Τέλη Σεπτεμβρίου, στα 30 χλμ. του Ioannina Lake Run.

-Ποιά ειναι η βασική σας ασχολία στη ζωή;

Να ξύνω τη μύτη μου, κατά προτίμηση κοιτώντας αφηρημένα το ταβάνι. Από πολύ μικρός, κατάλαβα ότι αυτός θα ήταν ο προορισμός μου στη ζωή. Σκληρή δουλειά, αλλά με υψηλές απολαβές. Πληρώνει καλά. Έτσι, αφού έφτιαξα ένα γερό κομπόδεμα, κατέληξα -από χόμπι και μόνο- να κάνω εκπομπές, στο Ραδιόφωνο της ΕΡΤ3, να υποδύομαι τον λεγόμενο ραδιοφωνικό παραγωγό, όπως αυτάρεσκα συνηθίζουμε να λέμε. Εκπομπές, στις οποίες παίζονται νέα άλμπουμ, ει δυνατόν από αγέννητους ακόμα μουσικούς. Επίσης, στα «διαμάντια», όπως λέγεται το πρόγραμμα, δίνουμε έμφαση στη δρομική επικαιρότητα, παρουσιάζοντας αγώνες, συνεντευξιάζοντας στον αέρα δρομείς, κάνουμε τέτοιες απρέπειες, καταλαβαίνετε…

-Γιατί τρέχετε;

Μα τον Άγιο Eliud, μακάρι να ήξερα! Σε στιγμές απαλής ενδοσκόπησης, αναρωτιέμαι και γω για ποιους λόγους τρέχω. Τα προφανή τα προσπερνάμε: για καλή υγεία, ομορφιά στην εμφάνιση, νεανικότητα στη συμπεριφορά και τα λοιπά ηχηρά παρόμοια. Από τη μια, δεν κάνει να χαλάμε το μυστήριο, αλλά, από την άλλη, δεν κάνει να μην απαντάμε. Οπότε, ας δώσω και γω μια μικρή προσωπική διάσταση, να δείξω ότι πατάει η σκέψη μου σε στέρεες φιλοσοφικές βάσεις. Τρέχοντας, πραγματώνεται η προσωπική ελευθερία. Απελευθερώνεσαι (Βέβαια, στην πορεία, σκλαβώνεσαι στο τρέξιμο, αλλά μην τα θέλουμε όλα δικά μας, και οι αντιφάσεις τι θα γίνουν, θα πεινάσουν;). Επίσης, τρέχοντας, ασκείς ένα είδος ερωτικής πράξης, εξ ου και η αναλογία μεταξύ «έρωτος και τρέχειν» ως προς τις εκκρινόμενες ουσίες. Αλλά, μάλλον, κατά βάθος τρέχει κανείς για να νικήσει τον χρόνο. Και το χρονόμετρο. Και το πέρασμα του χρόνου γενικά. Είναι το τρέξιμο μια ψευδαίσθηση αθανασίας.

-Ποιος είναι ο στόχος σας;

Στόχο (ας) έχει η Άννα Κορακάκη. Εγώ δεν βάζω στόχους. Είμαι κακός, κάκιστος στη στόχευση και σκόπευση. Αλλά τι καλά που θα ήτανε να τρέχω μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής μου, κι αυτή η μέρα να αργήσει πολύ! Είπαμε, δεν είπαμε; Είναι το τρέξιμο μια ψευδαίσθηση αθανασίας. Έστω μια αναβολή τού μοιραίου.

«Eναλλακτική στο τρέξιμο είναι η ξάπλα, το κομπιουτερίζεσθαι και το κοίταγμα του ταβανιού. Αυτή είναι η ζωή που θέλουμε;»

-Ποιο είναι το κίνητρό σας για να βγείτε από την πόρτα, ακόμα και όταν είστε κουρασμένος;

Γιατί, μήπως νιώθω ποτέ ξεκούραστος; Αλήθεια λέω. Ίσως έχω από αυτό που λένε σύνδρομο χρόνιας κούρασης –έτσι το ονομάζουν; Τα κίνητρα για να σηκωθείς να ντυθείς και να βγεις να τρέξεις ποικίλλουν. Τελευταία, σκέφτομαι ότι δεν θέλω να γίνω ρεζίλι σε συγκεκριμένους συν-δρομείς, έτσι και τα πάω χάλια στους επόμενους αγώνες. Αυτό αρκεί για να με οπλίσει με νεύρο. Και με νεύρα. Άλλες φορές, πάλι, λέω: πρέπει να κάψεις όσα έφαγες, ζώον! Βγες! Η σκέψη, εντέλει, που σε οδηγεί στον δρόμο να τρέξεις, στέκει σταθερή και ακατανίκητη: η εναλλακτική είναι η ξάπλα, το κομπιουτερίζεσθαι και το κοίταγμα του ταβανιού. Αυτή είναι η ζωή που θέλουμε;

-Έχετε κάποιο ρούχο ή αξεσουάρ-φετίχ που φοράτε στο τρέξιμο;

Με συγχωρείτε, αλλά, έτσι όπως το ρωτάτε, εμένα ο νους μου πήγε σε ζαρτιέρες και πέτσινα. Προτιμώ να τρέχω (προπονητικά, γιατί στους αγώνες, αγαπώ τα singletάκια) με ένα split short και ένα ζευγάρι χαμηλόdropα παπούτσια. Ειδικά το καλοκαίρι, επειδή λατρεύω να τρέχω μες στο λιοπύρι, ή δεν θα φορέσω toptankάκι, ή το πολύ να βάλω κάνα άσπρο για να επιστρέφει τις ακτίνες τού καυτού ήλιου. Ωστόσο, έχω δυο φετιχάκια. Όχι για τις προσωπικές ώρες. Για τον δρόμο. Λειτουργικά στο έπακρο. Ένα headbandάκι για μην στάζει ο ιδρώτας στο κούτελο. Και ένα ζευγάρι armwarmerάκια ή armcoolάκια. Kάνουν δουλειάαα…

-Τρέχετε μετά μουσικής; Ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι;

Λόγω επαγγελματικής διαστροφής, ακούω ραδιόφωνο. Ειδήσεις, εκπομπές, μουσικές και άλλου περιεχομένου. Μου λείπει να τρέχω με τις αγαπημένες μου μουσικές επιλογές. Στα βουνίσια τρεξίματα ειδικά, είναι αμαρτία τα ακουστικά όμως. Ένα τραγούδι κρατάει, αν δεν είναι Pink Floyd, για ένα χιλιόμετρο και ούτε. Έτσι, ας μου επιτραπεί να επιλέξω ένα αγαπημένο άλμπουμ, αντί για τραγούδι σκέτο: “Blood Nirvana”/The Last Drive, 1991.

-Τι σας «ρίχνει» στο τρέξιμο;

Η κακία και η μοχθηρία ορισμένων δρομέων. Ευτυχώς, την εκδηλώνουν ταχτικά, και μαθαίνεις να τους αποφεύγεις. Ορίστε, το είπα, δεν κρατήθηκα.

-Και τι σας «ανεβάζει» περισσότερο;

Να βλέπω γυναίκες, όσο τρέχω. Ξεχνιέμαι. Ωραίες γυναίκες, δηλαδή περιποιημένες. Και κυρίως: χαμογελαστές. Γυναίκα χαμογελαστή ίσον γυναίκα γοητευτική. Ίσον θέαμα θεϊκό. Γιατί τι άλλο να σε ανεβάσει, όταν έχεις πολλά χιλιόμετρα ή υψηλή ένταση; Και η φύση, φυσικά, σε κάνει να ξεχνιέσαι. Τώρα πια δεν το έχω για ζημιά, όπως παλιά, να σταματήσω το Garmin και να απολαύσω όποια θέα μ’ αρέσει στον δρόμο μου. Από τότε που άκουσα ότι το προτείνει κι ένας γρήγορος δρομέας, το απενοχοποίησα κι εγώ. Ακόμα κι ένας θάμνος, ή τίποτα ξερά αγριόχορτα για μένα είναι μεγαλείο.

-Τι σκέφτεστε όταν διανύετε μεγάλες αποστάσεις;

Προσπαθώ να μην σκέφτομαι τίποτα, αλλά γίνεται; Μπορεί ούτε οι γιόγκηδες να μην το καταφέρνουν, ποιος ξέρει; Το απόλυτο κενό στο μυαλό μπας και είναι μύθος; Συνήθως (αχού τώρα θα βγάλω κακό όνομα), σκέφτομαι παλιές ερωμένες με τις οποίες δεν μιλάω πια, και πλάθω σκηνές ότι έρχονται και με παρακαλάνε να τα ξαναβρούμε, και (και καλά) δεν ξέρω τι θα έκανα σε μια τέτοια περίπτωση. Το τρέξιμο για μένα είναι και πλυντήριο κακών σκέψεων. Σκέφτομαι όσους με αδίκησαν και τους σκοτώνω στη φαντασία μου, αλλά μόνο εκεί. Έχω αρχίσει να σκέφτομαι και όσες αδικίες έχω κάνει. Ο Θεός να με συχωρέσει.

Ξανά φέτος στο Ioannina Lake Run, 2ος στο 5ρι, κατηγορία 50-59, με 20:14, στις 22/9/18.

-Από που αντλείτε έμπνευση για να πάτε ένα χιλιόμετρο παρακάτω, όταν φτάνετε στα όριά σας;

Από μια απροσδιόριστη πηγή εσωτερικής λύσσας. Πείσμα λέγεται.

-Το τρέξιμο είναι για εσάς και διαλογισμός; Νιώθετε ότι σας ωφελεί και ψυχικά;

Όπως σχολιάσαμε και πριν, καλό μου Andro, πασχίζω να είναι διαλογισμός. Μια υπερπτήση πάνω από τα κανάλια του μυαλού. Δεν μου πολυβγαίνει, όμως. Δεν το έχω ζήσει έτσι. Ψυχικά, με έχει ωφελήσει. Δεν αποκλείω καθόλου να ήμουν ένα bipolarάκι (και δη υπέρβαρο), που θα γλυκοέβλεπε τις πτώσεις από τα μπαλκόνια. Μετά λύπης, διαπίστωσα ότι, από ψυχική άποψη, δεν ωφελεί μόνο. Έχει τη θλιβερή παρενέργεια της καλλιέργειας μιας φτηνής ματαιοδοξίας, μιας ανόητης πρωτομανίας, εις βάρος των, υποτίθεται, κατώτερων (δρομικά). Σε κάποιους τουλάχιστον, ισχύει. Το παρατηρώ. Όχι χωρίς λύπη.

«Το τρέξιμο για μένα είναι και πλυντήριο κακών σκέψεων. Σκέφτομαι όσους με αδίκησαν και τους σκοτώνω στη φαντασία μου, αλλά μόνο εκεί»

-Είναι αλήθεια ότι προκαλεί έναν γλυκό «εθισμό»; Πόσο εξαρτημένος νιώθετε;

Μα αυτό είναι επιστημονικώς τεκμηριωμένο. Το ξέρετε. Το ξέρουμε. Το ξέρουν. Νιώθω distance και speed junkie –τι άλλο να σας πω;

-Έχετε λάβει μέρος σε αγώνες; Τι σας έμεινε από την εμπειρία;

Εκτός από κάτι πόνους για μερικές μέρες εννοείτε; Οι αγώνες είναι μέσο για κοινωνικοποίηση. Ειδικά για παιδάκια, ώρες και φορές απομονωτικά όπως εγώ, οι αγώνες γίνονται όχημα επικοινωνίας, ανταλλαγής απόψεων, παρέας, έτσι τούς ζω. Μήπως πρέπει να πω «τους βιώνω», για να φανεί μια ενδότερη τάση μου για επισημότητα;

-Έχετε τρέξει σε μαραθώνιο;

Έχω τρέξει καμιά δεκαριά μαραθώνιους. Ένας γνωστός δρομέας (όχι διάσημος δρομέας, ένας γνωστός μου που τυχαίνει να είναι και δρομέας), συνήθιζε να παπαγαλίζει με τον απαιτούμενο στόμφο: πριν πεθάνουμε, όλοι πρέπει να έχουμε κάνει έναν τουλάχιστον μαραθώνιο. Σωστά και σοφά τα έλεγε ο γνωστός/δρομέας. Θα συμπλήρωνα ότι και άλλα πρέπει να έχουμε δοκιμάσει, πριν φύγουμε από τη ζωή. Αλλά δεν τα λέω, γιατί ίσως μερικοί τα θεωρήσουν πορνογραφικά.

-Ποια είναι η κορυφαία σας επίδοση έως σήμερα;Aμάν! Θα μιλήσουμε με νούμερα! Είπα και γω: θα το αποφεύγαμε; Το 2015, είχα κάνει σχεδόν 1ώρα και 25λεπτά στον Νυχτερινό Ημί τής Θεσσαλονίκης. Τότε βρήκε κι αυτός (ο Νυχτερινός) να είναι λειψός κατά μερικά μέτρα!

-Ποιο είναι το αγαπημένο σας υγιεινό σνακ;

Ταχίνι με κακάο και κουβερτούρα. Και δη συγκεκριμένης μάρκας. Το τσακίζω αλύπητα. Και μαρμελάδες. Δεκάδες μαρμελάδες. Είναι άραγε αυτές υγιεινές; Α! Με την ευκαιρία, να σημειώσω (προσωπική άποψη): δεν πάσχω από άκριτη ζαχαρο/γλυκοφοβία μήτε από τρόμο αλατιού. Οι ζάχαρες είναι η βενζίνη τού δρομέα. Αρκεί να ξέρεις πόσο, πότε, από πού τις καταναλώνεις. Χωρίς αλάτι δε, την έβαψες, ειδικά αν ο ιδρώτας σου είναι αλμυρός.

-Έχετε τραυματιστεί τρέχοντας;

Μπα. Το αντίθετο: Έχω θεραπευτεί τρέχοντας. Με πονούσαν τα γόνατα έναν καιρό. Πήγα σε ένα γιατρό. Μου τα δίπλωσε απότομα, θα μου τα έσπαγε. «Οι ακτινογραφίες σου δεν δείχνουν κάτι», μου είπε, «καλύτερα να κόψεις ή να περιορίσεις το τρέξιμο». Το αύξησα, και, για αντίδραση, έτρεχα στην άσφαλτο, η οποία υποτίθεται είναι θάνατος για τα γόνατα. Τα γόνατά μου, χτύπα ξύλο, είναι, έκτοτε, μια χαρά. Αλλά, μια φορά, είχα μπει σε ένα challenge τής εφαρμογής Endomondo, για τα περισσότερα χιλιόμετρα σε μια χρονιά. Επί ένα έτος, πάσχιζα να περάσω έναν Ταϊλανδό κι έναν Γερμανό σε ποσότητα χιλιομέτρων, σε χιλιομετρικό όγκο όπως λέμε στην αργκό την προπονητική. Αποτέλεσμα: από την υπερχρήση, μια μέρα τού Δεκέμβρη αυξήθηκε ο όγκος τού αριστερού αστράγαλού μου. Για δυο μέρες, είχα πρήξιμο. Αυτό ήταν όλο κι όλο από τραυματισμούς. Για την ιστορία, τερμάτισα ψηλά στην κατάταξη του challenge του endomondo.com. Στην έκτη θέση, ανάμεσα σε σχεδόν 950.000 δρομείς, με 8322 χιλιόμετρα εκείνη τη χρονιά (2016).

«Το ωραιότερο σημείο που έχω τρέξει είναι στο κατάστρωμα ενός πλοίου, Ηγουμενίτσα -Ιταλία: Αχανής γαλάζια θάλασσα τριγύρω.»

-Πού τρέχετε συνήθως και γιατί;

Στην Παραλία τής Θεσσαλονίκης. Είμαι φυγόπονος και αποφεύγω το βουνό. Αλλά, άμα λάχει, πατάμε και λίγο ταρτανάκι. Που και αυτό πονάει, δηλαδή (οι διαλειμματικές), γι’ αυτό και το αραίωσα.

-Ποιο είναι το ωραιότερο σημείο που έχετε τρέξει;

Το κατάστρωμα ενός πλοίου, Ηγουμενίτσα -Ιταλία: Αχανής γαλάζια θάλασσα τριγύρω.

-Έχετε τρέξει στο σκοτάδι και πού;

Όλο λέω να τρέχω με το πρώτο φως τής ημέρας, και όλο με πιάνει η νύχτα, πώς στα κομμάτια γίνεται αυτό; Παραλία συνήθως. Και άλλα αστικά μέρη. Κακόφημα μερικές φορές.

-Κάνετε διατάσεις και πότε/πού;

Κι αυτές πονάνε, γι’ αυτό τις ελαχιστοποιώ. Κατά κανόνα, μετά το (running) session. Άμα μερακλωθώ, χτυπάω και ένα foam rolling.

Στο Καλλιμάρμαρο, λίγο πριν τον τερματισμό.

-Πώς μετράτε την απόσταση που διανύετε;

GPS. Χρήσιμη εφεύρεση. Τώρα πια, έχω μάθει τις διαδρομές και τις σχετικές αποστάσεις. Αλλά, για την ακριβή καταγραφή, ο κύριος GPS είναι αξιόπιστο συντροφάκι.

-Προτιμάτε να τρέχετε μόνος ή με παρέα;

Ανακάλυψα, εδώ κι ένα χρόνο, ότι μια αργή προπόνηση με καλή παρέα ωφελεί κάποτε περισσότερο από ένα γρήγορο session μοναχικό. Και το ένα και το άλλο έχει τη χάρη του. Αλλά γρήγορος τρέχοντας μόνος σου δεν γίνεσαι. Τουλάχιστον, όσο γρήγορος θα μπορούσες να γίνεις, τρέχοντας με την κατάλληλη παρέα.

-Έχετε κάνει trail running στο βουνό;

Αμέ. Μεταξύ μας, το έχω για πράξη υψηλής επικινδυνότητας. Αλλά και υψηλής ομορφιάς. Γι’ αυτό και δεν μπορώ να πω όχι.

-Barefoot (ξυπόλητο) τρέξιμο;

Ναι. Όσο μπορείς, όσο αντέχεις, όσο επιτρέπουν οι συνθήκες τού τερέν (και του βάρους σου ενδεχομένως), ναι. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί δίνουν/δίνουμε λεφτά για παπούτσια με υψηλή φτέρνα, ειδικά όσοι προσγειωνόμαστε με το μπροστινό μέρος τού πέλματος.

-Αν έχετε σκύλο, τον παίρνετε μαζί στην προπόνηση;

Δεν έχω σκύλο, φοβάμαι τα σκυλιά, ειδικά τα ημιδεσποζόμενα, τα άγρια με έχουν μόνο απειλήσει, γαβγίζοντας, δεν μου έχουν επιτεθεί. Τα υπόλοιπα με τα μακριά λουριά που ξεφεύγουν από τους ιδιοκτήτες τους και τα τελείως λυμένα δεσποζόμενα μου έχουν ριχτεί κάμποσες φορές. Κάθε φορά που ακούω τον «σκυλούχο» να λέει «μη φοβάσαι, δεν δαγκώνει», τρέμω από τον φόβο μου. Είναι σαν το «μη αγχώνεσαι» των μαστόρων. Ξέρεις ότι θα γίνει η στραβή. Ενίοτε με φαντάζομαι με γάτα στην πλάτη ή δίπλα μου τρέχοντας. Το εννοώ.

-Το τρέξιμο σάς βοήθησε να ξεπεράσετε κάποια εξάρτηση;

Εξαρτάται, χα χα χα… Ούτε καφέ πίνω, εδώ και χρόνια, ούτε αλκοόλ. Αλλά, ναι, ίσως με βοήθησε να κόψω την αλκοόλη, τώρα που το συζητάμε.

-Αλήθεια τώρα: Δεν υπάρχουν εβδομάδες ή ακόμα και μήνες που βαριέστε να πάτε για τρέξιμο;

Τσουκ. Από την Πρωταπριλιά τού 2003 μέχρι σήμερα, δεν έχω χάσει μέρα τρεξίματος. Running streaking κι έτσι. Έχω τρέξει μέχρι και σε καταστρώματα πλοίων, έχω τρέξει όπου βρίσκω, αρκεί να μη χάσω το σερί.

-Τελικά έχει πλάκα να τρέχεις, ή είναι συνήθεια για μαζοχιστές;

Είναι επιβεβαιωμένα συνήθεια για μεγάλους μαζόχες, μα αυτό είναι κι η πλάκα του, ε;

-Γιατί νομίζετε ότι όλοι έχουν «τρελαθεί» τα τελευταία χρόνια και παίρνουν τους δρόμους τρέχοντας;

Όλοι; Όχι, όχι όλοι. Συγνώμη που σας το χαλάω, αλλά ελάχιστοι αναλογικά με τον πληθυσμό στην Ελλάδα. Δηλαδή, δεν έχουμε ραγδαία αύξηση των τρεχόντων στην Ελλάδα; Εγώ το αντιλαμβάνομαι ως διεύρυνση του σώματος των τρεχόντων. Δεν μιλάω για δρομείς, γιατί, αν επρόκειτο περί δρομικού κινήματος, όπως τόσοι πολλοί ισχυρίζονται, θα σπάγανε τα ρεκόρ στις μεγάλες αποστάσεις, όπερ δεν συμβαίνει. Η αλήθεια, βέβαια, να λέγεται: έχουμε μαζική συμμετοχή σε εμβληματικούς αγώνες, όπως ο Αυθεντικός των Αθηνών και τα παράλληλα πενταροδέκαρα. Ευτυχές. Ευτυχέστατον. Δεν είμαστε πια οι δακτυλοδεικτούμενοι σεσημασμένοι εμείς που τρέχαμε από παλιά / συνεχίζουμε να τρέχουμε στους δρόμους. Να δούμε πού θα οδηγήσει. Το θέμα επιβάλλει πολύπλευρα συστηματική διαχείριση, αν θέλουμε να έχουμε αίσια αποτελέσματα, είτε για αθλούμενους είτε για αθλητές.

-Έχετε κάποιον αγαπημένο(η) δρομέα;

Είναι κυρίως βαδιστής. Όχι τόσο δρομέας. Πρόκειται για έναν νεαρό, σχεδόν κοκαλιάρη, που συμπίπτουν οι ώρες μας. Όλο βαδίζει. Γρήγορα. Πάντα με άλλα ρούχα και παπούτσια. Λες να είναι πλούσιος; Ή μήπως φτωχός, και να του τα δίνουν από την εκκλησία; Δεν του μίλησα ποτέ. Ελάχιστες φορές διασταυρώθηκαν οι ματιές μας, εκείνος είναι απολύτως προσηλωμένος. Κάπου-κάπου, τρέχει για λίγο. Υπόδειγμα επιμονής και αφοσίωσης στην προπόνηση! Άξιος. Τύφλα να ’χει ο Coe κι ο Ovett, με τους οποίους μεγάλωσα.

 

Διαβάστε ακόμα: Έρχεται το Ladies Run 2018! 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top