hella-delicious

Μαζεύονται με το χέρι (χωρίς μαχαίρι) και πρέπει να προσέχουμε να μην ξεριζώνουμε το φυτό. Αφού τις μαζέψουμε μπορούμε να τις συντηρήσουμε σε δοχεία με νερό.

Το δημοφιλέστερο σπορ του χωριού μου είναι το μάζεμα της οβριάς. Με το που πατήσει το πόδι του ο Φλεβάρης όλοι κοιτάνε τριγύρω μήπως δουν καμία από τις κατάπικρες κορφούλες, που βρίσκονται στο τραπέζι μας για τουλάχιστον δύο μήνες. Και μιλούν για τις μαζωξιές τους με την ίδια περηφάνια που μιλούν οι ψαράδες για την ψαριά τους. «Έφερα δέκα μάτσα, έφερα μια αγκαλιά». Κατεβαίνουν ακόμα και από την Αθήνα για να πάρουν μια γεύση του ιδιαίτερου αυτού φαγητού.

Και αν αυτό το σπορ σας φαίνεται εύκολο, μάλλον δεν το έχετε επιχειρήσει αρκετές φορές. Οι όχτοι όπου βγαίνουν οι οβριές είναι συνήθως απότομοι και οι πτώσεις και τα στραβοπατήματα είναι μέσα στο πρόγραμμα. Επίσης στο peak της σεζόν, κοντά στα τέλη Μαρτίου, τα φιδάκια αρχίζουν να ξυπνάνε –και είναι τσαμπουκαλεμένα. Και το χειρότερο, μπορεί να περπατάς αρκετές ώρες και στο τέλος να γυρίσεις με άδεια χέρια. Μα τι είναι τέλος πάντων αυτές οι οβριές που προκαλούν τέτοιο χαμό στη Μεσσηνία;

Τις τσιγαρίζουμε σε λίγο ελαιόλαδο ή τις μαγειρεύουμε στην κατσαρόλα με ελάχιστο νερό. Τα αυγά, το κατσίκι και το χταπόδι είναι οι καλύτεροι φίλοι της οβριάς.

Οι οβριές, ή αλλιώς αβρωνιές όπως τις λένε στην Κρήτη, μοιάζουν με μικρό κισσό που πολλές φορές αναρριχάται πάνω σε δέντρα, κλιματσίδες ή σκίντα, και στο σχήμα με το σπαράγγι. Το χρώμα τους μπορεί να είναι πράσινο ή ανοιχτό καφέ. Φύονται από τέλη Φεβρουαρίου μέχρι τέλη Μαΐου, ανάλογα με την περιοχή. Όσο πιο θερμό είναι το κλίμα, τόσο πιο νωρίς φύονται. Μαζεύονται με το χέρι (χωρίς μαχαίρι) και πρέπει να προσέχουμε να μην ξεριζώνουμε το φυτό. Αφού τις μαζέψουμε μπορούμε να τις συντηρήσουμε σε δοχεία με νερό (όπως τα άνθη), το οποίο δεν πρέπει να καλύπτει πάνω από τo 1/4 του σώματος του φυτού και σε θερμοκρασία 8-12 βαθμούς Κελσίου. Σε ιδανικές συνθήκες συντηρούνται περίπου έξι μέρες.

Το καθάρισμα της οβριάς γίνεται ως εξής: Ξεκινάμε να τη σπάμε από την άκρη του μίσχου και μέχρι να σπάει ο μίσχος. Το ινώδες μέρος που «τσακίζει» πρέπει να αφαιρείται, γιατί δεν έχει ευχάριστη υφή. Παραταύτα δεν πρέπει να πετάγεται, καθώς είναι πολύ χρήσιμο για τη δημιουργία ζωμών. Ο ζωμός της οβριάς σερβίρεται με λίγο λάδι και λεμόνι και είναι πολύ εύγευστος.

Οι οβριές καλό είναι να μην τρώγονται ωμές, καθώς το φυτό είναι ελαφρώς τοξικό. Αν θέλουμε να κρατήσουμε το 100% της γεύσης τους (στο χωριό μου το να τις ξεπικρίζεις είναι ύβρις) δεν πρέπει να τις βράσουμε σε πολύ νερό, γιατί έτσι χάνουν τόσο την πικράδα όσο και την επίγευσή τους. Αν θέλουμε να πάρουμε το μέγιστο, μπορούμε να τις τσιγαρίσουμε σε λίγο ελαιόλαδο ή να τις μαγειρέψουμε στην κατσαρόλα με ελάχιστο νερό στον πάτο. Τα αυγά, το κατσίκι και το χταπόδι είναι οι καλύτεροι φίλοι της οβριάς.

Γαλότσες, τσαντούλες και πάμε!

 

Διαβάστε ακόμα: Πώς μαζεύουμε τα χόρτα; 5 συμβουλές-χρυσάφι από τον Τροφοσυλλέκτη

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top