Πώς βρίσκω στα βράχια το φαγητό του καλοκαιριού

«Στο λιγοστό χώμα των βράχων που γλείφει το κύμα (ποριά τα λέμε εδώ) φυτρώνουν, με μαγικό τρόπο, κρίταμα, αρμυρίκια, σπαράγγια της θάλασσας…»

Η Μεσσηνία είναι μια από τις περιοχές με τη μεγαλύτερη βιοποικιλότητα στην Ευρώπη. Τη μια στιγμή μπορεί να σκαρφαλώνεις τον Ταΰγετο, στα 2.000 μέτρα, και την άλλη να περπατάς χιλιόμετρα δίπλα στη θάλασσα. Οι τέσσερις εποχές του χρόνου είναι διακριτές και οι θερμοκρασιακές μεταβολές έντονες.

Δεν έχω συναντήσει τίποτα που να μην μπορώ να το βρω εδώ και όλο το χρόνο υπάρχει κάτι να μαζέψεις. Το καλοκαίρι, που τα βουνά αδειάζουν από χόρτα, περνάμε τον περισσότερο καιρό στα ποριά. Ποριά λέμε τα συνεχόμενα βράχια που γλείφει το κύμα και είναι γεμάτα τρύπες, αυλάκια και αιχμηρές κόχες. Εκεί βρίσκεται το φαγητό του καλοκαιριού.

Διαβάστε ακόμα: «Μπορείς να ζήσεις δωρεάν από τη φύση!»

Από την Κυπαρισσία μέχρι τον Μάραθο υπάρχουν πάνω από 20 χιλιόμετρα συνεχόμενων βράχων. Στο λιγοστό χώμα φυτρώνουν, με μαγικό τρόπο, κρίταμα, αρμυρίκια και σπαράγγια της θάλασσας, που ζουν για μήνες χωρίς νερό και τρέφονται από την βραδινή υγρασία. Τα φυτά εδώ επεκτείνονται πολύ αργά (μερικά εκατοστά κάθε χρόνο), αλλά οι ρίζες τους μπορούν να διαπεράσουν και την πιο σκληρή πέτρα.

Παλιότερα υπήρχαν εδώ εκατοντάδες αφάνες (αλλιώς σταμναγκάθι), που όμως οι άνθρωποι κατάφεραν επιμελώς να εξαφανίσουν, καθώς τις ξερίζωναν για να τις καθαρίσουν στο σπίτι τους. Η προστασία της βιοποικιλότητας είναι μια έννοια που εδώ ανακαλύφθηκε πολύ αργότερα. Σήμερα είναι λιγοστές, αλλά αν τις βρεις αξίζει τον κόπο να μαζέψεις προσεκτικά τα μικρά χορταράκια που κρύβονται κάτω από τα αγκάθια τους και να τα φας με τηγανητά λιανόψαρα.

Οι μικρές λακουβίτσες με νερό είναι γεμάτες σαλιγκαράκια που, μαγειρεμένα με βλίτα και ντομάτα στην κατσαρόλα, είναι ένα εκλεκτό φαγητό. Αν είσαι αρκετά επιδέξιος, μπορείς να πιάσεις και καβούρια. Μετά τις 15 Ιουνίου, που σταματάνε οι βροχές, αρχίζει να φαίνεται και η αφράλα (έτσι λέμε εδώ το αλάτι), που στερεοποιείται και σχηματίζει μικρούς κρυστάλλους που λαμπυρίζουν στο ήλιο. Σε αντίθεση με άλλες περιοχές της Ελλάδος εδώ το αλάτι δεν το πλένουμε, αλλά το καθαρίζουμε προσεκτικά, το στεγνώνουμε και το καταναλώνουμε ανεπεξέργαστο. Την εποχή του μονοπωλίου στο αλάτι οι άτυπες αυτές ανεξερεύνητες αλυκές ήταν πραγματικός θησαυρός για τους ανθρώπους της δυτικής Μεσσηνίας.

Αν δεν πάς πρωί για μάζεμα κυριολεκτικά κάηκες, καθώς ο ήλιος μετά τις 11 είναι πραγματικά δυνατός. Πολλές φορές χρειάζεται να περπατήσεις χιλιόμετρα για να μαζέψεις μια επαρκή ποσότητα φαγητού. Η βουτιά όμως στη θάλασσα μετά το τέλος της δουλειάς σε αποζημιώνει και με το παραπάνω. Και αφού αργά το απόγευμα αφήσουμε τα πράγματά μας στον Σαμέτη, για να τα πάει στον προορισμό τους, κλείνουμε τη μέρα μας με ένα ουζάκι χαζεύοντας τον ήλιο να βουτάει στο νερό. Αυτή είναι δουλειά!

Ειλικρινά, νομίζετε ότι οι ντομάτες και οι ελιές μαζεύονται από τους χαμογελαστούς αγρότες που βλέπουμε στις διαφημίσεις;

TAGS :
βράχια θάλασσα καλοκαίρι σαλιγκάρια

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook