Ένα απόγευμα, από εκείνα που οι κακές ειδήσεις είναι περισσότερες από τις καλές, από εκείνα που νιώθεις λίγο (ή αρκετά) απογοητευμένος από την ανθρωπότητα, και η διάθεσή σου δεν είναι και στα καλύτερά της, ένα τέτοιο (δικό μου) απόγευμα, άρχισα να αναζητώ ιστορίες ανθρώπων που θα με έκαναν να χαμογελάσω. Μίλησα με φίλους και γνωστούς και τους ρώτησα να μου πουν μια τέτοια ιστορία, μπας και αναθεωρήσουμε λίγο, μπας και θυμηθούμε ότι οι άνθρωποι μπορούμε να κάνουμε μικρά ή μεγάλα θαύματα όταν το θέλουμε. Μάζεψα αρκετές τέτοιες μικρές ιστορίες, και μοιράζομαι 5 από αυτές μαζί σας.
Μια μικρή (μεγάλη) ιστορία αγάπης
Αυτό το είδε ο Στέλιος έξω από το Χατζηκυριάκειο, και το κατέγραψε: «…Κάθε απόγευμα όταν πέσει λίγο ο ήλιος τον παίρνει από το χέρι, κατεβαίνουν τα δυο σκαλιά της μικρής τους εξώπορτας και περνάνε τον πεζόδρομο. Έχουν στήσει δύο ξεχαρβαλωμένες καρέκλες να τους περιμένουν, γιατί το παγκάκι τους μοιάζει ξένο. Εκεί κάθονται μέχρι να νυχτώσει για τα καλά, τρώνε σταφύλια και πίνουν βυσσινάδα. Ένα τέτοιο απόγευμα ο γκραφιτάς πιτσιρίκος που τους βλέπει κάθε μέρα να μοιράζονται σαν ερωτευμένα πιτσουνάκια το σταφύλι και εκείνη να τον ταΐζει στο στόμα χαμογελώντας ευτυχισμένη, έγραψε στον τοίχο “Σ´αγαπώ αντράκι μου”. Εκείνη είναι γύρω στα ογδόντα, εκείνος μεγαλύτερος».
Στην επόμενη σελίδα: Μια ιστορία τετράποδης αγάπης