Γνωρίστηκαν το 1980, όταν ο Έημον ήρθε από το Δουβλίνο προκειμένου να εργαστεί στην Αθήνα, σε τουριστικό γραφείο (Credits: Ανανίας Κωτσοβός).

Γνωρίστηκαν την πρώτη νύχτα που ο Έημον έφτασε στην Αθήνα, το 1980, ένα παιδί 19 ετών που ήρθε από το Δουβλίνο προκειμένου να εργαστεί στην Αθήνα, σε τουριστικό γραφείο. Ήταν φίλος ενός φίλου του Πέτρου, βρέθηκαν σε μια παρέα και κόλλησαν αμέσως.

– Πέτρος: Τι πιστεύεις ότι ήταν αυτό που μας έκανε φίλους, Έημον;

– Έημον: Το ότι ήμασταν και οι δυο τρελόπαιδα. Τα μυαλά μας ήταν στο πώς να περνάμε καλά. Η Ελλάδα την δεκαετία του 80 ήταν μια χώρα σε μεγάλα κέφια, ένα μεγάλο πάρτι γινόταν στην Αθήνα, εφτά μέρες την εβδομάδα, από το σούρουπο μέχρι πρωίας.

– Πέτρος: Θυμάμαι ότι έπινες περισσότερο από εμένα ή τουλάχιστον έτσι ήθελα να πιστεύω και που δεν έλεγες ποτέ όχι σε οποιαδήποτε ιδέα που πετούσα. Βασικά δεν μας χώραγε ο τόπος, ήμασταν αυτό που λένε “άγρια νιάτα”. Θυμάσαι που ένα βράδυ, μαζί με εκείνον το φίλο σου που είχε έρθει να σε επισκεφτεί από την Ιρλανδία, καταλήξατε στο νοσοκομείο από το νοθευμένο τζιν που είχατε καταναλώσει;

– Έημον: Πώς μπορώ να το ξεχάσω; Είχαμε πάει στα κλαμπ της Πλάκας, ήπιαμε και όταν ξυπνήσατε δεν θυμόσασταν τίποτα. Ξυπνήσαμε στον διάδρομο ενός νοσοκομείου, σηκωθήκαμε και φύγαμε στα κρυφά. Ήρθαμε και σε βρήκαμε για να σου πούμε τα καθέκαστα κι εσύ γελούσες με δάκρυα!

– Πέτρος: Θυμάσαι εκείνη τη φορά που πήγαμε μέσα στο καταχείμωνο στα Μάταλα για να αποδώσουμε φόρο τιμής στους χίπηδες της προηγούμενης δεκαετίας; Το βράδυ που περάσαμε σε μια από τις σπηλιές αγναντεύοντας τα κύματα, μέχρι που ξημέρωσε, θυμάσαι; Και που σκαρφαλώναμε στη σπηλιά της Ακρόπολης για να κοιτάξουμε την Αθήνα από τον Ιερό Βράχο;

– Έημον: Κάνοντας σχέδια για ταξίδια σε χώρες της Αφρικής και της Ασίας.

– Πέτρος: Κι ένα βράδυ που τσακωθήκαμε, δε θυμάμαι τον λόγο πάντως δεν μιλούσαμε για μερικές μέρες.

– Έημον: Πάντως γκομενικό δεν ήταν. Ποτέ δεν τσακωθήκαμε για γκομενικά θέματα.

Χάθηκαν, το 1987, στα είκοσι έξι τους, μετά από εφτά περιπετειώδη χρόνια. Ξαναβρέθηκαν είκοσι δύο χρόνια αργότερα, το 2009 εξαιτίας του Facebook.

Εκείνα τα χρόνια ο Πέτρος σπούδαζε κινηματογράφο και οι δυο τους εργάζονταν σε ένα τουριστικό γραφείο στην Πλάκα που διοργάνωνε ταξίδια με το Magic Bus, στην Ινδία και στο Αφανιστούν και σε άλλους εξωτικούς εξωτικούς. Υπήρχαν και τότε αεροπορικές εταιρίες με οικονομικά εισιτήρια, που μπορούσες να κάνεις στάσεις ενδιάμεσα αν ήθελες, πχ μπορούσες να ταξιδέψεις από την Αθήνα στην Αυστραλία, έχοντας σταματήσει ενδιάμεσα στην Ινδία, στη Σιγκαπούρη, στη Μαλαίσια, Ταϊλάνδη, ακόμα και στη Βιρμανία.

Οι δυο τους έκαναν κάποια τέτοια ταξίδια. Μέχρι που ο Πέτρος έφυγε για να μείνει στην Αυστραλία και ο Έημον άφησε την Αθήνα για να πάει να δουλέψει στην Κέρκυρα. Δεν υπήρχαν κινητά ούτε λάπτοπ εκείνα τα χρόνια ώστε να κρατήσουν επαφή, κανένα γράμμα πότε πότε στην αρχή, μέχρι που τελικά, τίποτα. Έτσι χάθηκαν, το 1987, στα είκοσι έξι τους, μετά από εφτά περιπετειώδη χρόνια. Ξαναβρέθηκαν είκοσι δύο χρόνια αργότερα, το 2009 εξαιτίας του Facebook. Πιο συγκεκριμένα ο Έημον ανακάλυψε τον Πέτρο και του έστειλε ένα μήνυμα στο οποίο έλεγε ότι θα επισκεπτόταν την Αθήνα για να δει το Μουσείο Ακρόπολης και ότι θα χαιρόταν αν βρίσκονταν και τα έλεγαν.

– Πέτρος: Δέχτηκα με μεγάλη χαρά, μάλιστα όπως θα θυμάσαι, είχα την ιδέα να μη μιλήσουμε μέχρι τότε, να πάρεις ένα ταξί, να μου χτυπήσεις το κουδούνι και μόνο όταν θα έφτανες να βλέπαμε ο ένας τον άλλον, μόλις θα άνοιγε η πόρτα, όπως στην τηλεοπτική εκπομπή.

Όταν ξαναβρέθηκαν έπειτα από χρόνια δεν μπορούσαν να μιλήσουν. Επί ένα τέταρτο της ώρας κοιτούσε ο ένας τον άλλον και αναφωνούσαν “Oh, my God! Oh, my God!” (Credits: Ανανίας Κωτσοβός).

– Έημον: Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την εμπειρία! Έτσι έγινε, ήταν συγκλονιστική η στιγμή που αντικρίσαμε ο ένας τον άλλον μετά από είκοσι δύο χρόνια. Όλες οι αλλαγές πάνω μας, στα πρόσωπά μας, τόσες πληροφορίες που έπρεπε να επεξεργασθούν από τον εγκέφαλο αστραπιαία!

– Πέτρος: Εκατοντάδες μικρές εκρήξεις σαν πυροτεχνήματα, εκατοντάδες εικόνες από τότε, από εκείνα τα αγρίως ρομαντικά χρόνια. Δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε, επί ένα τέταρτο της ώρας κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον και αναφωνούσαμε “Oh, my God! Oh, my God!” Ήταν εξαιρετικά δύσκολο να βρούμε το σημείο επαφής.

– Έημον: Δεν έχω ζήσει ποτέ κάτι παρόμοιο. Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο ο ένας ξαναείδε στον άλλον τα νιάτα του και ταυτόχρονα έναν άνθρωπο που εκείνος μόνο μπορούσε να ξέρει τι έζησαν, μιας και είναι αδύνατον να περιγράψεις ορισμένες καταστάσεις σε άλλους αν δεν τις έχετε ζήσει μαζί. Με βρήκες πολύ διαφορετικό;

– Πέτρος: Φυσικά, ήσουν ένας άντρας πλέον, σε είχα αφήσει τζόβενο.

Όταν κάποια στιγμή συνήλθαν, όταν σταμάτησαν τα: “Oh, my God! Oh, my God!” ο Πέτρος πρότεινε στον Έημον να καθίσει, ήταν όρθιοι όλη αυτή την ώρα, και έφερε δυο ποτήρια για να το γιορτάσουν με μια σαμπάνια. Ενώ τσούγκριζαν τα ποτήρια πρόσεξε ότι ο Έημον κρατούσε ένα μπαστούνι, που το είχε ακουμπήσει δίπλα του. Τον ρώτησε αν είχε κάποιο ατύχημα, ίσως κάποιο διάστρεμμα, όμως το γεγονός ότι παρουσίαζε μια μικρή δυσκολία στην ομιλία ίσως σήμαινε ότι είχε περάσει κάποιο εγκεφαλικό και άντε να πιστέψει ότι ο Έημον είχε πάθει εγκεφαλικό!

Έημον: «Με πήγαν στο νοσοκομείο και οι γιατροί ήταν σίγουροι ότι δεν θα την έβγαζα καθαρή, οπότε έκανα τη διαθήκη μου, κάτι που δεν ήταν καθόλου εύκολο».

Ήταν όμως κάτι περισσότερο από αυτό. Είχε παρουσιάσει κάποια νευρολογική ασθένεια που παραλίγο να του είχε στοιχίσει τη ζωή. Έκανε την εμφάνισή της ένα πρωί που πήγε να σηκωθεί από το κρεβάτι του για να πάει στη δουλειά του. Έτρεμε, δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του.

– Έημον: Με πήγαν στο νοσοκομείο και οι γιατροί ήταν σίγουροι ότι δεν θα την έβγαζα καθαρή, οπότε έκανα τη διαθήκη μου, κάτι που δεν ήταν καθόλου εύκολο, επειδή η ομιλία μου δεν έβγαζε νόημα, η συμβολαιογράφος τα βρήκε σκούρα μέχρι να καταλάβει τι της έλεγα.

Όμως ενώ τον είχαν ξεγραμμένο, μετά από μερικά εικοσιτετράωρα άρχισε να επανέρχεται. Μιλάμε για ένα θαύμα. Ο επόμενος χρόνος ήταν δύσκολος. Έμεινε κατάκοιτος, έχασε την όρασή μου για κάποιο διάστημα, έμεινε παράλυτος… Εννοείται ότι η καριέρα του, που τον ενδιέφερε τόσο πολύ εκείνα τα χρόνια και που την είχε χτίσει με μεγάλη προσπάθεια μετά από σπουδές στον τομέα της Πληροφορικής στην Αγγλία και στην Αμερική, έπεσε σε κενό, μαζί με όλα τα υπόλοιπα.

Εργαζόταν σε πολύ γνωστή αεροπορική εταιρία στο Λονδίνο, είχε μια πολύ απαιτητική δουλειά, διηύθυνε μια μεγάλη ομάδα στον τομέα της τεχνολογίας. Μετά από ένα χρόνο γεμάτο αγωνία και δοκιμασίες έγινε ένα δεύτερο θαύμα. Μέρα με τη μέρα άρχισε να ξαναβρίσκει την αίσθηση της ισορροπίας του, ενώ η ομιλία του επανήλθε σε σημαντικό βαθμό κάτι που θεωρήθηκε σαν μια πολύ σπάνια περίπτωση, μόνο δέκα ανάλογες περιπτώσεις είχαν καταγραφεί επισήμως μέχρι τότε σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η ζωή του Έημον άλλαξε δραστικά έπειτα από την περιπέτεια της υγείας του (Credits: Ανανίας Κωτσοβός).

– Έημον: Ξεκίνησα έναν αγώνα προκειμένου να περπατήσω πάλι όπως πρώτα και τα κατάφερα σε μεγάλο βαθμό, μέχρι που έφτασα σε σημείο να περπατάω κανονικά με τη βοήθεια του μπαστουνιού.

Ενώ ο Έημον διέσχιζε τον δικό του δρόμο, ο Πέτρος, μετά από κάποια τυχοδιωκτικά χρόνια στην Αυστραλία, στο Λος Άντζελες και το Άμστερνταμ, επέστρεψε στην Αθήνα όπου κατόρθωσε να χτίσει ένα όνομα σαν σκηνοθέτης, με ταινίες μικρού μήκους ταινίες αρχικά και μετέπειτα στην τηλεόραση και στην διαφήμιση, ώσπου μεταπήδησε στον χώρο της συγγραφής, αρχικά συνεργαζόμενος με γνωστά έντυπα και εφημερίδες σε θέματα πολιτιστικά ή παίρνοντας συνεντεύξεις από πρόσωπα που πάντα ήθελε να γνωρίσει, και αργότερα γράφοντας λογοτεχνία. Από το 2007 μέχρι σήμερα έχει εκδώσει πέντε βιβλία.

Πέτρος: «Ίσως επειδή δεν έχουμε κάνει οικογένεια ούτε εσύ ούτε εγώ, μπορέσαμε να συνεχίσουμε από εκεί που το είχαμε αφήσει».

– Έημον: Νομίζω ήταν αναπόφευκτο να γίνεις συγγραφέας γιατί πάντα έγραφες. Σε όποιο μέρος και να ήμασταν, ακόμα και στα μπαρ που πηγαίναμε, είχες πάντα μαζί σου ένα σημειωματάριο και ένα στυλό και κάποια στιγμή μας παρατούσες και πήγαινες σε μια γωνιά να γράψεις τα δικά σου, που δεν μας τα διάβαζες ποτέ μάλιστα.

– Πέτρος: Ισχύει. ΄Ημουν ένας γραφικός πιτσιρικάς με παράξενο μαλλί, σκυμμένος πάνω σε ένα τετράδιο. Αλλά δεν είναι καταπληκτικό που γίναμε πάλι φίλοι με την πρώτη;

– Έημον: Ξαναγίναμε φίλοι αμέσως, επιβεβαιώνοντας ότι αν υπάρχει αγάπη και ταύτιση ανάμεσα σε δυο ανθρώπους ο χρόνος δεν υπάρχει.

– Πέτρος: Ίσως επειδή δεν έχουμε κάνει οικογένεια ούτε εσύ ούτε εγώ, μπορέσαμε να συνεχίσουμε από εκεί που το είχαμε αφήσει. Δεν ξέρω πώς θα ήταν διαφορετικά.

– Έημον: Ευτυχώς έχουμε ηρεμήσει τώρα.

Στο μακρινό 1980 στην Πλάκα. Τότε που ήταν νέοι γεμάτοι ορμή και όνειρα.

Από τα παλιά πάθη απέμεινε μόνο η αγάπη για τα ταξίδια. Ο Έημον έχει ταξιδέψει πολλές φορές μόνος, μάλιστα έχει λάβει μέρος σε δυο ποδηλατικούς αγώνες πριν λίγα χρόνια, όταν διέσχισαν την Ινδία και τη Νιγηρία με σκοπό να μαζέψουν χρήματα για φιλανθρωπικό σκοπό. Έκαναν όμως και μαζί δυο υπερατλαντικά ταξίδια αφότου ξαναβρέθηκαν, έτσι ο Πέτρος, ταξιδεύοντας μαζί του, διαπίστωσε ότι αυτό που φαίνεται βουνό τελικά είναι εφικτό. Υπάρχουν οι υποδομές στα αεροδρόμια, από πρακτική άποψη είναι κατοχυρωμένο το δικαίωμα των ΑΜΕΑ να ταξιδεύουν.

– Πέτρος: Είσαι κυριολεκτικά ένας ήρωας των αεροπλάνων, Έημον, αυτό έχω να πω. Με εξέπληξες.

– Έημον: Eύχομαι να μπορώ να συνεχίσω να ταξιδεύω και να σε εκπλήσσω.

Δεν είναι τυχαίο που το λέει αυτό ο Έημον. Η περιπέτεια της υγείας του δεν έχει τελειώσει. Μπορεί το 2009 να περπατούσε με μια μικρή βοήθεια από το μπαστούνι, όμως πριν τρία χρόνια, το 2017, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα έχασε ξανά την κινητικότητά του και σαν να μην έφτανε αυτό, μέχρι το καλοκαίρι που πέρασε κανείς δεν μπορούσε να βρει την αιτία. Η απάντηση ήρθε από ένα εξειδικευμένο κέντρο έρευνας της Βοστόνης, όπου οι γιατροί διέγνωσαν ότι η προηγούμενη ασθένεια, που την ξεπέρασε από θαύμα, έγινε η αιτία για μια νέα ασθένεια.

– Έημον: Ονομάζεται Αtaxia. Μοιάζει με την Σκλήρυνση κατά Πλάκας και μου έχει πάλι στερήσει την αίσθηση ισορροπίας στα κάτω άκρα και δυσκολία στην ομιλία. Πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα φάρμακο για την Σκλήρυνση κατά Πλάκας που αποδείχτηκε αποτελεσματικό και για την ασθένεια αυτή σε κάποιες περιπτώσεις. Δυστυχώς δεν είχε αποτέλεσμα σε εμένα, παρόλα αυτά δεν έχει χαθεί η ελπίδα.

 »Δοκιμάζονται νέα φάρμακα και επειδή οι γιατροί με θεωρούν μια ιδιαίτερη περίπτωση είναι σε επαφή μαζί μου. Θα είμαι από εκείνους που θα λάβουν πρώτοι όποια καινούργια θεραπεία. Μέχρι τότε θα περιμένω απολαμβάνοντας όσα μπορώ ακόμη να κάνω. Το καλό είναι ότι ανέκαθεν ήμουν καλά με τον εαυτό μου. Υπάρχουν τόσες ταινίες να δω και τόσα καλά βιβλία για να διαβάσω! Εφόσον αποφάσισα να κάνω βάση μου την Αθήνα πλέον, μιας και η Ελλάδα είναι μια δεύτερη πατρίδα για εμένα, έτσι τη νιώθω, έχω κι εσένα Πέτρο, και την γειτόνισσά μου την Έρη που με φροντίζει σαν δικό της άνθρωπο και όσο περνάει ο καιρός κάνω καινούργιους φίλους.

«Αν δεν είχαμε χιούμορ και αυτοσαρκασμό θα είχαμε τρελαθεί, εγώ πάντως σίγουρα!», παραδέχεται ο Πέτρος.

– Πέτρος: Δεν είναι τυχαίο που όποιος σε γνωρίζει θέλει να σε ξαναδεί. Είσαι ένας άνθρωπος που μας φέρνεις στα ίσια μας. Σκέφτομαι συνεχώς πως αυτό που σου συνέβη θα μπορούσε να έχει συμβεί σε εμένα. Μέσα από εσένα το ζω κι εγώ. Αυτό που θαυμάζω πιο πολύ σε εσένα όμως είναι η στωικότητα και η ψυχραιμία σου, ο σοφός τρόπος που βιώνεις τις περιπέτειες της υγείας σου, σαν ένας μικρός Βούδας.

– Έημον: Χαίρομαι που το ακούω. Βρίσκω τους Έλληνες πολύ καλούς, η συμπεριφορά τους είναι καλύτερη απ’ ότι σε άλλα κράτη, ειδικά στην Ασία, όπου τα άτομα με κινητικά προβλήματα θεωρούνται δεύτερης κατηγορίας.

Εκτός από τις βόλτες οι δυο φίλοι, μελετούν και δημιουργία μιας πλατφόρμας που θα απευθύνεται στα ΑΜΕΑ.

– Πέτρος: Ομολογώ ότι μου έχει κάνει εντύπωση η προθυμία για βοήθεια στους δρόμους της Αθήνας, στις βόλτες μας στο κέντρο, στο Μοναστηράκι, στο Θησείο, στο Παλαιό Φάληρο… Όχι ότι είμαστε σε καλό επίπεδο! Εκτός από το ότι δεν υπάρχουν υποδομές για την πρόσβαση σε μπαρ, εστιατόρια και τουαλέτες, οι οδηγοί δεν σέβονται τις ράμπες, παρκάρουν όπου να΄ ναι. Παρόλα αυτά μερικές φορές η προθυμία νεων παιδιών να βοηθήσουν είναι συγκινητική.

– Έημον: Και οι οδηγοί ταξί είναι στην πλειοψηφία τους εξυπηρετικοί.

– Πέτρος: Υπάρχουν και οι άλλοι όμως. Δε θυμάσαι τι τραβήξαμε τον πρώτο καιρό που κάποιος συγκάτοικος στην πολυκατοικία απομάκρυνε τη ράμπα; Έπρεπε να βιδώσαμε τη ράμπα για να λυθεί το πρόβλημα.

– Έημον: Προτιμώ να μην το θυμάμαι. Το έκανε συστηματικά.

– Πέτρος: Επειδή τον ενοχλούσε η θέα της, δεν υπήρχε άλλη δικαιολογία.

Εκτός από τις βόλτες όμως οι δυο φίλοι, έχουν ξεκινήσει το τελευταίο διάστημα να κάνουν και άλλου είδους σχέδια. Μελετούν και δημιουργία μιας πλατφόρμας που θα απευθύνεται στα ΑΜΕΑ που σκοπεύουν να ταξιδέψουν, προσφέροντάς τους πληροφορίες και χρήσιμες οδηγίες. Οι πρώτες επαφές έχουν γίνει, έχουν βρεθεί κάποιοι χορηγοί από το εξωτερικό και ένας πυρήνας ανθρώπων που έχουν προθυμοποιηθεί να βοηθήσουν.

– Έημον: Το σχέδιό μας είναι φιλόδοξο, πρέπει να το αντιμετωπίσουμε μεθοδικά, βήμα βήμα. Θα είμαστε μια μικρή ομάδα στην αρχή με την ελπίδα να μεγαλώνουμε σταδιακά. Μακάρι να μας πάνε όλα καλά.

– Πέτρος: Αλλά ακόμη και αν δεν πάνε καλά πώς βλέπεις το μέλλον της φιλίας μας, Έημον;

– Έημον: Ελπίζω με πολύ χιούμορ. Εσύ;

– Πέτρος: Αν δεν είχαμε χιούμορ και αυτοσαρκασμό θα είχαμε τρελαθεί, εγώ πάντως σίγουρα! Πιστεύω ότι στη φιλία μας το πάνω χέρι έχει το κάρμα και γι αυτό ανυπομονώ να δω τι άλλο μας περιμένει. Θέλω να ελπίζω ότι τα σχέδιά μας θα αποδώσουν καρπούς, αρκεί να είμαστε γεροί και δυνατοί, γιατί όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια για το μέλλον η ζωή γελάει, Έημον, κι αυτό είναι κάτι που εσύ κι εγώ γνωρίζουμε πολύ καλά.

 

Διαβάστε ακόμα: Πέτρος Μπιρμπίλης – Η ζωή μου με τον Ρίκο.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top