Ο Μιχάλης Στύλλας (αριστερά) με τον αδερφό του Αλέξανδρο στο Thorong La (υψόμετρο 5.416m), στο παρθενικό τους ταξίδι στα Ιμαλάια, την άνοιξη του 2002. «Η δική μου ιδιοσυγκρασία στα άκρα, στον ιδεαλισμό, στην απόλυτη ελευθερία», γράφει. «Η δική του στην ισορροπία, στην ασφάλεια και στον δίχως αυταπάτες ρεαλισμό». (Photo αρχείο Mike Styllas)

Οι κοινωνιολόγοι έχουν πει από παλιά ότι η πράξη της αλληλοσυμπλήρωσης μεταξύ των ανθρώπων αποτελεί κύριο δομικό λίθο μιας ορθής και ισορροπημένης κοινωνίας. Βέβαια, η πράξη αυτή αναιρείται εύκολα όπου και όταν υπερέχει το «εγώ».

Να προσθέσω, από προσωπική εμπειρία, ότι αυτή η πράξη της αλληλοσυμπλήρωσης μεταλλάσσεται, αναγεννιέται και εξελίσσεται, αρκεί να υπάρχει η κατάλληλη διάθεση και το πνεύμα αμφότερων πλευρών. Κοιτώντας τη μεταλλακτική πορεία της αλληλοσυμπληρούμενης σχέσης με το έτερον ήμισυ αρσενικού γένους (καρντάση, κατά την παλιότερη Θεσσαλονικιά διάλεκτο), ομολογώ ότι μετά από τέσσερις περίπου δεκαετίες τη βρίσκω ιδιαίτερη, άκρως ενδιαφέρουσα και, πλέον, ισορροπημένη.

Κάπου εκεί, στα γεννοφάσκια μας, οι τρεις μας (η χρονικά πρώτη αφιχθείσα εις τον κόσμο αδερφή μας, το μικρό καρντάσι και ο γράφων) είχαμε την τύχη να έχουμε μια «τρελή μητέρα» για τα δεδομένα των 1980’s. Ο «πράος πατέρας» ήταν το αντίβαρο, κάτι σαν το «Αντίπαλο Δέος» του υπαρκτού σοσιαλισμού στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Σε πείσμα εκείνης της περιόδου γιγάντωσης της αστικής τάξης στην Ελλάδα, μητέρα και πατέρας είχαν κάποιες μικρές διαφωνίες, που διαμόρφωσαν των χαρακτήρα και των τριών γόνων.

«Αποφάσεις γονέων χαροποιούν τέκνα! Μετά την έξοδο από το άστυ ο χώρος του αραιοκατοικημένου προαστίου του Πανοράματος ήταν απεριόριστος και οι μικρές εξερευνήσεις καθημερινή ασχολία. Πού χρόνος για σχολικές επιδόσεις και για τους δυο μας…» (Δεξιά ο Μιχάλης, αριστερά ο Αλέξανδρος – Photo αρχείο Mike Styllas)

Ευτυχώς για εμάς, εκεί κάπου στη «βαρετή» κατ’ εμέ αλλά καθόλα χρήσιμη περίοδο του δημοτικού σχολείου, οι διαφωνίες των κηδεμόνων και τα ναι και όχι μεταξύ «τρέλας» και «πραότητας» είχαν να κάνουν κυρίως με το χρόνο παιχνιδιού μέχρι το σούρουπο ή, αργότερα, εις βάρος των σχολικών υποχρεώσεων στους «τότε» αγρούς προαστίου της Θεσσαλονίκης με περίσσεια Ποντιακού πληθυσμού, το οποίο βέβαια σήμερα δεν έχει καμία σχέση με εκείνο που αντικρίσαμε στα τέλη των 70’s, όταν και λήφθηκε η γενναία και ριζοσπαστική απόφαση της οικογενειακής εξόδου από το άστυ.

Τα χρόνια της νιότης ήταν μπολιασμένα με τη φύτρα της εξερεύνησης, μιας και οι αγροί του εν λόγω περίοπτου σήμερα, με οικονομικά και κοινωνικά κριτήρια, προαστίου, έβριθαν από ελαιώνες, μικρά μποστάνια και χωράφια μπάμιας, που μεταφερόταν στη γειτονική Καψίδα με τη χρήση γαϊδάρων και κάρων. Μέχρι και αγροφύλακας περνούσε τα πρώτα εκείνα χρόνια από το χωμάτινο δρόμο για να πιει έναν καφέ. Το δε ποτάμι/χείμαρρος ήταν πεδίο πλατσουρίσματος όταν οι ανοιξιάτικες και καλοκαιρινές μπόρες κατέβαζαν πολύ νερό, πριν εκτραπούν προς την κοίτη του οι αποχετεύσεις πολυτελών οικιών από τα μέσα των 80’s και έκτοτε. Η δε χωμάτινη κοίτη του αποτέλεσε το πρώτο μας πεδίο αναρρίχησης –αντί για σχοινί, είχαμε τον χοντρό σπάγκο με τον οποίο έδενε ο πατέρας τα κλαδιά των δέντρων όταν τα μπόλιαζε!

«Με τον Αλέξανδρο στο Μύτικα του Ολύμπου, μέρος στο οποίο μας άρεσε πολύ συχνά να βρισκόμαστε από τα σχολικά χρόνια μας χρόνια. Η φύτρα της ορειβασίας είχε ριζώσει μέσα και στους δυο μας για τα καλά». (Photo αρχείο Mike Styllas)

Ακολούθησαν οι οικογενειακές εξορμήσεις στα βουνά και τις θάλασσες. Από τον γειτονικό Χορτιάτη την Πίνδο και τον Όλυμπο φτάσαμε μέχρι και την οροσειρά των Άλπεων, καθοδηγούμενοι από την «τρέλα των γονέων» και η σπορά του μικροβίου της ορειβασίας φυτεύτηκε και στους τρεις μας.

Το προσωρινό φλερτ με την πάσης φύσεως αναρχία και «άλλες περιπέτειες» στους δρόμους της πόλης και στις κερκίδες γηπέδων κάτω από τον ασπρόμαυρο δικέφαλο αετό σημάδεψε τα χρόνια του λυκείου, καθώς ήταν επέκταση του ανήσυχου πνεύματός μας, της αντίστασης προς κάθε εγκλεισμό και των εφηβικών μας μουσικών επιρροών. Ο σπόρος όμως της ορειβασίας και της απανταχού περιπέτειας είχε ριζώσει για τα καλά και στους τρεις μας, με το πέρας της εφηβείας άρχισε να μεγαλώνει και ακολούθως ήρθε η… λαίλαπα.

«Έχοντας απογαλακτιστεί οριστικά από τη γονική οικολογική καθοδήγηση και από τα δεσμά της πόλης, από τη δεκαετία του 1990 και μετά ανακαλύπταμε και απολαμβάναμε τα στολίδια της ελληνικής υπαίθρου. Από αριστερά, το καρντάσι (Αλέξανδρος), η καρντάσαινα (Ιφιγένεια) και ο γράφων». (Photo αρχείο Mike Styllas)

«Πήγαινε, παιδί μου, να διασχίσεις την Αλάσκα μες στο χειμώνα και ό,τι χρειαστείς εγώ είμαι εδώ!», αποφάνθηκε στην αρχή του νέου Millennium η πάντοτε ριζοσπαστική μητέρα. «Αυτή είναι ευχή!», συλλογίστηκα εγώ γεμάτος αυτοπεποίθηση πριν πάρω το δρόμο για τον Αρκτικό Κύκλο.

Εν συνεχεία τη σκυτάλη της ιδιότυπης αυτής υποστήριξης πήρε ο Αλέξανδρος, μιας και η αδερφή μας ανέλαβε τον ιερό ρόλο του πληθυσμιακού εμπλουτισμού της οικογένειας.

Συνοδός στην αποστολή του Έβερεστ την άνοιξη του 2004, ρεαλιστής και φυσικά καλύτερος επαγγελματίας από εμένα, στεκόταν πάντα πίσω, κρατούσε το καταφύγιο «Χρήστος Κάκκαλος» στον Όλυμπο και τα προσχήματα καθώς αναφωνούσε: «Φύγε, πήγαινε όπου θες, αλλά πρόσεχε».


Διαβάστε ακόμα: «Έτσι ανεβήκαμε πρώτοι στο Έβερεστ την 16η Μαΐου 2004»


Η εξέλιξη. Από τις εξορμήσεις στα ελληνικά βουνά στα αξέχαστα πρωινά της ανεμελιάς, της συγκέντρωσης και της ελευθερίας κατά τη διάρκεια των «αδερφικών» ορειβατικών αποστολών. Εδώ στην κατασκήνωση βάσης του Singu Chuli (6.501m), περιοχή Annapurna, Νεπάλ. (Photo αρχείο Mike Styllas)

Μοιραστήκαμε διάφορα ταξίδια οι δυο μας σε διάφορα μέρη του κόσμου. Η δική μου ιδιοσυγκρασία στα άκρα, στον ιδεαλισμό, στην απόλυτη ελευθερία, η δική του στην ισορροπία, στην ασφάλεια και στον δίχως αυταπάτες ρεαλισμό.

Μετά από τόσες κοινές εμπειρίες στα βουνά, στη δουλειά και στην προσωπική μας σχέση, καταλάβαμε με τον καρντάση ότι ασφάλεια και ελευθερία είναι δυο αξίες αναγκαίες, αλλά συνεχώς συγκρουόμενες και, φυσικά, εκφράζουν τον καθένα μας ξεχωριστά. Για αυτό άλλωστε και οι πολλαπλές συγκρούσεις, παλιότερα έντονες και καταστροφικές, αλλά με το πέρασμα του χρόνου καθόλα ήρεμες και εποικοδομητικές. Εξ ου επίσης και η υγιής πολύχρονη και πολύχρωμη συμβίωση, κατά την οποία αν κατά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, προσωπικά, μετράω πολλαπλές εμπειρίες και ορειβατικές αποστολές ανά τον κόσμο, το οφείλω αποκλειστικά στον αδερφό μου Αλέξανδρο. Χωρίς αυτόν και την οικογενειακή ηθική και πνευματική στήριξη δεν θα είχα καταφέρει ούτε τα μισά.

Τα δυο αδέλφια κάτω από το Έβερεστ, όταν γράφτηκε ιστορία. Ο Μιχάλης (δεξιά) ως μέλος της πρώτης ελληνικής αποστολής που ανέβηκε στην κορυφή των κορυφών τον Μάιο του 2004, ο Αλέξανδρος (αριστερά) ως συνοδός της. (Photo αρχείο Mike Styllas)

Πέρυσι, μετά από επτά χρόνια ωρίμανσης της σχέσης στα βουνά της Ελλάδας και στον επαγγελματικό στίβο, μοιραστήκαμε μια ακόμα ορειβατική αποστολή στα βουνά του Ladakh, στη Βόρεια Ινδία, πραγματοποιώντας καταβάσεις με σκι από κάποιες ψηλές κορυφές. Σε αυτή την αποστολή ομολογώ ότι καταλάβαμε πλέον οριστικά στο πετσί μας πως περισσότερη ελευθερία σημαίνει λιγότερη ασφάλεια, τόσο στα βουνά, όσο και στη ζωή. Εκεί βρέθηκε οριστικά η ισορροπία που ψάχναμε για πολύ καιρό. Η αόρατη και δυσεύρετη αυτή ισορροπία είναι το καλύτερο καύσιμο που έχουμε πλέον και οι δυο μας για το μέλλον, όσα βουνά και να χρειαστεί να ανέβουμε, είτε γιατί το θέλουμε είτε γιατί μας το επιβάλλουν άλλοι με καθαρά «μη ορειβατικά» κριτήρια.

 

Υ.Γ.: Το κείμενο αυτό αποτελεί έναν ύμνο-ωδή στην ελληνική οικογένεια, η οποία συνιστά το άτομο/κύτταρο της κοινωνίας μας, το οποίο αρνείται πεισματικά να «διασπαστεί», παρά τις όποιες, προερχόμενες έξωθεν, θεωρίες και συνταγές εφαρμόζονται πάνω του. Αυτό το άτομο/κύτταρο είναι που κρατάει ακόμα όρθια την ελληνική κοινωνία, που κάθε μέρα λυγίζει ολοένα και περισσότερο. Εύχομαι ο «καλός» αυτός ιός της αδιάσπαστης οικογενειακής συνοχής να απλωθεί σταδιακά και στην υπόλοιπη κοινωνία, ενισχύοντας σιγά σιγά τα πήλινα πόδια της Ελλάδας, ασφαλίζοντας το μέλλον των επόμενων γενεών, γιατί από ελευθερία- ασυδοσία χορτάσαμε.

 

Διαβάστε ακόμα: «Όταν τρέξεις λίγα λεπτά, αυτό που σε τραβούσε πίσω, σε τραβάει μπροστά»

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top