Αγάπα τον εαυτό σου σαν την παλιά σου μηχανή

Σαν τις μοτοσυκλέτες είναι και οι άνθρωποι… (φωτογραφία: από την ταινία Ηells Angels on Wheels).

Αγοράζεις μια μοτοσυκλέτα καινούργια και αρχίζεις να την χρησιμοποιείς. Πηγαίνεις στη δουλειά σου, για ταξιδάκια, τα παιδιά στο σχολείο, εκδρομή στο βουνό, στο σούπερ μάρκετ, το καλοκαίρι για μπάνιο σε κάποια παραλία, βραδινή έξοδο με φίλους…

Με τον καιρό, η μοτοσυκλέτα αρχίζει εξωτερικά να έχει τις γρατζουνιές της, σημάδια από πετραδάκια, κολλημένα έντομα, λιωμένα σε διάφορα σημεία… Πάνω της έχει αμμουδιά, τριμματάκια, σημάδια από κάποιο αναψυκτικό, χωματάκι από λασπωμένα παπούτσια και άγριους δρόμους, ίνες από ρούχα, μαυρίλα από τα φρένα και την αλυσίδα…

Την παίρνεις και την καθαρίζεις με αγάπη, με μπόλικο αφρό παντού, γυαλίζεις τις επιφάνειές της προσεκτικά, τραβάς τη σκόνη, βρίσκεις ειδική κρέμα για να απαλύνεις τα χτυπήματα και σπρέι για να μείνουν όμορφα και καθαρά τα πλαστικά της μέρη. Την κοιτάς μετά και την καμαρώνεις. Σαν καινούργια έχει γίνει πάλι και αρχίζεις να τη χρησιμοποιείς ξανά. Και να τη γρατζουνάς και να τη λερώνεις και να την ξαναπλένεις και να τα κρύβεις όλα επιμελώς, πάλι από την αρχή.

Περνάνε τα χρόνια και όσο προσεκτικά και να την καθαρίσεις, πάνω της έχουν μείνει παντού, σε γωνίες, σε εσοχές, υπολείμματα από όλα αυτά που έκανες μαζί της και σιγά-σιγά μαζεύονται και γίνονται ένα μεταξύ τους και με αυτή. Εξωτερικά, είναι τόσες πλέον οι αμυχές που δεν σε ενοχλούν, σου φαίνονται οικείες, δεν δίνεις και πολλή σημασία.

Περνάνε τα χρόνια και ο ήλιος έχει αρχίσει να τη ξεβάφει, δεν είναι πλέον γυαλιστερή και εντυπωσιακή όπως ήταν κάποτε. Η μυρωδιά της, όταν καβαλάς, δεν είναι πλέον η «καινουργίλα», αλλά έχει πάρει το δικό σου «άρωμα» και αυτό των συνήθειών σου.

Mια παλιά μηχανή δεν την πετάς. Το ίδιο πρέπει να κάνουμε με τον εαυτό μας, καθώς μεγαλώνει (φωτογραφία: από την ταινία «The Motorcycle Diaries»).

Τώρα κάνει τη δουλειά για την οποία φτιάχτηκε και εσύ έχεις απαλλαχτεί πια από το βάρος του φαίνεσθαι. Έχεις καταλάβει, έχεις μάθει και απολαμβάνεις μαζί της τη διαδρομή, την εκδρομή, το ταξίδι, ό,τι έχει να σου προσφέρει· δεν αποζητάς, μέσα από αυτή την αναγνώριση, τον θαυμασμό, τη μαγκιά.

Έτσι είναι και ο άνθρωπος. Σαν την μοτοσυκλέτα. Ξεκινάει αγνός, μ’ έναν καθαρό εγκέφαλο και μια αμόλυντη καρδιά, με όμορφο δέρμα και ατσαλάκωτο, με σφιχτό σώμα, δυνατό και όμορφο, γεμάτο μυς, στητό. Και όσο προχωράει μαζεύει. Εμπειρίες, καλοσύνη, κακία, εικόνες, γέλια, κλάματα, χάδια, χαστούκια… Μαζεύει ψιχουλάκια εσωτερικά και γρατζουνιές εξωτερικά και το άγχος του είναι να τα κρύψει, να μη φαίνονται. Αγωνίζεται να μοιάζει όπως ήταν στην αρχή, καινούργιος και γυαλιστερός, αβασάνιστος, παντοδύναμος.

Ο υπογράφων Γιάννης Σιδεράκης με την αγαπημένη του μηχανή.

Κι όταν φτάσει στο σημείο να καταλάβει ότι όλα αυτά είναι πολλά για να τα σπρώξει κάτω από το χαλάκι και ότι είναι μέρος του, κομμάτι του εαυτού του, και δεν πρέπει να τον ενοχλούν και να τον πληγώνουν, έρχεται η ώρα της κάθαρσης, της ωριμότητας. Μπορεί πλέον να αισθανθεί οικεία με όλα αυτά, να ζήσει μαζί τους, να τα αγαπήσει, να τα αποδεχτεί, να τα δείχνει, να τα αφήνει να φαίνονται, χωρίς ντροπή.

Έρχεται η ώρα που όλοι καταλαβαίνουμε ότι το μέσα και το έξω μας, όσο και να το εχθρευόμαστε, είμαστε εμείς. Είμαστε ένα και όσο συντομότερα το καταλάβουμε, τόσο ευκολότερα, θα έρθει η εσωτερική ειρήνη που τόσο τη χρειαζόμαστε. Όταν δε κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και του πούμε «ρε μάγκα, δεν τα πήγες και άσχημα!» θα ελευθερωθούμε.

Θα τον αφήσουμε να ρολάρει με όσα θέλει αυτός και όχι με όσα θέλουμε εμείς και όλα τότε θα είναι καλά, καλύτερα. Θα γράψουμε πολλά όμορφα χιλιόμετρα ακόμα και θα χαιρόμαστε το κάθε μέτρο που θα διανύουμε, το κάθε λεπτό, την κάθε μέρα, την κάθε ανάσα…

Σαν τις μοτοσυκλέτες είναι και οι άνθρωποι. Όσο και να μεγαλώσουν, με αγάπη και συγχώρεση, μπορούν να συνεχίσουν και να πηγαίνουν μακριά, πολύ μακριά, να κάνουν ταξιδάρες…

Μηχανάνθρωποι!

//Ο Γιάννης Σιδεράκης είναι ιδιοκτήτης του βιβλιοπωλείου «Η Πολυθρόνα του Νίτσε», στην Άρτα. Έχει γράψει το βιβλίο «Μηχανάνθρωποι». 

Διαβάστε ακόμα: «Για εκείνη την παλιά Yamaha που έκανε τον Θανάση ξανά νέο και ωραίο».

TAGS :
ζωή γνώση Μοτοσυκλέτα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook