Η Καρδαμύλη -όπως όλη η Μάνη- είναι για μένα το μέρος της μεγάλης «φυγής» από την καθημερινότητα. (Φωτογραφία: lelastaverna.com)

Η πρώτη φορά που «κατέβηκα» -όπως λέμε οι Αθηναίοι- προς τη Μεσσηνία ήταν το 1990, μαζί με κάποιους οικογενειακούς φίλους που είχαν καταγωγή από εκεί. Η αλήθεια είναι πώς από εκείνη την πρώτη επίσκεψή μου δεν μου έμειναν και πολλά πράγματα – ούτε 13 ετών δεν ήμουν. Ότι θυμάμαι είναι τα επιβλητικά πέτρινα σπίτια που έμοιαζαν με πύργους (και μου είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση, καθώς δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ήταν από πέτρα ενώ υπάρχει τόσο τσιμέντο στον κόσμο, μάλλον κάτι περίεργο θα συμβαίνει), το παγωτό μπανάνα σπλιτ που έφαγα σε ένα εστιατόρια της Καλαμάτας και ήταν υπέροχο, αλλά και η παραλία της Στούπας που στα μάτια μου έμοιαζε τεράστια και εκεί γνώρισα μια κοπέλα που την έλεγαν ή Χριστίνα ή Μαρία. Όρκο δεν παίρνω. Αλλά αυτά είναι όλα και όλα που θυμάμαι από το 1990.

Έπρεπε να περάσουν πάνω από δύο δεκαετίες ώστε να κατηφορίσω και πάλι προς την Μεσσηνία. Και δεν το κρύβω, η ζωή μου απέκτησε νέο κόλλημα, καθώς εκεί βρήκα το μέρος απόδρασής μου. Λατρεύω τα απογεύματα στην αυλή του σπιτιού στην Τραχήλα, ένα καπετανοχώρι που μοιάζει ξεκομμένο από όλα, τον κόσμο να περνάει και να χαιρετάει λες και είστε φίλοι από τα παλιά, τα βραδάκια στον Άγιο Νικόλαο και τα ψάρια στην ταβέρνα το Λιμάνι, τις βόλτες στα χωριουδάκια που είναι κρυμμένα στα βουνά, ακόμα και την περατζάδα στη Στούπα, που όπως και να το κάνεις δεν είναι του στυλ μου με τόσους τουρίστες. Αλλά ο μεγάλος έρωτας ακούει σε ένα όνομα: Καρδαμύλη. Το μέρος που νιώθω κάθε φορά να αφήνω τα πάντα πίσω και να περνάω σε μια κατάσταση απόλυτης ηρεμίας. Αξία ανεκτίμητη.

 

Στην επόμενη σελίδα: Στην Aquarella θα νιώσεις ότι αιωρείσαι πάνω από τη θάλασσα.

1 2 3 4 5 6

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top