfits για να καταλήξω τελικά στο metal, ακούγοντας εκεί γύρω στα 18 Metallica, AC/DC και διάφορες άλλες μπάντες…

Πόρτο Ράφτη, τέλη δεκ. 80. Κάτω σειρά από αριστερά: Ζαϊρα και Τάσος Φαληρέας. Πάνω σειρά από αριστερά: Ορέστης, Γρηγόρης και Λύσανδρος Φαληρέας.

Πόρτο Ράφτη, τέλη δεκ. 80. Κάτω σειρά από αριστερά: Ζαϊρα και Τάσος Φαληρέας. Πάνω σειρά από αριστερά: Ορέστης, Γρηγόρης και Λύσανδρος Φαληρέας.

Λύσανδρος: Εγώ το πρώτο CD που πήρα από το δισκάδικο ήταν Beatles. Γενικά πάντα είχα αδυναμία στη δεκαετία του ’60… Προτού κλείσει το «Pop Eleven», θυμάμαι, μας ρώτησε ο Γρηγόρης –ο πατέρας μας– αν θέλουμε να κρατήσουμε εμείς το μαγαζί, όμως ήμασταν πολύ μικροί τότε για τέτοιες αποφάσεις –εγώ στα 15 περίπου και ο Ορέστης κοντά στα 20.

Ορέστης: Η πιο αστεία ανάμνηση που έχω από τα παιδικά μας χρόνια ήταν ένα καλοκαίρι στην Τήνο. Είχε πιάσει τότε τον πατέρα μας η επιθυμία να περάσει ένα βράδυ και με τους δυο μας. Ο Γρηγόρης ήταν πάντοτε παρών στη ζωή μας, μας έβλεπε συχνά, όμως στην πράξη δεν είχε τύχει να περάσει περισσότερες από μερικές ώρες και με τους δύο μαζί, καθώς και οι δύο ζούσαμε με τις μανάδες μας. Τέλος πάντων, εκείνο το καλοκαίρι είχε πάρει απόφαση να περάσει χρόνο με τα αγόρια του σαν πατέρας. Έτσι, νοίκιασε ένα δωμάτιο στο νησί για να μείνουμε και οι τρεις. Ένα βράδυ είχε έναν απίστευτο αέρα που ήταν αδύνατο να κοιμηθείς, και εμάς μας είχε πιάσει μια τρέλα με τον Λύσανδρο –είχαμε πραγματικά φέρει το δωμάτιο ανάποδα. Τελικά ο Γρηγόρης, αν και είχε όλη την καλή διάθεση, απηύδησε και έφυγε τρέχοντας για την παραλία να βουτήξει μπας και ηρεμήσει–εμείς στο μεταξύ μια χαρά περνούσαμε μέσα…

Λύσανδρος: Με τον Ορέστη είμαστε πολύ διαφορετικοί σαν άνθρωποι. Εγώ είμαι περισσότερο της οργάνωσης και του προγραμματισμού, εκείνος είναι πιο χαλαρός –σπάνια θα τον δεις αγχωμένο! Στην καθημερινότητα, υπάρχουν φορές που η στάση του με χαλαρώνει και άλλες πάλι που με αγχώνει. Στη μουσική πάντως τα βρίσκουμε μια χαρά. Έχει πρωτότυπες ιδέες και δεν διστάζει να πάρει αποφάσεις όταν κάτι δεν μας κάθεται καλά. Αν δεν του αρέσει κάτι θα σου πει «Άσ’ το δεν το κάνουμε, πάμε παρακάτω». Ενώ εγώ θα το παιδέψω πολύ στο κεφάλι μου, ξοδεύοντας ενίοτε χρόνο σε πράγματα που δεν έπρεπε. Ο Ορέστης έχει τον τρόπο να με διευκολύνει σε τέτοιες καταστάσεις. Είναι λίγα πράγματα στη ζωή που αξίζει να σε προβληματίζουν. Αυτό το έμαθα από εκείνον…

Μόναχο, Μάιος 2013, σε σπίτι φίλου, σε off-day της φετινής Ευρωπαϊκής περιοδείας. Φωτό: Φ. Φθενάκης.

Ο Λύσανδρος και ο Ορέστης (από αριστερά) σε σπίτι φίλου, στο Μόναχο, τον Μάιο του 2013, σε off-day της φετινής ευρωπαϊκής τους περιοδείας. Φωτογραφία: Φ. Φθενάκης.

Ορέστης: Εμένα πάλι με βοηθάει πολύ που ο Λύσανδρος είναι οργανωτικός –έτσι έχω το περιθώριο να μην είμαι εγώ! Πέρα από την πλάκα, πάντως, αυτή η διαφορετικότητα μας έχει βγει σε καλό –αλληλοσυμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον και λειτουργούμε καλύτερα στην καθημερινότητα. Γενικά έχουμε κοινό γούστο, όσον αφορά της αισθητική των πραγμάτων, απλώς τα προσεγγίζουμε διαφορετικά. Για παράδειγμα στη μαγειρική, στην οποία έχουμε αδυναμία και οι δύο, ο Λύσανδρος θα μαγειρέψει συνήθως κάτι με πολλά υλικά, έχοντας πρώτα πειραματιστεί…

Λύσανδρος: …ενώ ο Ορέστης τα θέλει όλα απλά. Μόνο τα basic. Είναι ικανός να φτιάχνει ριζότο με ένα μόνο υλικό και να το μαγειρέψει 200 φορές μέχρι να πετύχει το τέλειο ριζότο!

Ορέστης: Το ίδιο ισχύει και στη μουσική με τους Imam Baildi. Εγώ είμαι πιο αφαιρετικός, ο Λύσανδρος θέλει να πειραματιζόμαστε, προσθέτοντας νέα πράγματα κατά καιρούς…

Ορέστης

Ορέστης: «Ποιο το τραγούδι των Imam Baildi αγαπώ πιο πολύ; Δεν μπορώ να πω κάποιο συγκεκριμένο, κατά καιρούς κολλάω με μερικά και μετά πάω παρακάτω».

Λύσανδρος: O πατέρας μας, αν και η μουσική ήταν η ζωή του, στην αρχή δεν ήταν υπέρ του να ασχοληθούμε επαγγελματικά. Πίστευε ότι θα συναντήσουμε πολλές δυσκολίες στη μετέπειτα ζωή μας. Έρχεται συχνά στις συναυλίες μας, και χαίρεται όταν πηγαίνουμε καλά, αλλά μας προσγειώνει πάντα λέγοντάς μας να μην παίρνουμε τίποτα ως δεδομένο.

Ορέστης: Δεν έχω κάποιο αγαπημένο τραγούδι από τους Imam Baildi –κατά καιρούς κολλάω με μερικά και μετά πάω παρακάτω. Ας πούμε, τώρα τελευταία έχω κολλήσει με ορισμένα τραγούδια από τον καινούριο μας δίσκο που θα κυκλοφορήσει τους επόμενους μήνες…

Λύσανδρος: Ούτε εγώ έχω κάποιο αγαπημένο, όταν όμως με ρωτούν, συνήθως σκέφτομαι το «Πόσο λυπάμαι». Όχι γιατί πιστεύω ότι είναι απαραίτητα η καλύτερη δουλειά που έχουμε κάνει, αλλά γιατί είναι ένα κομμάτι που μας ταλαιπώρησε πολύ από τεχνικής άποψης, και που μας ανάγκασε να ξεπεράσουμε πολλλές δυσκολίες. Κάτι σαν τεστ που περάσαμε με επιτυχία. Πέρα από αυτό βέβαια, εξακολουθώ να πιστεύω πως το ότι αρέσει τόσο πολύ στον κόσμο οφείλεται κυρίως στο ότι το αυθεντικό κομμάτι είναι από μόνο του υπέροχο…

Λύσανδρος

Λύσανδρος: «Με τον Ορέστη είμαστε πολύ διαφορετικοί σαν άνθρωποι. Εγώ είμαι περισσότερο της οργάνωσης και του προγραμματισμού, εκείνος είναι πιο χαλαρός –σπάνια θα τον δεις αγχωμένο!»

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top