Κλαίνε οι άντρες; Ναι, αλλά καλό είναι να ξέρουμε γιατί και πώς

Kαι οι πρόεδροι σαν τον Μπαράκ Ομπάμα κλαίνε (Φωτογραφία: usnews.com).

Πόσο καλά το έχει πει ο Τσαρλς Ντίκενς στις Μεγάλες Προσδοκίες: «Οι ουρανοί ξέρουν πως δεν χρειάζεται ποτέ να ντρεπόμαστε για τα δάκρυά μας, γιατί είναι η βροχή πάνω στην τυφλωμένη σκόνη της γης, που επικαλύπτει τις σκληρές καρδιές μας».

Οι άντρες δεν κλαίνε, λέει η ψευδεπίγραφη κοινωνική νόρμα. Οι άντρες δεν πρέπει να κλαίνε, συμπληρώνει με επιτακτική κατηγορηματικότητα η ανδροπρεπής αντίληψη για το ποια συναισθήματα επιτρέπονται και ποια απαγορεύονται.

Κι όμως, το ξέρουμε όλοι πως η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική: κάθε άντρα γίνεται κάποιες φορές στη ζωή του ένα ραγισμένο δοχείο. Κάποιες φορές το δοχείο της λύπης σπάει, γίνεται θρύψαλα δεν μπορείς να το κολλήσεις εύκολα. Ιδιωτικά, μακριά από τους άλλους, μα και μπροστά σε αγαπημένες, φίλους, γονείς, εμείς οι άντρες έχουμε αναλυθεί σε κλάματα. Είναι μεμπτό; Θα πρέπει να ανησυχούμε ότι γινόμαστε μαλθακοί; Ευθεία απάντηση: χαζομάρες.

Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να γελάει και να κλαίει. Ορισμένες φορές να γελάει μέχρι δακρύων. Δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ των φύλων για το ποιος κλαίει περισσότερο ή λιγότερο; Η λύπη του καθενός δεν μπαίνει σε υποδεκάμετρο.

Λίγη βιολογία δεν βλάπτει: όλα τα δάκρυα δεν είναι τα ίδια. Στον άνθρωπο διακρίνονται σε τρεις κατηγορίες. Στα «βασικά» που είναι απαραίτητα για να μην στεγνώνουν τα μάτια. Τα «αντανακλαστικά» που προκαλούνται από κάποια αιτία (έχετε καθαρίσει ποτέ κρεμμύδια;) και τα «συναισθηματικά», τα οποία είναι και το ζητούμενό μας.

Να κάτι που μπορεί να μάθει κανείς: τα συναισθηματικά δάκρυα έχουν άλλη χημική σύνθεση από των δύο άλλων κατηγοριών. καθώς περιέχουν περισσότερες πρωτεϊνούχες ορμόνες. Κάποτε ο Δαρβίνος τα είχε απορρίψει ως μη έχοντα σκοπό στη ζωή του ανθρώπου, αλλά η επιστήμη από τότε προχώρησε αρκετά.

Kαι ο γίγας Σον Κόνερι έκλαιγε (Φωτογραφία: express.co.uk).

Ίσως η πιο ενδιαφέρουσα πτυχή του κλάματος είναι ότι η εμφάνισή τους φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά, δημιουργεί μεταξύ τους μια γέφυρα ενσυναίσθησης. Κι όμως, παραδοσιακά η τρωτότητα είναι κάτι που οι άντρες δεν είναι καλοί στο να την διαχειριστούν.

Μια μελέτη του 2011 επιβεβαιώνει αυτό που ήδη υποπτεύονται οι περισσότεροι από εμάς: οι άνδρες κλαίνε πολύ λιγότερο από τις γυναίκες. Σ’ αυτή τη μελέτη, οι γυναίκες φάνηκαν να κλαίνε οπουδήποτε μεταξύ 30 και 64 φορές το χρόνο. Την ίδια στιγμή, για τους άνδρες, η συχνότητα πέφτει μεταξύ 5-17 φορές.

Υπάρχουν βιολογικοί λόγοι πίσω από αυτό – η τεστοστερόνη είναι γνωστό ότι αναστέλλει το κλάμα, ενώ η προλακτίνη, μια ορμόνη που παρατηρείται γενικά σε υψηλότερα επίπεδα στις γυναίκες, μπορεί να το προωθήσει – αλλά και πάλι, αυτή δεν είναι ολόκληρη η αλήθεια.

Οπως σημειώνει η Δρ. Lauren Bylsma, καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ, αυτά τα ευρήματα υπάρχουν και σε άλλες διαπολιτιστικές μελέτες και σε πολλές διαφορετικές χώρες. «Δεν γνωρίζουμε τον ακριβή λόγο που οι άντρες κλαίνε λιγότερο, αλλά είναι πιθανώς ένας συνδυασμός βιολογικών, ψυχολογικών και κοινωνικοπολιτισμικών παραγόντων. Οι γυναίκες τείνουν να είναι πιο συναισθηματικά εκφραστικές σε σύγκριση με τους άνδρες και είναι πιο πιθανό να υποφέρουν από προβλήματα κατάθλιψης και άγχους».

O Mέσι ξεσπάει σε κλάματα. Πολύ ανθρώπινη αντίδραση (Φωτογραφία: Wikipedia).

Aπό την μεριά του, ο Δρ. Seidler σημειώνει: «Υπάρχουν πολλά στοιχεία που δείχνουν ότι τα νεαρά αγόρια έχουν στην πραγματικότητα ένα ευρύτερο συναισθηματικό φάσμα από τα κορίτσια. Όταν η ανδρική κοινωνικοποίηση αρχίζει περίπου στην ηλικία των πέντε ετών, βλέπουμε μια ξεχωριστή αλλαγή στη συναισθηματική τους έκφραση που εμφανίζεται ως θλίψη, ευπάθεια, φόβος Έτσι, το κλάμα ευθυγραμμίζεται με τη θηλυκότητα και μια αδυναμία στα μάτια τους. Ο κόσμος αρχίζει να ανταποκρίνεται στα αγόρια με διαφορετικούς τρόπους, σεβόμενος τον  συναισθηματικό περιορισμό τους».

Κάπως έτσι, η συντριπτική πλειοψηφία των αγοριών προσπαθούν να ανταποκριθούν σε αυτό, αλλά, τελικά, εις βάρος τους. «Το στίγμα της αναζήτησης συναισθηματικής υποστήριξης, έχει μειωθεί τόσο για τους άνδρες όσο και για τις γυναίκες», λέει η Δρ Bylsma. Το περνάμε όλοι αυτό. «Αλλά ίσως η αλλαγή για τους άνδρες να είναι να μεγαλύτερη»

Και αυτή είναι η ουσία: οι άνδρες έχουν πολύ περισσότερο έδαφος για να καλύψουν, γι ‘αυτό η αλλαγή φαίνεται πολύ πιο έντονη. «Οι άνδρες είναι πιο πιθανό να καταστέλλουν την έκφραση των συναισθημάτων τους – ιδιαίτερα τα ευάλωτα, όπως η θλίψη ή ο φόβος – ίσως λόγω κοινωνικών ή πολιτιστικών παραγόντων», λέει ο Δρ Bylsma. Πολλές φορές, δε, χρησιμοποιούν το χιούμορ για να μασκαρέψουν τα συναισθήματά τους.

To υπόκωφο κλάμα του Νονού, Μάρλον Μπράντο.

Η κάθαρση που επιτυγχάνεται με το κλάμα είναι «απαραίτητη», λέει ο Δρ Seidler. «Όλοι γνωρίζουμε αυτό το συναίσθημα όταν πρέπει απλώς να το αφήσουμε να βγει προς τα έξω. Είναι εξελικτικά χρήσιμο να πούμε στον εαυτό μας και σε άλλους ότι χρειαζόμαστε ένα αυτί να μας ακούσει ή μια άμεση υποστήριξη. Ολο αυτό σώζει ζωές».

Πάντως, υπάρχει μια ενδιαφέρουσα αντίφαση σε ό,τι έχει να κάνει με το κλάμα μεταξύ των φύλων. Μπορεί οι γυναίκες να είναι πιο επιρρεπείς στο κλάμα, ωστόσο υπάρχουν στοιχεία που υποδηλώνουν ότι οι άνδρες είναι πιθανό να ξεφύγουν περισσότερο όταν αποφασίσουν να κλάψουν. Ή, τουλάχιστον, δεν τους κάνει να νιώθουν τόσο άσχημα.

«Οι άνδρες τείνουν να αισθάνονται λιγότερο σωματικά εξαντλημένοι μετά το κλάμα σε σύγκριση με τις γυναίκες», λέει η Δρ Bylsma. «Πολλές μελέτες επικεντρώνονται μόνο στο κλάμα στις γυναίκες και δεν συγκρίνονται με τους άνδρες, επομένως αυτό είναι περιορισμός ορισμένων μελετών».

Πώς προτείνει η Δρ Bylsma να πλησιάζει κανείς έναν πληγωμένο άντρα; Ιδού ο τρόπος: «Ακούγοντας και δείχνοντας ενσυναίσθηση, κατανόηση και υποστήριξη. Είναι κρίσιμο να μην προσπαθήσουμε να ακυρώσουμε τα συναισθήματα του. Η χρήση του χιούμορ ή της απόσπασης της προσοχής θα μπορούσε να θεωρηθεί άκυρη. Εκτός εάν το άτομο αποζητάει την απόσπαση από το συναισθηματικό φορτίο του».

Διαβάστε ακόμα: Φίλοι ως τα γεράματα – συμπαίκτες μέσα στο χρόνο.

TAGS :
άντρες γυναίκες δάκρυα κλάμα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook