Σινέ Ωλίαρος –ή πολλοί ουρανοί, παραπάνω από δύο πάντα…

«Στη μέση της Χώρας σχεδόν ακριβώς, με του χρόνου το σταμάτημα, σαν χάρη σχεδόν μεταφυσική για όλους μας»… (Φωτογραφία Σωτήρης Κακίσης)

Πράγματι. Πολλοί ουρανοί, παραπάνω από δύο οπωσδήποτε στο σινεμά, στο σινεμαδάκι της Αντιπάρου, στη μέση της Χώρας σχεδόν ακριβώς, με την ευθεία του την αίθρια κατευθείαν προς τ’ άστρα, με του χρόνου το σταμάτημα εκεί πάντα, σαν χάρη σχεδόν μεταφυσική για όλους μας, όλους όσους εκεί μέσα μαζί με τα παιδιά τα παιδιά τα βράδια του υποκρινόμασταν, υποκρινόμαστε.

Θυμάμαι κι από την Ύδρα: τόσο μικρός χώρος, λιλιπούτειος μάλιστα και στο άλλο νησί, αλλά εξίσου χωρίς όρια ανάταση, ευρυχωρία ψυχών και σωμάτων απροόπτως, κι από την οθόνη απογείωση προς παντού, σ’ εποχές και μέρη επίσης ξαφνικά τελείως δικά μας. Η Παταγονία ας πούμε με τα «Τέκνα του Πλοιάρχου Γκραντ» από την Ύδρα τη μικρούλα μικρότερη, ο Τζέρι Λούις και η Αμερική ολόκληρη κουκλόσπιτο μόνο μαζί μας, κι όλα τα κορίτσια όλου του κόσμου οι γυναίκες οι όμορφες στην Αντίπαρο για δυο ώρες, για μια ζωή όμως πια δικά μας, δικές μας, έρωτες πάνω στους έρωτές μας απρόσμενοι, πολύχρωμοι, πολύγλωσσοι, πολυκύμαντοι. Ανάλαφροι.

Με τον Νίκο εγώ κατ’ αρχήν πάντα εκεί. Τον Χουλιαρά. Αλλά και με τον Τζιμάκο εννοείται, τον Βαγγέλη τον Κατσούλη, τον Γιώργη τον Παπαγγελή, με τα κορίτσια τους, με παιδιά ένα σωρό ολόγυρα, κι εμείς πέρα από των ηλικιών τα σίδερα, τα κάγκελα παντού, απτόητοι, μια μέρα πριν, δυο μέρες μετά, δυο νύχτες πριν, μια νύχτα πάντα.

Η Έλενα Ναθαναήλ, νύχτα με ήλιο στα Ήλια…

(Ακόμα κι όταν είχα βρεθεί εγώ μ’ εκείνη τη… Μικρή Ολλανδέζα, τη Λατίφα λέει, μπροστά, κι ο Τζίμης έστελνε ένα-ένα τα παιδιά, μικρά τότε, να μου λένε: «Παππού, τσιπς θα μας πάρεις»; Ακόμα κι όταν το φιλμ ρόλαρε και σαν από άλλη ταινία όλος μαζί ο κινηματογράφος ανησυχούσε, ακόμα κι όταν βλέπαμε σινεμασκόπ στενεμένο στης οθόνης το μέσο κι ανθρώπους παραμορφωμένους μαγευτικά σαν σε πίνακες του Ελ Γκρέκο, μέχρι τη διόρθωση, μέχρι πάλι την αλλαγή)…

«Αλλά και με τον Τζιμάκο εννοείται, τον Βαγγέλη τον Κατσούλη, με τα κορίτσια μας, με παιδιά ένα σωρό ολόγυρα»… (Φωτογραφία Σωτήρης Κακίσης). / Και η Ραλλού μαζί εκεί, για μια φορά… (Φωτογραφία Σωτήρης Κακίσης).

Ακόμα πάντα, ακόμα σε κάθε τι. Με του Γιάννη το φιλόξενο χαμόγελο και τη χαρά τη διάχυτη από πάνω μας, Αντίπαρος σημερινή ο Γιάννης μόνος του κι Ωλίαρος πανάρχαια ταυτόχρονα, των ουρανών, το ’παμε, κι αυτός παιδί, αλλά κι εμείς όλοι στο διήγημα του Χουλιαρά ήρεμοι και καλά, εμείς στο τέλος του, σ’ ένα χωρίς THE END ονείρων καταφύγιο:

«Καθόταν ο μικρός, λοιπόν, χωμένος στην καρέκλα δίπλα της και κοίταγε απορημένος κι όλο σύγχυση, πότε, απέναντί του στην οθόνη, τον ουρανό της Αφρικής, πότε, μπροστά και προς τα κάτω του, το σκοτεινό διάστημα με τα χαλίκια και πότε προς τα πάνω του, το άλλο σκοτεινό διάστημα: τον ουρανό που έκλεινε, σαν θόλος, το νησί απ’ άκρη σ’ άκρη.

Έβλεπε, εκεί ψηλά, τα αστέρια, σαν τσαμπιά, πολλά μαζί, να κρέμονται και, κάπου–κάπου, κάποιο απ’ αυτά να ξεκολλάει άξαφνα και να πετάει γρήγορα, να διαγράφει μια τεράστια τροχιά και να πέφτει σβήνοντας, κάπου μακριά, στ’ απέραντο σκοτάδι.

Περιμένοντας τους φίλους μου για το σινεμά… (Φωτογραφία Νίκος Χουλιαράς).

«Έτσι είδε κι εκείνο τ’ άστρο –που έλαμψε για μια στιγμή, και πέρασε, με φόρα, πάνω απ’ το κεφάλι του»…

Έτσι είδε κι εκείνο τ’ άστρο –που έλαμψε για μια στιγμή, και πέρασε, με φόρα, πάνω απ’ το κεφάλι του. Διέγραψε μια σύντομη τροχιά και έπεσε, αθόρυβα, λίγο πιο ’κει, στον άλλο ουρανό· στο σκοτεινό διάστημα με τα χαλίκια.

Το κοίταζε έκθαμβος ο Δαμιανός Φιλολίας· να λάμπει εκεί μπροστά –πεντέξι βήματα απ’ τα πόδια του– γι’ αυτό κι έτρεξε. Έτρεξε αμέσως προς τα ’κει και, πριν προλάβει η αδερφή του να τον πιάσει, ακούμπησε τα δαχτυλάκια του πάνω στην κάφτρα του τσιγάρου»*…

//Νίκος Χουλιαράς, «Μια Μέρα Πριν, Δυο Μέρες Μετά» (Νεφέλη 1998) –από το διήγημα «Ο Τρίτος Ουρανός και το Μοναχικό του Άστρο που Έκαιγε».

Διαβάστε ακόμα: Ο Δήμος Αβδελιώδης και η χειμερινή σύναξη των φίλων του. 

TAGS :
Κακίσης σινεμά Ωλίαρος

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook