Η ζωή εκτός δουλειάς είναι διαφορετική… ζωή (Φωτογραφία: από την ταινία Falling Down).

Ο τίτλος αρχικά ήταν «Ένας χρόνος στον πάγκο», αλλά άλλαξε όταν συνειδητοποίησα ότι ο πάγκος είναι προσωρινός: εκεί κάθεσαι για ένα διάστημα, πριν μπεις ξανά στο γήπεδο να αγωνιστείς. Εδώ όμως μιλάμε για διακοπές διαρκείας γιατί το 2021 ήταν πρακτικά ο πρώτος χρόνος της αποχώρησής μου από τα επαγγελματικά δρώμενα.

Η απόφαση να σταματήσω δεν ήταν εύκολη μετά από 36 χρόνια δουλειάς, δεν ήταν όμως και δύσκολη. Πίσω μου είχα έναν καλό επαγγελματικό κύκλο (με το υψηλότερο σημείο του να έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί), ενώ μπροστά μου δεν είχα να αποβλέπω σε κάτι. Επιπρόσθετα, είχα και ενδιαφέροντα στα οποία ήθελα να αφιερώσω περισσότερο χρόνο.

Μπορώ να ξενυχτήσω όποια μέρα θέλω χωρίς να σκέφτομαι ότι αύριο δουλεύω, μπορώ να πάω εκδρομή σε εργάσιμη μέρα, μπορώ να προγραμματίσω ταξίδι χωρίς να υπολογίζω μέρες άδειας.

Η απόφαση λίγο έλειψε να ανατραπεί καθώς, τρεις μόλις μήνες μετά την «απόσυρσή» μου, προέκυψε η καλύτερη επαγγελματική πρόταση που είχα τα τελευταία χρόνια. Έχασα τον ύπνο μου, αμφιταλαντεύτηκα και τελικά επέμεινα στην αρχική μου απόφαση. Μέσα από βασανιστική ενδοσκόπηση συνειδητοποίησα ότι στη φάση που έχω φτάσει θέλω να κάνω πράγματα που γεμίζουν το μυαλό μου και την ψυχή μου, όχι μόνο την τσέπη μου.

Κάθε φορά που καλούμαστε να πάρουμε μια απόφαση ζυγίζουμε τα υπέρ και τα κατά της κάθε επιλογής φανταζόμενοι του πώς θα είναι τα πράγματα έτσι ή αλλιώς.  Βέβαια, άλλο η φαντασία και άλλο η πραγματικότητα. Πάντα υπάρχουν οι αστάθμητοι παράγοντες οι οποίοι παίζουν μικρό ή μεγάλο ρόλο και πάντα υπάρχει το ρίσκο να μη σου βγεί αυτό που επέλεξες όπως το περίμενες (όπως έχω διαπιστώσει στο παρελθόν).

Πώς είναι λοιπόν η α-εργία, ένα χρόνο μετά; Να ξεκινήσουμε από τα θετικά. Το πρώτο και αυτονόητο, είναι η αίσθηση ελευθερίας του ότι μπορώ να κάνω αυτά που μπορώ να κάνω όποτε και όπως θέλω, χωρίς να δεσμεύομαι από περιορισμούς «τρίτων». Μπορώ να ξενυχτήσω όποια μέρα θέλω χωρίς να σκέφτομαι ότι αύριο δουλεύω, μπορώ να πάω εκδρομή σε εργάσιμη μέρα, μπορώ να προγραμματίσω ταξίδι χωρίς να υπολογίζω μέρες άδειας. Ακόμα και το διάβασμά μου έχει αλλάξει: πάντα διάβαζα πολύ, αλλά όταν δούλευα διάβαζα και πράγματα που έπρεπε να μάθω.Τώρα, διαβάζω μόνο αυτά που θέλω να μάθω.

Δεν δυσκολεύομαι να γεμίσω τις ώρες μου· η μουσική, το διάβασμα και το γράψιμο φροντίζουν γι αυτό.

Το δεύτερο είναι ότι επικοινωνώ πια μόνο με αυτούς που επιλέγω και με επιλέγουν, άσχετα από συμβάσεις που απορρέουν από επαγγελματική κατάσταση και status. Μέσα από το πλήρωμα του χρόνου και τις σχετικές εμπειρίες, έχει ξεκαθαρίσει ποιους ενδιαφέρω και ποιοι με ενδιαφέρουν.

Το τρίτο (και εξίσου βασικό) είναι ότι δεν δυσκολεύομαι να γεμίσω τις ώρες μου· η μουσική, το διάβασμα και το γράψιμο φροντίζουν γι αυτό – ως κατοικίδιες ασχολίες είναι ό,τι πρέπει για την πανδημία. Όσο για τα ταξίδια είμαστε ακόμα στη φάση του «προσεχώς καλύτερα».

Ο Μωρίς Σιακκής.

Η πλήρωση των ωρών πάντως αποτελεί πρόβλημα για πολλούς. «Και τί θα κάνω όλη μέρα;» Εάν υπάρχουν εξωεπαγγελματικά ενδιαφέροντα –όποια και να είναι αυτά, ανάλογα με τις προτιμήσεις του καθενός– δεν θα υπάρξει πρόβλημα. Αυτοί που θα ζοριστούν είναι όσοι δεν έχουν χόμπυ και αυτοί που ταυτίζουν σε τέτοιο βαθμό την ευτυχία τους με την επαγγελματική τους ενασχόληση, ή ότι απορρέει από αυτήν (οικονομικές απολαβές, υλικά αγαθά, εξουσία, αποδοχή και καταξίωση κ.λπ.), ώστε όταν αυτή σταματήσει, η ζωή τους να μην έχει πια νόημα.

Και τα αρνητικά; Το πρώτο είναι ότι για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, δεν μπαίνουν λεφτά στο λογαριασμό, μόνο βγαίνουν. Και παρά το γεγονός ότι αυτό το ήξερα, το έχω προϋπολογίσει και θα είναι και προσωρινό, η αίσθηση είναι περίεργη.

Δεύτερο και βασικότερο είναι ότι, ενώ οι ώρες γεμίζουν, αυτό που δεν υποκαθίσταται είναι η αίσθηση ότι είμαι ενεργός. Και επειδή είχα μια ενδιαφέρουσα καριέρα υπάρχει ένα κενό. Μου λείπουν οι συνεργασίες με αξιόλογους ανθρώπους, η δημιουργικότητα, οι υψηλές απαιτήσεις που συνεπάγονται υψηλό επίπεδο ανταπόκρισης, και φυσικά οι επιτυχίες.

Οι ώρες γεμίζουν, αυτό που δεν υποκαθίσταται είναι η αίσθηση ότι είμαι ενεργός.

Βέβαια, κάθε φορά που το σκέφτομαι αυτό θυμίζω στον εαυτό μου ότι όλα αυτά είναι μέρη ενός μενού που εξ ορισμού περιλαμβάνει και αντιπαραγωγικές ώρες σε ατέλειωτες συναντήσεις, βαρετά κομμάτια δουλειάς, τοξικούς ανθρώπους και φυσικά και αποτυχίες (ευτυχώς λίγες, αλλά ιδιαίτερα ωφέλιμες). Οπότε δεν μπορείς να επιλέξεις a la carte: ή αποδέχεσαι το μενού ως έχει, ή το αφήνεις.

Τελικά, είναι θετικό το πρόσημο ή αρνητικό; Είναι θετικό γιατί είμαι ήρεμος και αισθάνομαι καλά. Αρχικά, έζησα 26 καλά επαγγελματικά χρόνια: δημιουργικά, παραγωγικά, αισιόδοξα, σε εποχές που έδιναν την πεποίθηση σε όλους ότι, από τη στιγμή που κάποιος στρωθεί και δουλέψει, ο επόμενος χρόνος θα είναι νομοτελειακά καλύτερος. Μου έβγαινε μεν το λάδι, αλλά ανταμειβόμουν και υλικά και ηθικά.

Στη συνέχεια, έζησα και άλλα 10 ενδιαφέροντα επαγγελματικά χρόνια. Με ταλαιπωρίες και πισωγυρίσματα, αλλά και με την ικανοποίηση ότι στάθηκα όρθιος, ανταποκρίθηκα σε διαφορετικές απαιτήσεις και προσέθεσα αξία όπου και αν δραστηριοποιήθηκα. Και όλα αυτά, χωρίς να θυσιάσω τις προσωπικές μου αρχές.

Ευχαριστώ όλους αυτούς που στην επαγγελματική μου πορεία με βοήθησαν να γίνω καλύτερος: τους επιχειρηματίες και πελάτες που ήταν απαιτητικοί, αλλά ήξεραν τί ήθελαν· τους προϊσταμένους που με καθοδήγησαν· τους υφισταμένους που ήταν ευσυνείδητοι· τους συνεργάτες που ήταν επαγγελματίες· και βέβαια, όλους όσοι με αντιμετώπισαν το ίδιο όταν ήμουν στα πάνω μου και στα κάτω μου.

Συνοδεύω τις ευχές μου σε όλους για Καλή Χρονιά και Υγεία με το ανάλογο soundtrack: 20 τραγούδια… εργασίας (!).

 

Bonus tracks: Το soundtrack της… εργασίας

1. 9 το 5 (Dolly Parton, 1980)

Η εργασιακή καθημερινότητα με τίτλο το κλασικό «δυτικό» ωράριο που (ενίοτε) ισχύει και στον ελληνικό ιδιωτικό τομέα.

2. A hard day’s night (The Beatles, 1964)

Όταν δουλεύεις συνεχώς, αλλά η έμπνευση δεν φεύγει. Το τραγούδι ξεκίνησε από μια φράση του Ringo.

3. Allentown (Billy Joel, 1982)

Η αποδόμηση του αμερικανικού ονείρου μέσα από την ανεργία στα αμερικανικά εργοστάσια.

4. Blue collar man (long nights) (Styx, 1978)

Η απόγνωση του άνεργου που ψάχνει δουλειά, επιβίωση και αξιοπρέπεια και είναι έτοιμος να δεχτεί τα πάντα.

5. Bright future in sales (Fountains Of Wayne, 2003)

Προβληματισμοί ενός μεσαίου στελέχους πριν από μια  εταιρική συνάντηση, ενώ βρίσκεται στη μέση του πουθενά.

6. Everything counts (Depeche Mode, 1983)

Γράφτηκε για την απληστία της μουσικής βιομηχανίας. Ισχύει όπου υπάρχουν άνθρωποι.

7. Get a job (Silhouettes, 1957)

Η πίεση να βρεις δουλειά από το περιβάλλον σου.

8. Got a job (Miracles, 1958)

Η διαπίστωση του τί γίνεται όταν τη βρεις. Απάντηση του Smokey Robinson στους Silhouettes, λίγους μήνες μετά.

9. Let’s work (Mick Jagger, 1987)

Προτροπή του Mick, στον προσωπικό του δίσκο – την ίδια εποχή που ο Keith γκρίνιαζε ότι o Jagger δεν ασχολείται με τους Stones!

10. Low budget (The Kinks, 1979)

Η ύφεση φέρνει αλλαγές στις αγοραστικές συνήθειες του Ray Davies (κάτι σαν τις δαπάνες των διαφημιζομένων).

11. Manic Monday (The Bangles, 1986)

Η ανεργία του ενός στο ζευγάρι επηρεάζει ακόμα και το σεξ. Εξαιρετική απόδοση της σύνθεσης του Prince.

12. Matthew & Son (Cat Stevens, 1967)

Το μαγγανοπήγαδο της αναγκαστικής, βαρετής δουλειάς, όπως το αποτυπώνει ο Cat πριν γίνει Yusuf.

13. Money (Barrett Strong, 1959)

Οι στίχοι είναι πολύ απλοί, όπως και η αλήθεια: η αγάπη δεν πληρώνει τους λογαριασμούς.

14. Money for nothing (Dire Straits, 1985)

Τυχεροί αυτοί που κάνουν το ταλέντο τους δουλειά, αμείβονται καλά και έχουν και το προνόμιο να αυτοσαρκάζονται. Όπως ο Mark Knopfler.

15. Nobody knows you when you are down and out (Bessie Smith, 1929)

Η πρώτη συνέπεια όταν η τύχη σου γυρίσει την πλάτη. Αιώνια επίκαιρο.

16. One in ten (UB40, 1981)

Το ποσοστό των ανέργων στη Βρετανία τότε, σύμφωνα με τη στατιστική. Σήμερα, το νούμερο αποπνέει αισιοδοξία.

17. Take this job and shove it (Johnny Paycheck, 1977)

Πολλοί θέλουν να το πουν, πολλοί σκέφτονται να το κάνουν, λίγοι το αποτολμούν.

18. Vacation (Dirty Heads, 2017)

Ο τίτλος είναι παραπλανητικός, οι στίχοι όχι: όταν αγαπάς τη δουλειά σου κάθε μέρα είναι διακοπές.

19. Working girl (Cher, 1987)

Το τραγούδι για μια γυναίκα που αδικείται στη δουλειά της αδικήθηκε και αυτό: κόπηκε την τελευταία στιγμή από τη μουσική της ομώνυμης ταινίας.

20. Working this job (Drive-By-Truckers, 2010)

Η προσπάθεια να συντηρήσεις την οικογένειά σου με έναν βασικό μισθό. Κάποτε ήταν εφικτό.

 

 

// Ο Μωρίς Σιακκής σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες «εδώ» και «έξω» και η επαγγελματική του πορεία ήταν στο χώρο της διαφήμισης και του marketing. Έχει κάνει τη σειρά ραδιοφωνικών εκπομπών «Ροκ Ιστορίες», έχει γράψει άρθρα και έχει δημοσιεύσει δύο βιβλία για την ιστορική εξέλιξη του ροκ. Μόνιμες αδυναμίες του η μουσική, η ιστορική έρευνα και τα ταξίδια.

 

Διαβάστε ακόμα: Η χρονιά της «μεγάλης παραίτησης».

 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top