Οι κακές καιρικές συνθήκες δεν εμπόδισαν τους 1.748 αθλητές να πάρουν μέρος στον Μαραθώνιο του 2001.

Διαβάζω εδώ και μέρες τις αγωνίες, τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς και τους πόνους τραυματισμών που διακατέχουν πολλούς και πολλές απ’ τους χιλιάδες δρομείς του δικού μας Αυθεντικού Μαραθώνιου, του μοναδικού στον κόσμο για όλα αυτά που συνιστούν την ιστορία του αγωνίσματος απ’ την αρχαιότητα, την 1η σύγχρονη Ολυμπιάδα του 1896 μέχρι και σήμερα.

Εκατοντάδες δρομείς παλιότερα, χιλιάδες σήμερα με αναφορά στο πρόσωπο – σύμβολο της Ειρήνης στη χώρα μας, τον μοναδικό αγωνιστή της δημοκρατίας Γρηγόρη Λαμπράκη που θέριευε την ψυχή μας όταν προσεγγίζαμε το ιερό χώμα του Μαραθώνα, μπροστά στο λιτό λόφο του Τύμβου.

Στο ξεκίνημα της εβδομάδας άρχιζε πάντα το τρέμουλο της αγωνίας, το μικρόβιο της αμφιβολίας για την καλή ή ελλιπή προετοιμασία για τα πονάκια σε διάφορα σημεία του σώματος, για την κατάκτηση του προσωπικού για τον καθένα στόχου, για την υπερκέραση του φίλου – συναθλητή που θα δώσει τροφή για πειράγματα τον υπόλοιπο χρόνο. Όλα μέσα σε μια ατμόσφαιρα χαράς και προσμονής με διαιτολόγια που μας πρόσθεταν μέχρι 4 κιλά σε μια εβδομάδα! Τα προγράμματα ανύπαρκτα, όλη η προετοιμασία αντιγραφή από παλιότερους και εμπειρότερους «μαραθωνομάχους» με λεπτομέρειες μέχρι και για το βιολογικό ρολόι. Και μετά εκείνο το Σάββατο στο κενό του χρόνου, όλα πλέον την επόμενη μέρα, το άγριο ξημέρωμα της Κυριακής με την ιεροτελεστία να κρατάει πάνω από δύο ώρες στο σπίτι μέχρι να ξυπνήσει και να ζωηρέψει το σώμα γιατί ο δρόμος θα είναι μακρύς και επώδυνος. Και ήταν σχεδόν πάντα το ίδιο!

Όλη η διαδρομή μέχρι την Αγία Παρασκευή ήταν μια πραγματική απόλαυση και στη διάρκεια αυτή πετάξαμε από πάνω μας ότι μας περίσσευε για να φτάσουμε ανάλαφροι στον τερματισμό.

Ο Γιώργος Χατζηαγγέλου τερματίζει σε ένα βρεγμένο και άδειο Παναθηναϊκό Στάδιο το 2001.

Εκείνη την Κυριακή, 4 Νοέμβρη του 2001 όλα έδειχναν διαφορετικά. Ο φόβος και η ανησυχία φούντωναν όλη τη νύχτα και μας άφησαν σχεδόν όλους άυπνους. Μέχρι να φτάσουμε στα λεωφορεία, έξω απ’ το Στάδιο, είχαμε πάρει τα πρώτα μαζικά ραπίσματα της καταιγίδας που φούντωνε συνέχεια. Φύγαμε με την ανησυχία στα πρόσωπά μας, κάποιοι γνωστοί και φίλοι λάκισαν και δεν εμφανίστηκαν. Στη διαδρομή με το πολυεθνικό λεωφορείο ήμασταν μια παιδική χαρά. Ίσως γιατί δεν ξέραμε τι μας περιμένει. Το διαπιστώσαμε όμως μόλις φτάναμε στη Ν. Μάκρη και είδαμε μπροστά μας τη «λίμνη Πατητήρια-Μαραθώνα». Ακόμα και οι διοργανωτές τα χρειάστηκαν. Τα λεωφορεία πέρασαν οριακά μέχρι την αφετηρία. Άντε να κατεβούμε τώρα και να βρούμε στεγασμένο χώρο για ν’ αλλάξουμε. Πανικός και απελπισία μέσα στις λάσπες σ’ όσους αναζητούσαν χώρο για βιολογικές λειτουργίες στο λόφο δίπλα στην αφετηρία. Ο από μηχανής θεός όμως Κώστας Τσαγκαράκης ήταν πάλι εκεί και με δυο-τρεις εθελοντές δρομείς μοίραζε πλαστικές σακούλες για προσωρινή προστασία.

Ο αγώνας δεν μπορούσε ν’ αναβληθεί και το κάλεσμα του αφέτη με την οπλισμένη Ρόζα Μότα μας έστειλαν στην καρδιά της καταιγίδας. Σκηνές απείρου κάλους με ιαχές άτακτων στρατιωτών που έψαχναν να βρουν τρόπους να κατατροπώσουν τον εχθρό, την καταιγίδα!

Η συνέχεια είχε πολλές εκτροπές απ’ το δρόμο καθώς μας οδήγησαν στα χωράφια κάποιοι ευφυείς όπου βουλιάξαμε επανειλημμένα. Μετά άρχισε να ισχύει αυτό που λέει κι η παροιμία, «ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται». Όλη η διαδρομή μέχρι την Αγία Παρασκευή ήταν μια πραγματική απόλαυση και στη διάρκεια αυτή πετάξαμε από πάνω μας ότι μας περίσσευε για να φτάσουμε ανάλαφροι στον τερματισμό. Προσωπικά μου δόθηκε η ευκαιρία να τεστάρω και τα γαλλικά μου με ένα φίλο Γάλλο που τρέξαμε μαζί σχεδόν 30 χλμ.

Κόσμος φυσικά δεν υπήρχε στο Παναθηναϊκό Στάδιο, πώς θα μπορούσε άλλωστε να κάθεται κανείς τόσες ώρες όρθιος στη βροχή. Ευτυχώς οι φίλοι-δρομείς έσωσαν την εικόνα απ’ τον τερματισμό σ’ ένα άδειο Στάδιο και μια μοναδική Μάγδα Κισσιώτου να μοιράζει κόκκινα τριαντάφυλλα στους δρομείς του Σ.Δ.Υ.Πειραιά.

Την επόμενη του αγώνα, οι εφημερίδες αποθέωναν τους δρομείς που συμμετείχαν στον Μαραθώνιο.

Όμορφες και μοναδικές στιγμές για όλους αυτούς που βρέθηκαν τη συγκεκριμένη μέρα στο συγκεκριμένο γεγονός του 19ου Κλασικού Μαραθώνιου “ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ”. Ανάμεσα στους 15 μαραθώνιους που έχω τρέξει είναι ο μοναδικός που θυμάμαι τόσες και τέτοιες λεπτομέρειες.

Καλή επιτυχία, όμορφο και χαρούμενο τερματισμό να έχετε όσοι πάρετε μέρος την Κυριακή 12 Νοέμβρη και να είστε σίγουροι ότι θα αποκομίσετε μια μοναδική εμπειρία ζωής οι πρωτάρηδες. Μην ασχολείστε με τα καιρικά φαινόμενα, αυτά θα έρθουν και θα φύγουν γιατί εσείς θα φθάσετε στην Ιθάκη σας έτσι κι αλλιώς.

 

Διαβάστε ακόμα: Χαρούκι Μουρακάμι – «Πώς έτρεξα τον Μαραθώνιο της Αθήνας»

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top