Oι δρόμοι γιορτινοί, γεμάτοι από κόσμο και χρωματιστοί – από τα φωσφοριζέ ρούχα των δρομέων και τα πανό, τις αφίσες, τη σηματοδότηση και τις αμέτρητες μπάντες της διαδρομής. (Φωτογραφία: templestreet.ie)

Σχεδόν καλοκαιρινός ήταν ο καιρός την Κυριακή που μας πέρασε στο Βερολίνο. Μας έκανε τη χάρη στο εκδρομικό κομμάτι, δηλαδή. Η Παρασκευή και το Σάββατο κύλησαν με μεγάλες περπατάδες σε μνημεία, μαγαζιά και δρόμους της πόλης που θεωρείται (και όχι αδίκως μιας και είναι ολότελα flat) ως η πιο «τρεξιματική» της Ευρώπης. Η ζέστη, μάλιστα, ήταν τέτοια που μας είχε ανησυχήσει λιγουλάκι εν όψει της Κυριακάτικης εκκίνησης του Ημιμαραθωνίου της πόλης.

Στη γενική αυτή ανησυχία είχα φροντίσει να προσθέσω και μία ακόμη προσωπική: ένα ενοχλητικό κρυολόγημα που με πολιορκούσε από την ΑΘήνα και με συνόδευσε με αυξανόμενη ένταση ως την πρωτεύουσα της Γερμανίας (και του τρεξίματος, γιατί όχι;). Όλα αυτά κυριαρχούσαν στην ατμόσφαιρα μέχρι να χτυπήσει το ξυπνητήρι της Κυριακής. Όταν αυτό συνέβη, μπήκε σε εφαρμογή εκείνο το παλιό «σχέδιο» της γιαγιάς μου, που έλεγε: «μην κλαις για χυμένο γάλα». Ο καιρός, εν τω μεταξύ, μας είχε κάνει τη χάρη να δροσίσει. Τόσο μάλιστα που παρείχε τις ιδανικές συνθήκες για τρέξιμο (κι ας φυσούσε λίγο παραπάνω από όσο θα θέλαμε).

Και είναι επιβλητικό το Βερολίνο. Κάθε πλατεία, κάθε γέφυρα, κάθε δρόμος, κάθε στενό του κρύβουν και μια ιστορία «ζόρικη» που έχει επηρεάσει αμέτρητες ψυχές και έχει στιγματίσει το παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Πρωί – πρωί με τη δροσούλα, λοιπόν, ξυπνήσαμε και κατευθυνθήκαμε προς την εκκίνηση. Όλη η πόλη είχε ενεργοποιηθεί μαζί μας, από νωρίς. Οι δρόμοι γιορτινοί, γεμάτοι από κόσμο και χρωματιστοί (από τα φωσφοριζέ ρούχα των δρομέων και τα πανό, τις αφίσες, τη σηματοδότηση και τις αμέτρητες μπάντες της διαδρομής). Κανένας -ούτε εγώ ο ίδιος- δεν έδινε σημασία σε εκείνον τον Έλληνα που έβηχε(α) κάθε τόσο. Ζέσταμα, ο καθένας στο μπλοκ του, τελευταίες διατάσεις και ευθείες και… μπαμ: εκκίνηση!

Ο στόχος επετεύχθη. Χρόνος ικανοποιητικός και εντός πλαισίου προετοιμασίας για το μεγάλο προορισμό: τον Μαραθώνιο της Βοστώνης.

Ο βήχας με αποχαιρέτισε γρήγορα, στο τρίτο χιλιόμετρο μόλις, και ο αγώνας εξελίχθηκε ως αναμενόταν: διασκεδαστικός, τουριστικός, αξιοθέατος και εντός στόχων και προπονητικού σχεδιασμού. Και αυτή η διαδρομή, όπως οι περισσότερες ευρωπαϊκές τρεξιματικές διαδρομές περνούσε από σημαντικά ιστορικά μνημεία και σημεία της πόλης. Και είναι επιβλητικό το Βερολίνο. Κάθε πλατεία, κάθε γέφυρα, κάθε δρόμος, κάθε στενό του κρύβουν και μια ιστορία «ζόρικη» που έχει επηρεάσει αμέτρητες ψυχές και έχει στιγματίσει το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Αυτή η ενέργεια είναι παρούσα διαρκώς. Δεν χάνεται αυτό το κάρμα. Και έχουν φροντίσει και οι ίδιοι οι Γερμανοί να έχουν μονίμως ενεργοποιημένα τα «ξυπνητήρια» τους.

Τερματισμός. Κούραση. Ο στόχος επετεύχθη. Χρόνος ικανοποιητικός και εντός πλαισίου προετοιμασίας για το μεγάλο προορισμό που ακολουθεί σε δύο εβδομάδες. Γιατί, ας μην ξεχνιόμαστε φίλτατοι συντρεχαλατζήδες μου: 14 και σήμερα! I am shipping up to Boston… Marathon! Πάμε γερά – πάμε δυνατά! Δυο ανάσες μείνανε.

 

Διαβάστε ακόμα: «Μέσα από την προπόνηση νιώθω ότι αγγίζω την ευτυχία»

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top