DSC01759

«Δεν είμαι ένας συνηθισμένος πατέρας. Λόγω ηλικίας και μόνο ανήκω στην κωμικοτραγική εκείνη μειοψηφία αντρών που μεγαλώνει παιδί στην ηλικία που κανονικά θα ’πρεπε να βγαίνει από τη ζωή του. Του παιδιού, εννοώ…»

Η πρόταση του καλού συναδέλφου Γιάννη Τζανετάκη να γράψω κάτι ως νέος πατέρας στο Andro ομολογώ με ταλαιπώρησε. Υπάρχει πιο ευαίσθητο και προσωπικό δεδομένο από το ίδιο σου το παιδί; Δεν τρόμαξα τόσο με την ιδέα μήπως βγάλω στη φόρα προσωπικά μου δεδομένα, όσο να μην υποπέσω σε προβλέψιμες γενικότητες πασπαλισμένες με γλυκανάλατα στερεότυπα.

Μετά, σκέφτηκα ότι εγώ δεν είμαι ένας συνηθισμένος πατέρας. Λόγω ηλικίας και μόνο ανήκω στην κωμικοτραγική εκείνη μειοψηφία που μεγαλώνει παιδί στην ηλικία που κανονικά θα ’πρεπε να βγαίνει από τη ζωή του. Του παιδιού, εννοώ…

Επιπλέον, από όσο θυμόμουν τον εαυτό μου ήμουν αντιπατέρας. Έβγαζα σπυριά με τα είδη μπεμπέ, τα πλαστικά παιχνίδια, τις σκατωμένες πάνες και τη γλοιωδέστατη εκείνη γλώσσα των γιαγιάδων, η οποία περιλαμβάνει –με διαπεραστική πάντα φωνή– μια σειρά ακαταλαβίστικων λέξεων, που συνήθως καταλήγουν σε «γούτου», «λίνο», «τάτου» και «τάκι»…

Ανέκαθεν θεωρούσα την έλευση ενός παιδιού συνώνυμο καταπίεσης, ανελευθερίας, ένα κλείσιμο της πόρτας στην ίδια τη ζωή – ντρέπομαι που το λέω. Έβλεπα, για παράδειγμα, ότι το παιδί δημιουργούσε συναισθηματική απόσταση στο ζευγάρι, φέρνοντάς το πιο κοντά σε γονείς και πεθερικά. Μια κατηγορία ανθρώπων που απέφευγα διακριτικά όλα αυτά τα χρόνια.

Λυπόμουν πάντοτε τους φίλους μου που έπεφταν στην παγίδα του baby sitting, ειδικά όσους είχαν μπλέξει πριν τα τριάντα. Όταν γεννούσαν οι γυναίκες τους σκεφτόμουν «τέρμα, κολλητέ μου, η ζωή για σένα τέλειωσε εδώ». Δεν τους το έλεγα, βέβαια. Περιοριζόμουν στο τυπικό, ευγενικό «να σας ζήσει».

«Δεν ονειρεύομαι τίποτα περισσότερο από ένα δεύτερο γύρο του κόσμου. Οι τρεις μας αυτή τη φορά».

Η αρνητικότητά μου απέναντι στην ιδέα της πατρότητας οξύνθηκε όταν ταξιδεύαμε ανά τον κόσμο από το 2007 έως το 2010 –τρισήμισι χρόνια τσιγγάνοι μέσα σε ένα Land Rover. Έβλεπα τα παιδιά της Αφρικής και της Ινδίας, μικρές ψυχές που μαθαίνουν από τόσο νωρίς τις δυσκολίες της ζωής, και το (όποιο) πατρικό μου ένστικτο τρεπόταν σε άτακτη υποχώρηση…

Μετά από χίλιες περίπου μέρες περιήγησης με τον άνθρωπο της ζωής μου –που, ευτυχώς, δεν είχε πιει ακόμη το μητρικό φίλτρο– κάναμε μια συζήτηση με άξονα τη φιλοσοφία του «ναι» που δέσποζε στο ταξίδι μας. Εξηγώ: Ως ταξιδιώτες είχαμε πάντοτε και οι δυο μας μια θετικότητα απέναντι σε καθετί: από το να κάνουμε βόλτα σε μια φτωχογειτονιά της Βομβάης μέχρι να τρώμε με τα χέρια αφρικανική ομελέτα, και από το να διασχίζουμε ερήμους ολομόναχοι μέχρι να κάνουμε καταδύσεις με μπουκάλα σε κοραλιογενείς υφάλους. «Λέμε ναι σε όλα, κι αυτό μας έφερε πολύ μακριά», είπαμε λοιπόν ένα βράδυ. «Όμως λέμε όχι στο πιο θεμελιώδες πράγμα του κόσμου: σε ένα παιδί». Από εκείνο το βράδυ δεν θέλω να πω ότι ξαφνικά επιθυμήσαμε μια εγκυμοσύνη, απλώς πάψαμε να την αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι. Τουτέστιν, το σεξ έγινε πιο ελεύθερο, όμως με τίποτα συχνότερο επί τούτου…

Έτσι, πολύ απλά, τον Αύγουστο του 2011 «μείναμε ολίγον έγκυοι». Χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό, γιατί η αντίδραση και των δυο μας ήταν ανάλογη: «Αχά, ΟΚ».

Η διαφορά μας με την πλειοψηφία των ζευγαριών που μαθαίνει τα νέα του predictor δεν είχε να κάνει μόνο με την αφασική αντίδραση στο άκουσμα του αποτελέσματος, αλλά και στο από πού είχε αγοραστεί το ίδιο το predictor. Το δικό μας δεν είχε αγοραστεί από την Αθήνα ή από τη Θεσσαλονίκη, αλλά από το Νταρ ες Σαλάμ της Τανζανίας. Κι εμείς δεν ζούσαμε σ’ ένα διαμέρισμα, αλλά σε ένα σπιτάκι χωμένο βαθιά σε μια ζούγκλα, στην ακτή του Ινδικού ωκεανού, τέσσερις ώρες μακριά από το κοντινότερο νοσοκομείο ή κλινική. Όταν έβρεχε, μόνο με μονοκινητήριο μπορούσαμε να φτάσουμε στο σύστημα δημόσιας υγείας της Τανζανίας.

SONY DSC

«Τα βράδια την ταΐζω, την ξεσκατώνω και τη λούζω. Συχνά σκέφτομαι ‘’πόσο χαμηλά έχω πέσει’’, μετά όμως μου ρίχνει ένα χαμόγελο τόσο αθώο, που κάθε μου φιλοσοφικό ερώτημα πάει περίπατο».

Χάρη σε αυτήν την εγκυμοσύνη, από τη ζούγκλα του Σααντάνι βρεθήκαμε στην πεδιάδα του Πάδου, στην επαρχία Εμίλια της Ιταλίας. Και από μάνατζερ πολυτελούς safari lodge μετατραπήκαμε σε επαγγελματίες γονείς. Γιατί επαγγελματίες; Επειδή είμαστε όλη σχεδόν τη μέρα οι τρεις μας πλέον, μια και από επαγγελματική άποψη ως freelance δημοσιογράφος σήμερα, δεν απέχω και τόσο από την ανεργία.

Από εκεί που ταξιδεύαμε σαν ελεύθερα πουλιά ανά τον κόσμο, να ’μαστε λοιπόν σήμερα κλεισμένοι στο σπίτι με μια brunette 17 μηνών. Τόσα χρόνια ήμασταν ένα και πια γίναμε τρεις.

Τη μικρή μας τη λένε Αναστασία-Φωτεινή. Τη φωνάζουμε με το πρώτο της όνομα, κάτι που στην αρχή στενοχώρησε τη μητέρα μου, επειδή δεν τη λέμε Φωφώ. Ακόμη και σήμερα τη φωνάζει «καλέ», «κούκλα», «bella» και οτιδήποτε άλλο σκαρφιστεί, εκτός από το όνομά της. Τι σας έλεγα ότι το παιδί συνεπάγεται οικογενειακές περιπλοκές; Η ύπαρξή του δίνει δικαιώματα στους παππούδες του κι εσύ είσαι ανάμεσα. Έλα όμως που τους χρειάζεσαι για να το κρατούν!

Το χειρότερο από όλα είναι ότι έχουν αντιστραφεί οι όροι του παιχνιδιού που λέγεται «ζωή». Ενώ οι φίλοι μου, εκείνοι ακριβώς που λυπόμουν, έχουν πλέον παιδιά στην εφηβεία και ξαναβρίσκουν τη χαμένη τους αυτοδιάθεση, εγώ τώρα ταΐζω, ξεσκατώνω και λούζω τη μικρή κάθε βράδυ, από τη στιγμή που η μητέρα της εργάζεται σε εστιατόριο. Συχνά σκέφτομαι «πόσο χαμηλά έχω πέσει», όμως μετά μου ρίχνει ένα χαμόγελο τόσο αθώο, που κάθε μου φιλοσοφικό ερώτημα πάει περίπατο.

Για να μην ξεχάσω όσα έχω σκεφτεί ανάμεσα σε καθημερινά ξυπνήματα μέσα στο χάραμα, απρόκλητα κλάματα, ύπουλα «κακά» (τι μανία κι αυτή να τα κάνουν με το που αλλάζεις την πάνα!), λεκιασμένα ρούχα από εμετό και παιδικές τροφές, συζητήσεις που δεν ολοκληρώνονται και ταινίες αφημένες στη μέση λόγω φασαρίας, σε ένα σπίτι όπου ποτέ δεν βρίσκω τα κλειδιά μου (τα παίρνει εκείνη και τα κρύβει), παραθέτω το δικό μου «μανιφέστο του πατέρα», το οποίο φιλοδοξεί να ανατρέψει όλα τα στερεότυπα περί πατρότητας. Εκτός από ένα…

SONY DSC

«Δεν είναι τόσο τα χαρακτηριστικά όσο η εξυπνάδα της που την κάνει όμορφη. Να, λίγο πριν ήρθε έξω από το δωμάτιο, χτύπησε την πόρτα και φώναξε με τη βραχνή της φωνούλα: «Άκηηηη»! Μιλάμε για νέο Αϊνστάιν».

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ «ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ»

«Το παιδί είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έκανα στη ζωή μου». Λάθος! Δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έκανα ποτέ, απλώς γιατί δεν είναι πράγμα. Είναι άνθρωπος με 100% δικό του DNA και χαρακτήρα. Εντάξει, έχει και λίγο από το δικό μου DNA. Ξέρω, αλλιώς εννοείται «το πιο σημαντικό πράγμα». Και πάλι λάθος! Έχω κάνει άλλα πιο σημαντικά πράγματα από το παιδί, γιατί ως άντρας το μόνο που έκανα ώστε να έρθει στον κόσμο ήταν ένα κουρασμένο, πρωινό σεξ. Η μητέρα τραβάει όλο το κουπί, σ’ εκείνη λοιπόν τα όποια εύσημα. Τρίτον και κυριότερο: Το πιο σημαντικό πράγμα που έκανα στη ζωή μου είναι ότι ταξίδεψα. Ίσως αυτό ξεπεραστεί όταν το παιδί φτάσει στην ενηλικίωσή του, εφόσον θα είναι ένας όμορφος, υγιής, ευφυής άνθρωπος με αγνά αισθήματα και θετική ενέργεια. Τότε, ναι, ίσως να αισθανθώ σημαντικός ως πατέρας του. Sorry αν απογοητεύω τους νέους πατεράδες που το έχουν πει αυτό, αλλά μάλλον δεν έχουν κάνει κάτι άλλο σημαντικό στη ζωή τους…

«Η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου ήταν όταν γεννήθηκε». Όχι, δεν ήταν. Ήταν μια δύσκολη μέρα, με ένταση, πόνο (για τη μητέρα) και λύτρωση μετά, όμως με τίποτα δεν ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Αν θυμάμαι καλά, ήμουν πιο ευτυχισμένος όταν κέρδισα για πρώτη φορά αγώνα με μοτοσικλέτες ή όταν είχα περάσει στο πανεπιστήμιο. Ή όταν έκανα ελεύθερη πτώση! Όταν γεννήθηκε η μικρή, ήμουν μάλλον χαμένος.

«Όταν γίνεσαι πατέρας αλλάζει εντελώς ο τρόπος σκέψης σου». Αηδίες! Αλλάζει ο τρόπος σκέψης του άντρα; Ο δικός μου, πάντως, με τίποτα. Είμαι το ίδιο εγωιστικό γουρούνι όπως πάντα, αφού σκέφτομαι κυρίως τα δικά μου: αν θα ξαναταξιδέψουμε στον κόσμο, αν θα ξαναέχουμε ζωή με περιπέτεια, αν θα πετύχω επαγγελματικά στο νέο μου ξεκίνημα, αν θα διατηρήσω την αξιοπρέπειά μου ως άντρας και δεν θα πέσω χαμηλά, αν θα συνεχίσω να μπορώ να λέω «fuck you» σε όποιον μου προσβάλλει την προσωπικότητα… Κάπου εκεί, ναι, μπαίνει και η νέα, μικρή μας (σε μέγεθος) αγάπη. Θα μπορέσουμε άραγε να κάνουμε όλα τα παραπάνω παρέα;

«Όπου κι αν βρίσκεσαι, το μόνο που θα σκέφτεσαι θα είναι να βρεθείς κοντά του». Χμμμ… Την άνοιξη έλειψα σχεδόν για ένα μήνα στην Αμερική. Τις πρώτες μέρες ομολογώ πως τις είχα ξεχάσει και τις δυο. Ένα βράδυ, όμως, κάπου στο Κάνσας, άνοιξα το κινητό και άρχισα να βλέπω τις stream φωτογραφίες που είχε ανεβάσει η μητέρα στον κοινό μας φάκελο. Συγκινήθηκα. Ήταν σαν δυο παλιές αγάπες (παλιές και οι δυο!) που είχα αφήσει μακριά και τις είχα προδώσει με τη σκέψη μου, που έτρεχε αλλού.

SONY DSC

«Ώρες ώρες με εκνευρίζει η παρουσία της ανάμεσά μας (ειδικά όταν πάω να αγκαλιάσω τη γυναίκα μου πετάγεται και κλαίει σα σκατό), όμως δεν μπορώ να σκεφτώ ότι θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς αυτήν».

«Θα αισθάνεσαι φόβους που δεν είχες, θα σκέφτεσαι διαρκώς μην πάθει τίποτα». Καμία σχέση, επίσης. Πριν γεννηθεί καν, όταν ήταν επτά μηνών μέσα στην κοιλιά της μάνας της, μπήκαμε στο σέικερ ενός λασπόδρομου τρεις ώρες μέχρι να βγούμε από τη ζούγκλα και την επομένη ταξιδεύαμε δέκα ώρες με αεροπλάνο για να επιστρέψουμε στην Ευρώπη. Ούτε στιγμή δεν αισθάνθηκα ότι θα πάει κάτι άσχημα με την εγκυμοσύνη. Ούτε στη γέννα φοβήθηκα, παρότι οι πόνοι κράτησαν μισή μέρα. Ήμουν σίγουρος (δεν ξέρω γιατί) ότι αυτό το παιδί δεν θα έχει πρόβλημα. Ακόμη και τώρα, στον ενάμισι χρόνο, δεν έχω φοβηθεί ποτέ μην πνιγεί στον ύπνο της, μην καταπιεί κάτι και τεζάρει, μην πέσει και σπάσει το κεφάλι της στη γωνία του τραπεζιού. Για ένα περίεργο λόγο, την εμπιστεύομαι από τότε που ήταν σπερματοζωάριο. Όπως εμπιστεύομαι τον εαυτό μου, γι’ αυτό! Όσο για τις φοβίες του πατέρα: ξανακάνω ελεύθερη πτώση όποτε βρω ευκαιρία και μετά τη γέννησή της έχω οδηγήσει μοτοσικλέτα και αυτοκίνητο τόσο γρήγορα όσο και πριν. Φυσικά, δεν ονειρεύομαι τίποτα περισσότερο από ένα δεύτερο γύρο του κόσμου, οι τρεις μας αυτή τη φορά.

«Ένα παιδί ίσον κανένα». Δηλαδή τι εννοείτε, να κάνουμε και δεύτερο; Με τίποτα, να τον κόψω καλύτερα. Για να έχει παρέα; Θα έχει παρέα εμάς και τα παιδιά στο σχολείο. Το να ξαναζήσουμε αυτόν τον Γολγοθά (εγκυμοσύνες, γέννες, θήλαστρα…) από την αρχή είναι ο εφιάλτης μου. Δέχομαι ότι τα πολλά παιδιά είναι ευτυχία. Των άλλων όμως! Το δικό μας γεννήθηκε μοναχοπαίδι. Δεν το ξέρει βέβαια. Θα το μάθει αργά ή γρήγορα.

«Το παιδί μου είναι το ομορφότερο και εξυπνότερο του κόσμου». Ουπς! Όσο και αν δεν θέλω να το παραδεχτώ, ναι, είναι το ομορφότερο παιδί του κόσμου! Έχω δει άλλα μωρά, ξανθά, πιο στρουμπουλά, με μάτια καταγάλανα, αλλά σαν τη φατσούλα της δεν υπάρχει κανένα. Δεν είναι τόσο τα χαρακτηριστικά όσο η εξυπνάδα της που την κάνει όμορφη. Λίγο πριν, την ώρα που ξεκινούσα το άρθρο, να βλέπατε τι έκανε: ήρθε έξω από το δωμάτιο, χτύπησε την πόρτα και φώναξε με τη βραχνή της φωνούλα: «Άκηηηη»! Η εξυπνάδα της είναι ακριβώς αυτό που με κρατάει σε ψυχική ισορροπία. Κάθε μέρα κάνει και κάτι καινούριο, είναι εκπληκτική η εξέλιξη ενός τόσο ανώριμου, ανθρώπινου εγκεφάλου. Αυτό μου δίνει κουράγιο για να προχωρήσουμε μαζί. Θα μου πείτε, αυτό ισχύει για όλα τα παιδιά. Ναι, αλλά εδώ μιλάμε για νέο Αϊνστάιν. Γι’ αυτό ίσως πιάνω τον εαυτό μου κάποιες φορές να λέει «δεν θα την άλλαζα με κανένα άλλο παιδί του κόσμου». Μάλλον, δεν θα την άλλαζα με τίποτε άλλο. Με εκνευρίζει ώρες ώρες η παρουσία της ανάμεσά μας (ειδικά όταν πάω να αγκαλιάσω τη γυναίκα μου πετάγεται και κλαίει σα σκατό), όμως δεν μπορώ να σκεφτώ ότι θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς αυτήν. Φαντάζεσαι, σκέφτομαι, να πάθαινε κάτι και να τη χάναμε; Θα ήταν σα να έχανα έναν άνθρωπο που αγαπάω εδώ και μια ζωή, άσχετα με το ότι γνωριζόμαστε μόνο 17 μήνες. Εντάξει, το παραδέχομαι. Αυτή τη νέα μικρή ζωή, που φτιάξαμε χωρίς να το έχουμε ποθήσει ποτέ, την αγαπώ όσο τη ζωή τη δική μου, της γυναίκας μου και των γονιών μας μαζί!

Φωτογραφίες: Βούλα Νέτου

SONY DSC

«Αυτή τη νέα μικρή ζωή, που φτιάξαμε χωρίς να το έχουμε ποθήσει ποτέ, την αγαπώ όσο τη ζωή τη δική μου, της γυναίκας μου και των γονιών μας μαζί!».

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top