«Έχω ακούσει χιλιάδες φορές τη φωνή του Καραγκιόζη, κοιτάζοντας το πρόσωπο του πατέρα μου. Τους φαντάζομαι σαν ένα, αδυνατώ να τους ξεχωρίσω».

«Έχω ακούσει χιλιάδες φορές τη φωνή του Καραγκιόζη, κοιτάζοντας το πρόσωπο του πατέρα μου. Τους φαντάζομαι σαν ένα, αδυνατώ να τους ξεχωρίσω».

Γεννήθηκα μέσα στο Θέατρο Σκιών. Ακολουθούσα τον πατέρα μου παντού, σε κάθε χωριό, σε κάθε περιοδεία, σε κάθε παράσταση. Μικρός δεν είχα παιχνίδια, μόνο φιγούρες. Αυτές που έφτιαχνε με μεράκι ο μπάρμπα Θανάσης και έκανε τα παιδιά να γελούν. Μεγαλώνοντας κατά αυτόν τον τρόπο είναι αδύνατον να μην λατρέψεις το σύμπαν του Θεάτρου Σκιών. Το ετοιμόλογο πνεύμα και το ειρωνικό κέφι του Καραγκιόζη, την εγκαρτέρηση της Αγλαΐας, το ξεπεσμένο ύφος αριστοκράτη του Διονύσιου, τις γαλιφιές του Χατζηαβάτη, την αδιάφθορη ορμή του βουνίσιου μπάρμπα-Γιώργου, τις καυχησιές του Σταύρακα… Για μένα όλες αυτοί οι χαρακτήρες ήταν κάτι περισσότερο από φιγούρες. Μέσα από τη φωνή του πατέρα μου έγιναν η οικογένειά μου, οι άνθρωποι που με έβαζαν για ύπνο…

Στον μπερντέ ανέβηκα πολύ μικρός, γύρω στα πέντε μου. Με γοήτευε η ιδέα της παράστασης, η αδρεναλίνη, οι φιγούρες που φωτοβολούσαν στο πανί, οι φωνές που εναλλάσσονταν… Πήγαινα και μπλεκόμουν στα πόδια του πατέρα μου και των βοηθών του, ζητώντας να συμμετέχω κι εγώ. Για να με ξεφορτωθούν μου έδιναν να κρατάω καμιά φιγούρα, την κράδαινα στο πανί σαν λάφυρο, απάνω στο σκαμνάκι μου. Χωρίς αυτό δεν έφτανα. Με τα χρόνια, το σκαμνάκι έμεινε στην άκρη κι εγώ άρχισα να ασχολούμαι ολοένα και περισσότερο με την τέχνη του μπερντέ. Αν και μέχρι τα 24 ο πατέρας μου δεν με άφηνε να παίζω, γιατί ήθελε πρώτα να στρώσει η φωνή μου, να μεστώσει, και μετά να δοκιμάσω την τύχη μου.

ΚΩΣΤΑΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ 6 ΧΡΟΝΩΝ,ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ

Πατέρας και γιος, πριν χρόνια, στο ημίφως που σφυρηλάτησε τη σχέση τους. «Από παιδάκι ζητούσα να συμμετάσχω κι εγώ», θυμάται ο Δημήτρης Σπυρόπουλος. «Για να με ξεφορτωθούν μου έδιναν να κρατάω καμιά φιγούρα, την κράδαινα στο πανί σαν λάφυρο, απάνω στο σκαμνάκι μου…»

Παιδί παρακολουθούσα φανατικά τις παραστάσεις του πατέρα μου στην τηλεόραση. Κι όταν επέστρεφε το βράδυ, ερχόταν στο κρεβάτι και μου χάριζε κάθε φορά και από μια φιγούρα. Η συλλογή μου, μια εποχή, αριθμούσε πάνω από 150 μορφές. Σηκωνόμουν το πρωί πριν πάω σχολείο και ετοίμαζα τις δικές μου αυτοσχέδιες «παραστάσεις» στην κουζίνα. Ζητούσα μάλιστα από τη μητέρα μου, η οποία τραγουδούσε στις παραστάσεις του Καραγκιόζη, να πει τα τραγούδια, ώστε το έργο να παιχτεί ακριβώς όπως το ανέβαζε πατέρας μου. Υπό μια έννοια ήμουν ένας μικρός καλλιτέχνης. Όπως όλα τα παιδιά. Το δύσκολο είναι να είσαι καλλιτέχνης, μεγαλώνοντας…

«Για μένα οι χαρακτήρες του Θεάτρου Σκιών ήταν κάτι περισσότερο από φιγούρες. Μέσα από τη φωνή του πατέρα μου έγιναν η οικογένειά μου, οι άνθρωποι που με έβαζαν για ύπνο…»

Έχω ακούσει χιλιάδες φορές τη φωνή του Καραγκιόζη, κοιτάζοντας ταυτόχρονα το πρόσωπο του πατέρα μου. Με τα χρόνια υπάρχουν φορές που αδυνατώ να τους ξεχωρίσω. Τους φαντάζομαι σαν ένα: δεν ξέρω πότε σταματά ο ένας και πότε ξεκινά ο άλλος.

ΚΩΣΤΑΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ-ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΒΥΡΩΝΑ

«Μέχρι τα 24 ο πατέρας μου δεν με άφηνε να παίζω. Ήθελε πρώτα να στρώσει η φωνή μου, να μεστώσει, και μετά να δοκιμάσω την τύχη μου».

Θαυμάζω το ασίγαστο πάθος του πατέρα μου για το Θέατρο Σκιών. Την αγάπη του να το εξελίξει, να το φέρει πιο κοντά στα μέτρα της εποχής, παρά την ηλικία του. Πρόσφατα έγραψε ένα νέο έργο με θέμα την κλωνοποίηση του μπάρμπα-Γιώργου και ένα ακόμα με ρομπότ. Μα, θα πεις, «ρομπότ και Καραγκιόζης»; Ναι, γιατί το Θέατρο Σκιών δεν είναι μια τέχνη αγκυλωμένη στο παρελθόν, αλλά ένας ζωντανός οργανισμός που κάθε τόσο χρειάζεται ανανέωση. Σε παλαιότερα έργα υπήρχαν σκηνές όπου ο Καραγκιόζης έβαζε το «αραπάκι» στο φούρνο και ο κόσμος ξεκαρδιζόταν στο γέλιο. Σήμερα, είναι αδιανόητο, κατά τη γνώμη μου, να δείξεις κάτι τέτοιο σε ένα μικρό παιδί. Το μήνυμα είναι λάθος και ας φέρει την «καθαγιασμένη», στην Ελλάδα, αύρα της παράδοσης. Το Θέατρο Σκιών είναι ένας τρόπος να ψυχαγωγήσεις τα παιδιά, αλλά και να σατιρίσεις τα κακώς κείμενα των ενηλίκων, να δεις πέρα από βολικές αλήθειες, να ταρακουνήσεις τις βεβαιότητές τους.

Αυτή την εποχή υπάρχει μια νέα γενιά καραγκιοζοπαιχτών, η οποία παλεύει να διατηρήσει ζωντανές τις αξίες του Καραγκιόζη, αλλά και να ανανεώσει το ύφος του Θεάτρου Σκιών. Είμαι βέβαιος ότι κάτι καλό θα προκύψει από αυτόν τον αγώνα. Ο Καραγκιόζης είναι μέρος της Ελλάδας. Κομμάτι του πολιτισμού μας. Θα επιβιώσει, λοιπόν. Δεν φοβάμαι. Όσο υπάρχουν παιδιά θα συνεχίσει να «φιλοσοφεί» στον μπερντέ.

ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

«Μικρός δεν είχα παιχνίδια, μόνο φιγούρες. Αυτές που έφτιαχνε με μεράκι ο πατέρας μου και έκανε τα παιδιά να γελούν».

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top