Ξεχάστε την Κωνσταντινούπολη που ξέρατε

Κυκλοφοριακή συμφόρηση στην Πόλη: μια καθημερινή κατάσταση.

Εύκολα δημιουργείς σενάρια σύμφωνα με τα οποία θα δόξαζες τον Αλλάχ που σε αξίωσε να βρεθείς στην Ιστανμπούλ. Σενάρια με παγόβουνα που λιώνουν και θάλασσες που ανεβαίνουν, εκτός απ’ αυτή του Μαρμαρά, βέβαια· με λοιμούς που αφανίζουν την ανθρωπότητα, αλλά χαρίζονται μόνο σ’ αυτή την πόλη· με πυρηνικούς ολέθρους από τους οποίους μόνο αυτή επιβιώνει. Υπό κανονικές όμως συνθήκες είναι δύσκολο να πιάσεις τον εαυτό σου να λέει: «Βρε τι καλά που βρίσκομαι εδώ!»

Γράφω τα παρακάτω με δύο αφορμές: η πρώτη είναι το πρόσφατο Τουρκικό Grand Prix F1 στο Intercity Istanbul Park χάρη στο οποίο θυμήθηκα ότι στην Ιστανμπούλ είχαμε κάποτε βρεθεί, καλεσμένοι της Audi, τέσσερις-πέντε πολύ προσεκτικά και καθόλα αξιοκρατικά επιλεγμένοι αυτοκινητικοί ινφλουένσερς για να παρακολουθήσουμε τον πρώτο διεθνή αγώνα που θα γινόταν στο τότε Istanbul Otodrom.

Ενός γύρου του Γερμανικού Πρωταθλήματος (DTM) που η Audi Sport καλά θα κάνει να φροντίσει να μη συμπεριλάβει στην ενότητα «Οι Καλύτεροί μας Αγώνες» των επετειακών της εκδόσεων μιας και το πρώτο A4 ήταν μόλις 5ο πίσω από ένα κουαρτέτο C-Class.

Μια καθυστερημένη παρένθεση εδώ: απελθέτω απ’ εμού το εθνικιστικό ποτήριoν τούτο, αλλά οι λιγότερο ρεαλιστές ανάμεσά μας καλά θα κάνουν να ξεχάσουν την Κωνσταντινούπολη. Δεν υπάρχει Κωνσταντινούπολη. Από τα Σεπτεμβριανά του ’55 και επέκεινα, αν όχι νωρίτερα, οι γείτονές μας φροντίζουν συστηματικά γι’ αυτό, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί – σαν να μην τους έφτανε το άλλο, το μπλε απέναντι. Όσο λοιπόν νοσταλγείτε τη «Βασιλεύουσα» τόσο θα συγχύζεστε και δεν κάνει. Κλείνει η παρένθεση, παράγραφος.

Αυτή λοιπόν η Ιστανμπούλ δεν είναι πόλη, είναι ομαδική παράκρουση. Πολύ αμφιβάλλω αν υπάρχει άλλο μέρος που να επιτίθεται σε κάθε σου αίσθηση τόσο απρόβλεπτα, τόσο πολύπλευρα, τόσο αδυσώπητα· αν υπάρχει άλλο μέρος που από τη μια να σε γοητεύει και να σε συναρπάζει και από την άλλη να σε αναστατώνει και να σε πανικοβάλλει.

Γιατί σχεδόν παντού, παράλληλα με το συχνά άγαρμπα μποτοξαρισμένο πρόσωπο εξευρωπαϊσμού και πολίτικης βιτρίνας που η πόλη πασχίζει να προβάλλει, ειδικά στα τηλεοπτικά σίριαλ, τη νιώθεις να σου τραβάει τα μπατζάκια με τα χέρια πωλητών καρτ-ποστάλ, κουλουράδων, σαλεπιτζήδων, λούστρων, αυτοσχέδιων ξεναγών, πλανόδιων μπαρμπέρηδων και κάτι περίεργων μουστακαλήδων με γλαρό μάτι που μοιάζουν απλώς να σε γουστάρουν.

To λες και ασφυξία (Φωτογραφία: ipa.news).

Και δεν το χωράει ο νους σου το πώς μια τόσο έντονη ιδιωτική πρωτοβουλία, ένα τόσο πανούργο εμπορικό πνεύμα, μια τόσο πολυσχιδής δραστηριότητα έχουν ως αποτέλεσμα μια τόσο διαχρονικά αναπότρεπτη φτώχεια. Και πού; Στην πλουσιότερη και «δυτικότερη» τουρκική πόλη.

Άσε την κίνηση στους δρόμους και το καυσαέριο… Που είναι η δεύτερη αφορμή (και η γεύση του μήνα στην Αθήνα) γι αυτό το κείμενο. Παντού και πάντοτε. Λες και τα πέντε εκατομμύρια αυτοκίνητα αυτής της πόλης των 15 εκατομμυρίων ανθρώπων είναι μονίμως όλα στους δρόμους. Ενώ τότε κανείς δεν κυκλοφορούσε, θυμάμαι, με σκούτερ ή μηχανάκι.

Σύμφωνα δε με το Traffic Index του ιστότοπου πλοήγησης TomTom, το 2020 η Ιστανμπούλ ήταν η 5η (στις 416) επιβαρυμένη κυκλοφοριακά πόλη στον κόσμο, με σκάρτες 80 μέρες τον χρόνο χαμηλής κυκλοφορίας· μπροστά της βρίσκονταν μόνο η Μόσχα, η Βομβάη, η Μπογκοτά και η Μανίλα.

Διόλου οφείλει να εκπλήσσει λοιπόν το ότι αφενός τις ώρες της κυκλοφοριακής αιχμής [24/7 δηλαδή, άντε 16/6] η μέση ταχύτητα στους δρόμους της Ιστανμπούλ είναι, διαβάζω, 17,7 km/h και αφετέρου, σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του τουρκικού Πανεπιστημίου Yeditepe [διότι εδώ κάνουμε έρευνα], οι κάτοικοι της πόλης χάνουν τριάμισι χρόνια από τη ζωή τους μέσα στην κίνηση.

Πόλη της Aνατολής που θέλει να κοιτάξει τη Δύση στα μάτια; Η Κωνσταντινούπολη δεν μπορεί να αποφασίσει (itinari.com).

Εμείς πάντως, για να διανύσουμε, ένα βράδυ το 2005, ενάμισι (1,5) θορυβώδες, άναρχο, αγωνιώδες χιλιόμετρο από το πολυτελέστατο [είπαμε: ινφλουένσερς] ξενοδοχείο μας στην πλατεία Taksim μέχρι το εντυπωσιακό nightclub Reina στις όχθες του Βοσπόρου –που έκλεισε μετά το μακελειό το 2017– χάσαμε από τη ζωή μας μια ολόκληρη ώρα.

Και για να μην έχετε κενά, συγκριτικά η Αθήνα βρίσκεται στην 36η θέση της παραπάνω κατάταξης, ενώ η Θεσσαλονίκη μόλις στην 155η, οπότε μη γκρινιάζετε, μια χαρά είμαστε. Αν δε ποτέ μπει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, λέμε τώρα, η Ιστανμπούλ είναι πολύ πιθανόν να κληθεί να παίξει έναν πολύ σημαντικό ρόλο για την τελευταία: αυτόν της «έδρας» της.

Διαβάστε ακόμα: Βασίλης Χαρίτος. «Η Αφρική άλλαξε την αντίληψή μου για τις ζωές των άλλων».

TAGS :
αυτοκίνητα κωνσταντινούπολη

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook