Αναζητώντας το νόημα της ζωής στις μικρές στιγμές

Όλη η περιοχή αυτής της παραλίας του Κλιμάτου (εκ της ιστορίας της) χαρακτηρίζεται ως «Αρχαιολογικός Χώρος Α» (όπως η Ακρόπολη των Αθηνών) και χρειάζεσαι άδεια της τοπικής Αρχαιολογικής Υπηρεσίας για να ανοίξεις μια τρύπα προκειμένου να φυτέψεις ένα δέντρο. (Φωτογραφία από τον χρήστη του Flickr Andrea Moroni)

«Ποίον το νόημα της ζωής;» έχω αναρωτηθεί αρκετές στιγμές που μπουχτισμένος απ’ όλα τα εγκόσμια μου ‘ρχεται η όρεξη να το παίξω ολίγον φιλόσοφος! Τι είναι αυτά που αξίζουν να βιώνει κανείς; Το ρήμα βιώνω έχει μια έννοια βαριά διότι όταν ζεις κάτι δίχως να το βιώνεις, είναι σαν μια ταινία που ύστερα από λίγο μπορεί και να την ξεχάσεις… Έτσι περνάνε πολλά στα delete.

Τα περισσότερα από εκείνα που ζούμε έχουν ημερομηνία λήξεως. Κάπως δηλαδή όπως είναι και η ζωούλα μας…

Τις πιο πολλές φορές τα προσωπικά καθημερινά μας συμβάντα θεωρούνται από εμάς τους ίδιους, είτε ωσάν να ήσαν η μεγαλύτερη δυστυχία, είτε ωσάν η μεγαλύτερη ευτυχία που έχει ζήσει ποτέ άνθρωπος. Έχουμε δε και την απαίτηση να συμμετέχουν και όλοι οι άλλοι στα φρικτά μας δράματα ή στις τρελές χαρές μας, αντιστοίχως. Διαστροφικόν και ματαιόδοξον είδος ο άνθρωπος!

Μόλις περάσουν όμως τα δράματα και οι χαρές, συνήθως τα ξεχνάμε όλα ολότελα. Εξ ου και κάποια στιγμή καταλαβαίνουμε ότι αυτά που αποκαλούμε «ευτυχία» ή «δυστυχία» δεν είναι παρά κάποιες στιγμές πρόσκαιρες και περαστικές… Αν όμως τις βιώσουμε, κάτι μένει που μας σφραγίζει παραμένοντας ως μια θύμηση, που πολλές φορές διαρκεί ως τη στερνή μας ώρα.

Ίσως γι’ αυτό οι πάσχοντες από άνοια (στην πρώτη περίοδο αυτής της φρικτής ασθένειας) θυμούνται όσα βίωσαν πριν από πολλά χρόνια, ενώ αδυνατούν να ανακαλέσουν στη μνήμη τους τι έκαναν την προηγούμενη μέρα.

Πού καταλήγω; (εμείς του Πολυτεχνείου έχουμε την τάση να θέλουμε να καταλήγουμε πάντα σε ένα συμπέρασμα). Σημασία για μένα στη ζωή έχει να δίνουμε νόημα στο καθετί που ζούμε. Αν το κάνουμε αυτό, κάθε στιγμή μας αποκτά νόημα και διάρκεια…

Λίγες ώρες κάτω από τον ήλιο, ή το βραδάκι με κρασάκι και χταποδάκι στα κάρβουνα, είναι αρκετά για να ξεφύγεις και να νιώσεις ευτυχισμένος. (Φωτογραφία: Τάσος Καρατάσος)

Ακόμη και μια ξάπλα στον ήλιο, αν αφεθούμε στην καυτή άμμο, σαν να θέλουμε να φύγει το βάρος και όλα τα υπόλοιπα από πάνω μας, αφήνοντας το μυαλό μας να τρέξει πολύ μακρυά στο παρελθόν ή στο μέλλον, γίνεται μια στιγμή με πολύ νόημα…

Άλλο ένα παραδείγματος χάριν ολίγον ακραίον: Σε πολύ προσωπικές στιγμές μας, αν μας έρθει μια τρελή όρεξη να ξεχάσουμε λογικές και συναισθήματα και να παραδοθούμε στα ένστικτά μας, αυτές γίνονται ανεπανάληπτες και αποκτούν ανεξίτηλο νόημα και διάρκεια.

Αν μας το επιτρέψουν οι απεργοί της Π.Ν.Ο φεύγω με καλή παρέα σήμερα το απόγευμα για την Μήλο. Το ψαροχώρι Κλίμα (αναφέρεται και ως Κλήμα) βρίσκεται αριστερά μπαίνοντας με πλοίο στο μεγάλο όρμο (μισό μίλι πριν από το επίνειο του Αδάμαντα) αλλά έχασε τελευταία το νόημα που είχε για μένα.

Ήταν για κάποια χρόνια (πριν από το 2000) ένα καταφύγιο ηρεμίας και απόλαυσης στα δύσκολα χρόνια της δουλειάς που έκανα για σχεδόν 40 έτη. Όποτε πήγαινα στην Μήλο ζούσαμε ανάμεσα σε επαγγελματίες (και απόγονους ερασιτέχνες) ψαράδες και με μερικούς καλούς φίλους τα λέγαμε και τα πίναμε μόλις έδυε ο ήλιος, ψήνοντας ένα χταπόδι ή κάποιο ψάρι της ώρας στα κάρβουνα.

Δυστυχώς σήμερα το ψαροχώρι άλλαξε και οι επαγγελματίες ψαράδες είναι ελάχιστοι. (Φωτογραφία: Τάσος Καρατάσος)

Ξέφευγα μερικές μέρες από τα χάλια της κοινωνίας των δήθεν σε μια εποχή του εύκολου πλούτου που έφερνε το Χρηματιστήριο Αθηνών και οι κομπίνες των «ξύπνιων» της «χρυσής» εποχής στο τέλος του περασμένου αιώνα…

Ευτυχώς δεν μπορούσαν να πλησιάσουν πολύ κοντά τα κρούζερς εκείνων που τους θάμπωναν από μακρυά (με τη γραφικότητά τους) τα κολλητά (ένα με τ’ άλλο) «σύρματα» (έτσι λέγονται τα διώροφα σπιτάκια όπου στο κάτω πάτωμα τραβιόντουσαν οι ψαρόβαρκες έξω με ένα βίντσι και σύρμα, ενώ στον επάνω όροφο κοιμόταν ο ψαράς για μερικές ώρες πριν χαράξει).

Δυο βήματα πιο πάνω, το 1826 βρέθηκε από έναν χωριάτη το άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου (που σήμερα βρίσκεται στο Λούβρο), και το οποίο πούλησε στη ζούλα σε έναν Γάλλο αξιωματικό μιας γαλέρας που είχε ελλιμενιστεί στον Αδάμαντα έναντι ενός ασήμαντου ποσού. Ένα νησί με μεγάλη ιστορία από τα μυκηναϊκά χρόνια, που με τα σπάνια και πλούσια ορυκτά του ήταν ένα σημαντικό πέρασμα. Ένα από αυτά ο οψιανός (ή οψιδιανός). Πρόκειται για ένα σπάνιο και πολύ σκληρό μαύρο ηφαιστειακό πέτρωμα (σαν κοφτερό γυαλί) που ήταν χρησιμότατο για τους περαστικούς (πριν ανακαλυφθεί ο σίδηρος) για να φτιάχνουν λεπίδες, μαχαίρια, κοπίδια και άλλα εργαλεία.

Όλη η περιοχή αυτής της παραλίας του Κλιμάτου (εκ της ιστορίας της) χαρακτηρίζεται ως «Αρχαιολογικός Χώρος Α» (όπως η Ακρόπολη των Αθηνών) και χρειάζεσαι άδεια της τοπικής Αρχαιολογικής Υπηρεσίας για να ανοίξεις μια τρύπα προκειμένου να φυτέψεις ένα δέντρο.

Πάντα το μέρος αυτό με έκανε να ξεφεύγω από τα δήθεν σημαντικά αλλά τόσο ασήμαντα της ζωής. Όλα αυτά τα χρόνια, ακόμη και τα τωρινά, κάθε φορά που είμαι σε αυτό το σπιτάκι νιώθω διαφορετικά, ειδικά λίγο πριν η νέα μέρα χαράξει… Συνεχίζω εκεί να ζω το κάτι άλλο από τα συνηθισμένα μου. Για μένα (όπως για πλάκα το ονόμασα από την αρχή) είναι το ΜΕΓΑΡΟΝ ΜΗΛΟΥ!

Διαβάστε ακόμα: Στο Μιλάνο η κουλτούρα είναι τρόπος ζωής

Παρένθεση: Μια φορά φιλοξενούμενος σε ένα ακριβό, μεγάλο σπίτι στη Μύκονο, όταν ξύπνησα το πρωί και πήγα για το πιπί μου, ένιωσα σαν να ‘μουν σε μια από αυτές τις ωραίες βίλες (που βλέπουμε στα περιοδικά) στην Εκάλη. Η χέστρα, τα είδη υγιεινής και τα πλακάκια, όλα Pozzi Ginori. Τόσα έξοδα για να ξυπνάς το πρωί σαν να ‘σαι στο χειμωνιάτικο σπίτι σου. Από τότε που ανακαλύφθηκε το γκαζόν στους κήπους, δεν διακρίνεις ποια εποχή του χρόνου είναι…

Στο Κλίμα της Μήλου κοιτώντας έξω από το ξύλινο μικρό παράθυρο της τουαλέτας, απέναντι βλέπω την Αντίμηλο. Μπροστά μου στον τοίχο μια πολυστρωματική (χρωματιστή με σπασμένο κεραμίδι) τσιμεντοκονία (παλιάς τεχνικής όπως μόνο ο φίλος μου ο καλλιτέχνης-οικοδόμος Νικόλας Τζιμούλης ξέρει να κάνει) με διάφορες αποχρώσεις που ξεπηδάνε ενδιαμέσως, συνεχίζει να δίνει και αυτή ένα άλλο στιγμιαίο νόημα στη ζωή μου… Ίσως επειδή μου θυμίζει τα όργια πάνω στις φθαρμένες τσιμεντοκονίες στην Πομπηία.

Δυστυχώς όμως το ψαροχώρι άλλαξε. Οι επαγγελματίες ψαράδες ελάχιστοι. Ευτυχώς, δίπλα μας ο καπετάν-Νικολής μπορεί μεν να ψαρεύει πλέον μόνο για την οικογένεια, αλλά συνεχίζει να «αρματώνει» δίχτυα για το μεροκάματο (έχει μεγάλη σημασία το πώς αρματώνεις ένα δίχτυ για να ψαρεύει καλά).
Ο χταποδάς ο Ακίνδυνος που ήταν δίπλα μας πνίγηκε έναν χειμώνα πριν από μερικά χρόνια προσπαθώντας νύχτα να σώσει τη βάρκα του από τα κύματα ενός δυνατού πουνεντομαΐστρου.

Αναμνήσεις απίθανες με αυτούς τους απλούς και ωραίους ανθρώπους που μέχρι προχθές μεταξύ τους έλεγαν (επειδή τους έφερνα τσιγάρα και αναπτηράκια) ότι είμαι ο Παπαστράτος.

Σήμερα οι περισσότεροι απόγονοι των ψαράδων μετατρέπουν σταδιακώς τα «σύρματά» τους σε πολυτελείς βιλίτσες που νοικιάζουν από 200 έως 300 ευρώ την ημέρα. Τέτοια εποχή είναι ήδη όλες κλεισμένες, διότι πολλοί Έλληνες και κυρίως ξένοι θέλουν να ζήσουν κάποιες στιγμές σε ένα τόσο διαφορετικό και μοναδικό σε φυσική ομορφιά παραθαλάσσιο περιβάλλον…

Εμείς πηγαίνοντας θα αναζητήσουμε για μερικές μέρες νοήματα ζωής κοιτώντας μόνο προς τη θάλασσα και προς το ηφαιστειογενές ακρωτήρι Βάνι, βλέποντας το βραδάκι τον ήλιο να δύει (τέτοια εποχή) μέσα στη θάλασσα, στα δεξιά από την Ερημόμηλο, όπως αλλιώς λένε οι ντόπιοι την Αντίμηλο…

Καλό Σ/Κ.

Σημασία για μένα στη ζωή έχει να δίνουμε νόημα στο καθετί που ζούμε. Αν το κάνουμε αυτό, κάθε στιγμή μας αποκτά νόημα και διάρκεια… (Φωτογραφία: του χρήστη του Flickr Kostas Limitsios)

Ένας ορειβάτης αποφασίζει να ανέβει ένα πολύ ψηλό βουνό για να βρει το νόημα της ζωής. Στα 1000 μέτρα βρίσκει έναν λαχανιασμένο γέροντα και τον ρωτάει:
-Μπάρμπα, μήπως ξέρεις το νόημα της ζωής;
-Αυτό ψάχνω κι εγώ, γιε μου! του απάντησε εκείνος, ανέβα άλλα 1000 μέτρα πιο πάνω να το βρεις.
Ανεβαίνει ο ορειβάτης στα 2000 μέτρα και βρίσκει έναν άλλον ξεθεωμένο γέροντα και τον ρωτάει:
– Παππού, μήπως βρήκες εσύ το νόημα της ζωής;
-Όχι ακόμη, παιδί μου. Ξαποστάζω και θα συνεχίσω διότι κάποιος μου είπε ότι θα βρω το νόημα στα 3000 μέτρα, αποφάνθηκε κι εκείνος.
Τραβάει την ανηφόρα ο ορειβάτης αποκαμωμένος και στα 3000 μέτρα βρίσκει έναν άλλον ημιθανή γέροντα χάμω να ψυχορραγεί!
Του δίνει λίγο νεράκι, του σηκώνει λίγο το κεφάλι και τον ρωτάει:
-Γέροντα, μήπως βρήκες το νόημα της ζωής;
Εκείνος τον κοιτάει στα μάτια και ψελλίζει με δυσκολία:
-Το βουνό, παιδί μου, το βουνό!
Και τότε ο ορειβάτης τον ρωτάει:
-Γιατί να είναι το βουνό το νόημα της ζωής, γέροντα, και όχι το ποτάμι;
Ο γέροντας με απόγνωση αφήνει την τελευταία του πνοή ψιθυρίζοντας:
-Βρε λες, γιε μου, να είναι το ποτάμι;!!!

Διαβάστε ακόμα: Ηλίας Βροχίδης – «Έτσι έβγαλα τις παρωπίδες από τα μάτια μου»

TAGS :
ζωή Μήλος νόημα Τάσος Καρατάσος

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook