Πέτρος Μπιρμπίλης: Η ζωή μου με τον Ρίκο

Ο Ρίκο ήρθε από ένα χωριό της Ξάνθης, μέσω φιλοζωικής. Ζούσε σε μια χωματερή, ανάμεσα σε σκουπίδια, όπου ζούσαν πάνω κάτω 2000 ακόμα αδέσποτα. Ο χειμώνας ήταν βαρύς. Δεν θα επιβίωνε. (photo: Ανανίας Κωτσοβός).

-Σκύλος ή γάτα;

Έλεγα «ποτέ σκύλο» γιατί φοβόμουν την δέσμευση. Μου ήταν αδιανόητο. Είχα λοιπόν γάτες μέχρι μια ηλικία. Στο σύνολο τρεις. Ο αρσενικός, ο Ψίτης, έζησε 19 χρόνια, Τον αγάπησα πολύ και τον χάρηκα. Ήταν φοβητσιάρης, μ’ ένα ύφος σαν χαμένος διαρκώς, κι αυτό με έκανε να νιώθω ιδιαίτερα προστατευτικός απέναντί του. Οι άλλες δυο ήταν θηλυκές. Η σχέση μας και με τις δύο ήταν εκρηκτική μέχρι το τέλος. Η μια μάλιστα την κοπάνησε για ένα διάστημα και ξαναγύρισε για να γεννήσει στον καναπέ μου, με έμενα να της τραβάω τα γατάκια προς τα έξω. Σήκωσε μόνη της τα πόδια σαν να μου το ζητούσε. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που με έγλειψε στο μάγουλο εκείνο το βράδυ, για να με ευχαριστήσει. Όταν μεγάλωσε τα μικρά της έφυγε πάλι και δεν την ξαναείδα. Η δεύτερη, η Νιουνιού, απλά δεν με γούσταρε. Ούτε να με βλέπει ζωγραφιστό. Ποτέ δεν το κατάλαβα γιατί. Με πλήγωσε ομολογώ γιατί έκανα ότι μπορούσα για να είναι καλά. Όταν είδα ότι με την μάνα μου δεν είχε την ίδια συμπεριφορά τις άφησα να ζήσουν μαζί, κι ευτύχισαν. Την ώρα που πέθαινε πήγα να την πάρω αγκαλιά αλλά εκείνη τρελάθηκε και με γρατζούνισε άγρια. Δεν πειράζει . Η υιοθεσία του σκύλου ήρθε από μόνη της. Τον πήρα σαν παρηγοριά και υποκατάστατο της πιστής και άδολης αγάπης της μάνας μου, η οποία έπαθε άνοια και ήταν θέμα χρόνου να την χάσω. Με παρηγόρησε πολύ το κοκόνι μου, και μαλάκωσε το κενό που δημιουργήθηκε όταν τελικώς έφυγε η μάνα μου. Ο μεγάλος έρωτας όμως ήρθε πιο μετά. Μέρα με τη μέρα άρχισα να τον μαθαίνω και να καταλαβαίνω το μεγαλείο των σκύλων. Μου έμαθε και συνεχίζει να μου μαθαίνει πολλά. Για μένα, για τους ανθρώπους γύρω μου, και φυσικά για το είδος του, μιας και τα σκυλιά και σε επίπεδο ψυχής και σε συμπεριφοράς, κινούνται σε υψηλότερο επίπεδο απ΄ότι το ανθρώπινο είδος.

-Πως τον λένε; 

Τον λένε Μαντρίκο, για τη συντομία Ρίκο. Γεννήθηκε σ’ ένα χωριό της Ξάνθης, σε μια χωματερή, ανάμεσα σε σκουπίδια, όπου ζούσαν πάνω κάτω 2000 ακόμα αδέσποτα. Ο Μαντρίκος ήταν από τα τυχερά. Σε πρώτη φάση κατέληξε σ’ ένα μαντρί. Εξ ου και Μαντρί-κος. Επειδή ήταν συνεσταλμένος αυτοί που είχαν το μαντρί τον φρόντισαν όσο μπορούσαν. Πέρασε ένα δύσκολο χειμώνα με αρκετή πείνα και κρύο, και χιόνια, και δεν θα ζούσε πολύ αν δεν τον αναλάμβαναν κάποιοι διασώστες τελικά. Από φιλοζωϊκή. Ήταν καταδικασμένος και λόγω μεγέθους. Πολύ μικρόσωμος, κι ευαίσθητος και ντροπαλός, για να επιζήσει ανάμεσα στα πιο μεγάλα και πιο επιθετικά που υπήρχαν στο μαντρί.

-Τι ζώδιο είναι; Εσύ; Τι λένε τ’ άστρα, ταιριάζετε;

Γεννήθηκε τέλος Σεπτεμβρίου οπότε πρέπει να είναι Ζυγός. Εγώ είμαι Λέων. Δεν θα ‘θελα να τον αντιμετωπίζω ανάλογα με τις αστρολογικές προδιαγραφές του, και γι αυτό δεν το ‘χω ψάξει. Πάντως ταιριάζουμε απόλυτα.

-Πως έγινε η πρώτη επαφή;

Είχα χάσει την Μπίρμπι, το πρώτο μου σκυλάκι. Πάνω στο μήνα που την είχα πάρει. Μια θλιβερή ιστορία που με πληγώνει να τη θυμάμαι, γιατί την αναζήτησα μέχρι εξαντλήσεως και την έκλαψα πολύ. Πήρα τον Ρίκο για για να τον φιλοξενήσω μέχρι να βρεθεί κάποιος να τον πάρει, επειδή το κενό της Μπίρμπι ήταν δυσβάσταχτο στο σπίτι. Η Μπίρμπι δεν βρέθηκε ποτέ, και ο Ρίκο με το που μπήκε στο σπίτι ήξερα ότι δεν θα ξαναφύγει. Όταν μου τον ζήτησαν για να τον δώσουν σε μια οικογένεια, απλά δεν μπορούσα να τον δώσω. Ούτε κι εκείνος ήθελε γιατί το κατάλαβε και είχε κρυφτεί. Όταν όμως λύθηκε το θέμα τα κατάλαβε όλα, δεν έχω ιδέα πώς, κι άρχισε να τρέχει πέρα δώθε μέσα στο σπίτι, να πηδάει από καναπέ σε καναπέ, και μετά να με φιλάει. Και δώσ ‘του πάλι τρέξιμο και δώσ ‘του πάλι γλύψιμο στο μάγουλο. Είδα ένα άλλο σκυλάκι αίφνης.

O Ρίκο όπου θέλει κάθεται κι όπου θέλει κοιμάται. Συνήθως κάτω από τα σκεπάσματα, τον χειμώνα ειδικά. (photo: Ανανίας Κωτσοβός).

-Ποια είναι η χειρότερή του συνήθεια;

Είναι εύκολο σκυλάκι. Δεν υπάρχει κάτι να μ’ ενοχλεί σ αυτόν. Δεν με δυσκόλεψε παρά μόνο τις πρώτες μέρες, με τα ψυχολογικά του που τα εκτόνωνε μασουλώντας τηλεκοντρόλ και παπούτσια. Αυτό κράτησε 3-4 μέρες μόνο κι αν ήξερα καλύτερα θα τα είχα κρύψει όλα και θα τα είχα γλυτώσει. Από τη μεριά του ήταν φυσιολογικό. Δεν είχα κερδίσει την εμπιστοσύνη του ακόμη και ο ίδιος ένιωθε χαμένος και φοβισμένος.

-Ποιο είναι το πιο καλό του χαρακτηριστικό;

Που χαμογελάει. Χαμογελάει συνεχώς, σαν χάχας. Τα μάτια του αστράφτουν και η γλώσσα του κρέμεται έξω είτε κοιτάζοντάς μας είτε κοιτάζοντας το κενό. Μερικές φορές χαμογελάει τόσο πολύ σε διάρκεια που με κάνει να αναρωτιέμαι αν είναι στα καλά του. Χαμογελάει κι όταν του δαγκώνω το αυτί. Είναι ένα χαμογελαστό σκυλάκι, πότε ήσυχο και πότε παιχνιδιάρικο, αλλά ποτέ ενοχλητικό. Ξέρει πότε πρέπει να κάτσει στην άκρη. Πότε να κατέβει από την αγκαλιά μου ή απ’ το κρεβάτι. Συνήθως πάει και κρύβεται κάτω από ένα χαμηλό τραπέζι. Είναι το αναχωρητήριό του. Του αρέσει εκεί.

-Ποια είναι η πιο αγαπημένη σας κοινή συνήθεια;

Να τον δαγκώνω και να με δαγκώνει. Ποτέ όμως τόσο ώστε να με πονέσει ή να τον πονέσω. Είναι το παιχνίδι μας. Μετά τον πιάνει το αντρικό και αρχίζει να μου πηδάει το χέρι. Είναι πολύ αστείος γιατί εκτός απ’ το ότι είναι μικρούλης, παίρνει και μια πολύ σοβαρή έκφραση. Είναι πολύ γελοίο αυτό που συμβαίνει. Το ζει κανονικά. Γίνεται σάτυρος. Με πιάνει και μια απέχθεια, ομολογώ, λέω: «τι ‘ναι αυτό; Τι να κάνω τώρα;» αλλά γελάω, δεν μπορώ να τον μαλώσω.

-Υπάρχουν στιγμές που σκέφτεσαι τη ζωή σου χωρίς τον Ρίκο;

Δεν θέλω ούτε μπορώ να το σκέφτομαι. Είναι κάτι παραπάνω από ένα κατοικίδιο για έμενα ο Ρίκο. Είναι ένα παιδάκι, ένα ανθρωπάκι. Τα καταλαβαίνει όλα. Και περνάμε όμορφα. Δεν με ενοχλεί . Με διασκεδάζει με κάτι χαζομάρες που κάνει, που κυνηγάει μύγες πχ, με το μάτι του να γυαλίζει, μου δείχνει συνεχώς πόσο με αγαπάει με το να κολλάει τη μούρη του δίπλα στη δική μου ή έρχεται στα καλά καθούμενα και με φιλάει. Και πολλά ακόμη. Έχουμε κάνει αρκετά ταξίδια, τον παίρνω παντού. Και σε τράπεζες, και στα ΕΛΤΑ και στα μαγαζιά. Όλοι χαμογελάνε που τον βλέπουν και θέλουν να τον χαϊδέψουν. Προφανώς επειδή είναι μικροκαμωμένος, μοιάζει με κουτάβι παρότι έχει κλείσει τα τέσσερα. Έχω γνωρίσει εξαιτίας του κόσμο που δεν θα γνώριζα ποτέ. Κι όλη τη γειτονιά μου εννοείται. Έκανα γείτονες από εκεί που δεν λέγαμε με κανέναν καλημέρα.

-Όταν είσαι σε bad mood πως αντιδρά;

Στενοχωριέται. Πιάνει μια γωνιά και με κοιτάζει με εκείνο το βλέμμα το πλαϊνό, το περιφερειακό, όχι κατάματα. Όταν αρχίζω να συνέρχομαι τρέχει να με φιλήσει και να με δαγκώσει. Κι αρχίζουμε πάλι.

-Τι κάνει το πρωί όταν ξυπνάς;

Θέλει να κοιμηθεί κι άλλο, αλλά μόλις τεντωθώ και κάνω να σηκωθώ, πετάγεται λαχανιασμένος από χαρά κι έρχεται κι ακουμπάει το κεφάλι του δίπλα μου, στο μαξιλάρι. Τεντώνεται, με γλύφει στο μάγουλο και περνάμε έτσι 5-10 λεπτά μαζί να σηκωθούμε και να τον πάω βόλτα.

-Πως είναι με τους άλλους ανθρώπους;

Εξαρτάται. Μερικές φορές φοβισμένος, άλλες χαλαρός κι άλλες συμπεριφέρεται σαν καψούρης. Ζητάει αγκαλιές, θέλει να «δαγκώσει»… τα γνωστά που κάνει και σ’ εμένα. Τα παιδάκια μόνο φοβάται, αυτά που τον πλησιάζουν ουρλιάζοντας: «Μαμά, μαμά! Σκυλάκι!». Αγριεύεται επίσης από κάτι «καμένους» στο δρόμο ή από αυτούς που επιμένουν να μας καθαρίσουν με το έτσι θέλω τα τζάμια στα φανάρια. Αυτούς τους αποπαίρνει. Γίνεται ένας άλλος σκύλος.

Ορισμένοι σκυλογονείς παιδεύονται, είτε γιατί έχουν φωνακλάδικα σκυλάκια λόγω ράτσας ή επειδή και οι ίδιοι δεν τα μεγαλώνουν σωστά. Σε αυτή την οικογένεια, όλα καλά, όλα κυλάνε ήρεμα. (photo: Ανανίας Κωτσοβός).

-Όταν γυρίζεις από τη δουλειά που τον βρίσκεις συνήθως;

Στην πόρτα από πίσω, να χοροπηδάει. Σε τσακίρ κέφι. Έχουμε την ιεροτελεστία μας. Αρχίζουμε τα δικά μας. Τις αγκαλίτσες αρχικά, κι ύστερα τα χάδια στην κοιλίτσα του που είναι πάντα ζεστή. Και τότε εμφανίζονται πάλι τα δοντάκια του – χαμογελάει δηλαδή .

-Πόσο κοστίζει αυτή η συγκατοίκηση; Έχεις υπολογίσει;

Είναι μικρόσωμος και η διατροφή του, κροκέτες πιο πολύ, πάει γύρω στα 20-25 ευρώ το μήνα. Η αμπούλα για τα έντομα κοστίζει εννέα ευρώ, η ταμπλέτα για τα παράσιτα κάθε 3 μήνες 4 ευρώ, κι από κει και πέρα μια φορά το χρόνο τα εμβόλια και κάποιες προληπτικές εξετάσεις- πχ για το καλαζάρ, άντε να μου στοιχίζει 50 ευρώ το μήνα αν τα διαιρέσεις δια του 12 όλα.

-Υπάρχει κάποιο κομμάτι μουσικής ή τραγούδι που του αρέσει;

Παλιά του έβαζα ν’ ακούει άλλα σκυλάκια να γαβγίζουν ή να αλυχτάνε. Προσπαθούσε να καταλάβει τι συμβαίνει. Έγερνε το κεφάλι του μια δεξιά μια αριστερά, τέντωνε τον λαιμό, σήκωνε τα αυτιά ψηλά, και κοιτούσε καλά καλά την οθόνη του λάπτοπ με μάτια γουρλωμένα. Τώρα δεν εκπλήσσεται με αυτό. Με πήρε χαμπάρι ότι τον τρολάρω. Καμιά φορά παρακολουθεί τηλεόραση. National Geografic.

-Τι ρόλο παίζει αυτή η αγάπη και στοργή στη ζωή σου;

Τεράστιο! Δεν το περίμενα. Άμα δεν ξέρεις τους σκύλους δεν μπορείς να καταλάβεις. Είναι μια ιδανική σχέση στοργής και αμοιβαιότητας. Ότι δίνεις το παίρνεις εις διπλούν. Εμείς ζούμε σε πλήρη αρμονία, δίχως εντάσεις, μιας που κι εγώ είμαι ήρεμος χαρακτήρας, και λίγο παλαβιάρης, που το το έχω μεταδώσει. Ορισμένοι σκυλογονείς παιδεύονται, είτε γιατί έχουν φωνακλάδικα σκυλάκια λόγω ράτσας ή επειδή και οι ίδιοι δεν τα μεγαλώνουν σωστά ώστε να είναι κι αυτά ισορροπημένα. Φωνές ποτέ! Δεν χρειάζεται. Μια παρατήρηση πιο έντονη που θα τελειώσει μ’ ένα χάδι αρκεί για τον Ρίκο. Τα κοκόνια πάντως είναι εύκολη ράτσα. Πολύ.

-Πως τα πάει με τα σόσιαλ μίντια;

Είναι αστέρι των σόσιαλ μίντια ο Ρίκο. Παίρνει πάντα τα περισσότερα λάικ όποτε του βάζω φωτογραφία. Με διαφορά. Κι επειδή έχω αρκετούς followers στο FB, συμβαίνει εκεί που περπατάμε στο δρόμο να τον αναγνωρίζουν. Με ρωτάνε: «ο Ρίκο είναι αυτός;». Μετά κοιτάνε εμένα. Πάντως για τον Ρίκο λέμε. Ούτε για τα βιβλία μου ούτε για όσα γράφω στο FB. Τον συμπαθούν σχεδόν όλοι επειδή είναι ταπεινός και ντροπαλός. Και λίγο φοβητσιάρης.

Του αρέσουν τα κοψίδια και οι μυζήθρες! Τι βλαχάκι από μαντρί θα ήταν αν δεν ήθελε, λέει ο Πέτρος γελώντας. (photo: Ανανίας Κωτσοβός).

-Ποιο είναι το μεγαλύτερο του ταλέντο;

Να τρέχει σαν λαγός. Σαν αλεπού μάλλον, επειδή μοιάζει κιόλας με αλεπού. Όποτε πάμε εκδρομές, σε κάποια παραλία ή λίμνη ή ποτάμι, ή βουνό, κάτι παθαίνει, μάλλον ξυπνάει το βουκολικό που κρύβει μέσα του, το τσελιγκόπουλο από τα βουνά της Ξάνθης, και τρέχει σαν σίφουνας γύρω γύρω. Πολύ ώρα. Αν υπάρχει κόσμος που τον βλέπει νομίζουν ότι έπαθε κάτι ή ότι του έβαλα νέφτι. Αυτός απλά είναι ευτυχισμένος και μας κάνει φιγούρες. Τα κάνει αυτά κι όταν θέλει να εντυπωσιάσει. Γκόμενες ή γκόμενους. Είναι bisexual o Ρίκο. Όλα θέλει να τα πηδάει ή για να είμαστε ακριβείς θα ήθελε γιατί λόγω ύψους δεν τα φτάνει τα πιο πολλά. Ακόμα και κάτι γομάρια που άμα πουν κι αγριέψουν ζήτω που καήκαμε. Αλλά δεν συμβαίνει αυτό. Λόγω συμπεριφοράς τον θεωρούν ακίνδυνο.

-Τι προτιμά για φαγητό;

Αν του έδινα συνέχεια τυριά και κοψίδια κάθε είδους δεν θα σταματούσε ποτέ να τρώει. Αλίμονο! Τι βλαχάκι από μαντρί θα ήταν αν δεν ήθελε κοψίδια και μυζήθρες! Αλλά δεν του δίνω συχνά τέτοια, δεν κάνει, οπότε τρώει κροκέτες με ελάχιστη κονσέρβα για σκύλους, έτσι για να πάρει τη μυρουδιά. Αν δεν το κάνω αυτό μένει νηστικός. Και μετά μου λένε έξω ότι δεν τον ταΐζω. Έχουμε και τον κοινωνικό αντίκτυπο.

-Πόσο συχνά τον ταΐζεις στο στόμα;

Ποτέ. Δεν χρειάστηκε, ούτε θέλει ούτε κι εγώ έχω όρεξη να κάνω τη λεχώνα με το μπιμπερό. Είπαμε.

-Συνήθειες ύπνου. Τι γίνεται στο κρεβάτι;

Ότι θέλει κάνει. Όπου θέλει κάθεται, όπου θέλει κοιμάται. Συνήθως κάτω από τα σκεπάσματα, τον χειμώνα ειδικά και δεν ξέρω πώς δεν σκάει, πώς δεν παθαίνει ασφυξία εκεί μέσα. Επίσης μπροστά στη σόμπα, η στη άκρη του κρεβατιού, πάνω από τα σκεπάσματα. Αυτό δεν είναι και τόσο βολικό για μένα. Άσε που τρώει και κάτι κλωτσιές κατά λάθος. Ε, ας πρόσεχε! Του τα λέω αλλά εκεί αυτός.

Μια μέρα ένα μεγαλόσωμο του έκανε χοντρό μπούλινγκ, παραλίγο να τον αρπάξει απ’ το λαιμό. Κι αυτός έκλαιγε σαν παιδάκι, λέει ο Πέτρος. (photo: Ανανίας Κωτσοβός).

-Έχει γίνει κάτι που να σε έχει τρομάξει;

Μας τρόμαξαν κάτι αγριόσκυλα δυο τρεις φορές, μάλιστα ένα, εντελώς απρόβλεπτα, του έκανε χοντρό μπούλινγκ παραλίγο να τον αρπάξει απ’ το λαιμό. Αυτός έκλαιγε σαν παιδάκι. Κατάφερα και τον απομάκρυνα, τον πήρα αγκαλιά και τον ηρέμησα. Η καρδούλα του χτυπούσε έτοιμη να σπάσει

-Σκέφτεσαι καθόλου την ώρα του «αποχωρισμού»;

Όχι. Επόμενη ερώτηση.

//Ο Πέτρος Μπιρμπίλης έχει εκδώσει τις συλλογές διηγημάτων, «Έχω Μόνο Εσένα» και «Ξυπόλητος», την βιογραφία της Μαλβίνας Κάραλη και την ποιητική συλλογή «Η Μέρα που χάθηκε μέσα σε μια άλλη». Το τελευταίο του βιβλίο, μια νουβέλα, ονομάζεται «Μπελ Ετουάλ» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «θράκα». Στο παρελθόν έχει σκηνοθετήσει την Έλενα Ναθαναήλ και τα βίντεο κλιπ των Stereo Nova.

Διαβάστε ακόμα: Λόρδος Βύρων, «Επιτάφιος για ένα Σκύλο».

TAGS :
Πέτρος Μπιρμπίλης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook