Και φέτος, island hopping στις Κυκλάδες: το πιο όμορφο σημείο του πλανήτη

Στη χώρα της Τήνου (visitgreece.com).

Οι διακοπές για μένα, εδώ και χρόνια, ξεκινούν με την πρώτη ψυχράδα στους ώμους από τον κλιματισμό του πλοίου.

Λιμάνι Πειραιά, πλοίο, νησί, λιμάνι νησιού, πλοίο, νησί και πάει κάπως έτσι.

Έχω να περηφανεύομαι για τις υπέροχες ρίζες μου, που η μία φυτρώνει στην μεσσηνιακή Μάνη (ένα χωριό πάνω από την Στούπα) και η άλλη στα Χανιά της Κρήτης. Δεν έχω εξερευνήσει, όμως, τόσο πολύ αυτούς τους τόπους, όσο τις Κυκλάδες.

Κατά την άποψή μου, οι Κυκλάδες είναι το πιο όμορφο σημείο του πλανήτη. Με γεμίζουν κάθε φορά με τόνους ιπτάμενης ποίησης, που έρχεται και προσγειώνεται μαλακά πάνω στους μονίμως ηλιοκαμένους μου ώμους. Μες στην πελώρια αγάπη που τους έχω, διακρίνω σαφώς ορισμένους κεραυνοβόλους έρωτες: η Σίφνος, η Σύρος, η Σαντορίνη, η Τήνος και η Μύκονος είναι επισήμως οι αγαπημένες μου. Να σημειωθεί, όμως, ότι δεν έχω πάει ποτέ Σίκινο, Φολέγανδρο και Κουφονήσια. Όπως επίσης να σημειωθεί ότι η απόλυτη παραλία μου βρίσκεται στην κατά τα άλλα όχι πρώτη στις προτιμήσεις μου Μήλο και λέγεται Σαρακήνικο.

Τα φοιτητικά χρόνια, αλλά και αυτά τα μετά τις σπουδές και πριν από τα 30, ταξιδεύω κάθε καλοκαίρι όσο πιο πολύ μπορώ. Φυλώ τους προορισμούς του εξωτερικού για τον υπόλοιπο χρόνο, από Απρίλιο ξεκινάω να κάνω όσες οικονομίες μπορώ και μες στο καλοκαίρι και το φθινόπωρο, πετιέμαι όπου μπορώ. Αρκεί να είναι γαλανό και λευκό και ξερό και με θέα άστρα και γκρεμούς.

Πρωινά στη Χώρα της Μυκόνου (visitgreece.com).

Το πιο σπουδαίο island hopping είχε συμβεί πριν τρία καλοκαίρια: Άνδρος, Μύκονος, Τήνος, Μύκονος. Γιατί ξαναγύρισα στην Μύκονο; Γιατί είναι η Μύκονος και γιατί είχα αφήσει κι ένα ζευγάρι παπούτσια και γιατί ήθελα λίγο ακόμα Jackie’O. Στην Άνδρο -που δεν με ξετρελαίνει- ήταν υπέροχο το μπάνιο στην παραλία της Γριάς το Πήδημα κι ύστερα μπάρμπεκιου, ρεμπέτικα στην αυλή του τριώροφου σπιτιού όπου ζούσαμε δέκα άνθρωποι και πολλά στριφτά τσιγάρα.

Στην Τήνο, με ξεναγό την εικαστικό Νίνα Παναγοπούλου και τον τραγουδοποιό Γιώργο Περού, βόλτα στα χωριά, πολύ τσίπουρο, ένα cocktail νύχτα στα Υστέρνια και κάτω γκρεμός. Γράψιμο πολύ, αχαλίνωτη έμπνευση. Στην Μύκονο, καφέδες στο Cavo Tagoo και topless στην λατρεμένη μου παραλία Ελιά, νύχτες που γίνονταν στο άψε σβήσε μεθυσμένα πρωινά στην Χώρα και η γνωριμία με έναν φίλο που έγινε αδερφός τα επόμενα χρόνια.

Στο Cavo Tagoo, στη Μύκονο (Από τη σελίδα του Cavo Tagoo στο Facebook).

Το καλοκαίρι των 18 μου χρόνων, πέρασα αρκετές ημέρες στην Ίο με συμμαθητές και την πιο όμορφη Νιώτισσα, την Κάτια. Μύδια, σοκολατένιες τούρτες γενεθλίων και αμαρτωλά σφηνάκια στο «μπουρναζιώτικο» Bulldog. Όταν, το επόμενο καλοκαίρι, πήγα Μήλο με την λάθος παρέα και την λάθος διάθεση, επέλεξα στα καπάκια Ίο -δοκιμασμένη συνταγή- και είπα να επιχειρήσω οργανωμένο camping, το οποίο δεν μου ταίριαξε ιδιαιτέρως. Θυμάμαι όμως ακόμα εκείνο το ξημέρωμα που κοιμήθηκα με το μαγιώ κάτω από ένα αρμυρίκι στην παραλία του Μυλοπότα και ξύπνησα στις 12 ανάμεσα σε δεκάδες κορμιά, παιδιά, ρακέτες και βούτηξα στην παγωμένη θάλασσα κι ήμουν οδυνηρά ευτυχισμένη.

Στην Μυλοπότα της Ίου (visitgreece.com).

Πρόπερσι, βίωσα την αμίμητη τριπλέτα Πάρου – Σαντορίνης – Αμοργού. Ύστερα από μερικά ντιτζεϊλίκια στο Somaripa και το Itria της Νάουσας, ύστερα από μερικά lives στον Πινόκλη της Παροικιάς, πήρα το κορμί μου και το ξάπλωσα στην Καλντέρα, γύρισα με αυτοκίνητο όλη την Θήρα, κόντεψα να ερωτευτώ και να με ερωτευτούν. Το φινάλε της καψαλισμένης Αμοργού, έστω για αυτήν την μία διανυκτέρευση, με αποζημίωσε – ανείπωτη γαλήνη, παρά το ότι βρισκόμασταν στις αρχές του Αυγούστου.

Στη Nάουσα της Πάρου (visitgreece.com).

Το καλοκαίρι στις Κυκλάδες μοιάζει αποκομμένο από αυτό που ζει ο υπόλοιπος πλανήτης. Η απόλυτη άγρια ομορφιά, αυτή που τονίζει και την δική μου, με τις μπουκαμβίλιες, τους ξερόθαμνους, την ζύμωση τουριστών και ντόπιων, τα χρώματα των λαχανικών, την άμμο στα πόδια που μοιάζει με γκλίτερ, το πιο σωστό μαύρισμα που χαρίζει η αντανάκλαση του ήλιου στο λευκό. Λατρεύω να βλέπω τους ασβεστωμένους τρούλους, τις νησιώτισσες γάτες, λατρεύω τις βουτιές από βράχους που πλαισιώνουν τους κολπίσκους των ονείρων μου, πεθαίνω για καταβάσεις από τις πλαγιές πάνω σε ετοιμόρροπα χώματα.

Το Σαρακήνικο στη Μήλο (visitgreece.com).

Η νύχτα στα νησιά έρχεται σαν υφαντό που αγκαλιάζει το ταλαιπωρημένο από την ημέρα σώμα. Αγαπημένη ώρα για έρωτα: απομεσήμερο με το φως να μπαίνει από τα στόρια διακεκομμένο και κινηματογραφικό. Ύστερα ντους, τα μαλλιά στην βραδινή έξοδο ας μυρίζουν θάλασσα, αύριο θα βραχούνε πάλι. Σανδάλια, αέρινα ντυσίματα, αντρικά πουκάμισα δεμένα σφιχτά πάνω από σορτς και μίνι φούστες υφασμάτινες. Πρώτο σφηνάκι, δεύτερο. Ύστερα, ένα σουβλάκι στο χέρι πάνω σε σκαλοπάτια. Και μετά, ένα μπουκάλι κρασί κάπου που σκάει κύμα. Και μετά, ποτό και χορός. Κι άλλο ποτό. Ένα φιλί υπονοείται μονίμως στην ατμόσφαιρα. Καίμε όλοι και στάζουμε. Οι ανατολές καταφθάνουν ατόφιες και υπερήφανες, δίνουν το σήμα της λήξης. Δίψα. Λίτρα νερού να σβήσει τις κραιπάλες…

Στην Αμοργό (visitgreece.com).

Κυκλάδες να τις ζεις, να τις οσφραίνεσαι, να τις ρουφάς μέσα από τις χούφτες σου, ολάρμυρες και παραδείσιες. Οι ντόπιοι παππούδες και γιαγιάδες με τις καλημέρες τους, οι φούρνοι τα ξημερώματα να νοστιμίζουν τον αέρα που ανασαίνεις, οι άνθρωποι με τους οποίους μπορεί και να μοιραστείς ένα ανεπανάληπτο, πυρωμένο summer love. Οι φωτογραφίες που πάντα βγαίνουν τέλειες γιατί βρίσκεσαι σε τόπους ζωγραφισμένους, λες, από κάποιου το χέρι.

Η γλυκιά ταλαιπώρια του λουριού της τσάντας στον ώμο, το σούρτα φέρτα στα καταστρώματα, οι ανταλλαγές παντελώς άχρηστων τηλεφώνων, «το βράδυ πού θα είστε εσείς;», η ανθρωπογεωγραφία των καλοκαιριών που δεν αλλοιώνει τον πυρήνα του νησιωτικού σύμπαντος.

Όταν κάποτε θα αποζητώ την ραστώνη του καθισιού για εβδομάδες σε έναν και μόνο τόπο -ξέρω ότι αυτός θα είναι είτε η Μάνη, είτε ένα μικρότατο νησί τύπου Ψαρά- θα σκέφτομαι νοσταλγικά τις «μέρες του Αιγαίου».

Αυτές τις μέρες, από τις οποίες γυρνώ εξοντωμένη σαρκικά και απολύτως αναζωογονημένη εγκεφαλικά και ψυχικά. Που έχω αφήσει τα γραπτά μου σε κάθε λογής χαρτάκια, πακέτα τσιγάρων, ακόμα και πέτρες της παραλίας, που έχω επιδοθεί σε εξομολογήσεις 5 η ώρα το πρωί στο παγκάκι ενός λιμανιού, που, από τα σερί, οι ώρες της ημέρας καταργούνται και ο χρόνος γίνεται τόπος.

To Pranzo στην Τήνο για καλή καρμπονάρα.

Τώρα που γράφω, πεθύμησα μια καρμπονάρα από το τηνιακό Pranzo, να την γεύομαι σε ένα από τα τραπέζια του Hotel Paros Philoxenia στην Χρυσή Ακτή, πίνοντας σαντορινιό οίνο, με φίλες και φίλους από όλα τα νησιά στα οποία σπατάλησα και συνεχίζω να σπαταλώ τις πιο ακριβές και πολύτιμες στιγμές της νιότης μου, απολύτως οικειοθελώς, απολύτως παραδομένη. Και να ανυπομονώ να χοροπηδήσω και φέτος στα νησιά που αγαπάω, γιατί ειδικά φέτος οι πατημασιές μας στις παραλίες τους θα είναι πιο αναγκαίες από ποτέ άλλοτε.

Διαβάστε ακόμα: Ο Κωνσταντίνος Τσακαλίδης μας δείχνει το δικό του καλοκαίρι.

TAGS :
Το δικό μου καλοκαίρι

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook