Ο (παράνομος) έρωτας στα χρόνια του κορονοϊού

Kάτι ήξερε ο Τζέρεμι Άιρονς και η Ζιλιέτ Μπινός από παράνομο έρωτα. Η σκηνή από την ταινία «Damage».

Μικρή αλησμόνητη Φερμίνα, πού να βρίσκεσαι τώρα και με τι καταγίνεσαι; Τι κρίμα που δεν σε θυμίζει πια το παλιό άρωμα πικραμύγδαλου, αλλά η σπιρτάδα του αντισηπτικού. Αλήθεια, έχουμε σκεφτεί πόσοι Φλορεντίνο (sic) είναι κλεισμένοι αυτή τη στιγμή στον κλωβό του διαμερίσματός τους προσδοκώντας ανάσταση ερώτων;

Όταν έγραφε ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές το μυθιστόρημά του «Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας» δεν φανταζόταν ποτέ ότι ο κρυφός έρωτας της Φερμίνα Δάσα και του Φλορεντίνο Αρίσα θα διακοπτόταν βιαίως εξαιτίας ενός πάνδημου ιού. Ήταν η σιδηρά άρνηση της Φερμίνα και ο μετέπειτα γάμος της με τον δόκτορα Χουβενάλ Ουρμπίνο που ανάγκασε τον άμοιρο Φλορεντίνο να αναζητήσει τα πάθη του έρωτα σε έτερα κορμιά.

Στα δικά μας: ας θρηνολογήσουμε για όλα τα χωράφια που μένουν απότιστα, τα σοκάκια που στέκουν αφώτιστα από κρυφά φιλιά, τις κάμαρες των ξενοδοχείων που δεν φιλοξενούν τους ιδαλγούς του παράνομου πάθους. Ας αρκεστούμε, με μιαν ελαφριά δόση χαιρεκακίας, σ’ αυτό που έλεγε ο ήρωας του Νίκου Περάκη στην ταινία «Θηλυκή Εταιρεία»: «Εverybody fucks in this town except me». Μόνο που αυτή τη στιγμή ουδείς είναι σε θέση να επιδοθεί στο ευγενές σπορ της κλινοπάλης. Πού πηγαίνει αυτός ο καπακωμένος ίμερος; Σε ποια τρύπα χάνονται οι αξόδευτοι χυμοί;

Ο κορονοϊός εξελίχθηκε στον απόλυτο σιγαστήρα κάθε κοινωνικής δραστηριότητας. Ελαχιστοποίησε, εάν δεν μηδένισε, την αίσθηση του τραγικού που προσφέρει ένας έρωτας κόντρα σε όλες τις συνθήκες. Να που υπάρχουν καταστάσεις που τον υπερβαίνουν. Ακόμη και ο Τζεφ Μπρίτζες με την Ρέιτσελ Γουάρντ λιγότερα δεινά έχουν περάσει στο «Against all odds». Σκέφτομαι πως κι ο Λουί Μαλ κάπως αλλιώς θα κινηματογραφούσε τον Τζέρεμι Άιρονς και την Ζιλιέτ Μπινός στο «Damage», αν είχε κατά νου την περίπτωση του ιού.

Το αποτέλεσμα είναι άκρως δεσμευτικό: άντρες χωρίς γυναίκες, γυναίκες χωρίς άντρες. Όχι τους επίσημους, τους άλλους. Εκείνους που έχουν φωλιασμένους στις καρδιές τους (ω, καρδιά ανεξερεύνητη εξορία), που αναφλέγουν τα παγωμένα συζυγικά κλινοσκεπάσματα, που πυρακτώνουν τα μηνύματα στα social media.

Αν ως τώρα μας ενοχλούσε ότι η ερωτική διάχυση περιέπεσε στον κάδο ενός παγωμένου inbox με αποτέλεσμα να χαθεί το διά ζώσης φλερτ, απότοκο της ψηφιακής εποχής μας, στην παρούσα φάση αποκλεισμού από τον έξω κόσμο είναι η μόνη επαρκής δίοδος επαγρύπνησης των εραστών. Υπάρχουμε διά της απουσίας που γίνεται εκ του μακρόθεν παρουσία μέσω φλογερών μηνυμάτων, περιπαθών υποσχέσεων και οικτιρμών για το πώς είναι να ζεις τόσες ώρες με τον σύζυγο κι όχι με τον εραστή.

Το faux pas (βλ. ατόπημα) της παρανομίας εν μέσω γάμου, υπό το βάρος του κορονοϊού, γίνεται ένα πεπρωμένο από το οποίο ζητάς με κάθε τρόπο να αρπαχτείς. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς πως είσαι μπλεγμένος στα δίχτυα μιας αρπάγης που δεν βάζει στην εξίσωση κανένα ηθικό φραγμό. Θες αυτή ακριβώς τη στιγμή να βγεις έξω από το σπίτι και να συναντήσεις την αγαπημένη σου ή τον αγαπημένο σου. Να ξεφύγεις από τον περίκλειστο χώρο της οικογενειακής συνέπειας, να ανοιχτείς στους μεγάλους δρόμους της αφύσικης παραφροσύνης που προσφέρει το ξένο, το ανοίκειο. Εντέλει, αν είναι να νοσήσουμε (ίσως και να πεθάνουμε) ας το κάνουμε οργιαστικά.

Ας μην ξεχνάμε πως οι βακχείες είναι για τους τολμηρούς. Για τις γυναίκες που δεν αντέχουν τους άντρες τους επειδή τους θεωρούν λίγους, δεν τις καταλαβαίνουν, δεν μπορούν ποτέ να ταυτιστούν με τα θέλω τους και πάντα υπολείπονται. Για τους άντρες που αποζητούν τη θαλπωρή σε μια αξιόφοβη κατάσταση, που έχουν μια λαχτάρα να σφίξουν στην αγκαλιά τους ένα σώμα που δεν έχει μπαταλέψει και δεν φοράει ρούχα δύο νούμερα μεγαλύτερα. Τα ιψενικά τρίγωνα δεν είναι για όλους.

Για κάθε Φερμίνα θα υπάρχει πάντα ένας Φλορεντίνο. Με ή χωρίς κορονοϊό. Μόνο που τώρα, όταν θα καταφέρουμε όλοι μαζί να ξεμπερδέψουμε από τον ιό, όταν η ζωή θα ξανακερδίσει στα σημεία και η χαρά θα επιστρέψει, θα πρέπει να περιμένουμε αυτοί οι δύο να ενωθούν με οξυμένη ζέση. Κάπως θα πρέπει να αναπληρώσουν τον χαμένο χρόνο, να επουλώσουν την έλλειψη, να λακτίσουν την απόσταση σαν την περιττή σκόνη που πετάς από τα ρούχα στη ντουλάπα.

Στο μεταξύ, το άγχος μεγαλώνει: γλυκιά Φερμίνα, πού είσαι τώρα;

Διαβάστε ακόμα: Πώς θα ζήσουμε χωρίς να αγγίζουμε ο ένας τον άλλον;

TAGS :
Κορονοϊός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook